ตอนที่ 130 วันนี้เจ้าจริงใจต่อข้า วันหน้าข้าย่อมคืนความจริงใจนี้ให้เจ้า
ป้ากุ้ยฮวากล่าวจบก็ไม่สนใจแม่หม้ายหวังข้างๆ อีก นางสะบัดหน้าหันไปถามลู่เจียว
“เจียวเจียว ดื่มนมแพะดีจริงหรือ”
ลู่เจียวพยักหน้า “มีประโยชนมาก นมแพะมีฤทธิ์อุ่น ทำให้ม้ามและกระเพาะแข็งแรง บำรุงร่างกายที่บกพร่องและขาดน้ำให้ชุ่มชื่น แถมยังช่วยขจัดพิษ รวมๆ แล้วมีประโยชน์มากมาย”
ป้ากุ้ยฮวาได้ฟังก็แอบอยากได้ขึ้นมาทันที “ไว้กลับไปรอให้บ้านข้ามีเงินก็จะหาแม่แพะมาบีบนมแพะให้เถี่ยตั้นข้าดื่มบ้าง”
คนบนรถเกวียนเทียมวัวต่างสีหน้าเหลือจะเอ่ย ต่างมองป้ากุ้ยฮวาเงียบๆ
ป้ากุ้ยฮวามีหลานชายคนหนึ่ง อ้วนกลมเหมือนลูกบอล เห็นชัดว่าเพราะกินมาก เช่นนี้ยังต้องบำรุงอีกหรือ
ตอนลู่เจียวถึงบ้าน เจ้าหนูน้อยทั้งสี่นั่งรออยู่บนธรณีประตูห้องโถงพลางจ้องมองประตูหน้าตาปริบๆ พอเห็นนาง เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็พุ่งออกไปรุมล้อมนางอย่างดีใจ
“ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว”
“ท่านแม่ พวกเราสอนหนังสือพวกเขาอย่างเชื่อฟังท่านแม่”
“ท่านแม่ ท่านหิวไหม”
ซื่อเป่ากอดขาลู่เจียวออดอ้อน “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านแม่แล้ว ท่านแม่คิดถึงข้าไหม”
ลู่เจียวหัวเราะขำ นี่เพิ่งจากกันไม่ถึงครึ่งวัน ก็คิดถึงแล้ว
นางยื่นมืออกไปลูบหัวซื่อเป่า จงใจหยอกล้อเขา “เจ้าคิดถึงแม่ขนาดไหน”
ซื่อเป่าปล่อยลู่เจียว ยืดมือวาดขนาดใหญ่มาก “คิดถึงขนาดนี้เลย”
ลู่เจียวยิ้มตอบกลับว่า “งั้น แม่ก็คิดถึงเจ้าขนาดนี้”
ซื่อเป่าถูกหยอกจนหัวเราะเอิ้กอ้าก เบิกบานเสียยิ้มไม่หุบ
แม่ลูกห้าคนเพิ่งเดินเข้ามาในลาน หลินชุนเยี่ยนเดินออกมาจากในครัว พอเห็นลู่เจียว นางก็ยิ้มกล่าวว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านกลับมาแล้ว ข้าช่วยท่านหุงอาหารกลางวันแล้ว ท่านกลับมากินพอดีเลย”
ลู่เจียวรู้สึกเกรงใจมาก ดึงมือหลินชุนเยี่ยนมากล่าวว่า “ชุนเยี่ยน วันหน้าไม่ต้องช่วยงานบ้านข้าแล้ว”
หลินชุนเยี่ยนรู้สึกร้อนใจทันที “พี่สะใภ้สาม ข้า?”
ลู่เจียวพบว่าหากนางไม่ให้หลินชุนเยี่ยนทำงานให้ หลินชุนเยี่ยนจะรู้สึกไม่สบายใจ เช่นนี้ไม่เป็นผลดีต่ออาการป่วยนาง
ลู่เจียวคิดแล้วก็กล่าวว่า “แน่นอนหากเจ้ามีเวลาว่าง ก็มาช่วยข้าทำได้บ้าง แต่ต้องทำให้ครอบครัวเจ้าก่อนค่อยมาช่วยข้า”
หลินชุนเยี่ยนรีบยิ้มรับคำ “พี่สะใภ้สาม ข้ารู้แล้ว”
ลู่เจียวยิ้มมองหลินชุนเยี่ยนกล่าวว่า “เจ้ารอก่อน”
นางไปห้องครัว หยิบสมุนไพรจากห้วงอากาศออกมาสามชนิด ชีเย่อี้จือฮวา ปั้นจือเหลียน เทียนหนานซิง และยังกำลูกกวาดออกมาอีกกำหนึ่ง
“ชุนเยี่ยน ยาสามตัวนี้เจ้าเอาไปบดใส่ในถุงหอมพกติดตัวไว้ ตอนเก็บสมุนไพรช่วยป้องกันงูและสัตว์พิษได้ หากถูกงูกัด ให้รีบพอกไว้ด้านบนช่วยลดบวมได้ เจ้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ลูกกวาดนี่ข้าซื้อมาจากในเมือง เอากลับไปลองชิมดู”
หลินชุนเยี่ยนรีบปฏิเสธ “พี่สะใภ้สาม ข้าไม่เอา”
ลู่เจียวรีบคว้ามือนางไว้ “สุขภาพเจ้าไม่ดี กินลูกกวาดมากหน่อย ส่งผลดีต่อสุขภาพเจ้า หากเจ้าเกรงใจ ไว้ช่วยข้าทำงานก็พอ”
หลินชุนเยี่ยนขอบตาแดงแล้ว กล่าวตามตรง เพราะไม่มีบุตร นางจึงต้องทนเก็บกดในบ้านสามีมาตลอด แม่สามีก็ไม่ชอบนางเพราะนางไม่มีบุตร แต่เล็กจนโตยังไม่เคยมีคนใส่ใจนางเช่นนี้มาก่อนเลย
“ขอบคุณพี่สะใภ้สาม”
“จะอยู่กินข้าวที่บ้านข้าก่อนค่อยกลับไหม”
พอลู่เจียวเอ่ย หลินชุนเยี่ยนก็รีบคว้ายาสมุนไพรกับลูกกวาดออกไปทันที
ลู่เจียวยกหม้อบนพื้นขึ้นมา จูงแพะเข้าไปในครัว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในที่สุดก็เห็นแพะในมือลู่เจียว
ต้าเป่าตกใจมองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ นี่คืออะไร”
“นี่คือแม่แพะ แม่ให้คนซื้อกลับมา ไว้บีบนมแพะให้พวกเจ้าดื่ม เช่นนี้พวกเจ้าก็จะเติบโตสูงใหญ่ วันหน้าร่างกายแข็งแรงบึกบึน”
ต้าเป่าฟังแล้วในใจก็ยินดีอย่างมาก ดวงตาคู่งามมองลู่เจียวเปล่งประกาย
ท่านแม่ดีกับพวกเขาจริงๆ นะ
ต้าเป่าคิดให้มั่นใจอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ท่านแม่ไม่ดีกับพวกเขา เพราะไม่พอใจพวกตระกูลเซี่ย คนอารมณ์ไม่ดีย่อมโมโห ก็เหมือนบางครั้งเขาอารมณ์ไม่ดีก็คิดจะระเบิดโทสะ ดังนั้นพวกเขายังไงก็ไม่กลับตระกูลเซี่ยแน่ เพราะยามท่านแม่อารมณ์ดี นางช่างดีกับพวกเขาเหลือเกิน
เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่าได้ยินว่าดื่มนมแพะได้ก็พากันตื่นเต้นดีใจมาก
ลู่เจียวเอาแพะไปมัดไว้ที่ไม่ไกลจากครัว กำชับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “พวกเจ้าจำไว้นะว่าต้องเด็ดผักกวางตุ้งมาเลี้ยงแพะ”
แพะกินผักกวางตุ้งที่รดด้วยน้ำพุจิตวิญญาณ น้ำนมแพะย่อมได้ผลอยู่สักหน่อย ดื่มแล้วสุขภาพยิ่งดี
เจ้าแฝดสี่ล้อมแพะไว้พากันวิพากษ์วิจารณ์ ลู่เจียวเอาหม้อเหล็กเข้าไปในห้อง
พร้อมกับเอาของกินจากห้วงอากาศออกมา แต่ละอย่างหยิบออกมาอย่างละส่วนก็พอ
นอกห้อง เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดูแพะเสร็จก็เข้ามา พอเห็นของในห้องครัวก็ตกตะลึง
ยามนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยังเล็ก ไม่ได้นึกสงสัยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ท่านแม่พวกเขาแบกกระบุงมาเห็นๆ ว่าไม่ได้มีของอะไรมากมาย ทำไมเวลาแค่ชั่วครู่ก็มีของมากมายเช่นนี้ได้
ตอนนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เอาแต่ดีอกดีใจ ตื่นเต้นยินดีกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านแม่ซื้อของกินมามากมายจัง”
ลู่เจียวยิ้มพยักหน้า หยิบองุ่นล้างสะอาดวางลงในชาม
“ไปกินกับท่านพ่อพวกเจ้าก่อน เดี๋ยวแม่ตักข้าวและจัดกับข้าวเสร็จออกไปก็กินข้าวได้แล้ว”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตะโกนอย่างลิงโลด “ทราบแล้ว ท่านแม่”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยกชามไปยังเรือนนอนตะวันออกกินองุ่นกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวจัดอาหารเสร็จก็ยกออกมาวางบนโต๊ะห้องโถง
วันนี้ตอนเที่ยง หลินชุนเยี่ยนช่วยนางหุงข้าวไว้แล้ว และยังตุ๋นไข่ใส่ต้นหอมและผัดถั่วไว้ให้อีกด้วย
ลู่เจียวคิดถึงหม้อสองใบ ในใจก็ตื่นเต้นขึ้นมา วันหน้าทำอาหารการกินอะไรก็สะดวกมาก ตอนบ่ายนางจะเอาหม้อสองใบออกมาตั้งขาเตา ตกค่ำก็ใช้งานได้แล้ว
ลู่เจียวยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ ยกกับข้าวไปยังเรือนนอนตะวันออก
ณ เรือนนอนตะวันออก เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กำลังกินองุ่นกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างดีอกดีใจ ความจริงก็แค่คนละสองลูกให้พอหวานปาก ในห้วงอากาศลู่เจียวมีผลไม้ไม่น้อย แต่นางไม่กล้าเสี่ยงเอาออกมา เช่นพวกสตรอว์เบอร์รีหรือเชอรีพวกนั้น แคว้นต้าโจวเหมือนว่าจะไม่มี นางเอาออกมาจะอธิบายอย่างไร
ดังนั้นที่นางเอาออกมาส่วนใหญ่จึงเป็นแค่ผลไม้ที่มีตามท้องตลาด
ลู่เจียวแอบนึกเสียใจ แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้
“เอาละ รีบออกไปล้างมือกินข้าวกลางวันกัน”
ลู่เจียวเอาอาหารไปวางไว้ข้างเตียงเซี่ยอวิ๋นจิ่น ประคองเขาให้ลุกขึ้นนั่ง ถามอย่างห่วงใยว่า “เจ้ากินเองได้ใช่ไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า “ไม่เป็นไร ข้ากินเองได้”
“วันนี้ขาเจ็บหรือไม่”
“ไม่เจ็บแล้ว วันนี้เจ้าไปเอาหม้อเหล็กที่หอยาเป่าเหอ หมอฉีกำชับอะไรมาไหม”
ลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งกล่าวว่า “หมอฉีว่าหลังผ่าตัดต้องพักผ่อนมากๆ กินอาหารที่มีประโยชน์หน่อย ดื่มน้ำแกงกระดูกหมูอะไรพวกนี้ วันนี้ข้าเข้าเมืองซื้อเนื้อปลาเป็ดไก่มา ยังซื้อซี่โครงท่อนใหญ่มาด้วย ตอนนี้ที่บ้านมีหม้อสองใบแล้ว ตุ๋นน้ำแกงสะดวกมาก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว แววตาก็อดลุ่มลึกไม่ได้ มองลู่เจียวพลางขยับปากคิดพูด
วันนี้เจ้าจริงใจต่อข้า วันหน้าข้าย่อมคืนความจริงใจนี้ให้เจ้า
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด เขามองขาตนเองถามว่า “เจ้าไม่ได้บอกว่าอีกสองสามวันก็แกะด้ายเย็บออกได้แล้วไม่ใช่หรือ หมอฉีได้บอกไหมว่าวันไหน”
ลู่เจียวหันไปมองขาเขา ยกมือเลิกชายกางเกงขึ้น เปิดผ้าพันแผลออกตรวจดู กล่าวว่า “หมอฉีว่าห้าถึงเจ็ดวันแกะได้ ข้าดูบาดแผลก็ประสานกันได้ไม่เลว อีกสองวันก็น่าจะแกะได้แล้ว”
สองวันนี้แม้ว่าไม่ได้ให้น้ำเกลือแก้อักเสบกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่ให้กินยาแก้อักเสบมาตลอด ดังนั้นบาดแผลเขาจึงประสานกันได้ไม่เลว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว อารมณ์ก็ดีอย่างบอกไม่ถูก
ใบหน้าหล่อเหลารูปงาม สีหน้าเบิกบานดีใจ ก็ยิ่งทำให้รูปงามยิ่งขึ้น
แววตาดำขลับแผ่กระแสอ่อนโยนออกมา ยามมองลู่เจียว ถึงกับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกลึกล้ำ
