ตอนที่ 156 หร่วนซื่อ เจ้าก็แบกรับแทนข้าไปละกัน
ลู่เจียวกล่าวจบก็เก็บจานชามออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังมองลู่เจียวออกไปพลางครุ่นคิด
เหมือนว่าก่อนหน้าเขาก็ล่วงเกินลู่เจียว แต่หญิงผู้นี้กลับไม่จดจำฝังแค้นกับเขา นี่เพราะว่าชอบเขาหรือ ดังนั้นจึงยอมให้เขาทุกอย่าง
หลายเรื่องรวมๆ กัน เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้สึกมั่นใจได้เรื่องหนึ่งแล้วว่า ลู่เจียวชอบเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดได้ถึงตรงนี้ อารมณ์ก็ดีอย่างบอกไม่ถูก ทั้งตัวก็ราวกับมีแสงทองสาดส่องลงมาบนศีรษะ ใบหน้าหล่อเหลาดึงดูดใจ
ลู่เจียวไม่รู้ความในใจเขามากมายขนาดนั้น นางล้างจานชามเสร็จ ก็เก็บของกองใหญ่มอบให้ลู่กุ้ยเอา กลับไป
ลู่กุ้ยมองของกองใหญ่อย่างตกใจ พี่สาวเขาเอาของที่บ้านให้เขาเอากลับไปหมดนี่? นี่ไม่ค่อยดีมั้ง
ลู่กุ้ยรีบปฏิเสธทันที “พี่เจียว พี่อย่าเอาของมาให้มากอย่างนี้ เดี๋ยวพี่เขยรู้เข้า คงดุด่าพี่แน่”
ลู่เจียวค้อนใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ “คิดเหลวไหลอะไรกัน นี่เป็นของที่ชาวบ้านในหมู่บ้านเมื่อวานมอบให้มา มากเกินไปกินไม่หมด เจ้าเอากลับไปแบ่งคนที่บ้านกินกัน”
ลู่กุ้ยแปลกใจ “พวกเขาทำไมชอบเอาของมาให้ครอบครัวพี่”
“ก่อนหน้านี้ข้าสอนพวกเขาให้รู้จักสมุนไพร พวกเขาเมื่อวานหาเงินได้ไม่น้อย ดังนั้นแต่ละครอบครัวก็เลยมอบของให้ข้า”
ลู่กุ้ยถามอย่างรู้สึกสนใจว่า “พี่เจียว พวกเขาหาเงินได้เท่าไร”
“คนส่วนใหญ่ก็เจ็ดแปดร้อยเหวิน มีบางครอบครัวได้สามตำลึง”
ลู่กุ้ยสีหน้าตกใจ สามตำลึง? นี่มันมากไปหน่อยไหม
ครอบครัวพวกเขาแม้ว่าทำเต้าหู้ขาย แต่วันหนึ่งก็ไม่ได้ถึงสามตำลึง
ลู่กุ้ยก็เลยคิดอยากรู้สมุนไพรขึ้นมาบ้าง “พี่เจียว หรือว่าข้าตามมาเรียนรู้สมุนไพรกับพี่บ้างดี”
ลู่เจียวค้อนเขาอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นก็เดินเข้าครัวไป ครู่หนึ่งก็ยกเอาสมุนไพรถุงหนึ่งออกมา
“นี่เป็นสมุนไพรที่ข้าเก็บมา เจ้าลองเก็บตามนี้ เก็บได้ก็เอาไปขายที่หอยาเป่าเหอในหมู่บ้านชี หลี่ บอกว่าเจ้าเป็นน้องชายข้า พวกเขาจะไม่หลอกเจ้า”
พอลู่กุ้ยได้ฟังลู่เจียว ก็พุ่งเข้ากอดลู่เจียวอย่างดีใจ “พี่เจียว พี่เป็นพี่สาวแท้ๆ ข้าจริงๆ เยี่ยมไปเลย”
ลู่เจียวไม่ทันระวังเขา สีหน้าแข็งค้าง กัดฟันกล่าวว่า “เอาละ รีบปล่อยข้า”
ลู่กุ้ยกอดครู่หนึ่งก็ปล่อย รอยยิ้มเต็มหน้า “พี่เจียว พี่เป็นดววโชควาสนาครอบครัวเราจริงๆ ไม่ใช่สิ พี่เป็นดาวโชควาสนาพี่เขย และดาวโชควาสนาของหมู่บ้านตระกูลเซี่ย”
ลู่กุ้ยกล่าวจนสุดท้ายจึงนึกเรื่องราวแต่ละเรื่องของลู่เจียวได้ มองลู่เจียวด้วยสีหน้าแปลกใจกล่าวว่า “พี่เจียว พี่ช่างเป็นดาวโชควาสนาจริงๆ วันหน้าต้องมีโชคลาภวาสนาใหญ่”
ลู่เจียวถลึงตาใส่เขา “รีบไป อย่าเอาแต่พูดจาเหลวไหล ใช่แล้ว เรื่องเลี้ยงปลิงที่ข้าบอกเจ้าก่อนหน้านี้ เจ้าบอกที่บ้านหน่อย หากอยากเลี้ยง ก็ให้คนมาบอกข้า ไว้ข้าจะสอนคนหมู่บ้านตระกูลเซี่ย ก็จะได้สอนด้วยกัน”
ลู่กุ้ยพยักหน้าอย่างแรง “พี่เจียว ข้ารู้แล้ว งั้นข้ากลับละ”
“ไสหัวไปได้แล้ว”
ลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาส่งเขาออกจากบ้านไป เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็โบกมืออย่างอาลัยอาวรณ์ “น้าเล็ก ไว้มาเที่ยวอีกนะ”
“พวกเราจะคิดถึงท่านน้านะ”
“ครั้งหน้าไม่ต้องเอาของขวัญมาแล้ว คนมาก็พอ”
ลู่กุ้ยได้ยินวาจารู้ความของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก็คิดจะพาทั้งสี่กลับบ้านไปด้วย
“ไว้ท่านพ่อเจ้าขาหายดี อย่าลืมไปเยี่ยมน้านะ”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รับหันไปมองลู่เจียว ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบตะโกนดีใจว่า “พวกเราทราบแล้ว”
พอลู่กุ้ยไปแล้ว ลู่เจียวก็พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปนอนกลางวัน รอพวกลูกทั้งสี่หลับ ลู่เจียวก็ลุกขึ้นไปฝึกคัดอักษรที่เรือนนอนตะวันออก สองวันนี้นางเรียนรู้ตัวอักษรจากเซี่ยอวิ๋นจิ่น ตอนนี้คิดฝึกคัดด้วยพู่กันสักหน่อย วันหน้าจะได้เขียนเทียบยาได้
ในโลกก่อนนั้นลู่เจียวเคยฝึกคัดพู่กันจีน เขียนได้ไม่เลว แต่เพื่อไม่ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ นางแสร้งทำเป็นเขียนน่าเกลียด ดังนั้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นจึงตกใจ
“เจ้าเขียนครั้งแรก ถึงกับเขียนได้ดีขนาดนี้ ไว้ข้าหาแบบคัดอีกสองเล่มมาให้เจ้าฝึก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเคยฝึกเขียนพู่กันมาโดยเฉพาะ หลังมองให้ละเอียดก็พบว่าลู่เจียวเหมือนแสร้งเขียนให้น่าเกลียด นี่แสดงให้เห็นถึงอะไร แสดงให้เห็นว่าหญิงผู้นี้เขียนได้สวยมาก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้สึกแปลกใจ หญิงผู้นี้เห็นๆ ว่าไม่รู้หนังสือ ทำไมกลับเขียนได้ดี นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าที่ที่พวกนางอยู่เขียนไม่เหมือนกับพวกเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้สึกว่าตนเองอาจเดาได้ถูกต้อง แต่ตัวอักษรที่ที่พวกนางอยู่นั้นคืออักษรอะไร เรื่องนี้เขาไม่อาจจินตนาการได้จริงๆ
เพื่อไม่ให้ลู่เจียวรู้สึกเครียด เซี่ยอวิ๋นจิ่นแสร้งหยิบอักษรขึ้นมาเอ่ยชม
“อีกไม่กี่วัน ตัวอักษรเจ้าต้องสวยมากแน่ วันหน้าก็ฝึกทุกวัน”
ลู่เจียวหัวเราะแหะๆ รีบหันกลับไปฝึกเขียนต่อ
ตอนบ่าย ลู่เจียวรอให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่สอนเด็กๆ ในหมู่บ้านเรียนคัมภีร์สามอักษรแล้ว ก็พาพวกเขาแต่งกายเต็มยศไปปีนเขา ตกลงกันว่าวันนี้จะสอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ปีนต้นไม้ ดังนั้นลู่เจียวจึงรัดแขนเสื้อและขากางเกงให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เรียบร้อย
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยังแบกกระบุงหลังใบน้อยไปด้วย ในกระบุงหลังมีคันธนูและกระบี่ ลู่เจียวยังใส่กระบอกน้ำให้พวกเขาแต่ละคน รวมถึงลูกท้อและองุ่นที่ล้างสะอาดอีกด้วย
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก่อนไปก็แบกกระบุงหลังวิ่งไปเรือนนอนตะวันออกบอกเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างฮึกเหิม
“ท่านพ่อ พวกเราขึ้นเขาละนะ วันนี้ท่านแม่จะสอนพวกเราปีนต้นไม้ นอกจากปีนต้นไม้พวกเรายังจะฝึกยิงธนูด้วย”
เอ้อร์เป่าเล่าอย่างตื่นเต้นดีใจ
อีกสามคนที่เหลือก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน ต้าเป่าไม่ค่อยวางใจให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นอยู่บ้านคนเดียว
“ท่านพ่อ พวกเราไปละ หากมีคนมารังแกท่านพ่อ ท่านก็ตะโกนดังๆ พี่เสี่ยวเป่าได้ยินต้องมาปกป้องท่านพ่อแน่นอน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นลูบหัวลูกๆ อย่างนึกขำ “เอาล่ะ พ่อโตขนาดนี้แล้ว ดูแลตัวเองได้ เจ้าอย่าได้ห่วง”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในที่สุดก็วางใจแบกกระบุงหลังเดินออกไป แต่พวกเขาเพิ่งผ่านประตูห้องโถงก็เห็นนอกรั้วบ้าน เซี่ยเสี่ยวเป่าพามู่โถวบ้านท่านอาโหย่วไฉและโก่วเซิ่งบ้านฮูหยินผู้เฒ่าสามเดินเข้ามาในบ้าน
“ต้าเป่า พวกเราขึ้นเขากับพวกเจ้า”
เด็ก ๆ ชอบคนมากๆ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินเซี่ยเสี่ยวเป่าพูด ก็รีบหันไปมองลู่เจียว
ลู่เจียวไม่ได้ห้าม ไปด้วยกันก็แล้วกัน
“ได้ ไปกันเถอะ”
ทั้งขบวนเดินทางขึ้นเขา ตลอดทางเจอคนในหมู่บ้านบ้าง ล้วนเป็นบรรดาผู้หญิงที่ขึ้นเขาเก็บสมุนไพร พวกนางแต่ละคนย่อมแบกกลับมากันเต็มกระบุง พอเห็นลู่เจียวพาเด็กๆ ขึ้นเขาไปเที่ยว พวกนางก็พยักหน้าชมลู่เจียว
“ภรรยาอวิ๋นจิ่นตั้งใจดูแลเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จริงๆ”
“จริง พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าใบหน้าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตอนนี้มีเนื้อหนังแล้ว และข้ารู้สึกเหมือนว่าพวกเขาตัวสูงขึ้นหน่อยแล้ว”
“ข้าเองก็รู้สึก ข้ามักคิดว่าลู่เจียวแบบเดิมนั้นคงเพราะถูกฮูหยินผู้เฒ่าสี่รังแกมากไป จึงเป็นคนไร้เหตุผล เจ้าดูนางตอนนี้ ดีขนาดไหนกัน”
คนที่พูดจากันต่างพากันพยักหน้า ยอมรับว่าเดิมลู่เจียวเป็นคนดี ก่อนหน้านี้ที่นางไร้เหตุผล ก็เพราะถูกหร่วนซื่อแม่สามีใจร้ายบีบคั้น ตอนนี้ออกจากตระกูลเซี่ยมาก็เปลี่ยนเป็นคนดีแล้วไม่ใช่หรือ
ลู่เจียวได้ยินก็แอบเงียบ นี่ถือเป็นทางออกให้กับความแตกต่างก่อนหน้าและตอนนี้ของนาง หร่วนซื่อ เจ้าก็แบกรับแทนข้าไปละกัน!
