ลู่เจียวไม่ได้พบความผิดปกติของเซี่ยอวิ๋นจิ่น นางมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นถามว่า “เจ้าจะออกไป มีธุระ?”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบส่ายหน้า นำลู่เจียวเข้าห้องหนังสือ
ลู่เจียวมาก็เพื่อคุยกับเขาเรื่องเหลียงจื่อเหวิน เหลียงจื่อเหวินทำให้นางไม่วางใจ ดังนั้นนางคิดมาคุยกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่าจะรับมือกับเหลียงจื่อเหวินอย่างไร
“เจ้าเหลียงจื่อเหวินนั่นไม่ใช่คนดี เขาต้องลงมือจัดการพวกเราแน่ พวกเราต้องคิดวิธีรับมือเขาก่อนจึงจะได้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว พยักหน้าเห็นด้วย “เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง เหลียงจื่อเหวินเป็นคนเลว ต้องชิงลงมือกับเขาก่อนก้าวหนึ่ง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ มองไปยังลู่เจียว กล่าวอย่างหนักแน่นว่า “เจ้าอย่าได้เป็นห่วง ข้าจะคิดหาทางรับมือเขา เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล”
ลู่เจียวได้ยินเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวเช่นนี้ก็สงบใจลงได้
นางกลัวว่าเหลียงจื่อเหวินจัดการเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ ก็จะไปลงมือกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ดังนั้นนางจึงได้กำชับเซี่ยอวิ๋นจิ่นโดยเฉพาะว่าให้ลงมือจัดการเหลียงจื่อเหวินก่อน อย่างไรก็ผูกแค้นไปแล้ว ไม่ลงมือก่อนก้าวหนึ่ง รอให้เขาลงมือก็จะได้รับบาดเจ็บได้ง่าย
ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าต้องทำเช่นไรแล้ว นางก็ไม่กังวล
ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “เจ้ารู้แล้วก็พอ ข้ากลับละ”
นางกล่าวจบก็หันหลังจะออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังพลันยื่นมือไปดึงมือลู่เจียวไว้
ลู่เจียวแปลกใจ หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ยามนี้นางคิดว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นมีธุระกับนางจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“มีธุระ?”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหน้า แววตาลุ่มลึกมองลู่เจียว กล่าวน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ลู่เจียว ข้าชอบเจ้า”
ลู่เจียวอึ้งไป สีหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ “ครั้งก่อนเจ้าไม่ได้บอกว่าไม่ชอบข้าหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพอได้ฟังก็รู้ว่าลู่เจียวพูดถึงก็คือครั้งก่อนนางถามเขา ตอนนั้นเขาเขิน จึงเบี่ยงประเด็น
“ตอนนั้นข้ารู้สึกเขิน จึงได้บอกเจ้าว่าอย่าคิดเหลวไหล ตอนนี้ข้าแน่ใจความรู้สึกตัวเองแล้วว่า ข้าชอบเจ้า ชอบมาก”
ลู่เจียวตกใจอย่างมาก “อยู่ดีๆ ทำไมชอบข้า ข้ายังคิดว่าคนที่เจ้าชอบคือเฉินอิงอยู่เลย”
ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นตกใจแทน สีหน้าเต็มไปด้วยอาการแทบไม่อยากจะเชื่อ “ข้าจะไปชอบเฉินอิงได้อย่างไร หากข้าชอบเฉินอิงก็แต่งกับนางไปนานแล้ว”
“งั้นต่อมาเจ้าไม่ใช่ว่าจะแต่งกับนางหรือ ไม่ชอบ อยู่ดีๆ แต่งกับนางทำไม”
“ตอนนั้นข้าคิดแต่จะตอบแทนบุญคุณจึงได้เอ่ยว่าจะแต่งกับนาง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ก็จ้องมองลู่เจียว “ข้าชอบเจ้าคนเดียว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ เห็นลู่เจียวไม่มีปฏิกิริยา ความกล้าก็เพิ่มมากขึ้น ยื่นมือไปกอดลู่เจียว “เจียวเจียว ข้า…”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเพิ่งเอ่ยปาก ลู่เจียวก็ราวกับถูกเขาส่งสายฟ้าฟาดใส่ เพราะเซี่ยอวิ๋นจิ่นตรงหน้าที่ปกติเย็นเยียบและแข็งกระด้าง อยู่ๆ พลันเรียกนางว่าเจียวเจียว นางหลั่งเหงื่อเย็นวาบทั้งตัว
“หุบปาก อย่าเรียกมั่วซั่ว”
กล่าวจบก็พบว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกอดนางอยู่ ลู่เจียวรีบเอ่ยเตือนทันที “รีบปล่อยข้า ไม่งั้นข้าจะลงมือละนะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกอดลู่เจียวไม่ยอมปล่อย “ข้า?”
ลู่เจียวทนไม่ไหวยกมือผลักเซี่ยอวิ๋นจิ่น
นางแรงเยอะ ผลักเบาๆ ก็ผลักเซี่ยอวิ๋นจิ่นออกได้
อ้อมกอดเซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันว่างเปล่า อารมณ์ดีก็ตกต่ำถึงขีดสุด ลู่เจียวไม่ยอมรับเขาหรือ
ลู่เจียวสีหน้านิ่ง มองเขากล่าวว่า “ครั้งก่อนข้าเคยบอกแล้ว แม้เจ้าชอบข้า ข้าก็ไม่ยอมรับเจ้า”
กล่าวจบก็หันหลังเดินออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังเรียกได้ว่าแทบทนรับไม่ไหว ราวกับสติหลุดลอย มองตามลู่เจียวเดินออกไป เขาอดส่งเสียงเรียกไม่ได้ “ลู่เจียว”
ลู่เจียวหันมาจ้องเตือนเเขา ยกกำปั้นข่มขู่ว่า “ครั้งหน้าหากไม่ได้รับความเห็นชอบจากข้า มือไม้อยู่ไม่สุขกับข้าอีก อย่าหาว่าขาต่อยเจ้านะ”
ลู่เจียวกล่าวจบก็หันหลังก้าวเท้าออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังมองนางจากไปด้วยแววตาหม่นหมอง
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมลู่เจียวไม่ยอมรับเขา นางยอมรับทุกคนได้ แต่กลับไม่ยอมรับเขาคนเดียว แท้จริงเพราะอะไร
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไม่ตก แต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ที่เขาบอกว่าชอบลู่เจียว ลู่เจียวปฏิเสธ เขารู้สึกเสียใจมากและยังเสียหน้ามาก ตอนนี้ไม่อยากพบหน้าใครเลย
ตอนกินอาหารเย็น เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่ออกมา เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เป็นห่วงขึ้นมาทันที
“ท่านแม่ ท่านพ่อล่ะ”
ลู่เจียวคิดแล้วก็กล่าวว่า “ท่านพ่อเจ้าตอนเที่ยงดื่มจนเมา ตอนนี้น่าจะนอนอยู่ ดังนั้นอย่าไปรบกวนท่านพ่อ ให้ท่านพ่อนอนสักครู่”
เฝิงจือยกถาดอาหารอยู่นอกประตูส่งสายตาบอกลู่เจียว
ก่อนหน้านี้นางเฝ้าอยู่นอกประตู ดังนั้นได้ยินเสียงคุณชายกับเหนียงจื่อคุยกันในห้อง คุณชายบอกว่าชอบเหนียงจื่อ แต่เหนียงจื่อกลับปฏิเสธ
เฝิงจือแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าถามมาก นี่เป็นเรื่องของเจ้านาย นางเป็นแค่คนรับใช้คนหนึ่ง ไม่อาจถามมากความ
หลังอาหารเย็น ลู่เจียวพาลู่กุ้ยไปอาบน้ำให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เสร็จก็เล่านิทานให้พวกเขาฟัง เล่าจบก็กล่อมพวกเขาเข้านอน จนกระทั่งเจ้าหนูน้อยทั้งสี่หลับ นางจึงได้กลับเรือนนอนตะวันออก
เพียงแต่พอนางเพิ่งเดินถึงหน้าประตูห้อง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง ลู่เจียวหันไปมอง เห็นคนหน้าตาหล่อเหลาเย็นชายืนอยู่ด้านหลัง ก็คือเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวคิดถึงเรื่องตอนบ่าย ก็แอบรู้สึกบอกไม่ถูก ถามน้ำเสียงนิ่งว่า “เจ้ามีธุระอะไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นขยี้ตา สีหน้าเหมือนเพิ่งสร่างเมา “ข้ามาขอโทษเจ้า”
ลู่เจียวเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ รู้ว่าเขามาขอโทษเรื่องที่ล่วงเกินตอนบ่าย
“ไม่เป็นไร วันหน้าอย่าได้ทำอีกก็พอ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรับคำเบาๆ เสียงหนึ่ง จากนั้นก็เสริมอีกประโยค “ตอนเที่ยงข้าดื่มมากไปสองจอก ปวดหัวมาก จึงได้พูดจาเหลวไหล เจ้าอย่าได้เก็บไปใส่ใจ”
ลู่เจียวอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ข้าไม่เก็บมาใส่ใจ ดึกแล้ว เจ้ากลับไปนอนเถอะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันหลังเดินออกไป สีหน้าลู่เจียวด้านหลังเต็มไปด้วยอาการครุ่นคิด เซี่ยอวิ๋นจิ่นชอบนางจริงหรือ น่าจะนิดหน่อยกระมัง แต่ว่าชอบมากเท่าไร ก็คงไม่เท่าไร น่าจะเพราะระยะนี้นางดูแลเขา เขาจึงได้เกิดความรู้สึกซาบซึ้งและชอบนางกระมัง
น่าเสียดายนางไม่ใช่ลู่เจียวตัวจริง ไม่มีทางยอมรับเขาได้อย่างเปิดใจ และที่สำคัญที่สุดก็คือ ในนิยาย เซี่ยอวิ๋นจิ่นมีภรรยาที่ชะตากำหนด ดังนั้นนางอย่าเข้าไปแทรกกลางเรื่องของพวกเขาดีกว่า
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็หันเดินกลับเข้าห้องไป
วันรุ่งขึ้น เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้มากินอาหารเช้าที่เรือนหลัง แต่ให้คนส่งไปที่เรือนด้านหน้า
ลู่เจียวก็ไม่ได้ถามมาก นางตัดสินใจว่าวันนี้เป็นต้นไปจะเริ่มปรับปรุงเรือนด้านหน้า ต้องรีบปรับปรุงเรือนด้านหน้าให้เสร็จ จะได้ให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เรียนรู้และเล่น จากนั้นนางก็ต้องไปยุ่งเรื่องหอยาและโรงผลิตแล้ว
ตอนอาหารเช้า ลู่เจียวกลัวเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เอาแต่ถามไม่เลิกอีกว่าทำไมเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มากินอาหารเช้า ดังนั้นจึงชิงพูดเรื่องจะปรับปรุงเรือนด้านหน้ากับพวกเขาก่อน
“พวกเจ้าตอนนี้อายุยังน้อย แม่คิดแล้วก็รู้สึกไม่อาจให้พวกเจ้าเอาแต่เรียนสี่คัมภีร์ห้าตำราของขงจื่อได้ ของพวกนี้อีกหน่อยยังมีเวลาเรียนอีก ตอนนี้พวกเราเรียนอย่างอื่นกันก่อน รอไว้พวกเจ้าโตอีกสักขวบสองขวบ ค่อยเริ่มเรียนตำราพื้นฐานอย่างเป็นทางการอย่างสี่คัมภีร์ห้าตำรา”
