ชายชุดดำมองชายรูปงามที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างระมัดระวัง หมุนตัวกำลังจะวิ่งหนีไปด้านหลัง ทว่าไม่ทันได้ขยับ พลันมองเห็นว่าถนนตรงหน้านั้นมีหญิงสาวในชุดสีแดงลูกท้อนั่งอยู่บนโขดหินริมทาง มองมาที่เขาพร้อมหัวเราะ ทว่าแส้ที่ตวัดส่ายไปมาอยู่ในมือสวยราวกับหยกนั่นจะทำให้เขาใจสั่นระรัวอย่างอดไม่ได้
คนชุดดำตัดสินใจจะใช้เส้นทางนี้หนีต่อไป ตะโกนเสียงต่ำ อาวุธลับในมือพุ่งเขาหาสตรีตรงหน้า เขาไม่ได้ต้องการสังหารใคร เพียงต้องการอาศัยจังหวะที่หญิงสาวหลบอาวุธลับในการหลบหนี
เสียงหัวเราะใสของหนานกงมั่วนั้นสูงเสียดหูเมื่ออยู่ท่ามกลางความมืด “โอ้ นี่คือลูกพลับอ่อนที่ต้องบีบให้แหลกละเอียดหรือ” น่าเสียดาย คุณหนูใหญ่หนานกงย่อมมิใช่ลูกพลับอ่อน
เสียงดังเปรี๊ยะของแส้ยาวที่ถูกฟาดออกไป เห็นเพียงเส้นทางยาวที่เป็นร่องรอยของแส้ เพียงสะบัดไม่กี่ครั้งอาวุธลับก็ร่วงลงไปบนพื้นจนหมด คนชุดดำที่ผ่านหนานกงมั่วไปยังไม่ทันได้ดีใจ ด้านหลังก็มีกระแสลมตามมาจนเขาตกใจจนเหงื่อตก แส้ยาวไม่ได้ฟาดลงบนร่างกายของเขา ทว่าพันรอบข้อเท้าของเขา บนผิวของแส้มีหนามเล็กๆ หากกระชากออกทันทีคงถลกหนังเขาออกไปได้ คนชุดดำหันกลับไปใช้มีดตัดแส้นั้น น่าเสียดายแส้นั้นเพียงกระตุกเขาก็ตัดได้เพียงอากาศ ตอนนั้นเอง หนานกงมั่วพลันมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ยกฝ่ามือขึ้นมา ตวัดฝ่ามือเข้าหาเขาจนร่างกระเด็นออกไป เขากำลังจะลุกขึ้น พลันได้ยินเสียงฉึบฉับไม่กี่ครั้ง อาวุธลับก็ปักเข้ามาที่ร่างของเขา ยึดร่างของเขาเอาไว้กับพื้น
“ทั้งสองท่าน…ฝีมือยอดเยี่ยมนัก” คนชุดดำสำลักไอ จ้องมองชายหญิงตรงหน้า
หนานกงมั่วยิ้มจนตาหยี เอ่ย “ที่ไหนกันเล่า เจ้าสำนักกงสิที่มีความสามารถ แม้แต่สายลับยังสามารถแฝงตัวเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านโจรนอกด่านได้แล้ว”
ชายชุดดำสีหน้าพลันเปลี่ยน “ข้าน้อยไม่รู้ว่าแม่นางเอ่ยอันใดอยู่”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “เล่นแบบนี้ก็ไม่สนุกแล้วสิ” อีกฝั่ง เว่ยจวินมั่วหยิบจดหมายออกมาจากนิกพิราบส่งสารแล้ว อ่านแล้วยื่นให้หนานกงมั่ว หนานกงมั่งก้มหน้าลงไปอ่าน หัวเราะขึ้นมาทันใด “สายตาเฉียบคมดีนี่” บนจดหมายนั้นเขียนตัวอักษรไม่กี่ตัวสั้นๆ หัวหน้าหมู่บ้านพาสตรีชายหญิงคู่หนึ่งกลับมา บอกว่าแซ่กง ตัวตนลึกลับ สงสัยว่าจะเป็นคนจวนเยี่ยนอ๋อง
เห็นว่าเขาไม่เอ่ยวาจา หนานกงมั่วเองก็ไม่ได้บีบบังคับ เพียงเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ “หัวหน้าหวัง เรื่องนี้ท่านคิดเห็นเช่นไร”
หวังป้าเดินออกมาจากมุมหนึ่งของถนน สีหน้าทะมึน ไม่รู้ว่ามาหลบอยู่นานเพียงใด มองชายชุดดำบนพื้น หวังป้ากัดฟันเอ่ย “รองตังจยา ข้าคิดว่าข้าไม่เคยมีเรื่องที่ทำผิดต่อเจ้า”
คนชุดดำบนพื้นดึงผ้าปิดหน้าออกอย่างจนใจ ก็คือสวี่เหรินรองตังจยาผู้ดูแลหมู่บ้านนั่นเอง สวี่เหรินมองหวังป้า เอ่ยเสียงเข้ม “ข้าเองก็ไม่มีเรื่องที่ทำผิดต่อหัวหน้าหวัง”
หวังป้าส่งเสียงหยัน สำหรับคนฐานะอย่างพวกเขา สายลับหรือหน่วยสอดแนมนับว่าเป็นการหักหลังที่หนักที่สุด เพราะสวี่เหรินเข้ามาเนื่องจากมีเป้าหมายตั้งแต่แรก
สวี่เหรินหันไปมองพวกหนานกงมั่วทั้งสองคน เอ่ย “เดิมทีข้าน้อยยังไม่มั่นใจ เพียงแต่ ตอนนี้พอจะมั่นใจได้บ้างแล้ว นี่คงจะเป็นคุณชายเว่ยกับฮูหยินกระมัง ตกอยู่ในมือของทั้งสองท่าน ข้าน้อยก็ไม่สูญเปล่าแล้ว” หนานกงมั่วถอนหายใจ “รอบตัวของกงอวี้เฉินช่างเต็มไปด้วยยอดฝีมือรอบกาย แม้แต่หมู่บ้านโจรเล็กๆ ยังสามารถวางตัวยอดฝีมือร้ายกาจได้เพียงนี้”
สวี่เหรินเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านโจรเพียงครึ่งปีให้หลังมานี้เอง สามารถปีนขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งตังจยาของหมู่บ้านได้ หากผ่านไปอีกสักพักไม่แน่อาจควบคุมได้ทั้งหมู่บ้าน โดยการควบคุมหรือสังหารหวังป้าทิ้งเสีย
สวี่เหรินเอ่ย “ก็ตกอยู่ในมือของทั้งสองท่านแล้วมิใช่หรือ ข้าอยากรู้…สิ่งใดที่ทำให้ทั้งสองท่านเกิดความสงสัยหรือ”
หนานกงมั่วส่ายศีรษะ เอ่ย “ไม่ เจ้าไม่ได้มีจุดรั่วไหลแต่อย่างใด เพียงแต่…ด้วยวรยุทธ์ของเจ้ามีที่ใดไปไม่ได้เล่า จะมาอยู่เป็นตังจยาในหมู่บ้านโจรเล็กๆ คงไม่เหมาะเท่าไร ยิ่งไปกว่านั้นคนในหมู่บ้านโจรยังไม่รับรู้ถึงวรยุทธ์ของรองตังจยาอีก นอกจากนี้ เมื่อรู้ว่าเจ้าสำนักกงตอนนี้อยู่ที่นอกด่านกำแพง พวกเราจะไม่ระมัดระวังเลยได้เยี่ยงไรกัน”
ได้ยินเช่นนั้น สวี่เหรินทำได้เพียงถอนหายใจ “ในเมื่อเอ่ยเช่นนี้…ก็ใช่ว่าไม่ใช่ความพ่ายแพ้ของข้า” เอ่ยจบ หลับตาลงเลือดซึมออกมาจากริมฝีปาก หนานกงมั่วขมวดคิ้ว “พิษของหาธารา ร้ายกาจยิ่งนัก” ไม่เพียงร้ายกาจ คนที่ใช้ยังโหดร้ายอีกด้วย
เว่ยจวินมั่วไม่สนใจ ลูบเบาๆ พลางเอ่ยปลอบหนานกงมั่ว “คนเยี่ยงนี้เก็บเอาไว้ไม่ได้ ถามอันใดก็ไม่ได้ความหรอก”
หนานกงมั่วพยักหน้า
หวังป้ามองร่างที่นอนอยู่บนพื้น ใบหน้าซับซ้อนขึ้นมา
มองเห็นสีหน้าของเขา หนานกงมั่วจึงถอนหายใจ “หัวหน้าหวัง ต้องขออภัยด้วย”
หวังป้ายิ้มขมขื่น “ไม่เกี่ยวกับท่านทั้งสอง หากมิใช่เพราะท่านทั้งสองไม่แน่ว่าต่อไป…” เขาออกมาสร้างหมู่บ้านโจรอยู่นอกด่านกำแพงก็มิใช่เพราะต้องการอำนาจความยิ่งใหญ่ แน่นอนจึงไม่คิดว่าสวี่เหรินจะเข้ามาเป็นสายลับ เขาเพียงต้องการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ก็เท่านั้น หากไม่ใช่เพราะมีคนเจอเข้าโดยบังเอิญ ไม่แน่ว่าวันไหนเขาอาจจะตายไปโดยไม่ชัดเจนก็เป็นได้ เพียงแต่พี่น้องที่รู้จักกันมากว่าครึ่งปี จบลงแบบนี้ช่างน่าเสียดาย
ไม่นาน หวังป้าพลันร่าเริงขึ้นมา โบกมือพลางเอ่ย “ข้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าสำนักกงอันใดนั่นเป็นใคร ทั้งสองท่านรีบจัดการธุระของตนแล้วรีบไปเถิด”
หนานกงมั่วยักไหล่ ไม่สนใจว่าตนเองจะถูกอีกฝ่ายรังเกียจ พยักหน้าพลางเอ่ยว่า “พวกเราไม่รบกวนนานหรอก”
“ทางที่ดีขอให้เป็นเช่นนั้น” หวังป้าบ่นพึมพำเสียงเบา
รองตังจยาของหมู่บ้านพลันหายไปหนึ่งคนนับเป็นเรื่องใหญ่ เพียงแต่หวังป้าบอกว่าเขาลงเขาไปทำธุระ ทุกคนจึงไม่เอ่ยถามอันใดมาก ในสายตาของทุกคนรองตังจยาเป็นคนร่ำเรียนหนังสือ ต่างไปจากพวกเขา เดิมทีก็ไม่ได้มายุ่งกับพวกเขามากนัก หายไปบ้างเป็นบางครั้งก็คงไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือหรืออาจไปจัดการธุระตามคำสั่งของหัวหน้า หัวหน้าจะแต่งงานแล้วมิใช่หรือ
เช้าวันต่อมา หวังป้าพาทั้งสองลงเขาด้วยตนเอง มุ่งหน้าตรงไปยังที่พักของชาวเป่ยหยวนที่ห่างจากเขาต้าชิงไปกว่าสองร้อยลี้
เย็นวันนั้น ทั้งสามมาถึงที่หมาย หวังป้าไม่ได้โกหก ที่นี่ไม่มีกระโจมของชาวเป่ยหยวน ทว่ามีบ้านหลังเล็กๆ ที่ถูกสร้างอย่างมั่นคง บ้านถูกสร้างมาจากดินและหิน ดูมั่นคงและกันหนาว แม้จะเรียบง่ายทว่าเป็นที่อยู่อาศัยที่ไม่เล็กนัก พื้นที่แม้จะไม่ใหญ่มาก แต่จำนวนผู้คนอาศัยอยู่คงมากกว่าเมืองเล็กๆ ในด่านอยู่มาก
ภายใต้ความเห็นของหวังป้า หนานกงมั่วคลุมผ้าปิดบังใบหน้าในแบบที่สตรีเป่ยหยวนชอบใช้ เมื่อเข้าไปในหมู่บ้านทั้งสามจึงไม่ตกเป็นเป้าสายตามากนัก ที่แห่งนี้ไม่เพียงเป็นที่อยู่ของคนเป่ยหยวน บางครั้งยังเห็นพ่อค้าชาวจงหยวน ผู้คนต่างเชื้อชาติ รวมไปถึงชนเผ่าที่มิใช่ชาวเป่ยหยวนอยู่บ่อยครั้ง ผู้คนนำของที่ตนเองมีมากมาแลกเปลี่ยนสิ่งของที่ตนเองจำเป็นกับคนเป่ยหยวนที่อาศัยอยู่ที่นี่
หนานกงมั่วยืนอยู่ข้างร้านแผงลอยเล็กๆ หยิบของแปลกตาชิ้นหนึ่งขึ้นมาจากร้านแผงลอยด้วยความสนอกสนใจ
