ตอนที่ 226 รีบมารับนางกลับไปเถอะ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นลุกขึ้นเดินออกไป เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็วิ่งเข้ามาจากหน้าประตู “ท่านพ่อ มีคนมาบ้านเราอีกแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมอง เห็นนอกรั้วบ้านมีคนสองสามคนก้าวเท้าเข้ามา คนที่มาถึงเป็นน้าของเซี่ยอวิ๋นจิ่น น้าสะใภ้และพี่ชายลูกพี่ลูกน้องเขา
พอพวกเขาเข้ามาก็ยิ้มทักทายเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “อวิ๋นจิ่น ขาหายแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นครอบครัวน้าชาย สีหน้าก็ไม่ได้ชอบใจสักเท่าไร ตระกูลหร่วนก็เหมือนกับหร่วนซื่อ ใจคอคับแคบ และยังละโมบเงินทอง
เมื่อก่อนหร่วนซื่อแอบเอาเงินไปให้น้องชายตนเองไม่น้อย ไม่รู้วันนี้เขามาทำไม
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเรียกให้ครอบครัวน้าชายและน้าสะใภ้เข้าไปในห้องโถง
ลู่เจียวแกล้งทำเป็นไม่เห็น ซักล้างในครัวต่อ
น้าสะใภ้เห็นว่านางไม่ได้สนใจพวกนางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ
แต่คิดถึงว่าวันนี้มาเพราะมีจุดประสงค์ ทั้งสองคนก็อดทนไว้ ตามเซี่ยอวิ๋นจิ่นเข้าไปในห้องโถง
น้าสะใภ้กับลูกชายเพิ่งลงนั่งก็ร้องไห้ออกมา
“อวิ๋นจิ่น เจ้ารีบไปดูท่านแม่เจ้า นางกลับบ้านตระกูลหร่วนมาก็ไม่กินไม่ดื่มรอวันตาย บอกแต่ขอโทษเจ้า นึกเสียใจที่เมื่อก่อนทำกับเจ้าอย่างนั้น บอกว่านางคิดถึงเรื่องต่างๆ เมื่อก่อนขึ้นมาแล้วก็ไม่สู้ตายดีกว่า วันนี้พวกเรามาก็คิดขอให้เจ้าไปดูท่านแม่เจ้าหน่อย ไปรับนางกลับมาเถอะ”
“ท่านป้าว่าวันหน้าจะดีกับเจ้าอย่างมาก จะไม่ทำกับเจ้าเหมือนเมื่อก่อนอีก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มเยาะมุมปาก เข้าใจแล้วว่าครอบครัวนี้มาเพื่อกล่อมให้เขาไปรับหร่วนซื่อกลับ เขาก็ไม่ได้โง่ที่จะทำเรื่องโง่ๆ พรรค์นี้
ถึงตอนนี้ท่านแม่เขาก็ยังเอาแต่คิดวาดฝัน คิดมากเกินไปแล้วจริงๆ หากเขายอมให้นางอยู่ตระกูลเซี่ยจริง ก่อนหน้านี้ก็พยายามคัดค้านไปแล้วไม่ใช่หรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิดมองไปยังครอบครัวน้าสะใภ้ กล่าวว่า “ตามหลัก น้าสะใภ้ตอนนี้ไม่ใช่ญาติกับตระกูลเซี่ยข้าแล้ว และก็ไม่ใช่น้าสะใภ้ข้าด้วย”
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าว สีหน้าน้าสะใภ้ก็แปรเปลี่ยน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้สนใจ กล่าวต่อว่า “ท่านแม่ข้าถูกท่านพ่อหย่า ตอนนี้นางคือคนตระกูลหร่วน ไม่ใช่สะใภ้ตระกูลเซี่ย จะมาอยู่บ้านข้าได้อย่างไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองน้าสะใภ้สายตาเยียบเย็นไร้น้ำใจ
สองคนถูกเขาสาดน้ำเย็นใส่ก็อึ้งไป เงียบไปนานไม่กล้าพูดอะไร พี่ชายเขาเอ่ยว่า “น้องอวิ๋นจิ๋น นี่เจ้าทำไม่ถูกต้องแล้ว แม้ท่านลุงหย่ากับท่านป้า แต่นางก็ยังเป็นท่านแม่เจ้า ไม่ว่าวันไหนก็แก้ไขเรื่องนี้ไม่ได้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองพี่ชายลูกพี่ลูกน้อง แววตาเข้มดำทะมึน กล่าวว่า “พี่ระวังคำพูด ข้าเรียกขานนางว่าท่านแม่ก็เพราะยังมีเยื่อใย ตามหลักแล้ว นางถูกตระกูลเซี่ยหย่าแล้ว ก็ไม่ใช่ท่านแม่ข้าอีกแล้ว พี่ไม่เข้าใจก็ไปถามน้าสะใภ้ดู”
น้าสะใภ้พูดไม่ออกสักคำ ธรรมเนียมบนโลกนี้ก็เป็นเช่นนี้ หญิงที่ถูกหย่าแล้วก็ไม่ใช่คนในครอบครัวสามีอีก ในเมื่อไม่ใช่มารดาของลูกๆ แล้ว ลูกๆ ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับกับหญิงที่ถูกหย่าอีก”
น้าสะใภ้วันนี้ตั้งใจมาทำตัวเป็นญาติ ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นไปรับหร่วนซื่อกลับมา
เซี่ยเหล่าเกินหย่าหร่วนซื่อไปแล้วก็ไม่เป็นไร แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นลูกชายที่ใช้การได้ ไม่อาจไม่เอาไว้
หากหร่วนซื่อได้มาอยู่บ้านเซี่ยอวิ๋นจิ่น วันหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ดิบได้ดี เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่ใช่ว่าพลอยได้อานิสงส์ไปด้วยหรือ
น่าเสียดายเซี่ยอวิ๋นจิ่นมีท่าทีเช่นนี้ แสดงชัดเจนว่าไม่ไปรับหร่วนซื่อ
ในใจน้าสะใภ้อดก่นด่าหร่วนซื่อสมองไม่ดีไม่ได้ ทำไมไม่รู้จักรักลูกชายที่ได้ประโยชน์คนนี้ให้มากๆ
น้าสะใภ้ครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยอีกว่า “อวิ๋นจิ่น ท่านแม่เจ้าอย่างไรก็เลี้ยงดูพวกเจ้ามา แม้นางถูกเซี่ยเหล่าเกินหย่าแล้ว แต่ก็ไม่อาจแก้ไขความจริงที่ว่านางคลอดเจ้าออกมา เจ้าจะไม่ยอมรับท่านแม่คนนี้ไม่ได้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นค่อยๆ กล่าวว่า “ข้าไม่ได้ไม่ยอมรับนาง แต่ที่นี่คือตระกูลเซี่ย นางหย่าแล้ว ข้ารับนางกลับมาก็เท่ากับตบหน้าท่านพ่อข้า เช่นนั้นข้าก็อกตัญญู ท่านน้าคิดว่าข้าควรทำเรื่องอกตัญญูอย่างนั้นหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ก็ไม่รอให้น้าสะใภ้กล่าวตอบก็เอ่ยต่ออีกว่า “แต่นางเป็นท่านแม่ข้า เรื่องนี้แก้ไขไม่ได้ ดังนั้นวันหน้าขอให้น้าสะใภ้ดูแลท่านแม่ข้าให้ดีๆ วันหน้าข้าจะมอบเงินสิบตำลึงให้น้าสะใภ้ทุกปี”
เรื่องที่ใช้เงินจัดการได้ย่อมไม่ใช่ปัญหา เขาให้หร่วนซื่อสิบตำลึง ก็สลัดหร่วนซื่อได้ ยังตอบแทนคุณของนางได้ แถมคนนอกยังรู้ว่าเขาเป็นลูกที่ไม่ลืมบุญคุณได้อีก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ น้าสะใภ้ก็ตาลุกวาว มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างตื่นเต้น “เจ้าพูดจริงหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า “แต่ให้ดีน้าสะใภ้ก็อย่าปฏิบัติต่อนางไม่ดี หากปฏิบัติต่อนางไม่ดี ข้าย่อมไม่ให้เงินพวกท่าน”
น้าชายและพี่ชายก็รีบแสดงท่าทีทันที กล่าวว่า “พวกเราย่อมต้องปฏิบัติต่อนางอย่างดี”
“นางเป็นท่านป้าข้า พวกเราจะดูแลนางไม่ดีได้อย่างไร แต่เจ้าพูดแล้วอย่าคืนคำล่ะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองไปยังพี่ชายสายตาเย็นเยียบ “ข้าเป็นคนเช่นนั้นหรือ”
ครอบครัวตระกูลหร่วนไม่โกรธสักนิด ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็คือเทพเจ้าเงินตราของครอบครัวพวกเขา ไม่อาจล่วงเกินเขาได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ลุกขึ้นกล่าวว่า “วันนี้ยังมีธุระไม่อาจต้อนรับท่านน้าและน้าสะใภ้แล้ว อีกอย่างวันหน้าดีที่สุดท่านน้าก็อย่ามาหมู่บ้านตระกูลเซี่ยข้าตามอำเภอใจ อย่างไรท่านแม่ข้าก็ถูกหย่าไปแล้ว ครอบครัวพวกเราความจริงก็ไม่เกี่ยวข้องกับครอบครัวท่านน้าแล้ว”
คนบ้านตระกูลหร่วนต่างมีสีหน้าไม่ดีนัก ความจริงในใจนึกโทษหร่วนซื่อ อยู่ดีๆ ทำจนไม่มีบ้าน สมองหญิงผู้นี้น่ากลัวท่าจะโง่เง่า ก็แค่เซี่ยเหล่าเกินรับอนุไหม คนมากมายในเมืองก็รับอนุกัน ก็ไม่เห็นเป็นไร แต่นางกลับรับไม่ได้
คนบ้านตระกูลหร่วนแม้ว่าโมโห แต่เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาจะทำอย่างไรได้ ได้แต่รีบเดินออกไปทันที
นอกประตู ลู่เจียวกับลู่กุ้ยกำลังพาเด็กห้าคนเข้ามาพอดี
น้าชายและน้าสะใภ้เห็นลู่เจียวก็ถลึงตาใส่ลู่เจียว จากนั้นสองคนยังมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ภรรยาเจ้าไม่มีตาหรือไง”
กล่าวจบก็หันหลังเดินไป ลู่เจียวค้อนใส่พวกเขาทันที พาเด็กห้าคนไปเรือนนอนตะวันตก จัดที่ให้พวกเขานอน
ลู่กุ้ยไปเก็บกวาดห้องโถง เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองลู่กุ้ยกล่าวอย่างเกรงใจว่า “ทำให้น้องกุ้ยต้องมาลำบากใจแล้ว”
ลู่กุ้ยมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างแปลกใจ ทำไมเขารู้สึกว่าพี่เขยเหมือนยิ่งเกรงอกเกรงใจขึ้นอีกแล้ว
ลู่กุ้ยลูบหัวด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไปเรือนนอนตะวันออกคิดงาน ตอนนี้เขาไม่มีเวลาสอนหนังสือเด็กในหมู่บ้านแล้ว ดังนั้นเขาต้องเขียนรายชื่อเด็กในหมู่บ้านที่เรียนหนังสือได้ดีออกมาสักสองสามคน ให้แต่ละครอบครัวได้ส่งลูกๆ ไปเรียนที่สถานศึกษาส่วนตัวในเมือง ตอนนี้แต่ละครอบครัวอย่างไรก็พอมีเงินทองแล้ว ไว้เลี้ยงปลิงหาเงินมาได้อีก พวกเขาก็มีเงินให้ลูกไปเรียนหนังสือ
ส่วนเขาก็จะเริ่มสร้างบ้านแล้ว พอบ้านสร้างเสร็จ เขาก็เตรียมตัวพาลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปอยู่ที่อำเภอกัน
เมื่อก่อนเขารู้สึกหงุดหงิดใจ ดังนั้นเลยดูแล้วเคร่งขรึมดุดัน ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องหาเงินทอง ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ต้องเร่งหาเวลาหาเงินทอง
ครั้งนี้ให้คำชี้แนะการเรียนให้นักเรียนในอำเภอ แม้ไม่อาจหาเงินก้อนโตได้ แต่ก็ได้ไม่น้อย ชี้แนะถงเซิงไปจนสอบย่วนซื่อ เดือนเก้าทุกคนจ่ายคนละสองตำลึง หากจากนั้นสอบได้ตำแหน่งซิ่วไฉ ก็อีกคนละสามสิบตำลึง นี่เป็นเงินก้อนที่จับต้องได้
อวิ๋นจิ่นคิดอย่างละเอียดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเรือนนอนตะวันตก ลู่เจียวเพิ่งกล่อมเจ้าหนูน้อยห้าคนให้นอนกลางวันแล้วก็เดินออกมา ทั้งสองคนสบตากัน แทบหันไปอีกทางทันทีด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นทั้งสองคนก็รู้สึกไม่ถูกต้อง แม้วันหน้าหย่า พวกเขาก็ไม่ใช่คู่แค้น ไม่ต้องขนาดนั้นมั้ง
