ตอนที่ 135 โมโหหึง
ลู่เจียวคีบเนื้อท้องปลาให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กิน เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กินเนื้อปลาที่นางคีบให้อย่างว่าง่าย
ท่านแม่ทำอะไรก็อร่อย
หันถงมองทั้งครอบครัวในห้อง ไม่ได้มีความอึมครึมกดดันทุกข์ทนเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ทั้งสว่างและสดใส
แววตาหันถงอดมองลู่เจียวไม่ได้ หญิงผู้นี้เหมือนผอมลง ใบหน้าไม่ได้ดูอ้วนโง่เขลาเหมือนก่อนแล้ว เห็นชัดว่างดงามอย่างมาก หากผอมอีกนิด น่าจะสวยมาก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงเห็นสายตาหันถงมองประเมินลู่เจียว ในใจก็มีความรู้สึกไม่ยินดีผุดขึ้นมา ใจเขารู้ว่าหันถงแค่นึกแปลกใจกับลู่เจียวเท่านั้น แต่ก็ยังไม่พอใจสายตาเขาที่มองประเมินลู่เจียว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่พอใจ แต่กับสหายสนิท เขาจึงไม่ได้ตำหนิด้วยวาจารุนแรง หากกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “หันถง คืนนี้เจ้าจะพักที่นี่ไหม”
หันถงไม่ได้ปฏิเสธ “ได้ ข้ากำลังอยากคุยกับเจ้าทั้งคืนให้สะใจ ในเมื่อพี่อวิ๋นจิ่นขอให้อยู่ต่อ งั้นข้าก็อยู่ต่อ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดิมก็แค่ถามออกไปอย่างนั้น คิดไม่ถึงว่าหันถงถึงกับอยู่ต่อจริงๆ
แต่พอเขาอึ้งไปแล้ว ในใจก็ดีใจมาก
แม้ว่าเพิ่งจากสำนักศึกษามาได้ไม่นาน แต่เขากลับรู้สึกว่าจากสำนักศึกษามานานมาก ตอนนี้เขาคิดถึงชีวิตในสำนักศึกษามาก อยากฟังหันถงเล่าเรื่องสำนักศึกษามากอีกหน่อย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิด มองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “คืนนี้หันถงจะนอนกับข้า แฝดสี่ก็นอนกับเจ้า”
ลู่เจียวย่อมไม่ปฏิเสธ มองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยิ้มตาหยีกล่าวว่า “คืนนี้จะเล่านิทานเรื่องยาวหน่อยให้พวกเจ้าฟัง”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดวงตาเปล่งประกาย ท่านแม่เล่านิทานสนุกมาก ตอนนี้พวกเขาทุกคืนอยากฟังนางเล่านิทาน เล่านิทานจบจึงเข้านอน ไม่เล่านอนไม่หลับ
ซื่อเป่าถึงกับถือโอกาสขอว่า “ท่านแม่ คืนนี้เล่าให้พวกเราฟังสองเรื่องได้หรือไม่”
ลู่เจียวยิ้มรับ “ได้ คืนนี้เล่านิทานให้พวกเจ้าฟังสองเรื่อง”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบกินอาหารค่ำกันทันที กินเสร็จก็เก็บกระดูกบนโต๊ะไปเลี้ยงเสี่ยวเฮยกับฮวาฮวา
ลู่เจียวเก็บจานชามออกไป ในห้องหันถงชื่นชมว่า “ครอบครัวเจ้าอบรมสั่งสอนอย่างไร สอนลูกๆ ได้รู้ความเช่นนี้ ยังมีมารยาทอีกด้วย”
หันถงเหมือนกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่งงานเร็ว ตอนนี้มีลูกสองคน คนโตห้าขวบ คนเล็กสามขวบ ล้วนเป็นเด็กผู้ชาย ทว่าซุกซนมาก เทียบกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ของครอบครัวเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้เลย
หันถงมองแล้วก็นึกอิจฉาไม่น้อย ขอคำแนะนำเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่าอบรมสั่งสอนลูกอย่างไร
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดิมจะบอกว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ลู่เจียวเป็นคนอบรม แต่เขานึกได้อย่างรวดเร็ว กลัวว่าหันถงไปขอคำแนะนำลู่เจียว
เขาไม่อยากให้หันถงไปขอคำแนะนำจากลู่เจียว ดังนั้นจึงไม่ได้เอ่ยถึงลู่เจียว ยิ้มกล่าวว่า “เด็กๆ เจ้าไม่อาจตามใจพวกเขา อย่าเห็นว่าเขายังเล็ก ความจริงใจในใจนั้นกระจ่างชัดมาก เจ้าต้องยืนหยัดหลักการตนเอง ทำถูกต้องก็กล่าวชมเชยพวกเขา ทำผิดก็ต้องตำหนิ หากเขาร้องไห้ไร้เหตุผลเอาแต่ใจ อย่าได้สนใจเขา ให้เขาร้องไห้ต่อไปตรงนั้น รับรองว่าอีกสักครู่หยุดร้องแล้ว”
ความจริงเซี่ยอวิ๋นจิ่นรักและตามใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาก กลับกัน ลู่เจียวเข้มงวดกว่า ก็เหมือนตอนแรกต้าเป่าวางยาลู่เจียวนางพบเข้า ก็ใช้ไม้ตีต้าเป่า
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่แม้ว่าชอบลู่เจียวมาก แต่ในใจรู้กระจ่าง หากพวกเขาทำผิด ท่านแม่พวกเขาย่อมลงโทษพวกเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงเรื่องพวกนี้ ก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้
เขาชื่นชมความเข้มงวดลู่เจียวมาก หากให้เขาตัดใจทำโทษเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เขาทำไม่ลง เขายอมทำโทษตนเอง ก็ไม่ยอมทำโทษเจ้าแฝดสี่
เพราะเขามักลืมภาพน่าสงสารตอนเด็กของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่ลง
ในห้อง หันถงได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ตระหนักรู้ทันที “ได้ฟังเจ้าพูดมีค่ากว่าอ่านตำราสิบปี มิน่าตอนเด็กท่านพ่อข้าจึงตีข้า ที่แท้หวังดีกับข้า ดูท่ากลับไปข้าต้องจัดการตีเจ้าสองคนนั่นให้ดีๆ แล้ว ให้พวกเขาจดจำ”
ขณะหันถงกำลังคุยกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ก็มา
ทุกค่ำเขาล้วนมาดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นถ่ายหนักเบา
ตระกูลเซี่ยก็มีแค่พี่รองผู้นี้ที่ทำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังคิดคำนึงถึง บุญคุณพี่รอง เขาจดจำไว้แล้ว
“พี่รองมาแล้ว?”
เซี่ี่ยเอ้อร์จู้พยักหน้า ท่าทางลุกลนทักทายหันถง
หันถงแต่งตัวหรูหรา แค่มองก็รู้ว่าเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวย เซี่ี่ยเอ้อร์จู้พบเจอกับคนเช่นนี้มักไม่เป็นตัวของตัวเอง
ลู่เจียวนอกประตูกลัวเซี่ยอวิ๋นจิ่นกระดากอาย แม้เป็นสหายที่สนิทเพียงใด ก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นตนเองถ่ายหนักถ่ายเบาอยู่บนเตียง ดังนั้นลู่เจียวจึงเดินเข้าไปเรียกหันถง
“หันถง เจ้าออกมาหน่อย ข้าถามเจ้าเรื่องหนึ่งได้ไหม”
หันถงได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็ไม่ได้คิดมาก หันหลังเดินออกไปข้างนอก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงได้ฟังคำพูดลู่เจียว ในใจก็เหมือนมีอะไรติดขัดขึ้นมาทันที ใบหน้าหล่อเหลารูปงามก็เต็มไปด้วยสีหน้ากรุ่นโกรธ
มองหันถงเดินตามลู่เจียวออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นปากไวกว่าความคิด เรียกขึ้นก่อนว่า
“ลู่เจียว”
หน้าประตูห้อง ลู่เจียวหันกลับมามองก็เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนางอย่างโมโห
แม้ว่าเจ้าหมอนี่ดูภายนอกแล้วไม่มีอะไร แต่ระยะนี้อยู่ด้วยกันมาไม่ได้เสียเปล่า ลู่เจียวแค่มองหน้าก็รู้ว่าเจ้าหมอนี่โมโหแล้ว
ลู่เจียวไม่เข้าใจว่าคนผู้นี้อยู่ดีๆ โมโหอะไร แต่ได้ยินเขาเรียกนาง นางคิดว่ามีเรื่องอะไร จึงหันกลับเข้าไปในห้อง
ทว่าระหว่างนางเข้าห้อง ก็หันไปบอกหันถงว่า “หันถง เจ้าออกไปรอข้าข้างนอกก่อน เดี๋ยวข้ามา”
คำพูดลู่เจียวทำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นในห้องมีประกายไฟกรุ่นโกรธยากระงับผุดขึ้นมา
หญิงผู้นี้รู้ตัวบ้างไหม นางรู้ไหมว่าตอนนี้นางเป็นภรรยาเขา หญิงคนหนึ่งคุยกับชายอื่น ก่อเกิดคำครหานินทาได้ง่ายมาก
หันถงไม่ทันสังเกตสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่น ได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็คิดว่าลู่เจียวมีอะไรคุยส่วนตัวกับเขา ดังนั้นจึงรับคำก้าวออกไป
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในลานด้านหน้ากำลังเลี้ยงเสี่ยวเฮยกับฮวาฮวา หันถงจึงเดินเข้าไปเล่นกับเด็กๆ
ในเรือนนอนตะวันออก ลู่เจียวเดินไปหน้าเตียงเซี่ยอวิ๋นจิ่น มองเขากล่าวว่า
“ทำไมหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นดวงตาดำขลับลุ่มลึก แต่ที่ถามออกมากลับนิ่งสงบอย่างมาก “เจ้าเรียกหันถงออกไป คิดถามอะไรเขา?”
ลู่เจียวเลิกคิ้วคิดอย่างรวดเร็ว เจ้าหมอนี่กลัวนางถามมั่วซั่วไปเรื่อย? หรือว่าเขากับหันถงมีความลับอะไร
ลู่เจียวไม่นึกสนใจความลับของเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับหันถง นางเรียกหันถงออกไปเพราะคิดช่วยเขาอย่างเดียว เขาจะได้ไม่ต้องทำตัวเก้กัง
“ข้าไม่ได้อยากถามอะไรเขา”
ลู่เจียวกล่าวจบ ก็เขยิบเข้าใกล้เซี่ยอวิ๋นจิ่นกระซิบเบาๆ ว่า “ข้าไม่ได้กลัวว่าเจ้าถ่ายหนักเบาแล้วเขาเห็นเข้าจะกระดากหรือ”
คำพูดลู่เจียว ทำให้โทสะในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นมลายหายไปทันที สีหน้าเย็นชาของเขา พริบตาก็มีความยินดีเข้ามาแทนที่ ดวงตาดำขลับก็เปล่งประกายความสุข มุมปากก็อดเผยรอยยิ้มไม่ได้ ยิ้มนี้ทำให้ใบหน้าเขายิ่งหล่อเหลาราวภาพวาด
แต่เขาไม่อยากให้คนรู้ว่าเขาดีใจ ดังนั้นเขาจึงพยายามเก็บกดรอยยิ้มมุมปากไว้ สีหน้านิ่งสงบมองลู่เจียวกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยนว่า
“จดจำสถานะเจ้าไว้ อย่าใกล้ชิดชายอื่นมากไป คนในหมู่บ้านปากมาก ถึงตอนนั้นเจ้ามีพันปากก็กล่าวไม่กระจ่าง จะทำลายชื่อเสียงตนเอง”
