ลู่เจียวเดาว่าโรคฮ่องกงฟุตคหบดีหลิวผู้นี้น่าจะเป็นแบบตุ่มน้ำพองหรือแบบเปื่อย
คหบดีหลิวเห็นสีหน้าลู่เจียวเป็นปกติ ความรู้สึกแอบเกร็งในใจก็ผ่อนคลายลง ทุกครั้งที่เขาไปรักษาหมอใหญ่พวกนั้นต่างทำท่าทางรับไม่ได้ ทำเอาเขาโมโหคุกรุ่น อย่างไรก็ไม่อาจระงับไฟโทสะได้
เดิมเขาก็เป็นโรคที่ยากจะเอ่ย ในใจตนเองก็มีความกดดันอยู่แล้ว แต่หมอกลับยังทำท่ารับไม่ได้ จะให้เขาคิดเช่นไร
เท้าคหบดีหลิวเดิมก็เหม็น พอถอดรองเท้าถุงเท้าออกมา กลิ่นเหม็นก็โชยตลบอบอวลไปทั่วห้องโถง
ทุกคนในห้องโถงต่างยกมือปิดจมูกด้วยสัญชาตญาณ ลู่เจียวกลับค่อยๆ ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดจมูกไว้
แม้ว่านางทำเช่นนี้เหมือนเสียมารยาท แต่การกระทำของนางไม่มากเกินไป ไม่ทำให้คนรู้สึกไม่พอใจ
ลู่เจียวตรวจเสร็จ ก็แน่ใจว่าโรคคหบดีหลิวก็คือเท้าเปื่อย ระหว่างสามนิ้วห้านิ้วก็มีรอยปื้นเปื่อยเป็นด่างขาวแล้ว ไม่เพียงแต่คันอย่างมาก เกาทีก็แทบจะตัดเท้าทิ้ง เจ็บปวดทรมานอย่างมากจริงๆ
ลู่เจียวตรวจเท้าให้คหบดีหลิวแล้ว ก็จับชีพจรให้เขาอีก จากนั้นก็มองเขากล่าวว่า “นี่เป็นโรคเท้าเปื่อยที่ติดต่อทางเชื้อรา โรคนี้จะเกิดกับคนมีเหงื่อมาก ท่านไม่เพียงแต่เป็นโรคเท้าเปื่อย ยังมีโรคเหงื่อออกมาก และสุขภาพก็อ่อนแอมาก จึงทำให้เป็นโรคนี้ หากต้องการรักษาโรคนี้ให้หาย นอกจากรักษาโรคเท้าเปื่อยแล้ว ยังต้องรักษาโรคเหงื่อออกมากด้วย อีกอย่างตัวท่านเองก็ต้องลดน้ำหนักด้วย”
คหบดีหลิวได้ฟังลู่เจียวพูดมากมายก่ายกอง ก็สนใจแค่เรื่องเดียว “โรคของข้า เจ้ารักษาได้ไหม”
ลู่เจียวมองเขา กล่าวว่า “หากท่านให้ความร่วมมือกับข้า ย่อมรักษาหายได้”
คหบดีหลิวได้ฟังคำพูดลู่เจียว แทบไม่อยากจะเชื่อ จริงหรือเท็จกันนี่ ทำเอาไร้ปฏิกิริยาไปชั่วขณะ และเป็นคนไข้ในร้านที่พากันวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุด
“สวรรค์ จริงหรือเท็จกันนี่ โม้มั้ง”
“ข้าก็ว่าเหมือนเท็จนะ คนผู้นี้อายุแค่นี้เอง หนุ่มขนาดนี้”
“ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อ”
“อาการป่วยคหบดีหลิวหาหมอมามากมาย รักษาไม่หาย เขาอายุน้อยอย่างนี้จะรักษาอาการป่วยคหบดีหลิวหายได้หรือ”
“หอยาเป่าเหอก็ขี้โม้จริง”
ทุกคนพูดจากันไปเรื่อย คหบดีหลิวได้สติ หันไปมองลู่เจียว ถามต่อว่า “เจ้าว่ารักษาอาการป่วยข้าหายได้”
“ใช่”
ลู่เจียวค่อยๆ พูด คนป่วยในร้านก็ส่งเสียงดังขึ้น “เจ้าหนุ่ม อย่าได้ขี้โม้ ขี้โม้ไปจะขายหน้าเปล่าๆ อีกอย่างตอนนี้เจ้าว่ารักษาหาย หากรักษาไม่หาย คหบดีหลิวย่อมไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”
ลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร ฉีเหล่ยในร้านก็เอ่ยขึ้นก่อน “ในเมื่ออาจารย์ข้าบอกว่ารักษาได้ก็ย่อมต้องรักษาได้”
เขากล่าวจบคนอื่นไม่ทันได้พูดอะไร เสียงเย็นเยียบหน้าประตูก็ดังขึ้นรับคำแทน
“อาจารย์?”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดินเข้าประตูมา ก็มองฉีเหล่ยด้วยสายตาเย็นเยียบ ก่อนหันไปมองลู่เจียว
ดังนั้นฉีเหล่ยดูสนิทกับลู่เจียวก็เพราะเขาคารวะลู่เจียวเป็นอาจารย์
คิดถึงฝีมือการผ่าตัดของลู่เจียว เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้ว่าการที่ฉีเหล่ยคารวะลู่เจียวเป็นอาจารย์ก็เป็นเรื่องปกติมาก แต่เขาไม่เคยรู้เลย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้สึกเฝื่อนขมขึ้นมา แต่คิดถึงว่าความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ระหว่างตนกับลู่เจียว ก็ยอมรับเรื่องนี้ขึ้นมาได้
ลู่เจียวกับฉีเหล่ยในร้านพบว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นมา ก็หันไปมองทันที จากนั้นก็ผู้จัดการหลี่ก็กล่าวทักเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เซี่ยซิ่วไฉ มาได้อย่างไร”
อย่าได้มีเรื่องอะไรกันเลย วันนี้เป็นวันเปิดทำการวันแรกของหอยาเป่าเหอพวกเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้เอาเรื่อง เพียงแต่พยักหน้าให้ผู้จัดการหลี่เล็กน้อย แม้ว่าสีหน้าเขาเย็นชา แต่ก็สงบนิ่งมาก ไม่ได้มีท่าทางเหมือนจะหาเรื่อง ผู้จัดการหลี่ก็โล่งอก
“เซี่ยซิ่วไฉเข้ามาเถอะ”
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นปกติ พยักหน้าเล็กน้อยกล่าวว่า “ข้าเห็นหอยาเป่าเหอยุ่งมาก ดังนั้นจึงตัดสินใจมาช่วย”
กล่าวจบก็เดินไปทักทายกับคนป่วยในโถงหอยาเป่าเหอจริงๆ
ผู้จัดการหลี่กับฉีเหล่ยและคนอื่นๆ สบตากัน ต่างหันไปมองลู่เจียว
ลู่เจียวไม่ได้กล่าวอะไร กำลังกล่าวกับคหบดีหลิวว่า “ตกลงท่านจะให้เขียนใบสั่งยาไหม”
“เขียนสิ ทำไมไม่เขียน”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย กำชับเขาอย่างละเอียดว่า “ในเมื่อท่านให้ข้าตรวจรักษา ก็ต้องเชื่อฟังวิธีรักษาของข้า”
“ขอเพียงเจ้ารักษาอาการป่วยข้าได้ ข้าต้องเชื่อฟังเจ้าแน่นอน”
“วันหน้าควบคุมปากตนเอง วิ่งออกกำลังกายเช้าและเย็น เริ่มกินยาต้มนี่ และแช่เท้าด้วยยาพวกนี้ ยานี่ต้องใช้หนึ่งเดือน จึงจะยับยั้งอาการอยู่”
“งั้นเท้าข้าเมื่อไรจะไม่คัน”
อาการคันมันทรมานมาก บางครั้งแทบอยากจะตัดขาทิ้ง
ลู่เจียวกล่าวเนิบนาบว่า “สามวัน กินยาน้ำและแช่ยาสามวันก็ไม่คันแล้ว แต่สามวันนี้ห้ามสวมรองเท้ามิดชิดอับลม ต้องสวมรองเท้าที่ลมผ่านได้”
“ได้ ทำตามเจ้าว่า”
ตอนนี้คหบดีหลิวให้ความร่วมมือเพื่อความหวังเพียงเส้นเดียว
ลู่เจียวเขียนใบสั่งยาวเสร็จก็บอกให้คนงานไปจัดยา
พอคหบดีหลิวไปจัดยา ลู่เจียวก็กวักมือเรียกเซี่ยอวิ๋นจิ่นมา จากนั้นก็กระซิบถามเขาเบาๆ ว่า “เจ้ามาได้อย่างไร มีเรื่องหาข้าหรือ”
อยู่ดีๆ วิ่งมาหานางทำไม ย่อมต้องมีเรื่อง ไม่งั้นเขาจะวิ่งมาหานางทำไม
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าเคร่งขรีม แววตาลุ่มลึกมองลู่เจียว กล่าวเบาๆ ว่า “เจ้ารับฉีเหล่ยเป็นศิษย์?”
ลู่เจียวรู้ว่าก่อนหน้านี้เขาได้ยินคำพูดฉีเหล่ย ก็ไม่ปิดบังเขา พยักหน้า “อืม ทำไมหรือ”
“ฉีเหล่ยอยู่ดีๆ มาคารวะเจ้าเป็นอาจารย์ทำไม”
ลู่เจียวได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่น ขมวดคิ้วมองเขา ค่อยๆ ยิ้มกล่าว่า “เจ้ารู้อะไรมาใช่ไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเขยิบเข้าใกล้นางกล่าวว่า “ขาข้าก็เป็นเจ้าผ่าตัดรักษาใช่ไหม”
เขารู้แล้วจริงๆ
“ใช่”
“ทำไมไม่บอกข้า”
หากเขารู้ก่อน เขา? เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ทันได้คิดต่อ ลู่เจียวก็ยิ้มมองเขา กล่าวว่า “หากเริ่มแรกบอกเจ้า เดาว่าเจ้าไม่เชื่อ ต่อมาจะบอกเจ้าก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอึ้งไปทันที นางไม่เคยคิดอยู่ต่อ ดังนั้นบอกหรือไม่บอกจึงเหมือนกัน หากนางคิดอยู่ต่อ ก็อาจจะบอกเรื่องนี้กับเขา
แต่เขาไม่มีทางปล่อยนางจากไปแน่
ในแววตาเซี่ยอวิ๋นจิ่นแอบมีแววมุ่งมั่นสาบาน แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า มองลู่เจียวกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
“ข้าได้ยินเรื่องนี้มาก็เลยคิดมาพบเจ้าเพื่อขอบคุณเจ้าอย่างจริงใจสักคำ ลู่เจียว ขอบคุณเจ้ามาก”
ลู่เจียวได้ฟังเขา สีหน้าก็ยิ้มละมุน การรักษาคนหาย ได้รับคำขอบคุณจากใจสักคำ เป็นความดีใจอย่างที่สุดของหมอคนหนึ่ง
“ไม่เป็นไร ขาเจ้าหายแล้ว ข้าเองก็ดีใจ”
ทั้งสองคนกำลังพูดอยู่นั้น จ้าวหลิงเฟิงในห้องโถงหอยาก็พาลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามา “เซี่ยซิ่วไฉมาหรือ”
จ้าวหลิงเฟิงหรี่ตามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น เหมือนรู้สึกว่าเจ้าหมอนี้เหมือนไม่เหมือนก่อน อารมณ์ดูต่างออกไป
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองจ้าวหลิงเฟิง กล่าวแสดงความยินดีว่า “ขอให้กิจการท่านจ้าวรุ่งเรื่อง เงินทองไหลมาเทมา”
