ความจริงตระกูลเฉาแอบไร้เหตุผลอยู่สักหน่อย แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้ ไม่อาจยอมแพ้ได้ ดังนั้นจึงโจมตีอีกฝ่ายอย่างดุเดือด
อู๋เหนียงจื่อตระกูลเหลียงก็คือมารดาเหลียงจื่อเหวินกับสะใภ้ต่างโมโหเดือดดาล ทั้งสองคนปรี่เข้าทึ้งผมเหนียงจื่อตระกูลเฉา
“ตระกูลเฉาพวกเจ้ารังแกกันมากเกินไปแล้ว พวกเราจะฉีกปากพวกเจ้าทิ้งก่อน”
ในห้องสองฝ่ายถึงกับลงมือลงไม้กันขึ้นมา
สีหน้าหลี่อวี้เหยาย่ำแย่ลงทันที นางกลัวว่าจะมีเรื่องตบตีกันมาโดนบุตรชายนาง รีบไปยืนบังหน้าบุตรชายตน
พร้อมกับสั่งให้คนห้ามเหลียงเฉาสองตระกูล
“หยุดนะ”
น่าเสียดายสองตระกูลยามนี้เสียสติแล้ว แต่ละคนล้วนไม่สนใจหลี่อวี้เหยา
ทุกคนในห้องต่างพากันหลบด้วยสัญชาตญาณ
เรื่องเหลียงเฉาสองตระกูล ผู้ใดยุ่งผู้นั้นโชคร้าย ไม่ว่าพูดอะไร ทำอะไร ล้วนผิดไปหมด ไม่ว่าช่วยผู้ใด สุดท้ายก็คงไม่ได้ความดีอะไร ดังนั้นแต่ละคนจึงพากันถอยหลบ
ทั้งสองตระกูลลงมือตบตีกัน หลี่อวี้เหยาให้คนแยกไม่ออก
เห็นว่าเรื่องราวหนักหนาแล้ว ด้านนอกห้อง ฮูหยินนายอำเภอก็พาคนเร่งเดินมา พอเข้ามาก็ตวาดอย่างโมโหว่า “หยุดนะ”
พอนางตวาด สตรีเหลียงเฉาสองตระกูลก็พากันหยุดมือ แล้วถอยไปยืนคนละข้าง
แม้สองตระกูลเป็นสองในสี่ตระกูลใหญ่สี่ของอำเภอชิงเหอ แต่นี่คือจวนนายอำเภอ
วันนี้ยังเป็นงานเลี้ยงฉลองครบเดือนหลายชายคนโตนายอำเภอ พวกนางทำเช่นนี้ไม่ถูกต้องจริงๆ
เหลียงเฉาสองตระกูลรีบขออภัยฮูหยินนายอำเภอ “ฮูหยินซ่ง ขออภัยที่วันนี้พวกเราเสียมารยาทแล้วเพราะบุตรชายข้าถูกทำร้ายบาดเจ็บสาหัส ข้าปวดใจมากจึงได้เสียมารยาท”
ตระกูลเฉาแค่นเสียงฮึเยียบเย็น กล่าวว่า “ฮูหยินซ่ง วันหน้าข้าเตรียมของขวัญมาขอขมาที่จวน วันนี้พวกเราเสียมารยาทแล้ว”
กาวเหนียงจื่อตระกูลเฉารีบส่งของขวัญให้หลี่อวี้เหยา กล่าวขอโทษหลี่อวี้เหยา จากนั้นก็รีบจากไปทันที
คนตระกูลเหลียงเองก็ไม่อาจอยู่ต่ออีก รีบมอบของขวัญแล้วก็ขออำลาจากไป
หน้าประตูห้อง เป็นนานกว่าฮูหยินซ่งฮูหยินนายอำเภอจะปรับสีหน้าผ่อนลงได้ กวักมือเรียกให้ทุกคนเข้าไปในห้อง
มีคนตามฮูหยินซ่งมาเป็นขบวน นอกจากเหนียงจื่อของครอบครัวสวี่เซี่ยนเว่ย เหนียงจื่อของรองนายอำเภอหยาง ยังมีเหนียงจื่อของเผิงจู่ปู้ เหนียงจื่อของมือปราบจ้าว ยังมีเซี่ยเหนียงจื่อของอาจารย์ใหญ่หลูอำเภอ เป็นต้น
ในห้องทุกคนต่างคำนับฮูหยินซ่ง
แม้ว่าฮูหยินซ่งเป็นแค่ฮูหยินนายอำเภอระดับเจ็ด แต่ก็ถือว่ามีระดับ
แคว้นต้าโจวกำหนดไว้ชัดเจน ภรรยาขุนนางเรียกว่าฮูหยินได้ ภรรยาพ่อค้าปกติทั่วไปไม่อาจเรียกว่าฮูหยินได้ หากผิดกฎให้ลงโทษ ดังนั้นในที่นี้จึงมีแค่ฮูหยินซ่งที่เรียกว่าฮูหยินได้
ลู่เจียวเองก็เตรียมลุกขึ้นคารวะฮูหยินซ่งตามผู้อื่น ไม่คิดว่าหลี่อวี้เหยายื่นมือมาดึงนางไว้
พอฮูหยินซ่งให้คนนั่งลง หลี่อวี้เหยารีบนำลู่เจียวเดินตรงหน้าฮูหยินซ่ง คำนับนอบน้อมกล่าวว่า “ท่านแม่ นี่คือลู่เหนียงจื่อที่ช่วยชีวิตพวกเราแม่ลูกไว้ นางคือภรรยาเซี่ยซิ่วไฉ”
ลู่เจียวรีบคำนับฮูหยินซ่ง “คารวะฮูหยินซ่ง”
ฮูหยินซ่งเป็นคนเข้มงวดมาก กิริยาท่าทางก็ดูน่าเกรงขาม แต่สีหน้าที่มองลู่เจียวอ่อนโยนไม่น้อย นางมองลู่เจียวพยักหน้า “อืม ขอบคุณเจ้าที่ช่วยสะใภ้และหลานชายข้าไว้ เจ้าเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลหู”
ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ฮูหยินซ่งอย่าได้เกรงใจ ข้าเป็นหมอ ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าควรทำ”
มารดาหลี่อวี้เหยาจ้องมองลู่เจียวอย่างไม่พอใจ เห็นๆ ว่าหมอผู้ชายเป็นคนช่วย หญิงผู้นี้ถึงกับยอมรับสมอ้างไปอย่างเปิดเผย ช่างหน้าไม่อาย
ท่านแม่หลี่อวี้เหยาแค่นเสียงฮึเยียบเย็น หากไม่ใช่เป็นห่วงชื่อเสียงบุตรสาว นางก็คงเปิดโปงนางไปแล้ว
ลู่เจียวไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้ามารดาหลี่อวี้เหยาแม้แต่น้อย นางมองฮูหยินซ่ง มองออกว่าฮูหยินซ่งเมตตาเป็นมิตรต่อนางอย่างมาก
ขณะลู่เจียวกำลังคิดอยู่ หลี่อวี้เหยาก็ดึงมือลู่เจียวมา มองฮูหยินซ่งกล่าวว่า “ท่านแม่ ลู่เหนียงจื่อ ช่วยเราแม่ลูกไว้ ข้าซาบซึ้งใจนางมาก อีกอย่างท่านพ่อก็นิยมชมชอบเซี่ยซิ่วไฉสามีนาง เอาแต่ให้ท่านพี่ไปมาหาสู่กับเขามากๆ ดังนั้นข้าคิดแล้ว ข้าสาบานเป็นพี่น้องกับลู่เหนียงจื่อดีกว่า วันหน้าพวกเราสองตระกูลก็จะได้ไปมาหาสู่กัน”
ฮูหยินซ่งเคารพสามีดังฟ้า พอได้ฟังคำหลี่อวี้เหยา ก็คิดถึงสามีตนชื่นชมเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างมาก ชื่นชมเขาว่าฉลาดและมีปัญญามาก ยังว่าหากวันนี้เป็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นนั่งในตำแหน่งเขา เกรงว่าคงได้เลื่อนขั้นไปนานแล้ว ดังนั้นหูซ่านควรจะใกล้ชิดกับคนฉลาดให้มาก ไม่อาจเรียนรู้ได้สิบส่วน แต่ได้สักส่วนสองส่วนก็ยังดี
ฮูหยินซ่งครุ่นคิดถึงคำพูดสามีตนก็เห็นด้วย “อืม งั้นนี่?”
ฮูหยินซ่งกล่าวไม่ทันจบ มารดาหลี่อวี้เหยาอดส่งเสียงไม่ได้ว่า “อวี้เหยา บ้านเจ้าก็ไม่ใช่ว่าไม่มีน้องสาว มาเหลวไหลนับถือพี่สาวน้องสาวอะไรกัน”
หลี่อวี้เหยายิ้มอ่อนโยนมองท่านแม่ตน กล่าวว่า “ท่านแม่ ข้ามีวาสนากับลู่เหนียงจื่อ ข้าเห็นนางแล้วก็รู้สึกว่านางเหมือนว่าเป็นน้องสาวข้า”
หลี่อวี้เหยากล่าวจบ คิดถึงว่าตนเองยังไม่ได้ถามความเห็นลู่เจียว ก็รู้สึกเกรงใจขึ้นมา มองไปยังลู่เจียวถามว่า “ลู่เหนียงจื่อ เจ้าคงไม่ปฏิเสธกระมัง”
กล่าวจบก็มองลู่เจียวอย่างน่าสงสาร กลัวว่าลู่เจียวจะปฏิเสธ
ลู่เจียวถูกนางทำเอาขำ คิดอยากยื่นมือไปบีบแก้มนางแล้ว
“เป็นข้าที่อาจเอื้อมแล้ว”
พอนางกล่าว หลี่อวี้เหยาก็ยิ้มดีใจ ดึงแขนนางแกว่งไปมา “ไม่อาจเอื้อมๆ ข้าชอบเจ้า”
กล่าวจบนางยิ้มมองลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียว เจ้าอายุเท่าไร”
ลู่เจียวได้ฟังนางเรียก ก็อดเลิกคิ้วไม่ได้ เจ้านี่ช่างลื่นไหลเก่งจริง
นางมองหลี่อวี้เหยา มองสายตาที่หลี่อวี้เหยามองนางออก สนิทชิดใกล้เป็นพิเศษ หญิงผู้นี้เหมือนอยากเป็นพี่น้องกับนางจริงๆ
ลู่เจียวคิดอย่างรวดเร็ว หลี่อวี้เหยาเป็นสะใภ้คนโตนายอำเภอ พวกนางสองคนสาบานเป็นพี่น้อง สำหรับนางแล้วเป็นเรื่องดี วันหน้านางจะอยู่อำเภอชิงเหอได้อย่างสบาย เรื่องนี้ไม่มีอะไรไม่ดี
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็เห็นด้วย ยิ้มกล่าวว่า “ปีนี้ข้ายี่สิบแล้ว”
หลี่อวี้เหยารีบรับคำอย่างดีใจ กล่าวว่า “ปีนี้ข้ายี่สิบเอ็ดแล้ว งั้นวันหน้าเจ้าก็คือน้องสาวข้า”
พูดเหมือนตนเองไม่มีน้องสาว ความจริงหลี่อวี้เหยามีน้องสาว แต่ท่าทางนางยามนี้ เหมือนว่าลู่เจียวก็คือน้องสาวแท้ๆ ของนาง
ในห้องสีหน้าคนตระกูลหลี่ย่ำแย่อย่างมาก ยามนี้มีหญิงอายุน้อยเดินเข้ามาทางประตู ในนั้นมีหญิงสาวที่ดูสีหน้าไม่ดีอย่างมาก หญิงอายุน้อยผู้นี้ก็คือหลี่อวี้ชิ่นน้องสาวแท้ๆ หลี่อวี้เหยา
นอกจากหลี่อวี้ชิ่น สีหน้าสวี่ชิงอินก็ไม่ดีนัก ก่อนหน้านี้เพื่อเซี่ยอวิ๋นจิ่น นางเคยแอบไปลอบมองลู่เจียวผู้นี้ เดิมคิดว่าตนเองจะแต่งกับเซี่ยซิ่วไฉเป็นเรื่องง่าย ผู้ใดจะรู้ว่าภรรยาบ้านนอกของเขาพริบตาก็ได้เป็นน้องบุญธรรมสะใภ้นายอำเภอ เรื่องนี้เหมือนทำให้นางยุ่งยากเล็กน้อย
ในห้อง หลี่อวี้เหยาไม่สนใจผู้อื่น ดึงลู่เจียวมากล่าวอย่างดีใจว่า “เจียวเจียว วันหน้าเจ้าอยู่อำเภอชิงเหอ หากมีเรื่องอะไรก็มาหาพี่ได้ พี่จะต้องช่วยเหลือเจ้าอย่างแน่นอน”
