ตอนที่ 285 รวมกำลังลงมือทั้งหมู่บ้าน
ยามที่บุตรชายของหัวหน้าหมู่บ้านซ่งอยู่ต่อหน้าเจ้าของร้านขายยา เขาก็อดรู้สึกกระสับกระส่ายในใจไม่ได้
“เมล็ดซิ่งนี้คั่วได้ยอดเยี่ยมทีเดียว จะรับซื้อเอาไว้ในราคาหนึ่งจินห้าอีแปะแล้วกัน นี่รวมๆ แล้วเป็นจำนวนสิบแปดจิน ท่านลองนับดู เป็นเงินเก้าสิบอีแปะหรือไม่” ผู้จัดการดูแลร้านยาสมุนไพรพูดอย่างตรงไปตรงมา
“นี่…เก้าสิบอีแปะเลยหรือ เช่นนั้น…พวกท่านรับซื้อเมล็ดซิ่งทั้งหมดเท่าที่มีหรือไม่” บุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านรีบเอ่ยถามทันควัน
“รับสิ หากพวกเราใช้ไม่หมดก็ยังส่งไปเมืองยงได้ แต่เมล็ดซิ่งพันธุ์ขมนี่จะคั่วไฟแรงไม่ได้เชียว ข้าเห็นสีสันเมล็ดซิ่งของท่านกำลังพอดี เมล็ดก็ไร้หนอนเจาะกิน เป็นสินค้าที่ขายได้ดีเลยละ” อีกฝ่ายกล่าว
บุตรชายของหัวหน้าหมู่บ้านซ่งได้ยินดังกล่าวพลันตื่นเต้นขึ้นมา
จินละห้าอีแปะ เมล็ดซิ่งพันธุ์ขมที่คั่วแห้งแล้วหนึ่งจินมีจำนวนสี่สิบถึงห้าสิบเมล็ด!
หมู่บ้านซิ่งฮวาอยู่บริเวณตีนเขาภูเขาซิ่งพอดี ที่นั่นมีซานซิ่งตั้งมากมายเท่าไร นับไม่ถ้วนด้วยซ้ำ!
เขาเก็บความลิงโลดไว้ในใจ รีบนำสถานการณ์ไปเล่าให้หัวหน้าหมู่บ้านฟัง เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้ยินก็ดีอกดีใจเกินบรรยาย เรียกคนที่สามารถทำงานได้จากแต่ละแซ่มาพบ แล้วสั่งให้ชาวบ้านไปเก็บผลซิ่ง
“ตามเขามีต้นซิ่งมากมาย ทุกคนระมัดระวังกันให้มากๆ ด้วยละ ต่อให้อยากได้เงินมากมายสักเพียงใดก็อย่าได้เข้าไปตามป่าลึก อีกอย่างเมล็ดซิ่งพันธุ์ขมนี้มีพิษ หากไม่มีโรคภัยไข้เจ็บจะกินสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้! เรื่องนี้ต้องขอบคุณฮั่วซ่งซื่อที่เอ่ยเตือนไว้ ฉะนั้นใครก็ตามที่เก็บผลซิ่ง ทุกตระกูลทุกครอบครัวต้องเอาผลซิ่งสดให้นางด้วยสิบจิน หากทำไม่ได้ จากนี้ทุกปีจะไม่อนุญาตให้เก็บผลซิ่งอีก!” หัวหน้าหมู่บ้านซ่งกล่าวเด็ดขาดให้เป็นระบบระเบียบ
เขาไม่ได้ปฏิบัติต่อซ่งอิงเป็นพิเศษแต่อย่างใด แค่อยากให้คนในหมู่บ้านมีความซาบซึ้งในน้ำใจสักเล็กน้อยเท่านั้น
ผู้อาวุโสของตระกูลรู้จักมารยาทการไปมาหาสู่ เด็กรุ่นหลังจะได้งดูแล้วเลียนแบบ
จะรับผลประโยชน์เปล่าๆ? ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก
ซ่งอิงค่อนข้างตกตะลึงปนประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าแค่หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยปากก็ทำให้นางได้ผลประโยชน์มากมายขนาดนี้
ปัจจุบันหมู่บ้านซิ่งฮวามีครอบครัวทั้งหมดหนึ่งร้อยหกสิบครัวเรือน ผู้ใดที่มีมือมีเท้าจะต้องพากันไปเก็บผลซิ่งเป็นแน่ นางไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้รับผลซิ่งสดเป็นจำนวนมากกว่าหนึ่งพันจิน…
ซ่งอิงย่อมไม่ปฏิเสธเป็นธรรมดา
ในวันเดียวกัน คนแทบทั้งหมู่บ้านพากันขึ้นเขา รวมถึงครอบครัวซ่งก็ด้วยเช่นกัน
อาจารย์ที่โรงเรียนถึงขั้นหยุดการเรียนการสอนให้เด็กๆ เป็นการเฉพาะ
แม้ซานซิ่งมีอยู่จำนวนมาก แต่ก็มีช่วงเวลาที่หมดเช่นกัน ผู้คนมากมายขนาดนี้คงใช้เวลาไม่นานเท่าไร ยิ่งเด็กๆ เข้ามาร่วมด้วยมากเท่าไร เวลาก็ยิ่งร่นไปมากเท่านั้น!
ทางบ้านสามตระกูลซ่ง เจียวซื่อเรียกลูกๆ ทั้งสามคนมาร่วมด้วยช่วยกัน
บิดามารดาของซ่งอิงรู้ว่าซ่งสวินเหน็ดเหนื่อยกับการเรียนหนังสือ จึงไม่ได้เรียกตัวมา
ซ่งอิงจึงให้ลูกหลินไปช่วยเหลือบิดามารดานาง รวมถึงตัวนางเองก็ไปด้วย ไม่ปล่อยให้บ้านสองน้อยหน้าผู้อื่น
ส่วนบ้านสี่…
ตัวอาสี่อยู่เมืองยง ไม่แยแสเงินน้อยนิดนี้ด้วยซ้ำ ก็เลยมีเพียงอาสะใภ้สี่ที่พาลูกน้อยวัยสามขวบมาเล่นไปด้วยระหว่างเก็บ ไม่ขอมากมาย หาเงินได้สักหน่อยก็ยังดี
ทั้งหมู่บ้านรวมกำลังลงมือ
ในวันแรก ทุกคนเก็บมาให้ได้มากที่สุด โดยเมื่อเต็มตะกร้าก็จะแบกลงเขาไป
หัวหน้าหมู่บ้านไม่อนุญาตให้ขัดแย้งกันเพื่อเก็บผลซิ่ง ไม่อย่างนั้นจะตัดสิทธิ์ บรรยากาศจึงยังคงเต็มไปด้วยความสมัครสมานกลมเกลียว
ครอบครัวบุตรคนรองนั้นยุ่งมือเป็นระวิงตลอดทั้งวัน แต่เก็บได้ประมาณสองร้อยห้าสิบจินเพราะคนเยอะเกินไป ซ่งจินซานเป็นคนพาซื่อ เมื่อเห็นต้นซิ่ง หากจู่ๆ มีคนแก่และเด็กต้องการมาเด็ดก็จะหลีกทางให้ หร่วนซื่อเจ้าน้ำตา กลัวการขัดแย้งกับผู้อื่นเป็นพิเศษ ฉะนั้นจึงหลบอยู่ข้างๆ อย่างสุดความสามารถ
ไม่เช่นนั้นเวลาทั้งวันคงไม่ได้มาได้เพียงเท่านี้
ผลซิ่งตามเขานั้นลูกเล็ก เก็บได้สองร้อยห้าสิบจิน เมล็ดซิ่งที่คั่วออกมายิ่งมีปริมาณน้อยลงไปอีก คาดว่าคงได้ประมาณยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดจิน แต่เท่านี้ก็ขายได้หนึ่งร้อยกว่าอีแปะแล้ว ได้มากกว่าที่บิดานางทำงานรับเหมาอยู่ท่าเรือด้วยซ้ำ!
ส่วนครอบครัวอื่นที่สมาชิกค่อนข้างเยอะจึงยิ่งไม่ต้องพูดถึง!
แค่วันเดียวนี้ แต่ละครอบครัวถึงขั้นไม่ทำกับข้าว ง่วนกับการคั่วเมล็ดซิ่งกันถ้วนหน้า
ระมัดระวังกันเป็นพิเศษ ไม่กล้าทำให้ไฟแรงเกินไป คอยจ้องมองเมล็ดซิ่งในหม้อราวกำลังจ้องเงินอยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตาก็ว่าได้
ตอนที่ 286 วิธีหาเงิน
หัวหน้าหมู่บ้านซ่งหาคนที่ซื่อสัตย์พึ่งพาได้มาสี่ห้าคน หลังจัดการนำเมล็ดซิ่งของแต่ละครัวเรือนที่ผ่านการคั่วและชั่งน้ำหนักแล้วไปขายพร้อมกันในตัวอำเภอหลี่
เพื่อที่ชาวบ้านจะได้ไม่ต้องแห่ไปพร้อมกันในคราวเดียว กลายเป็นนกแตกรัง ชวนให้ผู้คนตระหนกตกใจ
ผลซิ่งนี้เก็บกันไปได้ไม่กี่วัน
ต่อให้ภูเขาใหญ่โตเท่าไรก็สู้พละกำลังชาวบ้านที่ขยันขันแข็งไม่ได้ คนจำนวนไม่น้อยถึงขั้นไม่หลับไม่นอน เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเก็บเอาไปหมด
อย่างบ้านสาม สมาชิกครอบครัวมีทั้งสิ้นหกคน ผลซิ่งที่เก็บได้ในหนึ่งวันจึงมากถึงเจ็ดแปดร้อยจิน กองเต็มลานบ้านไปหมด เล่นเอาสามบ้านที่เหลือตกใจจนพูดไม่ออก…
ซ่งอิงอดเลื่อมใสอาสะใภ้สามและอาสามไม่ได้ แต่นี่ใกล้เคียงกับการใช้แรงงานอย่างบ้าคลั่งเต็มทน
แน่นอนว่าผลซิ่งจำนวนมากขนาดนี้ทำให้บ้านสามไม่มีเวลาแม้แต่จะหยุดพักหายใจหายคอให้เต็มที่
แต่เจียวซื่อไม่สนอะไรทั้งสิ้น โอกาสทำเงินได้มีไม่มากนัก จำเป็นต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้ เด็กๆ ในครอบครัวแม้แต่ซานยาที่เพิ่งอายุแปดขวบ ง่วงนอนก็ไม่ให้นอน ต้องขึ้นเขาไปด้วยกันทั้งหมด…
ผลลัพธ์จึงออกมาน่าปลื้มใจเป็นธรรมดา
ด้วยการทุ่มเทแรงกายประมาณสิบวัน ผลซิ่งตามเขาก็แทบจะเกลี้ยงแล้ว
ดีที่หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวว่าต้องเหลือไว้ให้นกและสัตว์ในป่าเขาสักนิด ทุกต้นจึงยังพอเห็นผลสีเหลืองร่ำไร ไม่เช่นนั้นคงไม่เหลือแม้แต่ผลเดียว!
ซ่งอิงลองคิดคำนวณ ในระยะเวลาอันสั้นนี้บ้านสามสามารถทำเงินได้อย่างน้อยก็เกือบสามตำลึงเงิน
คนในหมู่บ้านที่เก็บได้น้อยหน่อย ก็คงได้ประมาณหนึ่งตำลึงเงิน
เงินนี้แทบจะเท่ากับได้มาเปล่าๆ อย่างไรเสียตอนนี้ก็ไม่ใช่ฤดูทำไร่ทำนา อากาศร้อนขนาดนี้ ไปทำงานที่อื่นหรือจะสบายเท่าอยู่ในป่าเขา?
หลายวันมานี้ซ่งอิงก็ปวดเมื่อยเนื้อตัวเช่นกัน
ยาสระชิงซือก็ต้องทำ ผลซิ่งที่ชาวบ้านเอามามอบให้ก็ต้องจัดการ
ซ่งอิงทำซิ่งตากแห้งได้เกือบๆ ยี่สิบจิน ส่วนที่เหลือทั้งหมดเอาไปทำเป็นผลไม้กวนน้ำตาล
เนื้อซิ่งที่ผ่านการลวกน้ำจะไม่มีรสเปรี้ยวฝาด แต่รสหวานก็จะน้อยลงไปด้วย ดังนั้นซ่งอิงจึงเติมเครื่องปรุงลงไป ถึงขั้นฝากคนซื้อกานเฉ่า[1]และน้ำผึ้งในตัวอำเภอมาให้ เพื่อใช้เคี่ยวผสมกับเนื้อซิ่ง ตอนนี้แดดจัดพอ ซิ่งตากแห้งที่ผ่านการต้มแล้วใช้เวลาผึ่งแดดไม่กี่วันก็แห้งสนิท กินอร่อยรสชาติไม่เลวทีเดียว
เพียงแต่ซิ่งตากแห้งขายยาก ดังนั้นซ่งอิงจึงไม่กล้าทำเยอะ
ซิ่งตากแห้งที่ขายตามตัวอำเภอเกินกว่าครึ่งทำจากผลซิ่งหวานที่ปลูกเอง รสชาติจึงมีความหอมผลไม้อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนซิ่งตากแห้งที่นางทำ อาศัยความหวานจากกานเฉ่าและน้ำผึ้งเป็นหลัก รสของผลซิ่งจึงไม่โดดเด่นนัก
แต่หากทำเป็นผลไม้กวนน้ำตาลจะสามารถนำมาใช้ได้หลากหลาย
เอามาใช้ทำอาหารอย่างซี่โครงหมูรสผลไม้หรือชาซิ่งเย็นๆ ก็ย่อมได้ หากเติมลงไปในอาหารจำพวกของหวานประมาณสองช้อนก็ช่วยเพิ่มกลิ่นหอมอย่างมีเอกลักษณ์ไม่น้อยเช่นกัน
สำหรับครอบครัวอื่น ส่วนใหญ่เพียงนำเนื้อซิ่งตากแห้งอย่างง่ายๆ ไว้เป็นขนมทานเล่นให้เด็กๆ
ซ่งอิงนำผลซิ่งกวนน้ำตาลให้หร่วนซื่อสองกระปุก เห็นหร่วนซื่อนับเงินด้วยท่าทางดีอกดีใจ ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้
“ท่านแม่ นี่ข้ายังมีวิธีหาเงินอีก ท่านอยากจะทำหรือไม่” ซ่งอิงกล่าว
หร่วนซื่อเงยหน้าทันใด แต่นาทีถัดมาก็ส่ายหน้าแล้วกล่าว “เจ้าลูกคนนี้ ไม่ต้องเอาแต่คิดเผื่อแม่ไปเสียหมด เงินที่แม่หาได้ตอนนี้ก็เพียงพอให้จับจ่ายแล้ว เจ้าเก็บไว้ทำเองเถอะ”
“เป็นของพวกอาหาร ท่านก็รู้ว่าข้าเป็นคนขี้เกียจ ทุกวันนี้ทำอาหารให้พวกลูกหลินเล็กๆ น้อยๆ ก็พอได้ จะให้ข้าทำอาหารเป็นกิจการหลักนั่นมันเหน็ดเหนื่อยเกินไป” ซ่งอิงกล่าว “ไม่สู้ท่านแม่ลองดูหน่อยเถิด? ท่านฝีมือดี ถึงเวลาเราก็เช่าห้องแถวร้านค้าสักแห่งที่ท่าเรือนั่น ท่านและท่านพ่อก็ช่วยเหลือดูแลซึ่งกันและกันได้ด้วย”
“เช่นนั้นยิ่งไม่ได้เชียว หากข้าไปอยู่ท่าเรือด้วยแล้วเจ้าจะทำอย่างไร และนั่นไม่เท่ากับจะไม่ได้เจอเจ้าและหลานหลินบ่อยๆ แล้วหรือ ข้าไม่สบายใจ” หร่วนซื่อปฏิเสธทันควัน
ซ่งอิงรู้สึกจนปัญญา “ท่านแม่ ในบ้านยังมีท่านปู่อยู่ทั้งคนนี่ ตอนนี้แต่ละคนในหมู่บ้านล้วนติดค้างน้ำใจจากข้า ใครจะกล้าทำอะไรข้า อีกอย่างเงินที่ข้าให้ ท่านก็ไม่ยอมเอาไปใช้จ่าย หากท่านและท่านพ่อไม่คิดวิธีหาเงินสักหน่อย ต่อไปภายหน้าพี่ชายข้าจะสู่ขอภรรยาแล้วจะทำอย่างไรเล่า อย่างไรก็ต้องมีบ้านเป็นหลักเป็นแหล่งสักหลังนี่? พรุ่งนี้ข้าจะไปหาอาสี่ที่เมืองยง ท่านอยู่บ้านครุ่นคิดดูเถอะ ข้าจะเอาตำรับอาหารที่คิดเขียนไว้ให้ท่าน ท่านอยู่บ้านลองทำดูก่อนแล้วกัน”
——————–
[1] กานเฉ่า (甘草) หรือ ชะเอมมีรสหวาน ฤทธิ์กลางๆ (ไม่ร้อน – ไม่เย็น) เข้าเส้นลมปราณ หัวใจ, ปอด, ม้าม และกระเพาะอาหาร
