พอหญิงสำนักนายหน้ากล่าว ก็มีคนก้าวออกมาแนะนำตนเองว่ามาจากไหนและทำงานอะไรได้บ้าง
บรรดาบ่าวรับใช้จากสำนักนายหน้า บ้างก็ทนสภาพครอบครัวต่อไปไม่ไหว เพื่อช่วยเหลือครอบครัว ยอมขายตนเองแลกเงินให้ครอบครัวได้มีชีวิตรอด บ้างก็ถูกครอบครัวขายทิ้ง บ้างก็เป็นคนรับใช้บ้านขุนนางทำผิดถูกทางการรวบมาขายให้สำนักนายหน้า
ลู่เจียวมองแต่ละคนแนะนำตนเองแล้วก็แอบรู้สึกลำบากใจ ตามหลักการแล้ว นางไม่คิดซื้อคนรับใช้จากจวนขุนนางที่กระทำผิด เบื้องหลังคนพวกนี้เป็นไปได้มากว่าจะเกี่ยวพันจนเกิดเรื่องตามมาได้ แต่บ่าวจากจวนขุนนางก็มีข้อดีหนึ่ง ล้วนเป็นคนมีความสามารถ
ส่วนคนที่ขายตนเองหรือถูกครอบครัวขายทิ้ง ส่วนใหญ่มาจากครอบครัวยากจน แม้ว่าครอบครัวสะอาดไร้มลทิน แต่พวกเขากลับไม่มีความสามารถ แม้แต่มารยาทพื้นฐานก็ไม่มี พูดจาหยาบ ทำงานก็ไร้ความละเอียดอ่อน มีคนหนึ่งแนะนำตนเองไปก็หัวเราะดังลั่นราวกับอันธพาลบ้านนอก
ลู่เจียวมองคนพวกนี้แล้วก็ปวดหัว ยามนี้พอดีมีหญิงสาวหน้าตากระจ่างคนหนึ่งกำลังแนะนำตนเอง หญิงสาวผู้นี้ยังไม่ทันเอ่ยอะไรก็บีบน้ำตา ท่าทางอ่อนแอ น่าสงสารยิ่ง ก่อนเล่าประวัติตนเอง
“บ่าวถูกบิดามารดาขายทิ้ง ท่านพ่อท่านแม่ต้องการให้พี่ชายได้แต่งงาน ก็ขายบ่าวทิ้ง คุณชายเป็นคนดี ซื้อบ่าวไว้นะเจ้าคะ”
หญิงสาวผู้นี้กล่าวจบ ก็มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นย่ำแย่ขึ้นทันที เขาหันไปมองลู่เจียวข้างๆ ด้วยสัญชาตญาณทันที ลู่เจียวมองเขาพลางยิ้มล้อเลียน หญิงสาวผู้นี้ต้องตาต้องใจเซี่ยซิ่วไฉเข้าแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นสีหน้าลู่เจียว รีบนั่งตัวตรงด้วยสัญชาตญาณทันที รีบหันไปตำหนิหญิงสาวที่กำลังพูดอยู่ “ให้เจ้าบอกความสามารถตนเอง ไม่ได้ให้เจ้าร้องไห้ บ้านข้าซื้อคนรับใช้ ไม่ใช่สถานสงเคราะห์”
เขากล่าวจบก็ไม่ให้โอกาสหญิงสาวที่ร้องไห้ได้พูดอีก โบกมือทันที กล่าวว่า “คนต่อไปละกัน คนต่อไป”
หญิงสาวร่ำไห้อ่อนแอน่าสงสารถึงกับนิ่งอึ้ง มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสีหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไร้ความรู้สึกราวกับมองไม่เห็น ลู่เจียวเห็นสีหน้าหญิงสาวตรงหน้าก็แอบนึกขำไม่น้อย
หญิงสาวผู้นี้ควรต้องผ่านความยากลำบากหลายครั้งสักหน่อย จึงจะเข้าใจว่าบนโลกนี้ไม่ได้มีคนทะนุถนอมหยกงามมากมายขนาดนั้น แม้ว่ามี ก็ถือว่านางตกสู่กองไฟ ไม่ใช่กองวาสนา
ตรงหน้ามีคนก้าวออกมา ครั้งนี้เป็นหญิงอายุราวสี่สิบกว่า แม้ว่าหญิงผู้นี้มีอายุแล้ว แต่ก็แต่งตัวเรียบร้อย กิริยาท่าทางก็มีธรรมเนียมมารยาท พูดจาดูออกว่าไม่ใช่คนธรรมดา
ลู่เจียวอดมองมากหน่อยไม่ได้ “บ่าวแซ่ชิว คนอื่นเรียกบ่าวว่ายายเฒ่าชิว บ่าวเคยเป็นแม่บ้านดูแลในจวนขุนนางระดับหกที่กระทำความผิด เพราะใต้เท้ากระทำผิดถูกเนรเทศไปชายแดน พวกบ่าวก็เลยถูกขาย บ่าวเคยทำงานเป็นแม่บ้านในจวนฝ่ายใน เก่งงานเย็บปัก”
ยายเฒ่าชิวกล่าวจบ ลู่เจียวก็อดหรี่ตาจ้องมองนางไม่ได้ ยายเฒ่าชิวผู้นี้ดูท่าเป็นคนมีความสามารถ นางเช่นนี้ควรจะขายง่ายถึงจะถูก ทำไมจึงเหลือมาถึงนี่ได้
ลู่เจียวคาดเดาเช่นนี้เพราะมีหลักการอ้างอิง เพราะอำเภอชิงเหอเป็นอำเภอยากจน ไม่อาจมีขุนนางระดับหก ดังนั้นยายเฒ่าชิวผู้นี้น่าจะมาจากเมืองใหญ่ที่อื่น ทนทุกข์ทรมานมาตลอดทาง ตามหลักอย่างนางเช่นนี้ควรจะขายออกนานแล้ว
ไม่เพียงลู่เจียวสงสัย หญิงสำนักนายหน้าก็ตกใจเช่นกัน นางชิวผู้นี้นางรู้จัก ปกตินางไม่ค่อยพูด เอาแต่เงียบไม่พูด มีข้อเรียกร้องเดียว ไม่ว่าขายนางไปตระกูลใด ต้องยอมรับตาเฒ่านางไปด้วย
สามียายเฒ่าชิวชื่อตาเฒ่าเหวิน เมื่อก่อนตาเฒ่าเหวินกับยายเฒ่าชิวเป็นพ่อบ้านแม่บ้านในบ้านขุนนางที่กระทำผิดเหมือนกัน
ตาเฒ่าเหวินผู้นี้ดูแล้วซื่อสัตย์ ตอนนั้นทางการจับขุนนางกระทำผิด เขาปกป้องนายจนถูกคนทางการตีขาหัก ต่อมาเพราะรักษาไม่ทัน ดังนั้นขาเขาจึงพิการข้างหนึ่ง
บ้านไหนจะรับชายชราขาพิการข้างหนึ่งไว้ ดังนั้นยายเฒ่าชิวจึงขายไม่ออก
ความจริงหญิงสำนักนายหน้าคิดขายยายเฒ่าชิวคนเดียว แต่ยายเฒ่าชิวเสียงแข็งว่า หากนางกล้าขายนางไปคนเดียว นางก็จะไปตายที่ตระกูลที่ซื้อไป ทำให้สำนักนายหน้าเสียเงิน ยังถูกตระกูลที่ซื้อไปฟ้องร้องให้ชดใช้ สำนักนายหน้าทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมตามนาง
นี่ก็ขายมาหลายตระกูลแล้ว ก็ขายไม่ออก แต่ก็เพราะท่าทีไม่แสดงความสามารถของยายเฒ่าชิวเองด้วย หญิงสำนักนายหน้าคิดไม่ถึงว่าครั้งนี้นางถึงกับออกหน้ามาแนะนำตนเอง นี่คงเพราะเห็นครอบครัวหน้าตาดีก็เลยคิดอยู่ที่นี่หรือ
หญิงสำนักนายหน้าหันไปมองลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ยายเฒ่าชิวผู้นี้มีความสามารถ ไม่เพียงแต่ดูแลบ้านได้ แต่ยังถนัดงานเย็บปัก นางสามารถช่วยเหนียงจื่อดูแลคนรับใช้ได้”
ลู่เจียวได้ฟังหญิงสำนักนายหน้า ก็แอบหวั่นไหว มองหญิงสำนักนายหน้ากล่าวว่า “ตามหลักคนเช่นยายเฒ่าชิวก็ควรจะขายคนอื่นได้นานแล้ว ทำไมยังอยู่อีก”
พอลู่เจียวกล่าว หญิงสำนักนายหน้าก็สีหน้าทุกข์ใจ มาละๆ มาถึงประเด็นสำคัญละ
หญิงสำนักนายหน้ากล่าวอย่างจนใจว่า “ยายเฒ่าชิวไม่มีคนเอา เพราะนางมีเงื่อนไข”
ยายเฒ่าชิวลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะยืดอกก้าวขึ้นหน้าออกมากล่าวว่า “ข้าจะอยู่กับตาเฒ่าข้า”
นางกล่าวจบมองไปยังตาเฒ่าเหวินข้างหลัง
ลู่เจียวมองไปยังตาเฒ่าเหวิน เห็นชัดว่าอายุมากกว่ายายเฒ่าชิวไม่น้อย และไม่รู้ว่าใช่เป็นเพราะทุกข์ทรมานมานานหรือไม่ ชายชราผู้นี้ดูผอมอ่อนแอ รู้สึกเหมือนแก่มาก ไม่มีความกระปรี้กระเปร่าสักนิด
ลู่เจียวมองเขา ส่งสายตาบอกให้เขาก้าวขึ้นมาด้านหน้าก้าวหนึ่ง
พอตาเฒ่าเหวินขยับ ลู่เจียวก็เข้าใจว่าทำไมยายเฒ่าชิวขายไม่ออก เพราะตาเฒ่าเหวินไม่เพียงแต่มีสภาพอ่อนแอแก่ชราไร้เรี่ยวแรง ยังขาพิการอีกข้าง คนชราที่ทั้งแก่และพิการ บ้านไหนอยากรับไว้ นอกจากเฝ้าประตูแล้ว ไม่มีประโยชน์สักนิด
ลู่เจียวยังไม่รีบตัดสินใจว่าจะรับยายเฒ่าชิวกับตาเฒ่าเหวินไว้หรือไม่ โบกมือให้พวกเขาถอยกลับไปก่อน
คนอื่นๆ ก็แนะนำตนเองต่อ แม้ว่าวิชาการแพทย์ลู่เจียวร้ายกาจ แต่ไม่ได้รู้สึกมั่นใจกับเรื่องคนรับใช้จริงๆ สองครอบครัวที่เข้าตานางล้วนเป็นคนรับใช้จากจวนขุนนางกระทำผิด นางแอบรู้สึกเป็นห่วง อดหันไปกระซิบถามเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้
“เซี่ยอวิ๋นจิ่น ข้าอยากซื้อยายเฒ่าชิวกับตาเฒ่าเหวิน ยายเฒ่าชิวสามารถช่วยข้าดูแลบ้านได้ ทำงานปักร้อยได้ ตาเฒ่าเหวินเฝ้าประตู แล้วก็ซื้อครอบครัวตระกูลหลินไว้ด้วย”
ครอบครัวตระกูลหลินทั้งหมดสี่คน เมื่อก่อนผู้ชายเป็นคนขับรถม้าให้ตระกูลขุนนางกระทำผิด ฝ่ายหญิงทำอาหารในครัว ลู่เจียวกำลังคิดหาสองคนเช่นนี้ ดังนั้นจึงนึกอยากได้
ส่วนสองหนูน้อยตระกูลหลิน คนโตสิบห้า เป็นเด็กรับใช้ติดตามเซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ ช่วยเขาไปนั่นมานี่ได้ ช่วยหยิบของอะไรพวกนี้ได้
คนเล็กแปดขวบช่วยดูแลเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
เพียงแต่ลู่เจียวไม่แน่ใจว่าตนเองเลือกเช่นนี้ถูกไหม ดังนั้นจึงอดถามเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินลู่เจียวถามเขา ในใจก็แอบมีความรู้สึกยินดีผุดขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ มุมปากอดกระตุกเผยรอยยิ้มบางไม่ได้
เขาเขยิบเข้าไปใกล้ลู่เจียวชมว่า “เจ้าร้ายกาจมาก สองครอบครัวนี้ล้วนใช้ได้”
ลู่เจียวกลับเป็นห่วง “แต่พวกเขาล้วนเป็นคนรับใช้จากตระกูลขุนนางทำผิด เบื้องหลังจะเกี่ยวพันกับอะไรหรือไม่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตอบเบาๆ ว่า “ข้าดูสองครอบครัวนี้ แววตาซื่อตรง ไม่เหมือนคนชั่วเสแสร้ง ใช้ได้”
