ตอนที่ 793 ผิดไปจากยามปกติ
ซ่งอิงตระหนกตกใจกับความเป็นกันเองของจงกั๋วกง
“ท่านปู่เจ้าคะ” กู้หมิงเป่ารู้สึกขายหน้าเกินไปแล้ว ท่านปู่ถามคนเขาว่าเอาของขวัญนี้มาจากไหนกันตรงๆ เช่นนี้ได้ที่ไหนกันเล่า
จงกั๋วกงส่งเสียงหัวเราะ ‘ฮ่า ฮ่า’ “ข้านิสัยตรงไปตรงมา ด้วยความที่สิ่งของที่เจ้ามอบให้หลานสาวข้าก่อนหน้านี้อร่อยเหลือเกิน จึงเป็นผลให้หลายวันมานี้ข้ากินของอย่างอื่นอีกก็รู้สึกกลืนไม่ค่อยลง และรู้สึกว่าของเหล่านั้นไม่ใช่ของสำหรับคนกิน…”
“ลูกท้อก็เป็นผลผลิตจากหมู่บ้านสวนเช่นกันเจ้าค่ะ” ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย เห็นแก่หน้ากู้หมิงเป่าจึงกล่าวขึ้นอีกครั้ง “หากท่านกั๋วกงชอบ ข้าจะให้คนเอามามอบให้ท่านอีกหน่อยนะเจ้าคะ”
“ให้หรือ ไม่ต้องหรอก แต่ไม่รู้ว่า…พอจะซื้อได้หรือไม่ ข้าเองก็ไม่ถนัดเรื่องราคาข้าวสารอาหารแห้ง ทว่าข้าจะยึดราคาที่สูงสุดให้เจ้าเมื่อซื้อข้าวสารอาหารแห้งจากทางด้านเจ้า เจ้าว่าแบบนี้ได้หรือไม่” จงกั๋วกงกล่าวอีกครั้ง
ข้าวสารอาหารแห้งของซ่งอิงเหล่านี้มิใช่ว่าขายไม่ได้เสียทีเดียว อย่างไรเสียที่ดินในช่องว่างระหว่างมิติรวมๆ กับที่ดินในหมู่บ้านก็เป็นจำนวนไม่น้อย
เพียงแต่ปีศาจที่เลี้ยงไว้นับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นนางจึงพยายามไม่เอาขายสู่ภายนอก
ในขณะนี้ แววตาของจงกั๋วกงผู้นี้ดูเว้าวอนและเปี่ยมไปด้วยความตั้งหน้าตั้งตารอคอย
อายุปูนนี้แล้วยังเผยสีหน้าท่าทีเช่นนี้อีก ซ่งอิงถึงกับรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย
“ผลผลิตในหมู่บ้านสวนมีจำนวนจำกัด และคนที่ทางบ้านต้องเลี้ยงดูก็มากด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ ดังนั้นจึงไม่สะดวกขายให้ท่านมากมายเกินไป ทว่าหากท่านกั๋วกงต้องการจริงๆ ข้าจะขายข้าวสารให้ท่านได้มากสุดแค่ปีละห้าต้านเท่านั้น ส่วนอย่างอื่นคงมิได้เจ้าค่ะ”
ผลไม้ที่เหลือกิน นางจะเอาไว้ทำผลไม้กวนและสุราผลไม้ด้วยตัวเอง ล้วนต้องใช้ในปริมาณมากมายเชียวละ!
สิ่งที่นางเลี้ยงไว้เหล่านั้น ตัวอย่างเช่นเสือและสิงโต ล้วนกินจุกันทั้งนั้น แม้ว่าพื้นที่ในช่องว่างระหว่างมิติเปลี่ยนไปใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อยู่ตลอด แต่มีข้าวสารธัญพืชอยู่ในมือก็จะได้ไม่ต้องกลัวอย่างไรเล่า!
“ห้าต้านหรือ” จงกั๋วกงออกจะผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย ด้วยเหตุนี้จึงคลี่ยิ้มเล็กน้อยทันที “ตกลง! ห้าต้านก็ห้าต้าน อย่างมากข้าก็กินประหยัดๆ หน่อย”
เพียงแต่ข้าวสารธัญพืชนี้เป็นของเขาเท่านั้น คนอื่นเลิกคิดไปได้เลย อย่างมากสุดก็แบ่งให้ได้แค่หลานชายและหลานสาวคู่นี้ของเขา
อีกอย่าง ข้าวสารธัญพืชนี้แม้ว่าไม่ถือว่ามากมาย แต่หากสองตระกูลมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน จะอย่างไรก็ต้องไปมาหาสู่กันเรื่อยกระมัง
เมื่อเทศกาลประจำปีมาบรรจบ แม่นางน้อยผู้นี้มีหรือจะไม่มอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้เขา
ก็อย่างเช่นตอนนี้ ฉลองวันคล้ายวันเกิด คนเขายังมอบลูกท้อให้มากขนาดนั้น!
ใช่ ลูกท้อของเขา!
จงกั๋วกงสาวเท้าเดินออกไปทันที
ลูกหลานที่ตาไม่ถึงเหล่านั้นอย่าได้ขโมยลูกท้อของเขาเชียว!
กู้หมิงเป่ามองซ่งอิงอย่างอับอายเล็กน้อย “พี่ซ่ง ยามปกติท่านปู่ข้าก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ…”
ท่านปู่มีคุณธรรมและบารมีสูง อุปนิสัยนิ่งสุขุม ยามยังเยาว์ยิ่งดูลักษณะอย่างผู้มีความรู้ลุ่มลึกและบุคลิกงามสง่า…
นางเข้าใจผิดไปเสียแล้ว
กู้หมิงเป่าเผยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเหนียมอาย ซ่งอิงอดนึกสนุกไม่ได้เช่นกัน
นางมาแต่เนิ่นๆ ตอนนี้ทำเป็นเล่นไปได้ครู่หนึ่งแล้ว ทางด้านจวนกั๋วกงจึงได้มีแขกเหรื่อทยอยเข้ามา วันนี้กู้หมิงเป่ารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเช่นกัน อย่างไรเสีย…
ปู่ของนางบอกกล่าวนางกะทันหันว่าฮั่วเจ้ายวนมีภรรยาแล้ว เพียงแต่ไม่มีคนรู้ว่าเป็นผู้ใด ดังนั้น…นางต้องดูตัวคู่ครองจากตระกูลอื่น
ขุนนางสูงศักดิ์ที่มีความชอบในราชการแผ่นดินทั่วเมืองหลวงต่างก็ได้รับจดหมายแล้วเช่นกัน วันนี้ย่อมต้องมีคนมาหมายปองนางอย่างแน่นอน
“พี่ซ่ง เป็นหญิงนี่ช่างลำบากถึงที่สุดจริงๆ พวกเขารู้ทั้งรู้ว่าข้าร่างกายไม่แข็งแรงและจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานนัก แต่ก็ยังพูดว่าชอบข้าด้วยความปีติยินดีอย่างยิ่ง อยากจะสู่ขอข้าให้หลานชาย ทั้งที่ในความเป็นจริง แต่ละคนล้วนมีความคิดอยากให้ข้าตายไปโดยไว” กู้หมิงเป่าทอดถอนใจ
ไม่ว่านางจะมีชีวิตอยู่ได้นานเพียงใด ถึงอย่างไรแต่งนางเข้าตระกูลแล้วก็เท่ากับตระกูลนั้นมีความสัมพันธ์เกี่ยวดองกับท่านปู่ของนาง ภายภาคหน้าก็ไปมาหาสู่กันได้ และช่วยเหลือเกื้อกูลในราชสำนักได้
“เจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานหรือ” ซ่งอิงเลิกคิ้ว “ข้าเห็นเจ้าก็ดูร่างกายแข็งแรงดีนี่”
พูดคุยได้ หยอกเย้าได้
“หลายวันมานี้ข้าดีขึ้นมาก ทว่าเมื่อก่อนไม่ใช่เช่นนี้หรอก เมื่อก่อนพูดคุยไม่กี่ประโยคก็เป็นต้องไอยกใหญ่ หากบางครั้งเป็นหวัด คนอื่นครึ่งเดือนก็หายดีแล้ว ทว่าข้าป่วยได้สามถึงห้าเดือนเชียว โดยสรุปคือที่ผ่านๆ มานี้ ทุกปีวันเวลาที่เป็นต้องนอนอยู่บนเตียงร่วมๆ กันก็ครึ่งปีเห็นจะได้ น่าเบื่อจะแย่!”
ตอนที่ 794 ชอบเจ้าด้วยความบริสุทธิ์
ครั้นเอ่ยถึงสุขภาพร่างกาย กู้หมิงเป่าก็ห่อเหี่ยวลงเสียแล้ว เหมือนกับมะเขือที่ถูกน้ำค้างแข็งเล่นงาน
ซ่งอิงกลับแย้มยิ้มเล็กน้อย “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งของเหล่านั้นที่ได้จากหมู่บ้านสวนข้าใช้อะไรรดน้ำให้มัน”
“น้ำแร่จากภูเขาสินะ” กู้หมิงเป่าตอบ
“ใช่ ส่วนใหญ่รดด้วยน้ำแร่จากเขา แต่ลูกท้อกวนน้ำตาลที่มอบให้เจ้า แล้วก็ลูกท้อที่เอามามอบให้วันนี้ไม่เหมือนกันหรอกนะ นอกจากน้ำแร่จากเขา ในนั้นยังใส่น้ำโสมภูเขาตลอดจน…สิ่งอื่นๆ จำนวนมาก ดังนั้นรสชาติของลูกท้อนี้จึงได้ดีถึงเพียงนี้ เจ้ากินมันบ่อยๆ หน่อยจะเป็นการดีต่อร่างกาย แม้ว่าจะรักษาโรคประจำตัวที่เป็นมาเนิ่นนานแล้วได้ แต่ก็น่าจะช่วยให้เจ้าไม่เหนื่อยหอบ ไม่ไอ และเจ็บป่วยน้อยลงได้” ซ่งอิงกล่าว
“น้ำโสมภูเขาหรือ! พี่ซ่ง นี่ท่านสิ้นเปลืองเกินไปแล้วกระมัง” กู้หมิงเป่ารู้สึกว่าที่ตนกินไปก่อนหน้านี้ไม่ใช่ลูกท้อ หากแต่เป็นเงิน
ซ่งอิงก็แค่พูดเหลวไหลไปเรื่อยเปื่อย
กินสิ่งของเหล่านั้นของนางมากๆ ก็น่าจะช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นบ้าง เพียงแต่เป็นสำหรับชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น คิดจะให้รักษาได้หลากหลายโรคย่อมเป็นไปไม่ได้ อีกทั้งมันก็ไม่ใช่ยาวิเศษของเซียนสวรรค์เสียหน่อย
แต่มองดูกู้หมิงเป่า นางคิดว่าน่าจะแค่เพราะพื้นฐานร่างกายไม่ดี
หากได้กินของที่ผ่านการรดน้ำผ่านจิตบ่อยๆ จะไม่ถึงขั้นเสียชีวิตไวอย่างแน่นอน
ดังนั้นต้องพูดถึงลูกท้อนี้ให้เกินจริงสักหน่อย และใส่ความตั้งใจมากหน่อย กู้หมิงเป่าจึงจะกินมันอย่างว่าง่าย
“นี่เพราะข้าเห็นเจ้าครั้งแรกก็รู้สึกราวกับเจอสหายเก่า นอกจากเจ้าและคนในครอบครัวข้าก็ไม่มีใครอื่นได้รับสิ่งที่ฟุ่มเฟือยปานนี้หรอกนะ” ซ่งอิงคลี่ยิ้มกว้าง
“ท่านเคยบอกว่าสิ่งของในหมู่บ้านท่านล้วนเอาไว้ให้…สัตว์ป่าของสวนว่านหลิงกินนี่เจ้าคะ…” กู้หมิงเป่าเอ่ยแย้งขึ้นมา
ซ่งอิงตะลึงงัน “พวกเขาก็ถือเป็นคนครอบครัวข้าเช่นกัน ให้พวกเขากินจึงเป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว ทว่าเจ้าแตกต่างออกไป เราสองก็ไม่ได้เป็นญาติมิตรกัน แต่ก็เพราะข้าชอบเจ้าอย่างบริสุทธิ์ใจ”
“…” กู้หมิงเป่าหน้าแดงเรื่อ
น่าเสียดาย ซ่งอิงไม่ใช่บุรุษ ไม่เช่นนั้น…ไม่แน่ว่านางอยากจะแต่งงานด้วยจริงๆ
ซ่งอิงไม่ได้พูดจาหวานไพเราะ ทว่าเป็นความจริงใจจากใจโดยแท้จริงแน่นอน
กู้หมิงเป่าผู้นี้หน้าตางดงาม จิตใจดีมีเมตตาแต่ไม่โง่เขลา มีความเจ้าอุบายอยู่บ้างแต่ก็ไม่รู้จักเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ เป็นคนเปิดเผย รอยยิ้มน่ารัก ในหมู่มนุษย์ที่นางเคยเห็นมา คนผู้นี้เป็นผู้ที่ชวนให้ชื่นชอบที่สุดจริงๆ
แน่นอนว่านางเองก็เคยเห็นหญิงงามมาไม่น้อย
เมื่อก่อนตอนที่ไปเยือนบ้านตระกูลลู่ เคยเห็นบุตรีของตระกูลลู่ผู้นั้น คนผู้นั้นก็ไม่เลวเช่นกัน
แต่หากเทียบกันจริงๆ นิสัยใจคอและความกล้าหาญสู้ท่านนี้ไม่ได้
“โชคดีที่พี่ซ่งมิได้เป็นบุรุษ คำพูดเช่นนี้ก็พูดออกมาจากปากได้” หลังจากกู้หมิงเป่าเอียงอาย ก็มีความสุขขึ้นมาแล้วเช่นกัน
เมื่อทางด้านนี้พูดคุยกันจบสิ้นก็เตรียมเดินออกไปพร้อมกับซ่งอิง
อีกด้านหนึ่ง ซ่งฮวนพาหวงเมี่ยนมาถึงแล้วเช่นกัน
ครั้นหวงเมี่ยนเห็นประตูสูงและเรือนหลังใหญ่โตแห่งนี้ ก็เผยท่าทีราวกับเกรงกลัวและกระวนกระวายขึ้นมา “น้องรอง ที่นี่เป็นบ้านของผู้เก่งกาจท่านใดหรือ มองดูน่ากลัวจริงเชียว!”
“พี่ใหญ่ไม่ต้องกลัวเจ้าค่ะ ที่นี่เป็นจวนจงกั๋วกง จงกั๋วกงผู้นี้…เขาได้รับการเห็นความสำคัญและความไว้เนื้อเชื่อใจจากฮ่องเต้มากกว่าท่านพ่อเราเสียอีก ฮ่องเต้เชื่อในตัวเขาที่สุดแล้ว วันนี้เป็นงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของเขา แต่ด้วยฐานะตัวตนของท่านน่าจะไม่ได้เจอตัวเขาผู้นี้หรอกเจ้าค่ะ เดี๋ยวเราไปทักทายตรงเบื้องหน้าฮูหยินเหล่านั้นก็เป็นพอ…เพียงแต่พี่ใหญ่อย่าลืมไปว่าอยู่ที่นี่จะพูดจาเหลวไหลมิได้ ท่านจะต้องทำตามที่ข้าสอนท่านไว้ มิเช่นนั้นหากฮูหยินผู้สูงศักดิ์เหล่านั้นโมโห ท่านก็จะอยู่เมืองหลวงแห่งนี้ต่อไปมิได้แล้วเจ้าค่ะ” ซ่งฮวนกล่าวอีกครั้ง
หวงเมี่ยนกลอกตามองบนในใจ แต่ภายนอกกลับพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ตกลง ตกลง!”
เมื่อเห็นนางหวาดกลัว ซ่งฮวนก็เปี่ยมไปด้วยความพอใจ
ซ่งฮวนพาหวงเมี่ยนเดินเข้าไปอย่างสงบเยือกเย็น
ยามนี้ภายในจวนจงกั๋วกงก็ครึกครื้นขึ้นมาแล้ว สตรีเยาว์วัยที่ยังไม่ได้ออกเรือนเกาะกลุ่มพูดคุยและละเล่นปาลูกดอกอยู่ด้วยกัน ส่วนเหล่านายหญิงที่อายุมากหน่อยก็จับกลุ่มพูดคุยถึงเด็กๆ และเรื่องทั่วไปในตระกูล ซ่งฮวนซึ่งจัดอยู่ในระดับลูกสะใภ้สาวก็ย่อมมีบริเวณหนึ่งสำหรับพวกนางได้พูดคุยหัวเราะสนุกสนานเช่นกัน
