ตอนที่ 153 เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดั่งดวงตะวันน้อยสี่ดวง
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่พอได้ฟังว่าของขวัญก็ดีใจ ถามลู่กุ้ยอย่างตื่นเต้นว่า “ของขวัญอะไร รีบให้พวกเราดูเร็ว”
“ใช่ รีบให้พวกเราดูว่าคืออะไรเร็ว”
ในห้องโถงตระกูลเซี่ยเดิมเด็กๆ ที่กำลังเตรียมตัวเรียนหนังสือกันก็พากันวิ่งมาที่หน้าประตู มีเด็กไม่น้อยมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างอิจฉา
แฝดสี่โชคดีจริงๆ ไม่เพียงมีท่านพ่อร้ายกาจ ยังมีท่านแม่ร้ายกาจ แม้แต่ท่านตาท่านยายและน้าๆ พวกเขาก็รักพวกเขาขนาดนี้
ลู่กุ้ยยกห่อผ้าเข้ามาในห้องโถง
ลู่เจียวด้านหลังได้แต่ทำใจยอมรับเต้าหู้กับไข่ไก่ ความจริงนางอยากจะห้ามไม่ให้ลู่กุ้ยแกะของขวัญต่อหน้าเด็กคนอื่น
แต่เห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ นางเองก็ไม่อยากสร้างความผิดหวังให้เจ้าแฝดสี่ สุดท้ายก็เลยไม่พูดอะไร
ลู่กุ้ยเดินถึงห้องโถง เปิดห่อผ้าออกก่อน ข้างในถึงกับเป็นเสื้อผ้ากองเป็นชั้น ไม่เพียงมีเสื้อผ้า ยังมีรองเท้าคู่เล็กหลายคู่
พูดถึงรองเท้า ลู่เจียวก้มหน้าลงมองรองเท้าของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มีรองเท้าผ้าทั้งหมดสองคู่ ไม่เพียงแต่เก่ามากแล้ว นี่ยังเป็นของที่ภรรยาลุงรองทำให้พวกเขา
ครั้งก่อนลู่เจียวซื้อผ้ามาให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก็คิดซื้อรองเท้าคู่เล็กสองคู่ให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ แต่หาไม่ได้ เพราะเท้าเล็กของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เท้ายังใส่รองเท้าผ้าได้ ดังนั้นนางจึงไม่ได้รีบตัดรองเท้าให้พวกเขา
คิดไม่ถึงว่าบ้านตระกูลลู่คิดถึงเรื่องนี้ได้ ช่วยลดภาระให้ลู่เจียวได้เลยทีเดียว
ลู่กุ้ยหยิบเสื้อผ้าและรองเท้าออกมากล่าวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ว่า “นี่คือเสื้อผ้าที่น้าสะใภ้ใหญ่ให้พวกเจ้านี่คือรองเท้าหัวเสือที่น้าสะใภ้รองให้พวกเจ้า ท่านยายยังทำรองเท้าสวยงามคู่หนึ่งให้พวกเจ้าอีกด้วย”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นเสื้อผ้าและรองเท้าใหม่ ก็เอามากอดไว้อย่างดีใจ ไม่ต้องให้ลู่เจียวบอก ก็กล่าวขอบคุณลู่กุ้ยเสียงดังก้องว่า “ขอบคุณท่านยาย ขอบคุณน้าสะใภ้ใหญ่”
ในบรรดาแฝดสี่ ซานเป่าเป็นคนที่เบิกบานที่สุด เดิมเขามีเสื้อผ้าใหม่สองชุด ยังมีชุดนอนหนึ่งชุด ตอนนี้ถึงกับมีเสื้อผ้าใหม่อีกชุด ยังมีรองเท้าสวยงามที่สุดอีกสองคู่ วันหน้าเขาต้องยิ่งหล่อแน่เลย
เด็กๆ ตื่นเต้นกันจนหน้าแดงไปหมด ปากน้อยๆ ก็แทบจะฉีกถึงใบหูแล้ว
ในห้องโถง เด็กๆ พากันอิจฉาอย่างมาก เดิมแฝดสี่ก็มีเสื้อผ้าใหม่แล้ว ตอนนี้มีเสื้อผ้าใหม่มากยิ่งขึ้น
ลู่กุ้ยเปิดห่อผ้าอีกห่อออก ในห่อผ้าถึงกับมีธนูหลายคัน กระบี่ไม้หลายเล่ม และยังมีตั๊กแตนและแมลงปอสานจากต้นหญ้าอีกด้วย
เอ้อร์เป่ายื่นมือไปคว้าธนูคันเล็กอย่างตื่นเต้นดีใจ คันธนูยังมีสายสะพายหลัง ใช้สะพายหลังได้
ลู่กุ้ยเห็นเอ้อร์เป่าชอบก็ยิ้มกล่าวว่า “นี่คือธนูเล็กที่น้าใหญ่ทำให้พวกเจ้าด้วยตนเอง ใช้สะพายหลังได้ด้วย”
เอ้อร์เป่าดีใจพยักหน้าหงึกๆ “อืม อืม ข้ารู้ ขอบคุณน้าใหญ่”
อีกสามคนที่เหลือก็สะพายธนูขึ้นหลัง จากนั้นลู่กุ้ยก็หยิบกระบี่ไม้เล็กเล่มหนึ่งขึ้นมา กล่าวว่า “นี่คือกระบี่ไม้เล็กที่น้ารองทำให้ ไม้นี่น้ารองขึ้นเขาไปตัดมาโดยเฉพาะ แข็งแรงมาก ยามปกติพวกเจ้าเอาไว้ถือออกกำลังกายได้”
ต้าเป่าเห็นแล้วก็ชอบมาก เขายื่นมือไปหยิบ กระบี่นี้หนักมาก
ต้าเป่ายิ่งมองยิ่งชอบ เอามาสะพายไว้บนหลังทันที
สุดท้ายในห่อผ้ายังมีตั๊กแตนและแมลงปอสานจากต้นหญ้าหลายตัว แม้ว่าสานจากหญ้า แต่ก็ราวกับมีชีวิต
ลู่กุ้ยยิ้มกล่าวว่า “นี่ท่านตาเรียนสานจากคนอื่นมาสานให้พวกเจ้าเล่น”
ท่านพ่อเขาไปเรียนมาถึงสามวันเพื่อสานให้เด็กๆ เป็นของขวัญ สานตั๊กแตนและแมลงปอสานจากต้นหญ้ามากมาย จากนั้นก็เลือกสี่ตัวมามอบให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ส่งเสียงขอบคุณพร้อมกัน “ขอบคุณท่านตา”
ใบหน้าเล็กทั้งสี่ราวกับดวงอาทิตย์สาดแสง
เด็กๆ ในห้องโถงเห็นแล้วก็อิจฉากันอย่างมาก จากนั้นแต่ละคนก็เล่าถึงท่านตา ท่านยาย ท่านน้าและน้าสะใภ้ว่ามีดีและไม่ดี สรุปทั้งห้องโถงก็เสียงดังระงมไปหมด
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เล่นของเล่นในมืออย่างดีใจ ผ่านไปครู่หนึ่ง เอ้อร์เป่าก็เงยหน้ามองลู่กุ้ยถามว่า “น้าเล็ก งั้นท่านล่ะ ท่านไม่ให้ของเล่นอะไรพวกเราหรือ”
พอเอ้อร์เป่ากล่าว ต้าเป่าก็ถลึงตาใส่เอ้อร์เป่า มีที่ไหนไปทวงของขวัญจากคนเขา ไม่สุภาพ
เอ้อร์เป่าแอบรู้สึกผิด กลืนลิ้นแทบไม่ทัน รีบมองไปยังท่านแม่พวกเขา
ลู่เจียวไม่ได้พูดอะไร เด็กน้อยเพียงปากไวไปเท่านั้น
เอ้อร์เป่ารีบขอโทษลู่กุ้ย “น้าเล็ก ข้าไม่เอาอะไรจากน้าเล็ก น้าเล็กเอาของขวัญมาให้พวกเราก็ลำบากแล้ว พวกเราชอบน้าเล็กที่สุดเลย”
ลู่กุ้ยถูกเอ้อร์เป่ายกยออารมณ์เบิกบานอย่างมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแฉ่ง
เขามองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ทำท่าทางลึกลับ กล่าวว่า “ความจริงน้าเล็กยังมีของขวัญให้พวกเจ้านะ”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หันพรึ่บไปมองลู่กุ้ย
แต่ก็ไม่เห็นอะไร
ลู่เจียวก็มองลู่กุ้ยด้วยสีหน้าประหลาดใจ เจ้าหมอนี่ทำลับๆ ล่อๆ มีลูกเล่นอะไรกัน
ลู่กุ้ยกลับยิ้มกล่าวว่า “พวกเจ้ารอสักครู่ น้าจะไปเอาของขวัญมาให้พวกเจ้า”
กล่าวจบก็หันหลังวิ่งออกไป ตรงไปยังนอกรั้วบ้าน
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ด้านหลังมองแผ่นหลังเขาจากไปอย่างงงงวย น้าเล็กจะไปไหน
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เงยหน้ามองลู่เจียวแปลกใจกล่าวว่า “ท่านแม่ น้าเล็กเขาไปไหน”
ลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เดาว่าลู่กุ้ยน่าจะซ่อนของขวัญของเขาไว้นอกรั้วบ้าน
พอลู่เจียวคิดได้ ลู่กุ้ยด้านนอกก็เอากระบุงหลังสี่ใบเล็กเดินเข้ามา พอเข้ามายังส่งเสียงแต่นแต๊นเรียกร้องความสนใจ
“ดูนี่ นี่คือกระบุงหลังใบน้อยที่น้าเล็กสานให้พวกเจ้าคนละใบ หากพวกเจ้าขึ้นเขา แบกกระบุงหลังของตัวเองได้”
ไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ชอบกระบุงหลังใบน้อยมากเพียงไหน
เจ้าแฝดสี่หยิบขึ้นหลังคนละใบ แบกไปก็ดีใจไปกล่าวขอบคุณลู่กุ้ยว่า “ขอบคุณน้าเล็ก น้าเล็กดีที่สุดเลย”
ในใจลู่กุ้ยรู้สึกหวานล้ำยิ่งกว่ากินน้ำตาล
ลู่เจียวเห็นว่าเวลาไม่น้อยแล้ว รีบมองไปยังแฝดสี่ “เอาละ รีบเอาของขวัญท่านตา ท่านยายและน้าๆ ไปเก็บ ไปสอนหนังสือเพื่อนๆ กันก่อน”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยังอยู่ในอารมณ์ตื่นเต้น ยังอยากเล่นอีกสักครู่ แต่พวกเขารู้ว่าหากท่านแม่เอ่ยปาก ย่อมไม่ให้เล่นต่ออีกแล้ว
ต้าเป่านำของขวัญทั้งสามชิ้นไปเก็บในเรือนนอนตะวันออก
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่แอบแล่นไปอวดเซี่ยอวิ๋นจิ่นข้างเตียง พอรู้สึกพึงพอใจก็เดินไปสอนหนังสือเพื่อนๆ ในหมู่บ้าน
ลู่เจียวพาลู่กุ้ยเข้าไปในเรือนนอนตะวันออก
ในเรือนนอนตะวันออก เซี่ยอวิ๋นจิ่นทักทายลู่กุ้ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “น้องกุ้ยมาหรือ”
ลู่กุ้ยพยักหน้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “ไปเทน้ำชามาให้น้องกุ้ยสิ”
ลู่เจียวรับคำออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังถามลู่กุ้ยอย่างห่วงใยถึงความเป็นอยู่ทางตระกูลลู่นั้น
ลู่กุ้ยแอบรู้สึกแปลกๆ พี่เขยเขาผู้นี้แต่ไรมาก็เย็นชา ก่อนหน้านี้เขากับท่านแม่มา แม้ว่าภายนอกเขาสุภาพเกรงใจ แต่ก็มีระยะห่างระหว่างกัน
ครั้งนี้ทำไมรู้สึกต่างไป ระยะห่างระหว่างกันเหมือนว่าใกล้ เขาถึงกับให้การต้อนรับตนอย่างอบอุ่นมาก
ลู่กุ้ยแอบคิดไม่เข้าใจ แต่เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นทักทายเขาอบอุ่น เขาก็ดีใจ เล่าสภาพการณ์ตอนนี้ของตระกูลลู่ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นฟัง
