ตอนที่ 167 เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
แต่เจียวซื่อก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน เกิดกลัวว่าเหยาซื่อสะใภ้ใหญ่จะกอบโกยผลประโยชน์ไปหมด จึงคลี่ยิ้มออกมาอย่างสนิทใจเสียยิ่งกว่าเหยาซื่อสะใภ้ใหญ่ “เช่นนั้นข้าจะตัดรองเท้าให้เจ้าสองคู่ บ้านข้าลูกหลายคน ข้าถนัดตัดรองเท้าของเด็กๆ มากกว่า ไว้วันข้างหน้าเจ้าเอาผ้ามา…เดี๋ยวข้าตัดรองเท้าของลูกชายเจ้าให้เองแล้วกัน!”
ตราบใดที่เอาวัสดุมา การตัดรองเท้าสักสองสามคู่ล้วนไม่ใช่ปัญหา
สมกับที่นางตระหนี่ถี่เหนียวจนติดเป็นนิสัย เลยพูดอะไรที่เป็นการให้โดยเปล่าๆ ออกมาไม่ได้จริงๆ
ซ่งอิงเลิกคิ้ว ไม่ได้เก็บคำพูดนี้มาเป็นจริงเป็นจัง
ญาติเหล่านี้จากตระกูลนาง เปลี่ยนหน้าไวเสียยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก ตอนนี้เพราะจากสถานการณ์กลมเกลียวจึงเกิดความซาบซึ้งใจ แต่ไม่แน่ว่าอีกไม่ทันไรก็จะเปลี่ยนไปอีก
พูดโดยง่าย ไม่มีศัตรูตลอดกาล แล้วก็ไม่มีสหายตลอดกาลด้วยเช่นกัน
ก็ใช้ชีวิตไปตามแบบที่ควรจะเป็นแล้วกัน!
แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยท่าทีของทั้งสองท่านนี้ ซ่งต๋าและซ่งอู่ก็ยิ่งว่านอนสอนง่าย เห็นได้ชัดว่า ฐานะของซ่งอิงบัดนี้เหนือกว่าอาจารย์เล็กน้อยด้วยซ้ำไป
ตื่นเช้าวันรุ่งขึ้น การลงมือเด็ดดอกไม้ของตระกูลซ่งก็เริ่มต้นขึ้น
ซ่งต๋าและซ่งอู่ที่น่าสงสาร ชีวิตในแต่ละวันก็เหน็ดเหนื่อยยิ่งขึ้นหน่อย
พวกเขาทั้งสองจะเรียนหนังสือตลอดทั้งวันจนมืดค่ำก็ไม่ได้เช่นกัน แต่เวลาที่เที่ยวเล่นเมื่อก่อน ตอนนี้ล้วนถูกมารดาผู้บงการของพวกเขาครอบครองเอาไว้แล้ว เด็กน้อยทั้งสองเหมือนแม่นางหญิงสาวคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น เที่ยววิ่งร่อนให้ทั่วภูเขา
แน่นอนว่า ฮั่วหลินก็เช่นกัน
ก่อนหน้านี้หนิวซานซานก็คอยจับจ้องพวกเขาอยู่ บัดนี้เห็นพวกเขามือถือดอกไม้ไม่ห่างตลอดทั้งวัน ล้วนพากันหัวเราะเยาะฟันแทบหลุด
“หนุ่มน้อยดอกไม้เหลืองทั้งสามคน! อย่างกับเด็กผู้หญิง ไม่รู้จักอาย!”
“อุ๊ย บนหัวฮั่วหลินพ่อเด็กดีมีดอกไม้ชนิดอื่นอยู่ด้วยอีกหนึ่งดอก! คงไม่ได้เป็นเด็กผู้หญิงไปแล้วกระมัง!?”
“ถอด กางเกง! ถอด กางเกง! เขาจะต้องไม่มีไอ้จู๋แน่เลย!”
“…”
เด็กน้อยนิสัยเสียหลายคนห้อมล้อมพวกฮั่วหลินทั้งสามคนเอาไว้
ฮั่วหลินลูบคลำเส้นผมที่ล้ำค่าของตัวเอง รู้สึกคนเหล่านี้ค่อนข้างแปลกประหลาด
เขาเป็นพืช ดอกไม้ก็เป็นพืชเช่นกัน เค้าติดดอกไม้เอาไว้บนศีรษะของตนเองแล้วมีปัญหาอะไรหรือ
“แย่แล้ว พี่สามพี่สี่ไม่อยู่ พวกเราต้องเสียเปรียบมากแน่ๆ!” ซ่งต๋าชักสีหน้าคล้ายจะร้องไห้ ร้อนรนใจเล็กน้อย
ความรู้สึกของการถูกเล่นงานไม่ค่อยดีเอาเสียเลย!
วันนี้พี่สาวคนรองเข้าตัวอำเภอไปอีกด้วย ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด และเมื่อนางกลับมา เห็นหลานหลินถูกซ้อมจนน่าสงสาร เช่นนั้นต้องตำหนิโทษพวกเขาทั้งสองที่ไม่ปกป้องหลานชาย และดูถูกว่าพวกเขาไร้ประโยชน์เป็นแน่!
“หลานหลิน พวกเราสองคนจะขัดขวางพวกเขาไว้ เจ้าฉวยโอกาสแทรกตัวมุดออกไป แล้ววิ่งสุดกำลัง วิ่งกลับบ้านไปแล้วลงกลอนประตูทันทีเข้าใจหรือไม่” ซ่งอู่วิตกกังวลมากเช่นกัน
บริเวณนี้ค่อนข้างใกล้กับบ้านของพี่สาวคนรอง ฮั่วหลินเด็กเกินไป ฝีเท้าจะต้องวิ่งไม่ได้ไกลเป็นแน่ ดังนั้นการจะไปบ้านซ่งเรียกหาคนมาช่วยต้องเป็นไปไม่ได้แน่นอน
อีกอย่าง บรรดาพี่ชายต่างก็ไม่อยู่บ้าน ไปบ้านซ่งก็ไม่มีคนมาอยู่ดี
มารดาเขาแล้วก็ป้าสะใภ้ใหญ่มาช่วยเหลือเด็กทะเลาะเบาะแว้งกันไม่ได้ อย่างมากสุดก็รอพวกเขาชกต่อยกันเสร็จ แล้วค่อยจูงมือพวกเขาไปบ้านหนิวซานซานเพื่อพูดคุยตามเหตุและผล
“พวกเราดึงกางเกงของน้องหลินสิ! ดูซิว่าจากนี้เขายังกล้าไม่เชื่อฟังอีกหรือไม่!” หนิวซานซานกล่าวขึ้นอีกครั้ง
พูดจบ เด็กห้าหกคนก็กรูกันเข้ามา
ซ่งต๋าได้ยินว่าต้องการดึงกางเกง ก็เตรียมจะคว้าเสื้อผ้าของน้องหลินจับเอาไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ทันใดนั้น…
น้องหลินล่ะ?
ซ่งต๋าตกตะลึง
มองเห็นเพียงน้องหลิน…กระโจนเข้าไปทะเลาะวิวาทแล้ว
ขาสั้นเล็กของเขาคู่นั้นคิดไม่ถึงว่าจะรวดเร็วไม่น้อย ไม่กี่ฝีก้าวก็ไปถึงข้างกายหนิวซานซานแล้ว จากนั้นมือเล็กๆ นั้นก็ข่วนไปตามเนื้อตัวหนิวซานซาน แน่นอนว่าหนิวซานซานไม่มีทางปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจเช่นกัน แต่ไม่รู้ทำไมหนิวซานซานจับเขาไม่ได้เลย!
ยอดเยี่ยมไปเลย หลานหลินวิ่งเร็วขนาดนี้เชียว!
พวกเขาเป็นน้าชาย จะยอมแพ้ให้เด็กน้อยได้อย่างไร!?
ทันใดนั้น ทั้งสองคนนี้ก็เกิดฮึกเฮิมขึ้นมาเช่นกัน กัดฟันแน่นแล้วกระโจนเข้าใส่บ้าง
ขณะนี้ ซ่งอิงอยู่ในตัวอำเภอ หาร้านยาได้หนึ่งร้าน นำดอกไม้แห้งพวกนี้ขายออกไปเป็นที่เรียบร้อย
ดอกจินเช่ว์ราคาค่อนข้างถูกหน่อย หนึ่งจินแปดอีแปะ ส่วนจินอิ๋นฮวาที่สภาพดูดีสักหน่อยราคาแพงอยู่บ้าง หนึ่งจินขายได้ราคายี่สิบอีแปะ ทว่าบนเขามีปริมาณจินอิ๋นฮวาไม่มากเท่าใด ดังนั้นซ่งอิงใช้เวลาไปหลายวันขนาดนี้ ตากแห้งได้มาเพียงสามสิบจินเท่านั้น ส่วนที่เหลือเป็นดอกจินเช่ว์เก้าสิบสองจิน นอกจากนั้นนางยังเด็ดดอกถงเฮาจวี๋เอามาด้วยเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้เอามาขาย แต่เอามาใช้ทำอาหาร รสชาติจัดจ้าน สดชื่นแต่ไม่เลี่ยน
ตอนที่ 168 เอากลับมาไม่ได้
หากไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงการสอดส่องของใครบางคนจนส่งผลให้เรื่องราวรั่วไหล ซ่งอิงก็ไม่ต้องเด็ดดอกไม้ให้ลำบากถึงขั้นนี้
แม้ว่าน้ำพักน้ำแรงสามสี่วันนี้จะทำเงินได้หนึ่งตำลึงเงินสามร้อยอีแปะ แต่สามสี่วันมานี้ซ่งอิงก็เปลืองแรงไปไม่น้อยเช่นกัน ดอกไม้สดขนาดเล็ก จำเป็นต้องล้างให้สะอาดเอี่ยม นอกจากนี้อบแห้งก็ต้องใช้ไม้ฟืนด้วย นางใช้ชีวิตตัวคนเดียว เก็บฟืนมาได้ไม่มากเท่าไร ดังนั้นไม้ฟืนนี้จึงเป็นของที่ซื้อจากผู้อื่น
นางก็เลยใช้จ่ายค่าไม้ฟืนในระยะนี้ไปประมาณสองร้อยอีแปะ
ซ่งอิงถือโอกาสถามราคาของเปลือกอู่ห้วนจื่อ ไม่ใช่ราคาถูกๆ ตั้งสิบแปดอีแปะต่อหนึ่งจิน ซ่งอิงก็ช่างทุ่มทุน ซื้อมาในคราวเดียวตั้งสามสิบจิน
นอกจากนั้น วัตถุดิบที่ต้องใช้ทำยาสระผมยังขาดอยู่ไม่น้อย
ส่วนเจ้าเจีย บนเขามีอยู่แล้ว ไปหาเด็ดเอาได้ด้วยตนเอง วัตถุดิบอื่นๆ มีอีกหลากหลายชนิด โดยเฉพาะขิง ใช้บ่อยครั้งที่สุด ทว่ารสของขิงเผ็ดและจัดจ้าน ซ่งอิงจึงตั้งใจว่าจะใช้อย่างอื่นแทน
ในภพชาติก่อนยาสระผมตามท้องตลอดมีไม่น้อยที่อาศัยสมุนไพรอย่างโสม เหอโส่วอู[1]และตังกุยอะไรจำพวกนี้มาทำเป็นหัวเชื้อ…
โสมนี่…แน่นอนว่าจะซื้อมาไม่ได้เชียว
ไม่ว่าจะเป็นโสมที่ตากแห้งสำเร็จรูปแล้ว ทั้งยังหั่นเป็นแว่นๆ อีก มองดูช่างน่าส่งสารยิ่ง หากถูกเขาพบเห็นเข้า เกรงว่าจะสติแตก ณ ตรงนั้นเอาได้
แต่ใช้น้ำที่ลูกชายอาบได้
นอกจากนั้น…
นางค้นพบประโยชน์ของการมีบุตรชายที่เป็นโสมอีกอย่าง นั่นก็คือ…ภูตโสมคุ้นเคยทุกสิ่งอย่างในเขายิ่งกว่านาง ขาดแคลนวัตถุดิบอะไร ก็ให้โสมน้อยขึ้นเขาไปตามหามาได้นี่!
อย่างเช่นเหอโส่วอู่ ความสามารถในการขยายพันธุ์ของเจ้าสิ่งนี้เก่งกาจยิ่งนัก บนเขาจะต้องหาได้ง่ายดายมากเป็นแน่
นอกจากนี้ ยังมีของที่ต้องการอย่างเช่อไป่เยี่ย[2] บนเขาก็มีเช่นกัน และเพิ่มพวกดอกไม้ให้กลิ่นหอมเข้าไปได้ด้วย ทว่าเทียบกับดอกไม้หอม นางคิดว่ากลิ่นหอมของมะนาวน่าจะเหมาะกว่า แต่ในยุคสมัยนี้กลับไม่มีของเช่นนี้ เช่นนั้นเอาเฉินผี[3]มาใช้แทนก็ย่อมได้
ซ่งอิงจึงซื้อเพียงเฉินผีและอู่ห้วนจื่อสองอย่างจากร้านยาแห่งนี้
จากนั้นก็ไปโรงเครื่องลายคราม
กิจการถ้วยชามลายครามในยุคสมัยต้าติ้งรุ่งเรืองมาก ดังนั้นชาวบ้านก็นิยมใช้เครื่องเคลือบด้วยเช่นกัน แน่นอนว่า ของที่ตระกูลผู้ร่ำรวยและสูงศักดิ์ใช้จะประณีตยิ่งกว่า ลวดลายก็หลากหลายมากกว่า สำหรับครอบครัวคนธรรมดาทั่วไปก็แค่อาศัยว่าเป็นเครื่องเคลือบก็ใช้ได้เช่นกัน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชิ้นเล็กๆ
ซ่งอิงสั่งเครื่องเคลือบธรรมดาๆ หนึ่งชุด ขวดป้อมสั้นเรียบง่ายและมีฝาปิด
โดยทั่วไปจอกสุราหนึ่งถ้วยก็เป็นเงินตั้งห้าอีแปะ ของซ่งอิงนี้ต้องมีฝาปิดอีกด้วย จึงเป็นธรรมดาที่จะราคาแพงยิ่งกว่า สั่งทำชุดหนึ่งจำนวนสองร้อยชิ้น ท้ายที่สุดได้มาในราคาชิ้นละยี่สิบอีแปะ
ลำพังเครื่องลายครามชุดนี้ ซ่งอิงนำเงินส่วนที่เหลือๆ อยู่ในบ้านใช้ไปหมดกว่าครึ่งหนึ่ง
แน่นอนว่าจะใช้เครื่องลายครามอย่างเดียวไม่ได้ คนทั่วไปที่ไหนจะทำใจใช้ของเช่นนี้ได้ แม้นำกลับมาใช้ซ้ำได้ ก็เกรงว่าจะเสียดายเกินกว่าจะเอามาใช้เช่นกัน ดังนั้นถัดมาที่เลือกก็คือเครื่องปั้นดินเผาขนาดเล็ก เลือกที่เล็กหน่อย ราคาค่อนข้างถูก สามร้อยอีแปะซื้อได้หนึ่งชุด แตกไปก็ไม่ปวดใจ ก็แค่รูปลักษณ์น่าเกลียดไปหน่อย ไม่เข้าตาคนชั้นสูง
หลังกำหนดสิ่งจำเป็นเหล่านี้เสร็จสิ้น ของที่ซ่งอิงต้องซื้อก็คือของกินเล่นของเจ้าเด็กน้อยทั้งสาม
โดยเฉพาะฮั่วหลิน…
จากนี้นางจะต้องเตรียมเป่าหูเจ้าสหายน้อยผู้นี้ให้ทำงาน จำเป็นต้องเตรียมของกินอร่อยๆ ให้เพียงพอ มิเช่นนั้นเป็นอันต้องรู้สึกผิดแย่!
“ต้าเหริน สตรีผู้นี้ซื้อของตั้งมากมาย ไม่เหมือนขาดแคลนเงินเลยนะขอรับ” ยามที่ซ่งอิงเดินไป ไม่ทันสังเกตว่าถูกคนจับตามองอยู่
ฮั่วเจ้ายวนคิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะมีวาสนาต่อกันเช่นนี้ เมืองยงเป็นดินแดนของเขาที่ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ ครั้นว่างงานไร้เรื่องต้องทำก็จะเดินลาดตะเวรหลายอำเภอรอบๆ ดูสักหน่อย คิดไม่ถึงว่านี่เพิ่งมาเยือนก็เจอคุณหนูซ่งท่านนี้อีกแล้ว
ซื้อสิ่งของตั้งมากมาย ปิงถางหูลู่ ขนมดอกกุ้ย ซาลาเปาไส้หมูชิ้นใหญ่ๆ ฮะเก๋ากุ้ง แล้วยังมีพวกเม็ดแตงโมคั่ว และผลไม้แช่อิ่ม…
ลำพังของเหล่านี้ก็ใช้จ่ายไปกว่าหนึ่งตำลึงเงินแล้ว
แน่นอนว่าแม้ไม่นับว่ามากมาย เพียงแต่ คุณหนูซ่งตกระกำลำบาก สำหรับครอบครัวคนธรรมดาทั่วไปนั่นก็ดูไม่ใช่น้อยๆ แล้ว
“ภูมิหลังร่ำรวยสูงศักดิ์ การเปลี่ยนจากชีวิตที่เคยฟุ่มเฟือยไปสู่ความประหยัดนั้นยากยิ่ง จะใช้จ่ายหลายตำลึงเงินก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้เช่นกัน ว่าแต่เกี่ยวอันใดกับเจ้าและข้าด้วย?” ก็คือการบอกกล่าวฮั่วซื่อเซี่ยงหนุ่มน้อยผู้นี้ว่า สนใจขนาดนี้ให้น้อยๆ หน่อย เงินที่ให้ออกไปก่อนหน้านี้ก็อย่าได้นึกถึงเลย!
นึกถึงไปก็เอากลับมาไม่ได้อยู่ดี!
——————————-
[1] เหอโส่วอู่ (何首乌) คือสมุนไพรชนิดหนึ่งในตระกูล Smartweed. ชื่อ Polygonum multiflorum ในแถบเอเชียโดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศจีน นิยมใช้กันมานานนับศตวรรษ โดยเชื่อกันว่าจะทำให้ผู้ใช้มีสุขภาพแข็งแรง มีภูมิต้านทานต่อโรคต่าง ๆ มีความกระฉับกระเฉง กระปรี้กระเปร่า
[2] เช่อไป่เยี่ย (侧柏叶) คือ กิ่งและใบแห้งของพืชที่มีชื่อวิทยาศาสตร์คือ Platycladus orientalis (L.) Franco วงศ์ Cupressaceae
[3] เฉินผี (陈皮) เปลือกส้มชนิดหนึ่ง มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Citrus reticulata Blanco วงศ์ Rutaceae, ไทยเรียก เปลือกส้มแมนดาริน
