สิ่งที่ลิ่นฉังเฟิงคิดได้ไยหนานกงไหวจะคิดไม่ได้ เรื่องที่ให้หนานกงมั่วแต่งแทน เขาเองก็เคยไตร่ตรองดูแล้ว หากฝ่าบาทเอ่ยปากถามขึ้นมาเขาก็มีเหตุผลชี้แจงไปตามสมควร อย่างไรเสียราชโองการของฝ่าบาทบอกเพียงเป็นบุตรีของตระกูลหนานกง และบุตรีที่แท้จริงของเขาก็คือหนานกงมั่ว ยิ่งไปกว่านั้น หนานกงมั่วเป็นพี่ เมื่อพี่สาวยังไม่แต่ง คนเป็นน้องสาวจะแต่งก่อนได้เยี่ยงไร ทว่า เมื่อได้เจอกับหนานกงมั่วแล้วกลับรู้สึกเสียใจขึ้นมา แม้หนานกงมั่วจะไม่เชื่อฟัง เขาก็มองออกว่าบุตรีผู้นี้ฉลาดกว่าหนานกงซูมากทีเดียว บุตรสาวจากเชื้อสายหลักของตระกูลหนานกงเดิมก็มีน้อยอยู่แล้ว จะยกบุตรีผู้นี้ให้แก่เว่ยจวินมั่วผู้ที่ยังไม่มีความมั่นคงได้หรือ หากว่า…ชิงเอ๋อร์ได้แต่งกับผู้ที่มีอนาคตมากกว่าล่ะ
แต่เมื่อสบตากับสายตาอ้อนวอนของสองแม่ลูก หนานกงไหวก็ใจอ่อน ยิ่งกว่านั้น…ความสัมพันธ์ของซูเอ๋อร์กับหวงจั่งซุน ไม่รู้ว่า…
“ฉู่กั๋วกง” รออยู่ชั่วครู่ก็ไม่ได้คำตอบจากหนานกงไหว เยี่ยนอ๋องขมวดคิ้วไม่พอใจ สายตาทอดมองไปยังหญิงสาวสองคน หยุดอยู่ที่ร่างของหนานกงมั่วเล็กน้อย จากนั้นหันไปมองหนานกงซู อย่างไรเสีย ภรรยาที่เสด็จพ่อประทานมาให้คงไม่แต่งกายเช่นนี้ เพียงแต่…นึกย้อนไปถึงคำพูดที่ได้ยินก่อนที่จะเข้ามาแล้วคิ้วของเยี่ยนอ๋องก็ขมวดมุ่นขึ้น หลังจากก่อตั้งราชวงศ์เซี่ยมาแล้วยี่สิบสองปี เก้าปีก่อนเขาก็ย้ายไปอยู่ที่โยวโจวแล้ว ไม่ค่อยรู้เรื่องในวังมากเท่าไร
“ทูลองค์ชาย นี่คือบุตรี…หนานกงชิง” ในที่สุดหนานกงไหวก็ตัดสินใจแล้ว เอ่ยตอบออกไป
“ท่านพ่อ” หนานกงฮุยทนไม่ไหวเอ่ยขึ้น ใบหน้ามีแววผิดหวัง หนานกงชวี่เองก็เช่นกัน ทว่าก้มลงช้าๆ ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก
หนานกงมั่วเงยหน้า พอดีกับที่เห็นเว่ยจวินมั่วกำลังมองไปยังหนานกงไหว เว่ยจวินมั่วมีใบหน้าโดดเด่น ว่ากันว่าเขาคล้ายกับมารดาองค์หญิงฉังผิงไปถึงแปดส่วน เพียงแต่ไม่ค่อยมีรอยยิ้มจึงดูเย็นชา และทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูทะมึน มีความเย็นชาเพิ่มขึ้นไปอีก คล้ายกับเหล่าผู้คนพวกนี้ไม่ได้กำลังเอ่ยถึงเรื่องของตนอยู่ ทว่าเป็นเรื่องปกติทั่วไปเท่านั้น ดวงตาคู่นั้น…หนานกงมั่วเคยเห็นดวงตาหลากหลายสีมาก่อน ทว่าไม่เคยเห็นสายตาคู่ใดจะสวยได้มากเช่นนี้มาก่อน ราวกับอัญมณีสีม่วงงดงาม…มีดวงตาที่เป็นเหมือนอัญมณี เมื่อก่อนหนานกงมั่วมักจะเย้ยหยันหนังสือพวกนั้นที่เขียนบรรยายถึงอะไรแบบนี้ จนกระทั่งมาเจอกับอีกฝ่ายที่อยู่ตรงหน้า ที่แท้ไม่ใช่ว่าไม่เคยมี แต่เป็นนางเองต่างหากที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ที่แท้เว่ยจวินมั่วที่ทุกคนหวาดกลัว ดวงตาแบบนี้ช่างบริสุทธิ์และไม่ได้ดูน่าเกลียดเลยแม้แต่น้อย ในส่วนที่ลึกสุดของนัยน์ตานั้นดูราวกับน้ำแข็งที่ไม่มีวันหลอมละลาย อยากให้คน…ควักมันออกมาเก็บเอาไว้เหลือเกิน
ดวงตาแบบนี้…ไปอยู่บนร่างของชายคนหนึ่ง ช่างเปล่าประโยชน์เสียจริง หนานกงมั่วรู้สึกอิจฉาอยู่ในใจ
เว่ยจวินมั่วชะงัก สายตาปรากฏแววประหลาดใจ แน่นอนว่าเขาเดาความคิดของหญิงสาวได้ น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกถึงความโกรธ ทว่ากลับรู้สึกแปลกใจ เขาเจอผู้คนมามากมาย ทว่าเมื่อทุกคนเห็นดวงตาของเขาแล้วต่างรู้สึกหวาดกลัว รังเกียจ เหยียดหยัน ทว่าไม่เคยมีใครรู้สึกว่ามันสวย ยิ่งไม่เคยมีใครคิดว่ามันสวยจนอยากควักออกมา
แย่แล้ว ลืมตัวเผลอเผยท่าทีออกไป
นางมองสบตากับเว่ยจวินมั่วครู่หนึ่ง หนานกงมั่วนึกคิดอยู่ในใจ สมองของนางโดนหมูกินไปแล้วหรืออย่างไร ถึงได้เหม่อลอยเพราะชายที่พึ่งเจอกันครั้งแรก
ลิ่นฉังเฟิงยืนยิ้มขำไม่มีเสียงอยู่ด้านข้างเว่ยจวินมั่ว เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกดีแบบนี้เลยหรือ
“ฉู่กั๋วกง นี่คือบุตรีของท่านหรือ” โจวอ๋องมองสำรวจหนานกงมั่วอีกครั้ง เอ่ยเสียงสูงอย่างตกใจ “คุณหนูใหญ่ตระกูลหนานกง แต่งกายธรรมดา…เช่นนี้หรือ” ธรรมดา นับเป็นการให้เกียรติมากแล้ว ไว้หน้าอย่างเห็นได้ชัด
หนานกงไหวรีบตอบ “ทูลองค์ชาย หลังจัวจิงจากไปแล้ว บุตรสาวก็มีอาการเจ็บป่วย ดังนั้นจึงถูกส่งไปรักษาที่ตานหยางขอรับ”
โจวอ๋องลูบปลายคาง “รักษาตัว หนานกงฮูหยินจากไปตั้งแต่แปดปีที่แล้วมิใช่หรือ ท่านจะบอกว่าเด็กหญิงผู้นี้ต้องไปอยู่ที่ชนบทถึงแปดปี นี่…พี่สาม ให้เด็กหญิงผู้นี้แต่งกับจวินมั่วน่าสงสารเกินไปหรือเปล่า” แม้เว่ยจวินมั่วจะต่างจากผู้อื่น ทว่าอย่างไรเขาก็เป็นบุตรชายขององค์หญิง เป็นถึงผู้สืบทอดจวิ้นอ๋องแห่งจิ้งเจียง เลือดเนื้อของกษัตริย์ ต้องแต่งกับหญิงชาวบ้านอย่างนั้นหรือ
สีหน้าของเยี่ยนอ๋องไม่ดีเท่าไรนัก สายตาเย็นเยียบกวาดตามองหนานกงซู จนหนานกงซูรู้สึกหนาวสั่น ส่งเสียงไม่พอใจเบาๆ เยี่ยนอ๋องหันกลับมาหาหลานชาย เอ่ยถาม “จวินมั่ว เจ้าว่าเยี่ยงไร”
แน่นอนว่าเยี่ยนอ๋องเข้าใจถึงความสัมพันธ์ ถึงแม้ว่าสถานะของหนานกงมั่วจะสูงกว่าหนานกงซู คำพูดเมื่อสักครู่ที่ได้ยินก่อนจะเข้ามาก็รู้สึกประทับใจไม่น้อย อย่างน้อยก็ดีกว่าหนานกงซูที่กล้ารังเกียจหลานชายของเขา แต่สิ่งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรู้สึกยินดีที่จวนหนานกงรังเกียจบุตรชายเพียงคนเดียวของน้องสาวเขา หากจวินมั่วเองมีใจรักหนานกงชิงก็แล้วไป ทว่าหากจวินมั่วไม่ชอบ หนานกงซูกล้าไม่แต่งก็ต้องตายเท่านั้น เป็นเพียงบุตรสาวของกั๋วกงกล้ามารังเกียจหลานชายของเขาได้
เว่ยจวินมั่วมองต่ำลง เอ่ยตอบเสียงเรียบ “เสด็จลุง หลานน้อมรับราชโองการของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”
เยี่ยนอ๋องขมวดคิ้ว ลิ่นฉังเฟิงรีบเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เยี่ยนอ๋อง ฝ่าบาทมีราชโองการว่าเป็นบุตรีของจวนหนานกง ยิ่งกว่านั้น ตามฐานะแล้ว แน่นอนว่าต้องเป็นบุตรีคนโตจึงจะเหมาะสม” ลิ่นฉังเฟิงจงใจจิกกัด ใครจะไม่เข้าใจความหมายที่เขาสื่อ ใบหน้าของหนานกงซูซีดแล้วยิ่งซีดเข้าไปอีก
เยี่ยนอ๋องรู้ว่าลิ่นฉังเฟิงมีสัมพันธ์ที่ดีกับเว่ยจวินมั่วมานาน เห็นว่าเว่ยจวินมั่วไม่โต้แย้งก็เข้าใจถึงความหมายของหลานชาย ถอนหายใจออกมา ยกมือขึ้นตบไหล่ของเขา “เจ้านี่ช่างไม่ชอบพูดจาเสียจริง” จากนั้นหันมาหาหนานกงไหว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หากมีเวลาคุณหนูหนานกงก็ไปนั่งเล่นกับพระชายาได้”
พูดจบก็ดึงหยกชิ้นหนึ่งออกมาส่งให้หนานกงมั่ว “ข้ามากะทันหันไม่ทันได้เตรียมของขวัญมาให้ หยกชิ้นนี้เป็นหยกที่ฉังผิงมอบให้ข้าเมื่อยามที่ข้าย้ายไปอยู่ที่โยวโจว เจ้ารับไปเถิด”
ข้าไม่รับได้หรือไม่ หนานกงมั่วคิดเงียบๆ อยู่ในใจ กำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเยี่ยนอ๋องบอก “หลายปีมานี้ลำบากเจ้าแล้ว ดูเป็นเด็กที่ดีทีเดียว หากต่อไปมีเรื่องอะไรข้าจะจัดการให้เจ้าเอง หากมีเรื่องอันใดไม่เข้าใจก็ถามพระชายาได้ ให้จวินมั่วพาเจ้าไปก็ได้”
หนานกงมั่วคิดอยู่ชั่วครู่ ไม่นานก็เข้าใจความหมายของเยี่ยนอ๋อง ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกไม่ยุติธรรมกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่ว่าหลานชายของข้านั้นยิ่งได้รับความอยุติธรรมมากกว่า ในเมื่อเป็นราชโองการของฝ่าบาท จะยุติธรรมหรืออยุติธรรมอย่างไรก็ต้องปฏิบัติตาม ข้าเองก็ไม่พอใจที่เจ้าเติบโตในชนบทไม่ได้รับการศึกษา แต่ข้าเห็นว่าเจ้าฉลาด เดี๋ยวข้าจะให้พระชายาสั่งสอนเจ้าเอง
