ตอนที่ 893 รักและห่วงใยล้วนเป็นเรื่องหลอกลวง
บริเวณไม่ไกลออกไปมีดอกกล้วยไม้อยู่หนึ่งกอจริงๆ เพียงแต่ตำแหน่งของมันค่อนข้างห่างออกไปหน่อย และบริเวณโดยรอบมีพุ่มไม้ที่มีหนามแหลมอยู่บ้าง จึงไม่ง่ายแก่การเด็ดสักเท่าไร
ซ่งสวินพลันรู้สึกว่านี่ต้องเป็นเรื่องที่ปีศาจตนนั้นทำแน่
กู้หมิงเป่าชื่นชอบดอกไม้นั้นมากจริงๆ นางตั้งใจว่าจะนำดอกไม้ดังกล่าวกลับไปมอบให้ท่านปู่ที่รักของนาง
ซ่งสวินถูกหนามแหลมเกี่ยวเสื้อผ้าที่สวมใส่บนตัวจนขาดวิ่น บนมือก็มีเลือดไหลออกเล็กน้อยด้วยเช่นกัน มองดูน่าเวทนาอย่างยิ่ง กู้หมิงเป่ารู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย “ขอบคุณท่านมากพี่ใหญ่ซ่ง”
“ไม่เป็นไร เรื่องนี้ไม่ได้ยากเย็นอันใด” ซ่งสวินแย้มยิ้ม ง่ายกว่าการที่ต้องกินนอนอยู่ร่วมกับพวกปีศาจเยอะเลย
ทั้งสองคนเดินกลับไปด้วยกัน
ในหมู่บ้านสวนแห่งนี้ไม่มีคนนอก ดังนั้นถึงแม้มีคนมองเห็นก็ไม่ได้พูดอะไร
ส่วนสืออิ๋งตอนที่กลับไปอยู่ข้างกายซ่งอิง นางรับประกันครั้งแล้วครั้งเล่า “ท่านวางใจเถอะ ข้าพูดคุยกับเขาไว้ชัดเจนแล้วจริงๆ ตอนนี้เขาใจกล้ากว่าเมื่อก่อนมากแล้ว ไม่เชื่อท่านดูสิ!”
ความจริงซ่งอิงไม่ค่อยเชื่อ
จากความเข้าใจที่นางมีต่อสืออิ๋ง ปีศาจเช่นสืออิ๋งต้องใช้วิธีการข่มขู่เป็นส่วนใหญ่อย่างแน่นอน
แต่สาเหตุทั้งหมดทั้งมวลที่ซ่งอิงยินยอมให้นางทำเยี่ยงนี้ เป็นเพราะบางครั้งการข่มขู่ก็มีประโยชน์ของการข่มขู่เช่นกัน
อีกทั้งแม้ว่าซ่งสวินมองดูนิสัยค่อนข้างอ่อนแอ แต่ในความเป็นจริงก็เป็นผู้หนึ่งที่แข็งแกร่ง อยากจะรักษาอาการตื่นตระหนกและหวาดกลัวของเขาให้หายดี บางทีอาจจำเป็นต้องใช้ยาโหด ซึ่งสืออิ๋งก็เป็นหนึ่งในลูกน้องของนางที่ ‘โหด’ ที่สุด อีกทั้งยังเคยเจอซ่งสวินมาก่อน ให้นางได้ออกไปเจอหน้าค่าตาหลายๆ ครั้งหน่อย เมื่อซ่งสวินได้เห็นจนเคยชินแล้ว การทำใจยอมรับก็จะไม่ได้ยากเย็นขนาดนั้นอีกแล้วแน่นอน
หลังจากซ่งสวินกลับมา เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
เดิมทีเขาอยากลาหยุดเพียงแค่สองสามวัน วันนี้กลายเป็นว่าอย่างน้อยต้องหนึ่งเดือนเสียแล้ว
ดีที่จิ้นซื่อเข้าใหม่อย่างเขาผู้นี้มีบางส่วนที่จำเป็นต้องกลับบ้านไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษ บางส่วนก็มีธุระอื่นเช่นกัน ฉะนั้นการเข้าปฏิบัติหน้าที่ช้าออกไปหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะตำแหน่งของเขาไม่ได้มีความสำคัญมาก ตอนนี้ไม่สบาย เบื้องบนก็เข้าใจได้อยู่บ้างเช่นกัน
“ท่านอ๋องฮั่ว เมื่อวานท่านเห็นปีศาจแล้วเช่นกันมิใช่หรือ เหตุใดจึงไม่กลัวล่ะ” ซ่งสวินอดไม่ได้ที่จะมาหาฮั่วเจ้ายวนแล้วเอ่ยถาม
ฮั่วเจ้ายวนกระตุกมุมปากเล็กน้อย “ ก็แค่สัตว์ตัวเล็กๆ เพียงแต่มีทักษะวิชาในการเปลี่ยนร่างอยู่บ้างก็เท่านั้น มีอะไรน่าแปลกหรือ”
ซ่งสวินอึ้งไปชั่วครู่
พอคิดดูเช่นนี้ ดูเหมือนก็ไม่เลวเช่นกัน
เมื่อวานปีศาจที่เขาเห็นแล้วรู้สึกน่ากลัวที่สุด น่าจะจัดว่าเป็นงูขาวขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง นอกจากนั้นก็มีแมงมุมอีกอย่าง
เพียงแต่ต่อให้น่ากลัวสักเท่าไร นั่นก็เป็นเพียงสัตว์ตัวเล็กๆ เท่านั้น
โดยสรุปก็คือไม่ใช่สัตว์ดุร้าย
หากเป็นสิงโต หรือเสือมายืนอยู่ตรงหน้าเขาหนึ่งโขยง เกรงว่าเขาคงไม่มีชีวิตรอดไปนานแล้ว
เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่งสวินก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก จากนั้นเขาจึงระดมความกล้าหาญ เรียกปีศาจตนหนึ่งมาหา “เมื่อ เมื่อวานยังวาดรูปไม่เสร็จเลย พวกเจ้าไปเรียกทุกคนมา ข้าจะได้…วาดรูปพวกเจ้า”
เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ ปีศาจกระต่ายตัวนั้นก็วิ่งไปเรียกสหายทุกคนในทันที
“พวกเราไปลานด้านหลังเถอะ ลานด้านหน้านี้… ไม่ค่อยสะดวกเท่าไร” ซ่งสวินกังวลใจว่าปีศาจเหล่านี้จะถูกซ่งอิงและกู้หมิงเป่าพบเห็นเข้า
ทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นแม่นางน้อย หากมองเห็นสิ่งที่น่ากลัวขนาดนี้เข้า ย่อมต้องรับไม่ได้เป็นแน่
เขาทำลับๆ ล่อๆ พาปีศาจเกือบทั้งหมดไปยังลานด้านหลัง
ซ่งอิงงุนงงเล็กน้อย
“นี่พี่ชายข้าเป็นอะไรไปแล้วหรือ” ซ่งอิงขมวดคิ้วนิ่วหน้า “หรือว่าเตรียมที่จะใช้ความกล้าหาญอันน้อยนิดที่น่าเวทนาของเขาจัดการเผาปีศาจเหล่านี้ของข้าทั้งหมด!”
“ซ่งสวินไม่ใช่พวกโง่เง่า” ฮั่วเจ้ายวนกล่าว
หากเขาทำเรื่องประเภทนี้ได้ เช่นนั้นการจะได้ขึ้นสวรรค์ก็คงอยู่อีกไม่ไกลแล้ว
“ก็จริง” ซ่งอิงพยักหน้า “เช่นนั้นก็ไม่ต้องสนใจเขาแล้ว เขามีความสุขดีก็เป็นอันใช้ได้”
ฮั่วเจ้ายวนพลันรู้สึกเห็นใจซ่งสวินขึ้นมาเล็กน้อย
ที่ซ่งอิงกล่าวว่านางรักและห่วงใยพี่ชายคงไม่ใช่เรื่องโกหกกระมัง บัดนี้ซ่งสวินที่กลัวปีศาจขนาดนั้นกลับต้องไปรวมตัวอยู่กับปีศาจ ทว่านางกลับไม่ห่วงเลยสักนิดหรือ
เมื่อคิดอย่างนี้ ฮั่วเจ้ายวนก็ถอนหายใจให้กับความน่าสงสารของตนเอง
เขาสงสัยว่าปีศาจอย่างซ่งอิงตนนี้ นางไม่มีหัวใจ
ตอนที่ 894 ขุนเขาห้านิ้วมือ
ไม่ว่าเลี้ยงปีศาจ หรือเลี้ยงลูกชาย ซ่งอิงล้วนชอบเลี้ยงแบบปล่อยตามสบาย ปีศาจน้อยเหล่านั้นของนางก็ไม่อาจรุมตีซ่งสวินได้สักหน่อย ตราบใดที่ซ่งสวินไม่ทำเรื่องที่เป็นการทำร้ายบรรดาปีศาจ เช่นนั้นไม่ว่าพวกเขาทำอะไรล้วนไม่สำคัญทั้งสิ้น
มนุษย์เรามีชีวิตอยู่บนโลก ใครบ้างไม่เคยโง่เขลามาก่อน
เพียงแต่ในเวลานี้ ซ่งอิงมองเห็นรางๆ ว่าในบริเวณใกล้เคียงมีไอพลังเซียนโผล่ออกมา
อาจเพราะตอนนี้นางบำเพ็ญเพียรก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเหลือเกิน บัดนี้แม้ว่าเซียนที่ว่านี้ยังไม่โผล่ออกมาตรงหน้า ซ่งอิงก็มองเห็นแสงสว่างสองดวงแล้ว
“มีตัวอะไรตามกลิ่นมาแล้ว” ซ่งอิงเอ่ยปาก
ส่วนที่ว่าตามกลิ่นของใครมานั้น ซ่งอิงไม่กล้าฟันธง มีความเป็นไปได้ว่าอาจเป็นฮั่วเจ้ายวน และเป็นไปได้เช่นกันว่าอาจเป็นเพราะการที่สืออิ๋งเผยพลังปีศาจออกมาเมื่อครู่
ฮั่วเจ้ายวนหันมองไปทางนั้นเช่นกัน เขาบำเพ็ญเพียรมาไม่นานจึงมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ด้วยเหตุนี้จึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ชั่วชีวิตนี้ของเขาไม่เคยด้อยกว่าผู้อื่นมาก่อน
แต่ไหนแต่ไรมา กล่าวถึงด้านศิลปะการต่อสู้ เขามองทุกคนด้วยความโอหังได้ แต่บัดนี้กลับด้อยกว่าซ่งอิงที่อยู่ตรงหน้า
เพียงแต่ว่าหลังจากผ่านไปชั่วครู่ ฮั่วเจ้ายวนก็มองเห็นเซียนสองคนนั้นแล้วเช่นกัน
ในขณะนี้เซียนสองคนนั้นต่างก็เผยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัว “ทิศทางถูกต้อง พลังปีศาจที่แข็งแกร่งนั้นปรากฏอยู่ทางด้านนี้จริงๆ มิใช่ว่าวิญญาณปีศาจในร่างของกู้หมิงเป่าตื่นขึ้นมาแล้วกระมัง! จะทำอย่างไรดี เทพชางเวยก็ยังไม่ได้เรียกดาบออกมาเลย!
“พลังความสามารถของพวกเราก็ยับยั้งพลังปีศาจตนนี้ไม่ได้ด้วยสิ!”
“แต่ก็ไม่น่านี่ ก่อนหน้านี้ตอนที่ตรวจสอบมิใช่กล่าวว่าวิญญาณปีศาจตนนี้อ่อนแอมากหรอกหรือ ไฉนจึงปลดปล่อยลมปราณที่แข็งกร้าวเช่นนี้ได้เล่า หรือว่าไม่ใช่สืออิ๋ง”
“หากไม่ใช่สืออิ๋งก็ยิ่งแย่ไปใหญ่ ในโลกมนุษย์หากมีพลังปีศาจที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ปรากฏออกมาได้ก็คงมีแต่จักรพรรดิปีศาจแล้วละ”
“เดี๋ยวนะ เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าสถานที่แห่งนี้ไอลมปราณค่อนข้างแตกต่าง…”
“…”
แตกต่างตรงไหนเล่า ก็แค่รู้สึกเหมือน…ไอปีศาจ?
เทียบกับไอปีศาจของจักรพรรดิปีศาจที่แข็งแกร่ง ไอลมปราณในที่นี้อ่อนแอมาก แต่โลกมนุษย์ไม่เหมาะแก่การดำรงอยู่ของปีศาจในร่างคน ตลอดจนปีศาจชั่วร้ายและเทพเซียนแล้ว การที่ไอปีศาจอย่างธรรมดารวมตัวกันอยู่มากขนาดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องปกติเช่นกันนี่
“ท่านเทพชางเวยอยู่ตรงนั้น!” เซียนทั้งสองรีบเหาะไปทันที
ซ่งอิงเผยรอยยิ้มมุมปาก
ช่องว่างระหว่างมิติของนางนับวันยิ่งกว้างใหญ่ไพศาล เมื่อก่อนเป็นพื้นที่ราบเรียบหนึ่งผืน แต่จากความที่พลังปีศาจของนางแข็งแกร่งขึ้น บางครั้งนางจึงปรับเปลี่ยนทั้งหมดในช่องว่างระหว่างมิติ
ตัวอย่างเช่นภูเขาแม่น้ำลำธาร และตัวอย่างเช่นพื้นที่ราบ นางฟื้นฟูไปทีละสัดส่วนโดยทำเหมือนรูปแบบที่มีอยู่ในความทรงจำเก่าๆ
การทำเช่นนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรที่เปลืองแรงนัก คล้ายกับว่าเรื่องประเภทนี้เดิมทีก็คือหน้าที่ของนาง
แต่เขาและแม่น้ำลำธาร ตลอดจนที่ราบอะไรพวกนี้ แม้ว่าปรับเปลี่ยนได้ ทว่าพืชที่อยู่ข้างในกลับจำเป็นต้องทยอยปลูกเอาเองให้สมดุล โดยสรุปจำเป็นต้องมีคนทำงานเช่นกัน
“ตำราแห่งความลับหายไปแล้ว จะให้ท่านเทพบำเพ็ญเพียรได้อย่างไรล่ะ!” เซียนสองตนนั้นร้อนใจจะแย่
ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้ลูกไม้เดิม ครั้นปล่อยพลังปีศาจ ก็ลากตัวเซียนสองคนนั้นเข้าไปในช่องว่างระหว่างมิติได้ทันที เซียนสองคนนี้แทบจะเรียกได้ว่าหายไปในชั่วพริบตา
“พวกเขาล่ะ” ฮั่วเจ้ายวนตกตะลึง
“ไปอยู่ที่ขุนเขาห้านิ้วมือแล้ว” ซ่งอิงยิ้ม
“ง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ” ฮั่วเจ้ายวนประหลาดใจอย่างยิ่ง นั่นเป็นถึงเซียน ก่อนหน้านี้เขาเห็นแล้วก็ยังอดเกิดความกลัวขึ้นมาไม่ได้ ไม่กล้าลงมือสุ่มสี่สุ่มห้า แต่ไม่นึกเลยว่าซ่งอิงจะอุกอาจเช่นนี้ ลงมือเบาะๆ ก็จับตัวพวกเขาไปได้แล้วหรือ
“วิธีการนี้ของข้าอันที่จริงก็ดูเลวทรามอยู่บ้าง เพียงแต่มีเซียนมาสองคน อีกทั้งเซียนสองคนนี้ก็ความสามารถธรรมดาๆ ดังนั้นอยากจะเคลื่อนย้ายพวกเขาจึงได้กระทำการอย่างง่ายดาย แต่หากเป็นเซียนจำนวนมาก หรือว่าเป็นเทพเซียนที่ยอดเยี่ยมบนสวรรค์ประเภทนั้น ก็น่าจะแตกต่างออกไป” ซ่งอิงกล่าวอีกครั้ง
นางก็ไม่ถึงขั้นคิดไปว่าตนเองทำได้เสียทุกอย่าง
หากเทพเซียนไร้ความสามารถปานนี้ทั้งหมด เช่นนั้นก็ไม่มีทางยกตนสูงกว่าใครๆ มาโดยตลอดได้หรอก
