ตอนที่ 583 สามีที่ล่วงลับ / ตอนที่ 584 ชะตาชีวิตล้มลุกคลุกคลาน
ตอนที่ 583 สามีที่ล่วงลับ
ในเดือนสี่ ซ่งสวินต้องสอบระดับจังหวัด ซ่งอิงจึงได้ออกจากหมู่บ้านที่ตนซื้อไว้ ปล่อยให้หนิวต้าลี่และชิงเหลียนคอยเฝ้าดู เผื่อยามที่มีสัตว์ป่าลงจากเขาจะได้ไม่ปะทะกับผู้คน
นางไม่ได้กลับหมู่บ้านซิ่งฮวาหลายวันแล้ว ในท้องนามีคนทางด้านตระกูลซ่งช่วยหว่านปุ๋ยให้ แน่นอนว่าต้องแสดงความขอบคุณสักหน่อย จึงหอบหิ้วพวกเนื้อหมูป่าและเนื้อหมาป่า รวมไปถึงเนื้อกวางไปมอบให้
มองเห็นเนื้อสัตว์หลากหลายชนิด คนทั้งครอบครัวตระกูลซ่งล้วนสงสัยว่าซ่งอิงไม่ได้ไปทำงานในหมู่บ้านที่นางซื้อไว้ หากแต่ไปล่าสัตว์ตามป่าลึกบนเขาเสียมากกว่า
“นี่ล้วนเป็นผลผลิตที่ออกมาจากหมู่บ้านนั้นหรือ” ซ่งเหล่าเกินรู้สึกว่าสาวน้อยผู้นี้กำลังหยอกเขาเล่น
เขายังไม่แก่จนเลอะเลือนเสียหน่อย!
“ในหมู่บ้านมีสัตว์ป่าดุร้ายจากบนเขาลงมาขโมยอาหารเป็นครั้งคราว ก็เลยให้คนในหมู่บ้านล่าเอามาไว้กินเป็นกับแกล้มสุรา ท่านจะกินหรือไม่ หากไม่กินข้าเอาไปก็ได้” ซ่งอิงไม่ได้เกรงใจแต่อย่างใด
“วางไว้เลย!” ซ่งเหล่าเกินพ่นลมหายใจแรงจนเคราสั่น ถลึงตาเขม็ง “ไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่ ข้าพูดแล้วหรือว่าไม่กิน”
เขาอายุปูนนี้แล้ว ยังไม่เคยกินเนื้อหมาป่าและเนื้อกวางเลย! แม้แต่เนื้อหมูป่าก็เคยกินเพียงสองครั้งเท่านั้น!“เจ้ามาได้จังหวะพอดี ระยะนี้หัวหน้าหมู่บ้านมาข้าตั้งหลายครั้งแล้ว ถามถึงเจ้าตลอดว่ายุ่งอะไรอยู่ มีเวลาว่างก็ไปหาเขาหน่อย” ซ่งเหล่าเกินกล่าวขึ้นอีกครั้ง
ซ่งอิงพยักหน้า
นางเตรียมของขวัญสำหรับหัวหน้าหมู่บ้านไว้แล้วเช่นกัน ซึ่งก็เป็นเนื้อสัตว์อย่างเดียวกับที่เอามามอบให้ซ่งเหล่าเกิน
หัวหน้าหมู่บ้านซ่งช่วยเหลือนางไว้ไม่น้อย และเขายังมีความรับผิดชอบต่อหมู่บ้านแห่งนี้มาหลายสิบปีดุจวันแรกไม่เคยเปลี่ยน ซ่งอิงเลื่อมใสในตัวผู้เฒ่าคนนี้จากใจจริงเช่นกัน
เมื่อเอาสิ่งของไปมอบให้ หัวหน้าหมู่บ้านซ่งก็มีทีท่าตกตะลึงปนประหลาดใจเช่นกัน ไม่ค่อยกล้ารับไว้สักเท่าไหร่
“เนื้อนี่คงราคาแพงน่าดู เจ้ามีความตั้งใจจริงข้าก็จะรับเอาไว้อย่างละหนึ่งจินก็พอแล้ว สิบจินนี่มากเกินไปหน่อย” หัวหน้าหมู่บ้านท่าทางซึ้งใจระคนตกตะลึง
รสชาติเนื้อหมูป่าไม่ถือว่าดีมาก แต่ค่อนข้างหากินยาก จึงมีราคาขายยี่สิบกว่าอีแปะต่อหนึ่งจิน เนื้อหมาป่าก็พอๆ กัน แต่เนื้อกวางแตกต่างออกไป เจ้าสิ่งนี้ราคาแพงอย่างยิ่ง หนึ่งจินอย่างน้อยก็ต้องห้าหกสิบอีแปะกระมัง นี่เป็นของที่คนตระกูลร่ำรวยสูงศักดิ์กินกัน
ซ่งอิงให้อย่างละสิบจิน เรียกได้ว่าเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ทีเดียว
“เรื่องที่ขึ้นโรงขึ้นศาลครั้งก่อนนั้นข้ายังไม่ได้ขอบคุณท่านเลย ข้ากลับมาหมู่บ้านก็หนึ่งปีกว่าแล้ว หากไม่ใช่เพราะได้รับการปกป้องจากหัวหน้าหมู่บ้านอย่างท่าน มีหรือจะราบรื่นเช่นนี้ได้” ซ่งอิงกล่าวตามจริง
ชาวบ้านซื่อตรงจริงใจ นั่นเป็นเพราะหัวหน้าหมู่บ้านตั้งตนเป็นแบบอย่างที่ดี
เขาเป็นคนยุติธรรมและจิตใจดีงาม คำนึงหลักเหตุและผล จึงส่งอิทธิพลต่อผู้อื่นด้วย มิเช่นนั้นแม้ว่านางสร้างคุณประโยชน์ให้เหล่าชาวบ้านมากสักเพียงใดก็ไม่อาจแลกมาซึ่งความสงบเช่นทุกวันนี้ได้
ทุกหมู่บ้านล้วนมีตระกูลคนที่ร่ำรวย แล้วตระกูลคนเหล่านั้นไม่ทำเรื่องดีๆ บ้างหรือ ความจริงก็ทำเช่นกัน แต่ชาวบ้านได้รับผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายให้ ขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกไม่พอเสียที
นี่ก็คือความแตกต่าง
ปัจจุบันหัวหน้าหมู่บ้านซ่งอายุมากแล้ว เพียงแต่ว่าเขามีวิธีการสั่งสอนบุตรหลายอย่างถูกต้อง บุตรชายของเขาเป็นคนซื่อสัตย์และขยันขันแข็งทุกคน บุตรชายคนโตนิสัยใจคอพอๆ กับเขา ภายภาคหน้าต่อให้รับตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้ แต่ก็เป็นผู้นำของหมู่บ้านซิ่งฮวาได้ไม่มีปัญหาแน่นอน
ใบหน้าซ่งอิงเต็มไปด้วยความจริงใจ หัวหน้าหมู่บ้านซ่งถอนหายใจ รับเอาไว้อย่างเก้ๆ กังๆ
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ให้ภรรยาตนไปเตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มอบกลับคืนให้เช่นกัน
“ข้าให้เจ้ามาหาเพราะมีธุระสำคัญจริงๆ…” หัวหน้าหมู่บ้านซ่งลังเลอยู่พักใหญ่ จากนั้นกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ข้าได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง เป็นสามีผู้ล่วงลับของเจ้าผู้นั้นส่งมา…”
“…” ซ่งอิงเบิกตาโต “เพิ่งมีคนปลอมตัวเป็นแม่สามีข้าไปหยกๆ ตอนนี้มีคนปลอมตัวเป็นฮั่วหรงอีกแล้วหรือเจ้าคะ”
ตระกูลฮั่วเนื้อหอมขนาดนี้เชียวหรือ!
“ไม่ใช่ตัวปลอม ครั้งนี้เป็นตัวจริง ลายมือคนผู้นั้นเหมือนกับลายมือในจดหมายฉบับก่อนๆ ที่เคยส่งมา และข้าก็หาคนพิสูจน์เรียบร้อยแล้ว นอกจากนั้นเขาก็บอกไว้เช่นกันว่าก่อนหน้านี้เจอภัยอันตราย สหายร่วมงานจึงนึกว่าเขาเสียชีวิต ตอนนี้รักษาอาการบาดเจ็บหายแล้วก็เลยจะกลับมา…” หัวหน้าหมู่บ้านซ่งกล่าวขึ้นอีกครั้ง
“แล้วอย่างไรหรือเจ้าคะ” ซ่งอิงถอนหายใจ
สวรรค์ส่งบุรุษลงมาให้คนหนึ่งหรือ
นางอย่างรู้มากว่าฮั่วเจ้ายวนรู้ข่าวเรื่องที่หลานชายคนโตผู้นี้ของเขายังมีชีวิตอยู่แล้วหรือไม่!
ตอนที่ 584 ชะตาชีวิตล้มลุกคลุกคลาน
เมื่อเห็นซ่งอิงสีหน้าไม่ดี หัวหน้าหมู่บ้านซ่งก็ถอนหายใจเล็กน้อย
“ข้ารู้เช่นกัน เรื่องของเหมียวซื่อผู้นั้น ทำให้เจ้าหวาดระแวงมาถึงทุกวันนี้ เพียงแต่อย่างไรเสีย ฮั่วหรงผู้นี้ก็ต่างกับเหมียวซื่อ ฮั่วหรงเป็นคนจิตใจดี จะต้องไม่ใช่คนที่รังแกผู้อื่นเป็นแน่…” หัวหน้าหมู่บ้านซ่งชะงักไป ก่อนจะกล่าวขึ้นอีกครั้ง “เขาเขียนจดหมายมาว่า หลังตนผ่านความเป็นความตาย ร่างกายเขาก็ไม่ค่อยดีเสียแล้ว ดังนั้นเตรียมกลับมารักษาตัวที่หมู่บ้าน ช่วงเวลาที่แน่ชัดข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน…ข้าอยากบอกกล่าวกับเขาล่วงหน้าเกี่ยวกับเรื่องของเจ้า แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อข้าไม่รู้ว่าจะส่งจดหมายนี้ไปยังแห่งหนใด”
ซ่งอิงรู้สึกสับสนในใจอย่างยิ่ง สามีกับแม่สามีเป็นคนละกรณีแม่สามีผู้นั้นมาจากถิ่นอื่น นางหาเหตุผลสักอย่างมาขับไล่ออกไปก็ไม่มีใครตำหนินาง แต่สามีผู้นี้หากขับไล่ออกไป เช่นนั้นใครๆ ก็จะรู้ว่าเรื่องความรักอันลึกซึ้งของนางกับฮั่วหรงเป็นเรื่องหลอกลวง
อีกทั้ง…
ซ่งอิงลูบคลำใบหน้าของตัวเอง
ปัจจุบันนางหน้าตางดงาม
รอยแผลเป็นบนใบหน้าแทบจะหายไปจนแทบไม่เหลือแล้ว
นางมีเงิน นางรูปลักษณ์งดงาม แล้วยังมีชื่อเสียงในแง่ดีอีก นอกเสียจากฮั่วหรงผู้นั้นตาบอด ภรรยาที่ขาวนวลเพียงนี้อยู่ตรงหน้าจะไม่ต้องการได้อย่างไรกันเล่า!
“เจ้าก็ไม่ต้องวิตกกังวลไปหรอก ไว้รอฮั่วหรงกลับมา หากเขาถูกตาต้องใจเจ้า พวกเจ้ารู้สึกดีต่อกันและกัน ชีวิตแต่ละวันก็จะดำเนินไปได้เอง และเหลนหลินก็จะได้มีบิดากับเขาแล้ว มีครอบครัวสมบูรณ์แบบก็ไม่เลวเหมือนกันนี่ หากพวกเจ้าเข้ากันไม่ได้ จะหย่าร้างกันก็ได้เช่นกัน เพียงแต่ถึงตอนนั้นคงมีผลเสียต่อชื่อเสียงของเจ้า”
สำหรับฮั่วหรง เขาจะไม่ได้ผลกระทบอันใดเลยแม้แต่นิดเดียว
อย่างไรเสีย ฮั่วหรงผู้นั้นก็ไม่รู้ว่าตนเองแต่งงานแล้ว จึงถือว่าเป็นผู้เสียหายด้วยซ้ำไป
อีกทั้งฮั่วหรงก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ไม่ต้องกังวลว่าจะสู่ขอภรรยาไม่ได้ ทว่าผู้หญิงกับผู้ชายแตกต่างกัน ซ่งอิงมองดูอ่อนโยน แต่นิสัยแข็งกร้าว ผู้ชายทั่วไปคงไม่อาจควบคุมภรรยาที่มากความสามารถเยี่ยงนี้ได้เช่นกัน
“ท่านพูดถูก หากไม่เหมาะสมกันก็หย่า อย่างมากข้าก็ไปอยู่อาศัยในหมู่บ้านที่ซื้อไว้เจ้าค่ะ” ซ่งอิงตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว
ต้องการสามีไปทำไม กินได้หรือ ดื่มได้หรือ
ซ่งอิงดูถูกอย่างถึงที่สุด
ไม่รู้เช่นกันว่าที่แห่งนี้มีความโชคร้ายอยู่ใช่หรือไม่ วันนี้ซ่งอิงเพิ่งพูดคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านไปหมาดๆ วันรุ่งขึ้น…
ฮั่วหรงก็หวนกลับสู่บ้านเกิดแล้ว!
รถม้าคันหนึ่งแล่นมายังปากทางเข้าออกหมู่บ้าน ในรถม้าแว่วเสียงกะแอมไออย่างอ่อนแรงเป็นระยะๆ กระทั่งหัวหน้าหมู่บ้านซ่งมาถึง ฮั่วหรงก็ลงมาจากรถม้า
ซ่งอิงและฮั่วหลินถูกเรียกเข้าไปหาด้วยเช่นกัน
ครั้นซ่งอิงมองไปเกือบกะอักเลือดออกมา
นี่น่ะหรือฮั่วหรง!
นางไม่ได้ตาบอด!
นี่คือฮั่วเจ้ายวนเห็นๆ!
ชายตรงหน้าสีผิวเหมือนกับฮั่วเจ้ายวนไม่ผิดเพี้ยน เพียงแต่แววตาอบอุ่นกว่ามาก ไม่เย็นชาเหมือนตอนที่อยู่อำเภอหลี่ปานนั้น นอกจากนั้นก็คือรอยแผลเป็นที่น่ากลัวอย่างกับตะขาบบนใบหน้า
หัวหน้าหมู่บ้านซ่งเห็นเขาก็ตกตะลึงไปชั่ววูบเช่นกัน แต่หลังจากมองเห็นรอยแผลเป็นนั่นอีกครั้งก็ไม่ได้คิดอะไรมากแล้ว
ทั่วหล้าอันกว้างใหญ่ มีคนที่รูปลักษณ์คล้ายคลึงกันและสรรพสิ่งอื่นๆ ที่คล้ายคลึงกันถมเถไป
ใต้เท้าฮั่วผู้นั้นเป็นถึงโอรสคนโปรดของสวรรค์ ฮั่วหรงเป็นผู้เกิดจากครอบครัวชาวไร่ชาวนาธรรมดา เพียงแค่รูปลักษณ์บังเอิญเหมือนกันก็เท่านั้น
และบุคลิกทั้งสองคนนี้ก็ต่างกันอย่างสิ้นเชิง คนหนึ่งเย็นชาเคร่งขรึม อีกคนอบอุ่นอ่อนโยน
“กลับมาแล้วก็ดี!” หัวหน้าหมู่บ้านซ่งตบๆ บ่าของฮั่วหรงอย่างเบามือ “ปีที่แล้วได้ข่าวคราวว่าเจ้าเสียชีวิต ผู้คนทั่วทั้งหมู่บ้านล้วนอดเศร้าเสียใจไม่ได้ ข้าเองก็คิดว่าไยสวรรค์จึงใจร้ายเช่นนี้ พรากชีวิตของเด็กอย่างเจ้าผู้นี้ไปเสีย”
ฮั่วหรงยิ้มเล็กน้อย “ท่านปู่ซ่งอย่าได้รู้สึกเสียใจไปเลย ข้าเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้น โชคดีที่ถูกคนช่วยชีวิตเอาไว้ได้ รักษาตัวอยู่ระยะหนึ่ง เกรงว่าท่านจะกังวลใจ หลังอาการบาดเจ็บหายดีแล้วก็เลยรีบกลับมาทันที”
“ต้องรักษาตัวนานถึงเพียงนี้ คงบาดเจ็บสาหัสมากสินะ” หัวหน้าหมู่บ้านซ่งมองรอยแผลเป็นบนใบหน้าเขาก็อดปวดใจไม่ได้
เมื่อก่อน เป็นเด็กที่ขาวสะอาดดูดีอย่างยิ่ง บัดนี้…เฮ้อ ชะตาชีวิตช่างล้มลุกคลุกคลานจริงๆ!
