ตอนที่ 875 หากมิใช่คนที่ใช่ ก็จะไม่แต่งงานด้วย
ครั้นถ้อยคำนี้หลุดออกมา จงกั๋วกงถึงกับไม่สบอารมณ์
กู้หมิงชูก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าน้องสาวเขาผู้นี้จะชอบชายที่นิสัยแสบสันทำนองซ่งอิง!
ครั้นนึกถึงซ่งอิง กู้หมิงชูก็นึกถึงช่วงเวลาที่ตนเองตัดขนแกะ
หากเพียงแค่นั้นก็ไม่เท่าไรหรอก แต่ยังมีภาพเหตุการณ์ที่เขาต้องมองดูคนอื่นกินดื่มอย่างอิ่มหนำสำราญ แต่ตนกลับกินไม่ลงแล้วแม้แต่คำเดียว
เพียงแต่ว่านึกมาถึงตรงนี้ กู้หมิงชูรู้สึกว่าซ่งสวินก็ไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้นแล้ว
อย่างน้อยตอนนั้นซ่งสวินก็เผชิญหายนะเป็นเพื่อนเขา มิเช่นนั้นมีแค่เขาที่ต้องมองดูคนอื่นกินข้าวคนเดียว นั่นคงได้อับอายน่าดู
อีกทั้งซ่งสวินผู้นี้โชคร้ายกว่าเขาด้วยซ้ำ ตอนอยู่บ้านคงต้องถูกน้องสาวรังแกบ่อยครั้งแน่ ซ่งอิงผู้นั้นไม่เหมือนน้องสาวของเขาที่รู้ความ น่ารัก อ่อนโยนและจิตใจดีงาม…
“เป่าเอ๋อร์ หลานสาวที่น่ารักของข้า เจ้าก็รู้ว่าเมื่อวานเกือบเกิดเรื่องใหญ่! ซ่งสวินผู้นี้ไม่มีความสามารถในการปกป้องเจ้าด้วยซ้ำ!” จงกั๋วกงถอนหายใจ “ช่วงเวลาที่สำคัญขนาดนั้น เขานอกจากรู้จักหาคนอื่นไปช่วยแล้วยังทำอะไรได้อีก ก็ได้แค่รับความทุกข์ทรมานเป็นเพื่อนเจ้าเท่านั้น!”
“แต่ข้ารู้สึกว่าเป็นเช่นนี้ก็ดีนะเจ้าคะ บนโลกนี้จะมีบุรุษสักกี่คนที่ยินยอมเผชิญความทุกข์ยากลำบากเป็นเพื่อนภรรยา ซ่งสวินตามข้าไปได้ด้วยตนเอง นั่นแสดงถึงว่าเขามีความรับผิดชอบและความกล้าหาญมาก อีกทั้งเขามีความรู้สอบผ่านจิ้นซื่อ ภายภาคหน้าพยายามให้มากหน่อย เมื่อเป็นขุนนางใหญ่ ออกจากบ้านก็ย่อมมีองครักษ์ติดตามอยู่ข้างหลังเยอะแยะ เช่นนั่นก็สิ้นเรื่องแล้วนี่เจ้าคะ” กู้หมิงเป่าสีหน้าจริงจัง “หากข้าต้องการใครสักคนที่ปกป้องข้าได้ เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ท่านปู่ ท่านไปเลือกใครสักคนในกององครักษ์แล้วกัน คนที่ร่างสูงใหญ่กำยำ มือเดียวก็บีบคอข้าหักตายได้ประเภทนั้นน่ะเจ้าค่ะ…”
“…” จงกั๋วกงถูกประชดประชันจนหมดคำจะพูด
“ซ่งสวินฐานะต่ำต้อยไปหน่อยจริงๆ…” กู้หมิงเป่าเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง
“ท่านพี่กับข้าชะตาชีวิตดี เลือกลงมาเกิดในครรภ์ที่ดี จึงได้มีชีวิตอยู่ใต้การปกปักรักษาของท่านปู่ การแต่งงานต้องดูที่ชาติตระกูลและฐานะเหมาะสมคือสิ่งที่ถูกต้อง แต่ก็ปฏิเสธบุตรชายแสนดีจากตระกูลยากจนอย่างสิ้นเชิงไม่ได้เช่นกัน คนที่มาจากวงศ์ตระกูลยากจนแล้วพัฒนาตนเองขึ้นมา ส่วนใหญ่ล้วนเป็นผู้ที่ยอดเยี่ยมเสียยิ่งกว่าชายจากตระกูลร่ำรวยในชนบทเสียอีกเจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่ากล่าวอีกครั้ง
กู้หมิงชูได้ยินดังกล่าวก็เผยสีหน้างุนงง ในสมองมีเพียงสองคำแล่นผ่านเข้ามา ก็คือ จบแล้ว!
ดูท่าทีนี้สิ เป็นการแสดงออกให้เห็นว่าหากมิใช่คนที่ใช่ ก็จะไม่แต่งงานด้วย!
เขาไม่คาดคิดเลยว่าจะมีสักวันที่น้องสาวของตนเองจะดื้อรั้นได้เช่นนี้!
“ชูเอ๋อร์ ซ่งสวินผู้นี้เป็นคนอย่างไรกันแน่” จงกั๋วกงร้อนใจมาก
“ซ่งซวนเฉิงเป็นคนหนึ่งที่ยอดเยี่ยมจริงขอรับ ก่อนหน้านี้หลานเคยพูดคุยกับเขาไม่น้อย พบว่าแม้เขาเกิดจากตระกูลต่ำต้อย แต่กลับเป็นผู้มีความคิดอ่านกว้างขวาง นิสัยใจคอไม่เลวเช่นกัน อ่อนโยนสง่างามและไม่อวดรู้เกินไป ท่ามกลางหมู่คนเล่าเรียนหนังสือ ไม่ว่าอุปนิสัยหรือความรู้ล้วนควรค่าแก่การได้รับคำชมเชยขอรับ” แม้ว่ากู้หมิงชูรู้สึกหวงน้องสาวมาก แต่ก็กล่าวออกไปตามจริง
ครั้นเขาเอ่ยพูดเช่นนั้น จงกั๋วกงก็พยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้…เช่นนั้นก็ให้ครอบครัวเขามาเอ่ยสู่ขอแล้วกัน!”
“…” กู้หมิงชูเบิกตาโตทันที
กู้หมิงเป่าตะลึงงันเช่นกัน “ข้ายังไม่ได้พูดเลยนะเจ้าคะว่าต้องการแต่งงานกับเขา”
“เจ้าเป็นคนบอกเองว่าเขาดีสารพัดมิใช่หรือ!” จงกั๋วกงกล่าวอย่างโมโห
“ก็ท่านบอกว่าซ่งสวินไม่ดี ดังนั้นข้าจึงอธิบายแทนเขาอย่างไรเจ้าคะ” กู้หมิงเป่าปั้นหน้าน้อยเนื้อต่ำใจมาก “ข้ายังไม่อยากแต่งงาน…จริงอยู่ที่พี่ซ่งดีเยี่ยม แต่พวกเราสองคนยังไม่ถึงขั้นที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงานกัน ท่านปู่เจ้าคะ ท่านอย่าได้กังวลใจเรื่องนี้เลยนะเจ้าคะ ตัวข้าเองรู้ประมาณในใจเจ้าค่ะ”
ก่อนหน้านี้ที่ท่านปู่กล่าวว่าฮ่องเต้ต้องการให้นางแต่งงานกับฮั่วเจ้ายวน เพราะนางคำนึงถึงท่านปู่ ย่อมต้องตอบรับอย่างเชื่อฟังเป็นธรรมดา
อีกทั้งเดิมทีนางก็จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน แต่งงานกับใครก็เหมือนๆ กันทั้งนั้น
แต่ตอนนี้แตกต่างออกไปแล้วนี่ นางไม่ต้องเสียสละเพื่อครอบครัวด้วยเรื่องการแต่งงานของตนเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ยังต้องรีบร้อนทำไมอีก
จงกั๋วกงโกรธจนกินข้าวไม่ลงเพราะท่าทีไม่เห็นใจกันสักนิดของหลานสาวผู้นี้
ส่วนกู้หมิงเป่าเริงร่ากระปรี้กระเปร่า แสดงให้เห็นว่าบัดนี้ตนแข็งแรงดีขึ้นมากแล้ว อีกทั้งยังดื้อจะออกไปข้างนอกให้จงได้
ตอนที่ 876 น่าสงสารเหลือเกิน
แน่นอนว่าครั้งนี้นางไม่ได้ไปไหนไกล ก็แค่อยากไปเจอซ่งอิงเท่านั้น อีกทั้งนางก็ยังคงหวาดกลัวจากเรื่องราวเมื่อวานเช่นกัน ดังนั้นจึงให้ท่านปู่จัดเตรียมผู้ติดตามให้มากหน่อยเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน
กู้หมิงเป่าผู้นี้มายังบ้านซ่งอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร
ตรงหน้าซ่งอิงตอนนี้มีสยงหวงวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
กู้หมิงเป่าเผยสีหน้าสับสน
“นี่คืออะไรหรือ” กู้หมิงเป่าไม่เข้าใจ นางเดินขึ้นมาเบื้องหน้าแล้วคลำๆ ขวดนั้น ซ่งอิงถอนหายใจ “นี่คือผงสยงหวง พอดีนี่เป็นช่วงฤดูสรรพสิ่งต่างๆ ตื่นจากจำศีลมิใช่หรือ เอาไว้ป้องกันภูตผีปีศาจอะไรทำนองนั้น…”
“หมายถึงงู แมลง หนูและมดจึงจะถูกกระมัง” กู้หมิงเป่ายิ้มเล็กน้อย จากนั้นพลันตกตะลึงแล้วมองซ่งอิง “พี่ซ่ง มิใช่ว่าท่านก็เจอความผิดปกติแล้วหรอกนะเจ้าคะ”
“???” ซ่งอิงงุนงง นางก็แค่พูดไปเรื่อยเท่านั้นนี่
หรือว่านางปากเสียอีกแล้ว
กู้หมิงเป่าเผยสีหน้ามีลับลมคมใน “พี่ซ่ง พี่ชายของท่านเขา…ไม่มีอะไรที่แตกต่างกับเราๆ กระมัง”
“???” ซ่งอิงยังคงไม่เข้าใจ
“บอกกับท่านตามตรง ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเมื่อวานข้าเป็นลมไปได้อย่างไร อีกทั้ง…เห็นๆ อยู่ว่าพี่ใหญ่ซ่งได้รับบาดเจ็บ แต่ชั่วพริบตาเดียวบาดแผลนั่นก็หายไปแล้ว! ประหลาดเหลือเกินจริงๆ!” กู้หมิงเป่าถอนหายใจ จากนั้นเอ่ยถามอย่างลังเล “หรือว่า…พี่ใหญ่ซ่งเป็นคนเหนือมนุษย์จากนอกโลกทำนองนั้น หรือว่า…เป็นปีศาจ”
“ข้ารู้ ข้าไม่ควรพูดถึงพี่ชายท่านเสียๆ หายๆ ต่อหน้าท่านเ เพียงแต่ข้าแปลกใจเป็นพิเศษจริงๆ อันที่จริงต่อให้พี่ใหญ่ซ่งเขาเป็นปีศาจ ข้าก็ไม่กลัวเขาเช่นกัน อย่างไรเสียเขาก็ช่วยชีวิตข้าไว้ อีกทั้งในเมื่อเขาเป็นพี่ชายของท่าน เช่นนั้นต้องเป็นปีศาจที่ดีแน่” กู้หมิงเป่าเอ่ยพูดจบ ก็ลองดมกลิ่นของผงสยงหวงนั่นอย่างไม่ชอบสักเท่าไร
“กลิ่นนี้น่าดมหรือ” ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามของนางและไม่ได้ช่วยแก้ต่างแทนซ่งสวินด้วย
อย่างไรเสียซ่งสวินก็ไม่ใช่ปีศาจ แต่เป็นพี่ชายของปีศาจ
“ก็ไม่ถือว่ากลิ่นแย่เกินไป งูจะกลัวสิ่งนี้จริงๆ หรือ” กู้หมิงเป่าถาม
“น่าจะกระมัง” ซ่งอิงไม่เคยลองเหมือนกัน ทว่านางมั่นใจได้ว่าราชันปีศาจอย่างสืออิ๋งต้องไม่กลัวสิ่งนี้แน่ เว้นแต่…เป็นผงสยงหวงที่ทำออกมาจากช่องว่างระหว่างมิติ ประสิทธิผลของตัวยาจะแตกต่างไป
ซ่งอิงเพิ่งพูดจบ ซ่งสวินก็บุกรุกเข้ามา “ได้ซื้อผงสยงหวงมาหรือไม่”
เพิ่งพูดจบ เขาก็สบตาเข้ากับดวงตาคู่นั้นของกู้หมิงเป่า เขาถึงกับแข้งขาอ่อนยวบ ทรุดฮวบลงไปบนพื้น
ต่อจากนั้นรีบเกาะกรอบประตูปีนป่ายขึ้นมา “เสีย เสียมารยาทแล้ว…”
“พี่ซ่ง ไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ มิใช่ว่าเมื่อวานยังบาดเจ็บตรงไหนอีกด้วยกระมัง ไฉนเดินอยู่ดีๆ ก็ล้มลงไปเสียเล่าเจ้าคะ” กู้หมิงเป่าเป็นห่วงยิ่ง
“ไม่ ไม่ใช่…” ซ่งสวินมั่นใจได้ว่าเดิมทีตนเองมีความรู้สึกดีๆ ต่อกู้หมิงเป่า
แต่ลองใครได้เห็นใบหน้าอ่อนโยนนี้กินคนไปตั้งหลายคน ก็คงไม่เกิดความคิดหลงใหลได้ปลื้มอะไรทำนองนั้นขึ้นมาได้อีกแล้วกระมัง!
อีกทั้ง…
ซ่งสวินนึกถึงเมื่อวานนี้ที่ปีศาจตนนั้นเลียเขา…
ขออภัยคุณหนูกู้ด้วยจริงๆ หากมิใช่ปีศาจปรากฏตัว คุณหนูกู้ก็คงไม่เสื่อมเสียเกียรติปานนี้!
โชคดีที่ตัวนางเองไม่รู้ชัดกระจ่างแจ้ง!
เขารับประกันได้ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่พูดออกไปสู่ภายนอกเป็นแน่!
ซ่งสวินเดินโซเซไปข้างหน้าแล้วรีบนั่งลง ขาสั่นเทาไม่หยุด มือข้างหนึ่งพยายามกดเอาไว้ ขณะที่มืออีกข้างหยิบขวดสยงหวงยื่นให้กู้หมิงเป่า “คุณ คุณหนูกู้ ของสิ่งนี้ให้เจ้า”
“เอาให้ข้าทำไมหรือ ข้าคงไม่ได้ใช้น่ะสิ” กู้หมิงเป่ากล่าว
“ได้…ได้ใช้สิ!” ซ่งสวินฟันกระทบกัน รู้สึกว่าตนเองกำลังขายหน้าจริงๆ เขาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปาดเหงื่อ จากนั้นดื่มน้ำหนึ่งอึกแล้วจึงรู้สึกดีขึ้นมาก
“รับเอาไว้เถอะ เจ้าดูสิ ทำให้พี่ชายข้าร้อนใจแล้ว” ซ่งอิงเห็นใจพี่ชายของนาง ทั้งยังประหลาดใจอย่างยิ่งว่าสรุปแล้วสืออิ๋งทำอะไรไว้กันแน่
ซ่งสวินก็ไม่ถือว่าเป็นคนขี้ขลาด ไฉนจึงดูตื่นตกใจกลัวจนกลายเป็นเช่นนี้เล่า
ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากู้หมิงเป่าด้วยซ้ำ!
น่าสงสารเหลือเกิน
