ตอนที่ 845 สัตว์นานาชนิดมีสติปัญญา
พี่สาวจากตระกูลซ่งของนางผู้นี้ถูกคนหลอกแล้วหรือไม่!
“ท่านพี่ ไฉนแกะเหล่านี้ที่ท่านซื้อไว้จึงขนยาวขนาดนี้ทั้งหมด แกะที่ขนยาวไม่ใช่แกะเนื้อ มองดูกลมๆ แต่ท่านลองเอามือคลำดูสิ จริงๆ แล้วพวกมันผอมมาก!” กู้หมิงเป่ารู้สึกสงสารจับใจจนแทบกระอักเลือด
ที่ซ่งอิงซื้อมาแทบทั้งหมดเป็นแกะโต มีลูกแกะน้อยมาก!
แกะตัวหนึ่งก็ไม่ใช่ราคาถูกๆ แกะจำนวนมากขนาดนี้ อย่างน้อยๆ ก็ต้องเกินพันตำลึงเงินกระมัง!
เสียเปล่าเห็นๆ
กู้หมิงเป่าพรูลมหายใจ ระบายอารมณ์กับตนเอง “พี่ซ่ง ท่านก็อย่าได้เสียใจไปเลย ข้าได้ยินว่าทางตอนเหนือมีคนจำนวนไม่น้อยชอบใช้ขนแกะประเภทนี้มาทำเป็นพรมและทำเสื้อคลุมขนแกะ หรือไม่ข้ากลับไปให้พี่ชายข้าช่วยเหลือ เอาแกะเหล่านี้ขายให้พ่อค้าทางตอนเหนือ เพียงแต่ว่าคิดจะทำกำไรคงไม่ได้แล้ว บอกได้เพียงว่าต้องขาดทุนหน่อยเท่านั้น”
“ก็ข้าอยากจะได้ขนของพวกมัน” ซ่งอิงจนใจ “เจ้าดูขนนี้สิ ทั้งนุ่มทั้งอุ่น ข้าจะใช้โอกาสก่อนหน้าร้อน ทำสินค้าจากขนแกะออกมาหนึ่งชุดใหญ่ จะได้ทำเงินหนึ่งก้อนโตๆ อย่างไรเล่า”
“???” กู้หมิงเป่าตะลึงงัน
“ไหนๆ เจ้าก็มาแล้ว อยากจะกลับไปเลยคงมิได้ อยู่ช่วยงานข้าเลยแล้วกัน” ซ่งอิงคลี่ยิ้มกว้าง “เจ้าดูสิ ขนแกะนี้เดิมทีก็ตัดได้แล้ว คนตัดขนแกะรวมไปถึงช่างทอในหมู่บ้านก็ฝึกอบรมไว้เรียบร้อยแล้วด้วย นอกจากนี้ลำธารก็จัดเตรียมไว้เหมาะสมแล้ว เหลือแค่ลงมือทำงานเท่านั้น”
ปล่อยให้หมู่บ้านนี้เงียบเหงาไปหลายวัน หลักๆ ก็เพื่อฝึกอบรม
นางไม่กล้าให้คนตัดขนแกะสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะเกรงกลัวว่าจะทำให้แกะบาดเจ็บ ดังนั้นนางจึงคัดสรรชายฉกรรจ์ในหมู่บ้าน อีกทั้งยังหาหนังหมูจำนวนไม่น้อยมาให้พวกเขาได้ลองมือ ซึ่งบัดนี้ก็น่าจะใช้การได้แล้ว
นอกจากนั้นยังมีการถักทออาภรณ์จากขนสัตว์นี้อีกอย่าง ซ่งอิงให้พวกนางใช้หญ้าแห้งลองทำดูก่อน โดยนางสอนวิธีการทำไว้ให้แล้วเมื่อตอนที่อยู่หมู่บ้านสวนครั้งก่อน อีกทั้งมีเงินเป็นตัวผลักดัน พวกนางย่อมเรียนรู้ได้ดีเยี่ยมเป็นธรรมดา
ส่วนกู้หมิงเป่ายังคงมองนางอย่างไม่เข้าใจ “ท่านจะใช้ขนแกะยาวๆ นี้ทำเงินหรือ”
“ใช่สิ มิเช่นนั้นข้าจะซื้อพวกมันมาทำอะไร” ซ่งอิงถอนหายใจ “ข้าไม่อยากซื้อครอบครัวทาสมากเกินไป ดังนั้นสตรีในหมู่บ้านสิบกว่าคนที่ใช้งานได้ จริงอยู่ที่ว่าน้อยไปหน่อย เพียงแต่ว่าปีนี้เดิมทีก็ลงมือทำช้าไปนิด เอาไว้ปีหน้าค่อยซื้ออีกก็แล้วกัน”
กู้หมิงเป่าฟังจนงุนงงไปหมด
นางไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้เลย แต่เห็นซ่งอิงตื่นเต้นกระตือรือร้น ก็ไม่สะดวกที่จะขัดความสุขของนาง
อีกทั้งนางสังเกตแกะกลุ่มนี้ดูแล้ว มักจะรู้สึกว่ามีตรงไหนผิดปกติ แต่ก็บอกไม่ถูก
หลังจากจับตาดูอยู่ครึ่งชั่วยามเห็นจะได้ก็เป็นอันรู้แจ้ง “พี่ซ่ง แกะเหล่านี้ของท่านพวกมันต่อแถวกินหญ้าแห้งได้ด้วยหรือ!”
ทั้งที่เห็นอยู่ว่าไม่มีคนคุม แต่ไม่แตกแถว ไม่วิ่งเพ่นพ่านเลยหรือ!
“สัตว์นานาชนิดก็มีสติปัญญากันทั้งนั้นนี่” ซ่งอิงคลี่ยิ้มกว้าง “ก่อนหน้านี้ก็เคยบอกเจ้าไว้แล้วว่าอิ๋งอิ๋งตระกูลข้าฝึกฝนสัตว์ได้ ทำให้พวกมันเรียนรู้การกินเช่นคนนั้นคงเป็นไปไม่ได้ แต่ยังพอทำให้มีระบบระเบียบได้อยู่”
“อิ๋งอิ๋งเก่งเหลือเกิน…” ดวงตากู้หมิงเป่าสะท้อนประกาย
เมื่อเห็นกู้หมิงเป่าในท่าทางที่น่ารักสุดๆ เช่นนี้ ซ่งอิงรู้สึกไม่กล้าเชื่อจริงๆ ว่านางจะเป็นราชันปีศาจกลับชาติมาเกิดได้อย่างไร!
แม้ว่าดวงจิตปีศาจตนนี้ถูกนางดึงออกไปแล้ว และตอนนี้กู้หมิงเป่าก็เป็นมนุษย์ที่เข้าใจอะไรต่อมิอะไรคนหนึ่งจริงๆ แต่ระหว่างนางกับปีศาจยังคงมีสัมพันธ์เชื่อมกันอยู่ดี!
กู้หมิงเป่ารู้สึกว่าแกะเหล่านี้น่าเล่นด้วยจริงๆ
นางจ้องมองไม่ยอมไปไหน
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีแขกมาเยือนถึงในหมู่บ้าน
แขกที่ว่าคือซ่งสวินและกู้หมิงชูพี่ชายของกู้หมิงเป่า ตลอดจนฮั่วเจ้ายวน
เพียงแต่น่าเสียดายที่ฮั่วซื่อเซี่ยงสุนัขติดตามของฮั่วเจ้ายวนผู้นั้นไม่อยู่ คาดว่าเพราะฮั่วเจ้ายวนไม่วางใจปีศาจของนางทางด้านเมืองยงแห่งนั้น จึงให้อยู่จับตาดูทางด้านนั้นไว้ไม่ให้ไปไหน
“แกะมีอะไรน่าดูหรือ” กู้หมิงชูถามน้องสาวอย่างไม่เข้าใจ แล้วหันหน้าไปกล่าวอีกครั้ง “มิหนำซ้ำยังเป็นแกะขนยาว เนื้อน้อยนิด ไม่อร่อยหรอก”
ไม่เสียแรงที่เป็นสองพี่น้องกัน คำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาถึงกับเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน
ตอนที่ 846 คนเจ้าชู้ที่เต็มไปด้วยตัณหา
เมื่อจู่ๆ ก็มีคนมาจำนวนมากขนาดนี้ ซ่งอิงก็ตะลึงงันไม่น้อย
“พวกท่านมาทำอะไรกัน” ซ่งอิงเอ่ยถาม
ฮั่วเจ้ายวนเผยสีหน้าประหม่าเล็กน้อย จากนั้นกล่าวอย่างไร้ยางอาย “เพราะพี่เขยบอกว่าเป็นห่วงเจ้า กลัวว่าเจ้าอยู่ทางด้านนี้จะไม่ได้กินดีอยู่ดี จึงให้ข้ามามองดูหน่อย”
“…” ซ่งสวินเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อ เขาไม่ได้พูดถ้อยคำนั้นเลยนะ
ซ่งอิงรู้สึกแปลกๆ เช่นกัน จึงปรายตามองฮั่วเจ้ายวนแวบหนึ่ง สีหน้าฮั่วเจ้ายวนออกจะแข็งทื่อเล็กน้อย “ฮูหยิน มีส่วนใดให้ข้าช่วยเหลือบ้างหรือไม่ ข้าเห็นว่าทางด้านเจ้านี้กำลังคนไม่ค่อยมากนัก…”
“ก็ได้ เช่นนั้นอีกเดี๋ยวท่านช่วยข้าตัดขนแกะแล้วกัน” ซ่งอิงพยักหน้าแล้วสั่งการขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจสักนิด
“ตัดขนแกะหรือ” ฮั่วเจ้ายวนเลิกคิ้ว
ซ่งสวินเม้มปาก ข่มกลั้นความสะใจอย่างบ้าคลั่งในใจ
“ท่านพี่ ไหนๆ ท่านก็มาแล้ว วันๆ เอาแต่อ่านตำราอ่านจนจะสับสนแล้วกระมัง ทำอะไรที่ขยับเขยื้อนหน่อยก็ดี ใต้เท้าฮั่วล่าสัตว์อยู่บ่อยๆ ฉะนั้นเรื่องตัดขนแกะน่าจะไม่ยากเกินไปสำหรับเขา ท่านก็รับผิดชอบเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ เขาแล้วกัน” ซ่งอิงกล่าวอีกครั้ง
“…” ซ่งสวินเบิกตาโตด้วยความตกใจ แต่ก็ยังพยักหน้าตกลง
จากนั้นกู้หมิงเป่าเริ่มมองพี่ชายของตนเองอย่างตั้งหน้าตั้งตารอคอย
พี่ชายของคนอื่นเขามากความสามารถขนาดนี้ พี่ชายของนางจะเอาแต่นั่งเฉยๆ คอยกินก็คงไม่ได้กระมัง อีกทั้งนางยังอยากรู้ด้วยว่าสรุปแล้วพี่ชายของพี่ซ่งอิงคิดจะทำอะไร หากพี่ชายนางช่วยงานมากๆ หน่อย อีกเดี๋ยวก็จะได้พูดคุยกันได้
กู้หมิงชูถูกน้องสาวจับจ้องจนรู้สึกละอาย คิดอยู่ว่าตนเองเป็นถึงบุตรชายจากตระกูลผู้สูงส่ง ตอนนี้กลับต้อง…
“ข้า…ข้าก็ช่วยงานด้วยอีกแรงแล้วกัน…” เขากลั้นใจกล่าว
“เช่นนั้นไม่ดีกระมัง ท่านเป็นแขกเชียวนะเจ้าคะ” ซ่งอิงทำทีเผยสีหน้า ‘ลำบากใจ’
“พี่ซ่ง ท่านพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก เขาคือพี่ชายของข้า ด้วยเราสองที่ความสัมพันธ์ดีงามขนาดนี้ แน่นอนว่าก็ถือเป็นพี่ชายของท่านเองเช่นกัน! ท่านแค่เรียกใช้ก็พอ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ! จริงสิ พี่ชายข้ายังพาข้ารับใช้เด็กหนุ่มมาด้วยสองคน พวกเขาก็ทำงานได้เช่นกันเจ้าค่ะ!” กู้หมิงเป่าบอกทันที
ข้ารับใช้เด็กหนุ่มสองคนที่อยู่ข้างหลังสีหน้าเปลี่ยนไปมาก
แต่ก็ไม่สะดวกปฏิเสธเช่นกัน
กู้หมิงชูพยักหน้าอย่างจนใจ ปรายตามองซ่งสวินแวบสายตาหนึ่ง
เป็นพี่ชายเหมือนๆ กัน จะยอมแพ้ไม่ได้ด้วยสิ มิฉะนั้นน้องสาวเป็นอันขายหน้าพอดี
แม้ว่าเป็นเวลาบ่ายแล้ว แต่ฟ้ายังสว่าง ซ่งอิงจึงเริ่มทำงานยกใหญ่ นางกวักมือ จากนั้นมีแกะเดินมาสามสี่ตัว เรียงแถวกันคอยถูกตัดขน
“…” มือของฮั่วเจ้ายวนที่ถือกรรไกรอยู่สั่นเทา
นี่เป็นแกะธรรมดาๆ หรือ ไฉนเขาจึงรู้สึกว่าเหมือนปีศาจเช่นกันเล่า!
หากไปถูกร่างกายของปีศาจโดยไม่ทันระวัง…ซ่งอิงจะคิดว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ที่เต็มไปด้วยตัณหาหรือไม่!
สีหน้าฮั่วเจ้ายวนเกร็งๆ มองดูอึดอัดอย่างยิ่ง ซ่งอิงคลี่ยิ้มกว้างแล้วกล่าว “สามี ท่านไหวหรือไม่!”
“…” ฮั่วเจ้ายวนกระตุกมุมปาก
กู้หมิงชูทางด้านนั้นก็เหมือนเจอปัญหาใหญ่แล้วเช่นกัน เขาถือกรรไกรไว้แต่ก็ไม่กล้าลงมือ เมื่อก่อนเขาเคยแล่หนังสัตว์ ตอนนั้นเพราะอยู่ในทุ่งกว้าง กินของป่าอย่างกระต่ายป่า แต่ตอนนี้คือแกะเป็นๆ หนึ่งตัว อีกทั้งแกะตัวนี้ยังจ้องมองเขาตาแป๋ว
ซ่งอิงเรียกชายฉกรรจ์จากครอบครัวข้าทาสมาสามคน คนเขาคล่องแคล่วกว่ามาก เริ่มลงมือได้ในทันที
เถ้าแก่เหนียงบอกไว้แล้วว่าขนแกะหนึ่งจินเป็นเงินสิบอีแปะ แกะในหมู่บ้านพวกเขาแห่งนี้ขนยาวดีมาก อย่างน้อยตัวหนึ่งตัดออกมาก็คงได้เกือบสิบจิน ซึ่งก็หมายความว่าแกะตัวเดียวจะทำเงินได้หนึ่งร้อยอีแปะ!
ที่นี่มีอยู่แปดร้อยตัว ถึงแม้เขาตัดเพียงแค่สองร้อยตัว ก็จะทำเงินได้ยี่สิบตำลึงเงินแล้ว!
ต่อให้ปีหนึ่งตัดขนแกะเพียงครั้งเดียว ทว่ายี่สิบตำลึงเงินนี้ก็นับว่าเกินพอแล้ว!
บรรดาชายฉกรรจ์กระตือรือร้นมาก ลงมืออย่างคล่องแคล่วทั้งยังระมัดระวัง เพราะเถ้าแก่เหนียงบอกว่าหากตัดขนแกะแล้วทำมันบาดเจ็บก็จะลงโทษด้วยการหักเงิน
พวกเขาจึงทำส่งๆ ไปไม่ได้
ครอบครัวข้าทาสธรรมดาๆ ยังทำได้ดี เป็นผลให้ฮั่วเจ้ายวนและกู้หมิงชูละอายเกินว่าจะยืนเฉยๆ จึงฝืนใจลงมือ
กู้หมิงเป่าหลบอยู่หลังซ่งอิงด้วยความสนุก “พี่ซ่ง ท่านจงใจกระมัง ข้ายังไม่เคยเห็นพี่ชายข้าแบบนี้มาก่อนเลย ข้าได้เอาไว้หัวเราะเยาะชั่วชีวิตแล้ว!”
