ตอนที่ 705 เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน / ตอนที่ 706 ความสุขทางใจคือสิ่งที่เงินทองซื้อไม่ได้
ตอนที่ 705 เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน
ฮั่วเจ้ายวนลุกพรวดขึ้นมาทันใด
“นำกำลังพลไปดูที่เกิดเหตุ!” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวทันที
ในตรอกแห่งหนึ่งของถนนใหญ่เมืองยง เวลานี้มีผู้คนรายล้อมจำนวนไม่น้อย ทุกคนแห่มามุงดู เห็นเพียงสุนัขจิ้งจอกที่ขนสีขาวตัวหนึ่งนอนอยู่บนพื้น สุนัขจิ้งจอกตัวนั้นไม่ได้มีเพียงหางเดียวจริงๆ แต่มีมากถึงสามหาง!
“หูซื่อเป็นสุนัขจิ้งจอกจริงๆ ด้วยหรือ! มิน่าล่ะ ปกติแต่ละวันข้าเห็นนางทำท่าทำทางอรชรตุ้งติ้ง มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ปกติ!”
“จุ๊ๆๆ ได้ยินว่าปีศาจจิ้งจอกกินหัวใจคน แล้วยังดูดพลังหยางอีกด้วย! เจ้ามองดูหน้าตาซีดเผือดเช่นนี้ของหลิวเซิงสิ ไม่รู้ว่าถูกดูดพลังหยางไปเท่าไรแล้ว เกรงว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้วกระมัง!”
“ปีศาจจิ้งจอกตัวนี้เป็นอะไรไป ไม่ฟื้นขึ้นมาได้แล้วกระมัง พวกเราอยู่ให้ห่างๆ หน่อยจะดีกว่า เกิดมันกินคนขึ้นมาล่ะ!”
“แต่ว่า…หูซื่อจิตใจดีงามไม่น้อยเลยนี่ เมื่อก่อนมารดาข้าล้มป่วยไม่มีเงินซื้อยา นางก็ออกเงินให้ข้า…”
“เจ้าช่วยพูดแทนปีศาจจิ้งจอกตัวนี้หรือ มิใช่ว่าถูกมันทำให้ลุ่มหลงแล้วกระมัง”
“…”
เมื่อฮั่วเจ้ายวนมาถึง ก็เห็นสุนัขจิ้งจอกสามหางตัวนี้เช่นกัน
สุนัขจิ้งจอกตัวนี้ดูอ่อนแอมาก แต่เป็นปีศาจประหลาดตนหนึ่งไม่ผิดแน่
“นำตัวคนทั้งตระกูลหลิวซื่อไป” ฮั่วเจ้ายวนเดินขึ้นไปเบื้องหน้า นำโซ่ล่ามไว้ที่ลำคอของปีศาจจิ้งจอกตัวนี้
มีปีศาจปรากฏขึ้นมากะทันหัน จำเป็นต้องตรวจสอบให้ละเอียด
และในเวลาเดียวกันนี้เอง ณ หมู่บ้านชานเมืองนอกเมืองยง ซ่งอิงก็ได้รับข่าวแล้วเช่นกัน “ปีศาจจิ้งจอกหรือ มิหนำซ้ำยังมีสามหางอีกด้วย”
ไม่น่าเป็นไปได้กระมัง
ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ฮั่วหรงเคยส่งสุนัขจิ้งจอกขาวตัวหนึ่งมาให้นางเช่นกัน จากนั้นนางนำมาเลี้ยงไว้ในหมู่บ้านชานเมืองแถบอำเภอหลี่แห่งนั้น ตอนนี้เกิดสติปัญญาอันเฉียบแหลมขึ้นมาแล้ว แต่เพราะนางไม่ได้อยู่ที่นั่นตลอด ดังนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนร่างเสียที นางตั้งใจว่าหลังยุ่งกับงานทางด้านนี้เสร็จค่อยไปมองดูทางหมู่บ้านแห่งนั้น…
“ปีศาจใต้หล้านี้เดิมทีล้วนเหมือนกับสัตว์ป่าธรรมดาๆ นี่ ไฉนจึงปรากฏสามหางขึ้นมาได้” ซ่งอิงประหลาดใจอย่างยิ่ง
งูดำอยู่โรงสบู่ ชิงเหลียนอยู่ตัวอำเภอ ดังนั้นปีศาจที่อยู่ข้างกายนางในขณะนี้ล้วนเป็นมือใหม่ทั้งสิ้น
สิ่งที่ซ่งอิงไม่รู้ ปีศาจเหล่านี้ยิ่งมืดแปดด้านไปใหญ่
ในมุมมองซ่งอิง ปีศาจจิ้งจอกหลายหางตัวนี้ จัดว่าอยู่ในจำพวกเทพนิยายแล้วก็ว่าได้
หากแม้แต่สุนัขจิ้งจอกหลายหางก็ยังมี เช่นนี้ไม่เท่ากับว่า…มังกรและพญาหงส์ในตำนานก็มีเช่นกันหรือ มีความเป็นไปได้ที่พวกมันจะปรากฏตัวเหมือนกันใช่หรือไม่
หากเป็นเช่นนี้ บนโลกนี้ก็ช่างตื่นเต้นเกินไปแล้ว
“ได้ยินว่าปีศาจถูกใต้เท้าคนหนึ่งในเมืองยงพาตัวไปขังเอาไว้แล้ว บรรดาชาวบ้านมีปฏิกิริยาค่อนข้างรุนแรง คนจำนวนไม่น้อยล้วนคอยให้ทางที่ว่าการอำเภอจุดไฟเผาปีศาจตนนั้นให้ตาย…ดังนั้นอีกไม่กี่วัน ปีศาจตนนั้นก็คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว…” หู่อิ๋งอิ๋งเอ่ยปาก
เป็นปีศาจด้วยกันทั้งนั้น นางจึงอดเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันไม่ได้
“ก่อนหน้านี้พวกเจ้ามีความรู้สึกถึงพวกเดียวกันตนอื่นๆ ในเมืองยงบ้างหรือไม่” ซ่งอิงเอ่ยถาม
ทุกคนส่ายหน้า
“ใช่แล้ว แม้ว่าข้าไม่มีสัมผัสรับรู้ได้เป็นพิเศษ แต่งูดำอาศัยอยู่ที่แห่งนี้มาเป็นเวลานาน หากมีพวกเดียวกันเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร เพียงแต่เรื่องนี้ไม่อาจชะล่าใจได้จริงๆ ส่งคนไปสืบถามดูหน่อยสิว่าปีศาจตนนี้ถูกขังอยู่ที่ไหน” ซ่งอิงเอ่ยปากพูด
นางจะคิดหาวิธีเอาปีศาจตนนี้ออกมา
หากปีศาจตนนี้ฆ่าคนตายแล้ว นางจะได้นำปีศาจตนนี้ส่งเข้าไปเป็นวัตถุดิบบำรุงต้นไม้ใหญ่ในช่องว่างระหว่างมิติ หากไม่ได้ฆ่าก็ยิ่งต้องช่วยชีวิตมาไว้ให้ได้
โดยสรุป นางมักรู้สึกว่าตนไม่ชอบความรู้สึกที่ปีศาจถูกคนจับเอาไว้
เหมือนกับว่า…มีคนยื่นมือเข้ามาขโมยของในคลังเก็บของบ้านตัวเองก็ไม่ปาน
ความรู้สึกประเภทนี้เป็นอะไรที่ประหลาดมาก อีกทั้งปีศาจตนนี้ไม่ใช่ของนางเสียหน่อย
เพียงแต่ว่านางกระทำเรื่องใดก็ตามมักทุ่มเทสุดใจ ในเมื่อตอนนี้ไม่สบายใจจึงต้องคิดหาวิธีทำให้ตนเองสบายใจ
ในบ้านมีปีศาจเสือสองตัวที่ล่าค่อนข้างเก่ง ทั้งยังรวดเร็วฉับไว จึงให้หู่อิ๋งอิ๋งออกไปสืบถามดู
หลังจากหนึ่งชั่วยามผ่านไป หู่อิ๋งอิ๋งก็กลับเข้ามาแล้วกล่าวอย่างลังเลเล็กน้อย “เถ้าแก่เหนียง เดิมทีปีศาจตนนั้นต้องถูกจับขังไว้ที่ว่าการอำเภอ แต่เจ้าหน้าที่มือปราบของที่ว่าการอำเภอทางด้านนั้นดูเหมือนตระหนกตกใจอย่างยิ่ง มีใต้เท้าคนหนึ่งเกรงว่าคนเหล่านั้นจะคุมตัวปีศาจจิ้งจอกไว้ไม่อยู่ จึงย้ายปีศาจจิ้งจอกไปยังจวนของตัวเขาเอง เห็นบอกว่าเป็นจวนฮั่วเจ้าค่ะ”
ตอนที่ 706 ความสุขทางใจคือสิ่งที่เงินทองซื้อไม่ได้
เมื่อซ่งอิงได้ยินดังกล่าวก็อ้าปากพึมพำ “ฮั่วเจ้ายวนหรือ”
“ใช่ๆๆ ชื่อนี้ละเจ้าค่ะ” หู่อิ๋งอิ๋งแม้เป็นเสือตัวหนึ่ง ในขณะนี้กลับเผยรอยยิ้มกว้างและเกาศีรษะเล็กน้อย “ข้าแอบเข้าไปมองดูมาแล้ว บ้านนั้นกลิ่นอายอากาศค่อนข้างชอบกล หลังเข้าไปข้าก็รู้สึกกระวนกระวายใจมาก ดังนั้นแอบมองแวบเดียว จากนั้นก็กลับออกมาทันที นอกจากนี้ข้ายังมองเห็นสุนัขจิ้งจอกสามหางตัวหนึ่งแล้วจริงๆ เจ้าค่ะ มองดูน่าจะบรรลุแล้ว แต่ดูอ่อนแอมาก”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมจึงอ่อนแอ” ซ่งอิงเอ่ยถาม
มิใช่ว่าบนโลกนี้ยังมีของอันใดที่กำราบปีศาจได้ด้วยอีกกระมัง
“ข้าได้กลิ่นมาแต่ไกล เหมือนว่า…ดื่มมากไปแล้ว…มีกลิ่นสุราเจ้าค่ะ” หู่อิ๋งอิ๋งพูดจบ ตัวนางเองยังรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยเช่นกัน
ความจริงจริงปีศาจอย่างพวกเขาคอแข็งไม่เบา
ซ่งอิงเท้าคางมองดู ออกจะจนปัญหาเล็กน้อย นางคิดอยู่ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี
หากเป็นบ้านคนอื่นนางยังแอบเข้าไปแล้วขโมยปีศาจออกมาได้ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่แต่อย่างใด ทว่านั่นเป็นถึงฮั่วเจ้ายวน คนเขามีบุญกุศลติดตัว อีกทั้งบรรดาปีศาจเห็นเขาแล้วก็จะรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่งขึ้นมาเสียดื้อๆ
พูดอย่างร้ายแรงหน่อย นั่นก็คือ คนผู้นั้น…เป็นเจ้าพ่อที่กลับชาติมาเกิด ขับไล่ปีศาจหรือวิญญาณชั่วร้ายได้โดยธรรมชาติ
หากปีศาจอยู่ในจวนนั้นนานๆ เข้าก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกสังเกตเจอ
หรือนางจะไปด้วยตัวเอง
บุกเข้าไปเลยหรือ
จะร้ายจะดีนางก็รับผลประโยชน์จากเขามามากมายขนาดนี้แล้ว ฉะนั้นการทำเยี่ยงนั้นนางเองก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย
ซ่งอิงลูบๆ ใบหน้าแล้วถอนหายใจแรง
นางคงไม่ได้เกิดจิตใจชั่วร้ายหนึ่งขึ้นมาเพราะฮั่วเจ้ายวนกระมัง ในตำราการบำเพ็ญเพียรก็เขียนเอาไว้เยี่ยงนี้ทั้งนั้นไม่ใช่หรือ ติดค้างผู้อื่นมากๆ เข้า ท้ายที่สุดก็จะไม่อาจมีจุดจบที่ดีได้
ตอนนี้นางนึกถึงฮั่วเจ้ายวนขึ้นมาก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อยทันที
สุนัขจิ้งจอกน้อย เก้งน้อย กวางน้อยในหมู่บ้านสวนของนาง แล้วยังมีหอยแมลงภู่ที่อยู่ในโรงงานสบู่อีก รวมไปถึงพืชจำนวนมากในช่องว่างระหว่างมิติของนาง นั่นล้วนแล้วแต่เป็นของที่ฮั่วเจ้ายวนมอบให้ทั้งสิ้น!
รับผลประโยชน์มาเปล่าๆ ไม่ได้ตอบแทนเขาเลยสักนิด แล้วยังคิดจะกินเนื้อของคนเขาอีก…
ดูเหมือนไร้คุณธรรมไปหน่อย
ซ่งอิงถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
นางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นขยับตัวไปเตรียมของขวัญ
ซ่งอิงเข้าไปหาของในช่องว่างระหว่างมิติอยู่พักใหญ่ สิ่งของที่มีมูลค่าหน่อย นางล้วนเอาใส่ไว้ในช่องว่างระหว่างมิติทั้งหมด
อย่างเช่นไข่มุกเม็ดใหญ่จำนวนมากที่หอยแมลงภู่มอบให้
ในบรรดาไข่มุกมีเม็ดสีดำและเม็ดสีม่วงด้วยอย่างละหนึ่งเม็ด ช่วงนั้นปีศาจหอยแมลงภู่กินผลไม้ที่มีสีม่วงจำนวนมาก ดังนั้นไข่มุกที่ผลิตออกมาจึงสีสันเกินปกติไปเล็กน้อย
ซ่งอิงกัดฟันตัดสินใจ นำไข่มุกเม็ดใหญ่สีม่วงออกมา จากนั้นก็จ้องมองของอื่นๆ
นางมีโสมและเห็ดหลินจือหลายกอ ล้วนไม่เลวเช่นกัน จึงเลือกแต่ละชนิดมาอย่างละหน่อย นอกจากนี้ยังมีผลไม้กวนที่ทำไว้เรียบร้อยแล้วอีกจำนวนมาก รวมไปถึงพวกของตามเขา ตัวอย่างเช่นเห็ดตีนใหญ่ที่แสนล้ำค่า…
“ยกให้เขาทั้งหมด!” ซ่งอิงกัดฟันแน่น ก่อนจะสบถฮึ
ใช้ของเหล่านี้แลกปีศาจตนหนึ่งคงได้กระมัง
ไข่มุกสีม่วงนี้เป็นของหายากยิ่ง ทั้งขนาดใหญ่ทั้งกลมมน ตามการคาดเดาของนาง ขายในราคาเจ็ดแปดหมื่นตำลึงเงินไม่ใช่เรื่องยากแต่อย่างใด!
แล้วยังมีเห็ดตีนใหญ่นั่นอีก มีปริมาณมากถึงสามสิบกว่าจิน! ของประเภทนี้หายากมาก สามสิบกว่าจินเชียวนะ และหากไม่ใช่เพราะภูตโสมชอบกิน นางคงไม่ได้เก็บเอาไว้จำนวนมากขนาดนี้!
เพียงแต่ว่าซ่งอิงรู้เช่นกันว่า ความสุขทางใจคือสิ่งที่เงินทองซื้อไม่ได้
ปีศาจจิ้งจอกตนนั้นคือความสุขทางใจของนาง แต่เพื่อรับประกันความปลอดภัยของชาวบ้าน ฮั่วเจ้ายวนย่อมไม่ยินดีนำความสุขนี้มอบให้นางเป็นแน่…
ดังนั้นยังจำเป็นต้องอาศัยการหลอกล่อ
“เถ้าแก่เหนียง ข้าไปกับท่านด้วยดีหรือไม่ จวนฮั่วแห่งนั้นน่ากลัว มีกลิ่นอายที่แตกต่างมาก!” หู่อิ๋งอิ๋งเผยสีหน้าห่วงใย
“ไม่ต้อง ตอนนี้ข้าขอมอบคุณธรรมอันสูงส่งและความบริสุทธิ์ให้เจ้าดูแล” ซ่งอิงพรูลมหายใจออกมาแล้วเอ่ยพูดอย่างจริงจัง เมื่อพูดจบก็คลี่ยิ้ม “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าจะนำตัวสุนัขจิ้งจอกออกมาจากเงื้อมมือมด[1]ฮั่วผู้นั้นให้จงได้!”
“…” หู่อิ๋งอิ๋งเบิกตาชั่ววูบ
ทำอย่างไรดี นางฟังไม่เข้าใจ หรือว่านางตามเถ้าแก่เหนียงไม่ทันแล้วใช่หรือไม่
[1] มด (蚂蚁) คือการเปรียบเปรยถึงบุคคลที่มีพละกำลังน้อยนิด
