ตอนที่ 558 เส้นทางสู่ทางเหนือ (2)
สัมผัสได้ถึงสายตาขององค์หญิงฉังผิง หนานกงมั่วจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มบางๆ เอ่ย “เสด็จแม่เหนื่อยแล้วหรือเพคะ”
องค์หญิงฉังผิงส่ายหน้า “ไหนเลยจะบอบบางเพียงนั้นกันเล่า นึกถึงครั้งนั้น ข้าเองก็เคยวิ่งไปทุกหนทุกแห่งพร้อมกับเสด็จพ่อและพี่สามนะ” เมื่อครั้งองค์หญิงฉังผิงยังเด็กอดีตฮ่องเต้ยังไม่ขึ้นเป็นกษัตริย์ และยังไม่ตั้งจินหลิงเป็นเมืองหลวง แม้แต่ละวันจะไม่อาจเรียกได้ว่าลำบาก แต่ก็ไม่ได้สุขสบายเหมือนกับบรรดาคุณหนูในห้องหอที่จินหลิงยามนี้
เปลี่ยนอาภรณ์หรูหราจากเมืองจินหลิงแล้ว องค์หญิงฉังผิงอยู่ในชุดผ้าทอของคนธรรมดา เครื่องประดับงดงามเองก็เปลี่ยนเป็นแบบชาวบ้านทั่วไป ดูสูงส่งน้อยกว่าเมื่อครั้งอยู่ที่จินหลิง ทว่ามีชีวิตชีวามากขึ้น หนานกงมั่วเองก็อยู่ในชุดสีฟ้าธรรมดา ผมยาวถูกม้วนอย่างไม่ตั้งใจ ปักด้วยปิ่นสีเงินเรียบง่าย พวกเขาล้วนแล้วแต่แต่งหน้าแต่งตัวเป็นพิเศษ แม้แต้ใบหน้าหล่อเหลาของคุณชายเว่ยยังถูกแปลงโฉมด้วยฝีมือของหนานกงมั่ว หากคนไม่สนิทมายืนมองอยู่ตรงหน้า แน่นอนว่าดูไม่ออกถึงตัวตนที่แท้จริงของเว่ยจวินมั่วอย่างแน่นอน
พวกเขาปลอมตัวเป็นคู่สามีภรรยาที่เดินทางไปทำการค้าที่เมืองทางเหนือ นอกจากพวกเขาสามคนก็มีสาวใช้คนสนิทขององค์หญิงฉังผิง คนข้างกายของหนานกงมั่วอย่างหมิงฉินและจือซู รวมไปถึงแม่นมหลาน รวมไปถึงคนของวังจื่อเซียวที่ปลอมตัวเป็นคนงานและคนคุ้มภัย รวมๆ แล้วก็ไม่เกินสิบคน ไม่ได้เป็นที่สะดุดตาเท่าใดนัก
องค์หญิงฉังผิงยกมือขึ้นแหวกผ้าม่านเปิดออก มองไปยังทิวทัศน์ด้านนอกแล้วจึงเอ่ย “พวกเราต้องใช้เวลาอีกกี่วันจึงจะถึงโยวโจวหรือ”
หนานกงมั่วครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “พวกเราเดินทางมาสิบกว่าวันแล้ว น่าจะใช้เวลาอีกเจ็ดแปดวันได้เพคะ” พวกเขาเดินทางไม่นับว่าช้า แต่อย่างไรก็สู้การขี่ม้าไม่ได้ พวกเขานั้นไม่เป็นไร แต่องค์หญิงฉังผิง แม่นมหลานเหล่านี้นั้นยากจะทนกับการเดินทางที่แสนยาวนานได้
องค์หญิงฉังผิงเองก็เข้าใจ หากไม่ได้พาตนมาด้วย อู๋สยาและจวินเอ๋อร์อาจจะถึงโยวโจวตั้งนานแล้ว “เราเดินทางเร็วขึ้นสักหน่อยเถิด ร่างกายข้ายังดีอยู่ ถึงโยวโจวค่อยพักก็ได้” แม้ตลอดการเดินทางจะไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่องค์หญิงฉังผิงรู้ดีว่ามันไม่ได้ปลอดภัย
หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลเพคะ ต่อให้ตอนนี้ฝ่าบาทรู้สึกเสียใจแล้วคิดจะตามจับพวกเราก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”
นี่คือข้อแตกต่างของการรวมอำนาจการปกครองและแบ่งอำนาจการปกครอง หากฝ่าบาทสามารถตัดสินใจด้วยพระองค์เองได้เพียงผู้เดียว เพียงเซียวเชียนเยี่ยมีรับสั่งลงมา พวกเขาคงต้องหลบหนีเข้าป่า เปลี่ยนชื่อแซ่ หรือไม่เช่นนั้นก็คงต้องหนีไปจากอาณาจักรเซี่ยที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ แต่ตอนนี้ นอกจากบริเวณใกล้เคียงจินหลิงแล้ว เซียวเชียนเยี่ยคิดจะส่งคนมาตามฆ่าพวกเขา ยังต้องดูผู้ปกครองเมืองว่าจะยอมหรือไม่ ทำเป็นไม่รู้นั่นนับว่าเกรงใจแล้ว เกรงว่าท่านอ๋องบางคนรับปากเขาดิบดี ทว่ากลับไม่ให้ความร่วมมือกับเขา เช่นนั้นแล้วเซียวเชียนเยี่ยคงได้แต่ยอมรับว่าตนเองนั้นโชคร้ายเอง เพียงแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน อย่างไรเสีย…พวกเขาต้องเดินทางผ่านเขตปกครองของโจวอ๋อง แม้จะสามารถหลีกเลี่ยงได้ เพียงแต่เกรงว่าจะอ้อมไกลเกินไป ร่างกายองค์หญิงฉังผิงจะรับไม่ไหว
หนานกงมั่วหยิบผ้าห่มนวมนุ่มมาคลุมให้องค์หญิงฉังผิง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เสด็จแม่พักผ่อนก่อนเถิดเจ้าค่ะ หม่อมฉันจะออกไปดูด้านนอก หรือจะเรียกสาวใช้เข้ามาอยู่คุยเป็นเพื่อนหรือไม่เพคะ”
องค์หญิงฉังผิงส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้านอนสักหน่อย เจ้าไปเถิด” แรกเริ่มนั้นยังไม่คุ้นชินนัก สิบกว่าวันผ่านไปองค์หญิงฉังผิงก็เริ่มชินกับการนอนบนรถม้าแล้ว หนานกงมั่วจึงพยักหน้า ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก ไม่ได้สั่งให้รถม้าหยุด มองไปบนเส้นทางโดยรอบไม่มีใคร หนานกงมั่วกระโดดไปยังม้าของเว่ยจวินมั่วที่อยู่ด้านข้าง เว่ยจวินมั่วยกมือมารับนางเอาไว้ เคลื่อนไหวเบาๆ นางก็ถูกดึงจากด้านหลังมานั่งอยู่ด้านหน้าของเขา หนานกงมั่วก็คร้านจะต่อต้าน เอนหลังพิงแผ่นอกของเขาอย่างเกียจคร้าน เอ่ย “ยิ่งมุ่งไปทางเหนือ อากาศก็ยิ่งหนาวแล้ว” แม้จะเป็นต้นเดือนสองแล้ว อากาศของดินแดนทางเหนือยังไม่อบอุ่นขึ้นมาเลย ยิ่งเดินหน้าขึ้นเหนือก็ยิ่งหนาว ยิ่งเงียบเหงาว่างเปล่ามากขึ้น
เว่ยจวินมั่วดึงผ้าคลุมไหล่ห่มตัวหนานกงมั่วเอาไว้ เอ่ยเสียงเบา “ออกมาทำไมหรือ”
หนานกงมั่วขยับตัวเล็กน้อย เอ่ย “นั่งรถม้านานแล้ว ร่างกายแข็งไปหมดแล้ว อีกทั้งหากข้าอยู่ด้านใน เสด็จแม่ก็ต้องตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนข้า ไม่ได้พักไปตลอดทาง ให้เสด็จแม่ได้พักผ่อนเถิด” ตลอดสิบยี่สิบปีมานี้ องค์หญิงฉังผิงคุ้นเคยกับความสงบเสงี่ยมสำรวม เมื่อมีคนอยู่ด้วยแน่นอนว่าคงนอนไม่หลับเป็นแน่
“อู๋สยาช่างกตัญญู” เว่ยจวินมั่วหัวเราะเบาๆ
หนานกงมั่วกลอกตาอย่างไม่พอใจ เอ่ย “เดี๋ยวจะถึงเขตปกครองของโจวอ๋องแล้ว ท่านมีแผนอย่างไรหรือไม่” นางกล้าเดิมพันเลยว่าโจวอ๋องคงเฝ้ารอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว ถ้าหากแม้แต่ลูกชายตนเองถูกสังหารแล้วยังไม่สนใจ เช่นนั้นโจวอ๋องก็คงเป็นคนโง่แล้ว
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “เตรียมตัวรับมือไม่ต้องกลัว ข้าให้คนเดินทางนำไปรอก่อนแล้ว พวกเราเดินทางเร็วสักหน่อย เสด็จลุงเยี่ยนอ๋องจะมารับพวกเรา” แม้เขตปกครองของเยี่ยนอ๋องและโจวอ๋องจะไม่ติดกัน แต่ตรงกลางนั้นเป็นเมืองสิงโจวเขตปกครองของเจิ้งอ๋องซึ่งมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเยี่ยนอ๋อง ขอใช้เส้นทางแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องยาก
หนานกงมั่วพยักหน้า เอ่ย “เช่นนั้นก็ดี”
“คุณชาย ฮูหยิน ท้องฟ้ามืดแล้ว เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดยังต้องใช้เวลาเดินทางกว่าสิบลี้ พวกเราควรเร่งการเดินทางหรือไม่ขอรับ”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เอ่ย “อีกไกลเพียงใดจะเข้าสู่อิ่งโจว” อิ่งโจวก็คือเขตปกครองของโจวอ๋อง
องครักษ์เอ่ย “อีกประมาณหนึ่งร้อยกว่าลี้ขอรับ”
“เช่นนั้นก็พักผ่อนตรงหน้าเถิด พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางต่อ” เข้าสู่อิ่งโจวพวกเขาต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น
“ขอรับ”
เพิ่มความเร็วขึ้น ไม่ถึงครึ่งชั่วยามพวกเขาก็มาถึงเมืองเล็กๆ ที่จะพักในคืนนี้ เมืองนี้เป็นเมืองเล็กๆ ที่นี่เข้าใกล้ดินแดนทางเหนือแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบ้านเรือนหรือภาษาล้วนแตกต่างจากดินแดนทางตอนใต้โดยสิ้นเชิง เพียงแต่มือสังหารวังจื่อเซียวนั้นเดินทางไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ไม่เป็นอุปสรรคต่อพวกเขา รอจนหนานกงมั่วประคององค์หญิงฉังผิงลงจากรถม้าแล้ว ฝังที่ปลอมตัวเป็นผู้ดูแลก็ได้พรั่งพรูสำเนียงทางเหนือจัดการเปิดห้องกับผู้ดูแลโรงเตี๊ยมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไปส่งองค์หญิงฉังผิงด้วยตนเอง ทั้งสองจึงกลับมายังห้องพัก ซึ่งมีฝังรออยู่ก่อนแล้ว
“มีเรื่องอันใดอีกหรือ” เว่ยจวินมั่วเอ่ยถาม
ฝังพยักหน้า “เมื่อครู่ได้รับจดหมายลับ เซียวเชียนเยี่ยส่งยอดฝีมือติดตามมาแล้ว ตามใกล้ทันพวกเราแล้วขอรับ”
“คนของกองกำลังวังหลวงหรือ” หนานกงมั่วเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ฝังยิ้มพลางเอ่ย “คาดว่าน่าจะใช่ขอรับ เซียวเชียนเยี่ยมีคนในมือที่ใช้การได้ไม่มากนัก องครักษ์สายลับที่เคยเข้ากับเซียวฉุนเขาเองคงไม่วางใจนัก จึงได้ส่งคนออกมาตามล่าพวกเรา หากสำเร็จก็คงดีไป ตายไปก็ไม่ต้องเสียดาย”
“ยังอีกไกลเพียงใด” หนานกงมั่วเอ่ยถาม
ฝังคำนวณอยู่ชั่วครู่ เอ่ย “คำนวณตามจดหมายลับนั่น คาดว่าคืนนี้คงมาถึงขอรับ”
เว่ยจวินมั่วหลุบตาลงครุ่นคิด เอ่ยเสียงเรียบ “เช่นนั้นคืนนี้ก็กำจัดพวกเขาเสียก่อน” หากพาพวกเขาติดตามเข้าเขตของโจวอ๋องไปด้วย ไม่เพียงเพิ่มโอกาสการหาตัวพวกตน ถึงตอนนั้นยังต้องรับมือกับหลายด้าน ฝังพยักหน้าหนักๆ เห็นชัดว่าเขาเองก็คิดเช่นนั้น เพียงลังเลอยู่ชั่วครู่ เอ่ย “พวกเราจะซุ่มกำลังอยู่ด้านนอก หรือว่า…”
