รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 38 ข้าไม่มีทางเลือก ได้แต่ต้องยอมรับ

บทที่ 38 ข้าไม่มีทางเลือก ได้แต่ต้องยอมรับ

หลี่จิ่วเต้ามองเซี่ยเหยียนซึ่งยืนหยัดเพื่อเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

นับว่าดียิ่ง เขาไม่ได้เป็นเพื่อนกับเซี่ยเหยียนโดยเปล่าประโยชน์ และเซี่ยเหยียนก็ไม่ปล่อยให้เขาผิดหวัง มีบางอย่างเกิดขึ้นจริง ๆ!

‘เป็นเพื่อนกับผู้ฝึกตนนี่ดีจริง ๆ ไม่อย่างนั้นกับคนอย่างหนิงเจี๋ย ข้าคงได้แต่ปล่อยให้เขารังแกฝ่ายเดียวแล้ว…’

หลี่จิ่วเต้าคิดในใจ

หนิงเจี๋ยผู้ขี้ขลาดและไม่มีความสามารถ ชอบแสร้งทำตัวเป็นหมาป่าหางใหญ่

หลี่จิ่วเต้าไม่รู้ว่าหนิงเจี๋ยกลัวแมวขาวตัวน้อย เพราะเขาคิดว่าหนิงเจี๋ยกลัวเซี่ยเหยียน

“มาเถิด ไปล่ากันต่อ หาเหยื่ออร่อย ๆ แล้วนำกลับไปกินกัน!”

หลี่จิ่วเต้ากล่าวด้วยรอยยิ้มมีความสุขยิ่งนัก

“ดีจริง ๆ!”

ดวงตาของเซี่ยเหยียนเป็นประกายเมื่อได้ยิน ทักษะการทำอาหารของหลี่จิ่วเต้านั้นเหนือคำบรรยายนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาหารที่หลี่จิ่วเต้าทำนั้นไม่ใช่อาหารธรรมดา มันมีแก่นชีวิตอันน่าทึ่ง ซึ่งเป็นอาหารเสริมอันยอดเยี่ยม!

นางชักคันธนูเพื่อจะยิง ในใจหมายตามล่าเหยื่อโดยเร็ว แต่ก็ต้องตะลึงเมื่อพบว่าตนไม่สามารถดึงสายธนูได้

“อ๊ะ เหตุใดข้าจึงเผลอใช้ปราณได้นะ”

นางตอบสนองทันที และรู้สึกว่าเหตุผลส่วนใหญ่ที่นางไม่สามารถใช้ปราณได้ เป็นเพราะบางอย่าง

“ผู้อาวุโสทรงพลังเอ่ยว่าให้ล่าด้วยวิธีของคนธรรมดา”

นางดึงปราณกลับมาและดึงธนูอีกครั้ง คราวนี้สามารถดึงสายธนูได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตาม นางยิงเบี้ยวอีกแล้ว

“อย่ารีบเร่งเลย”

หลี่จิ่วเต้าชี้ไปยังเซี่ยเหยียนอีกครั้ง

…

พระราชวังอันวิจิตรงดงามตั้งเรียงรายเป็นทิวแถว และบรรยากาศก็งดงามยิ่งนัก นี่คือราชวังของอาณาจักรเซี่ย

“เหตุใดจักรพรรดิหนิงจึงมาขอแต่งงานอีกครั้งเล่า ครั้งที่แล้วข้าได้ชี้แจงชัดเจนเพียงพอแล้วนี่”

ชายวัยกลางคนในชุดคลุมมังกร นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร เอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

เขาเป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรเซี่ย พ่อของเซี่ยเหยียน จักรพรรดิเซี่ยนั่นเอง

ครั้งที่แล้วจักรพรรดิหนิงมาขอแต่งงาน และเขาได้บอกจักรพรรดิหนิงชัดเจนแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้

ตอนนี้จักรพรรดิหนิงกลับมาขอแต่งงานอีกครั้ง นี่ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขาเลยหรือ?

เบื้องล่างนั้น ใบหน้าของจักรพรรดิหนิงดูสงบนิ่งเป็นอย่างมาก เขาแค่เอ่ยเบา ๆ ว่า “ครั้งนี้แตกต่างออกไป ข้าคิดว่าครานี้เซี่ยหวงจะตกลงกับการแต่งงานในครั้งนี้แน่นอน”

‘ว่าอันใดนะ?’

จักรพรรดิเซี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย

‘นามเซี่ยหวงนี้ ข้าเป็นผู้เดียวที่เรียกได้ แม้จักรพรรดิของประเทศอื่น ๆ จะมายังอาณาจักรเซี่ย แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเรียกชื่อข้าตรง ๆ ต่อหน้าด้วยซ้ำ’

‘จักรพรรดิหนิงเรียกนามข้าต่อหน้าเพื่ออันใด!?’

“โอ้? เหตุใดจักรพรรดิหนิงจึงคิดว่าข้าจะตกลงกับการแต่งงานครั้งนี้เล่า”

เขาไม่ได้โกรธและถามจักรพรรดิหนิงอย่างนุ่มนวล

ในฐานะจักรพรรดิแห่งอาณาจักรเซี่ย เขาเป็นคนรอบคอบมาก เมื่อจักรพรรดิหนิงเสด็จมายังอาณาจักรเซี่ยครั้งล่าสุด อีกฝ่ายยังไม่กล้าเรียกชื่อตรง ๆ ต่อหน้าเขา แต่ครั้งนี้เขากลับกล้าเรียกชื่อตรง ๆ นี่ทำให้เขารู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ง่ายเช่นนั้น และเขาต้องการเห็นมันก่อน

“หากการแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้น อาณาจักรเซี่ยย่อมเจริญรุ่งเรืองมากอย่างแน่นอน จะไม่มีผู้ใดในบูรพาทิศกล้าดูหมิ่นอาณาจักรเซี่ยอีก นั่นรวมไปถึงสำนักไท่หัว สำนักเมฆาลับฟ้า และสำนักอื่น ๆ ด้วย”

จักรพรรดิหนิงหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยต่อ “ข้าคิดว่าจักรพรรดิเซี่ยไม่ควรปฏิเสธโอกาสนี้”

ใบหน้าของจักรพรรดิเซี่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หากการแต่งงานครั้งนี้ลุล่วง แม้แต่สำนักไท่หัว สำนักเมฆาลับฟ้า และสำนักอื่น ๆ ก็ไม่กล้าจะดูหมิ่นอาณาจักรเซี่ยหรือ?

จักรพรรดิหนิงกำลังพูดเรื่องอะไร!?

สำนักไท่หัวและสำนักเมฆาลับฟ้าเป็นสำนักที่เจริญรุ่งเรืองและมีอำนาจมากที่สุดในบูรพาทิศ อาณาจักรเซี่ยไม่คู่ควรอย่างยิ่งที่จะกล่าวถึงต่อหน้าสำนักฝึกตน เช่นสำนักไท่หัว

สำหรับอาณาจักรหนิงที่แย่ยิ่งกว่าอาณาจักรเซี่ย เหตุใดอาณาจักรหนิงจึงกล้าเอ่ยคำดังกล่าว?

“จักรพรรดิเซี่ย ข้าจะไม่พูดอะไรมาก ขอเอ่ยคำเดียว หนิงเจี๋ย บุตรชายของข้าเป็นศิษย์หลักของนิกายเจ็ดดาราแล้ว”

จักรพรรดิหนิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“นิกายเจ็ดดาราแห่งภาคกลางน่ะหรือ!?”

จักรพรรดิเซี่ยลุกขึ้นยืน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ถูกต้อง”

“อันใดนะ!”

จักรพรรดิเซี่ยตกตะลึง เขาไม่เคยคิดเลยว่าหนิงเจี๋ยจะกลายเป็นศิษย์หลักของนิกายเจ็ดดารา!

นิกายเจ็ดดาราเป็นขุมพลังชั้นหนึ่งของภาคกลาง สำนักไท่หัวและสำนักในบูรพาทิศอื่น ๆ ไม่มีค่าเลยเมื่ออยู่ต่อหน้านิกายเจ็ดดารา เพราะนิกายเจ็ดดาราสามารถทำลายสำนักไท่หัวและสำนักบูรพาทิศอื่น ๆ ได้อย่างสมบูรณ์ เพียงแค่กระทืบเท้าโดยมิได้ตั้งใจก็ยังได้

“จักรพรรดิเซี่ยยังจะปฏิเสธอีกหรือไม่”

จักรพรรดิหนิงยิ้ม

“ฮ่า ๆ นี่คือเกียรติของอาณาจักรเซี่ย แล้วข้าจะปฏิเสธได้อย่างไร”

จักรพรรดิเซี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม แม้แต่คำเรียกตนยังเปลี่ยนไป

นิกายเจ็ดดาราสามารถทำลายสำนักไท่หัวและสำนักอื่น ๆ ที่เจริญรุ่งเรืองในบูรพาทิศได้ ส่วนอาณาจักรเซี่ยคงดูไม่ได้ยิ่งกว่า

ต่อหน้ายักษ์ใหญ่อย่างนิกายเจ็ดดารา อาณาจักรเซี่ยของเขาไม่ใช่แม้แต่มด

แล้วเขาจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร

หากเขาปฏิเสธ ผลที่ตามมาย่อมคาดเดาได้ง่ายนัก

“นี่เป็นเรื่องใหญ่ มิอาจกระทำอย่างลวก ๆ ได้ เชิญจักรพรรดิหนิงพักผ่อนในอาณาจักรเซี่ยของข้าก่อน ข้าจะเรียกองค์หญิงกลับมา แล้วจากนั้นเรามาหารือเกี่ยวกับวันแต่งงานของทั้งคู่กันเถอะ”

เขายิ้มและเอ่ยกับจักรพรรดิหนิง

“ได้”

จักรพรรดิหนิงพยักหน้าเบา ๆ ทุกอย่างเป็นไปตามคาด จักรพรรดิเซี่ยไม่กล้าที่จะปฏิเสธ

จักรพรรดิเซี่ยจัดที่พักให้จักรพรรดิหนิงเป็นการส่วนตัว หลังจากทำทั้งหมดนี้ เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับว่าแก่ขึ้นหลายปีในคราวเดียว

“ลูกเอ๋ย พ่อขอโทษด้วย!”

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสัญญา แต่เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับเซี่ยเหยียน เขาก็รู้สึกผิด

เขาเคยสัญญากับเซี่ยเหยียนว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการแต่งงานของเซี่ยเหยียน แต่ตอนนี้เขากลับผิดสัญญาที่เคยให้ไว้เสียแล้ว…

“ข้าจะไปที่นั่นเอง”

เขารู้จักนิสัยเซี่ยเหยียนดี และรู้ว่าคนอื่น ๆ ไม่สามารถพาตัวเซี่ยเหยียนกลับมาได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปที่นั่นด้วยตัวเอง

อาณาจักรเซี่ยที่เขาปกครองนั้นไม่เพียงแต่สำหรับมนุษย์เท่านั้น ทว่ายังรวมถึงผู้ฝึกตนด้วย และความแข็งแกร่งของเขาเองก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน

“เจ้าต้องดูแลจักรพรรดิหนิงให้ดี จำไว้ว่าอย่าได้ละเลย!”

เขาอธิบายอย่างเคร่งขรึม จากนั้นก็ออกเดินทางและรีบไปยังสำนักไท่หัว

อาณาจักรเซี่ยอยู่ห่างจากสำนักไท่หัวมาก จะใช้เวลาอย่างน้อยสองสามวันก่อนเขาจะถึงสำนักไท่หัว

แต่มันถึงเวลาแล้ว

มีวงเวทเคลื่อนย้ายในสำนักไท่หัว และเขาสามารถใช้วงเวทเคลื่อนย้ายเพื่อกลับมา อีกทั้งเขาสามารถกลับมายังอาณาจักรเซี่ยได้ในเวลาไม่นานด้วย

วงเวทเคลื่อนย้ายนั้นยากจะอธิบาย และวัสดุจำเป็นก็หาได้ยากยิ่ง ไม่มีวงเวทเคลื่อนย้ายแบบนั้นในอาณาจักรเซี่ยแต่อย่างใด

ไม่เพียงแต่ในอาณาจักรเซี่ยของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงกองกำลังฝึกตนจำนวนมากด้วยที่ไร้ซึ่งวงเวทเคลื่อนย้าย มันเฉพาะกองกำลังชั้นหนึ่งหรือสำนักที่รุ่งเรืองที่สุด เช่นสำนักไท่หัวเท่านั้นที่มีวงเวทเคลื่อนย้ายเช่นนั้น

“ข้าหวังว่าเหยียนเอ๋อร์จะเข้าใจ…”

เขาพึมพำอย่างหมดหนทางและรีบไปหาเซี่ยเหยียนที่สำนักไท่หัว

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เซี่ยเหยียนสนใจการยิงธนูเป็นอย่างมาก หลายครั้งที่หลี่จิ่วเต้ามักพานางไปล่าสัตว์และฝึกยิงธนู

หลี่จิ่วเต้าคิดในใจว่า ‘เอ๋ จะสนุกกับมันก็ไม่เห็นเป็นไร ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วยนะ…’

ศาสตร์การยิงธนูของมนุษย์นั้นไม่มีประโยชน์กับผู้ฝึกตน

อย่างไรก็ตาม เขายังยินดีที่จะพาเซี่ยเหยียนไปล่าสัตว์

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเมื่อพาเซี่ยเหยียนไปล่าสัตว์ เขาก็ไม่จำเป็นต้องแนะนำเซี่ยเหยียนในการเล่นกู่ฉินแล้ว

กู่ฉินที่เซี่ยเหยียนบรรเลงนั้น ท่วงทำนองราวกับเสียงผีร้องหมาป่าหอนอย่างแท้จริง ได้ยินแล้วแทบอยากเอาหัวโขกกำแพง!

หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน การยิงธนูของเซี่ยเหยียนก็ดีขึ้นมาก แม่นยำจนเกือบจะเจาะหยางด้วยร้อยกระบวนท่าได้ ซ้ำแล้วลูกธนูยังไม่พลาดเลย!

“ไม่เลวนี่ ธนูนี้ข้ามอบให้เจ้า”

หลี่จิ่วเต้ายิ้ม “นี่คือธนูที่ข้าทำขึ้นโดยบังเอิญ แต่ข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อให้มัน มันจะเป็นของเจ้าในอนาคต เพราะอย่างนั้นแล้ว เจ้าสามารถตั้งชื่อให้มันได้นะ”