บทที่ 94 ผู้อาวุโสช่วยแนะนำได้หรือไม่?
ณ ซากปรักหักพังโบราณ เหล่ายอดฝีมือจากแดนศักดิ์สิทธิ์กับราชาปีศาจต่างพากันโมโห
พวกเขาออกแรงโดยเปล่าประโยชน์ หาได้สิ่งใดกลับมาสักชิ้น ในใจของคนทุกผู้จวนเจียนจะระเบิดออกมา!
พวกเขาไม่อาจทำอะไรได้เลย
ผู้ใดเป็นคนทำ พวกเขายังไม่มีแม้แต่เบาะแส
ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงออกจากที่นี่อย่างไม่เต็มใจ นำพาความขุ่นเคืองตรงกลับไปยังภาคกลาง
ฝั่งหนึ่งเป็นประมุข อีกฝั่งหนึ่งเป็นราชาของเผ่า ทั้งสองฝ่ายมิอาจอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานได้ เพราะยังมีหลายสิ่งหลายอย่างรอให้พวกเขากลับไปจัดการ
“ขอบคุณท่านประมุขที่ดูแล”
พวกเวิงอู๋โยวทั้งสามคนกล่าวลากับประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียน
“มิเป็นไร…”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนหัวเราะเสียงเบา และกล่าวลากับพวกเวิงอู๋โยวทั้งสามคน
“จับตาดูพวกเขาไว้…”
เขาสั่งผู้อาวุโสแดนศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นผู้อาวุโสแดนศักดิ์สิทธิ์ก็แอบติดตามพวกเวิงอู๋โยวทั้งสามคนกลับไป
พวกเวิงอู๋โยวไม่ได้กลับสำนักไท่หัวในทันที แต่ตรงไปเมืองชิงซานแทน
นี่เพราะทั้งสามเกิดความสงสัยว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือของผู้อาวุโสที่ยิ่งใหญ่หรือไม่ จึงต้องการไปหาอีกฝ่ายเพื่อตรวจสอบ
“ไม่ได้กลับสำนักไท่หัว แต่ตรงไปเมืองมนุษย์แทน?”
ไม่นานนัก ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนก็ได้รับข่าว
พฤติกรรมของพวกเวิงอู๋โยวทั้งสามคนนั้นผิดปกติเล็กน้อย ผู้อาวุโสแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ลอบติดตามไม่กล้าประมาทรีบส่งข่าวกลับมาทันที
“ท่านเซียนท่องโลกมนุษย์…”
หูช่วงซึ่งอยู่ข้างกายประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนมองประมุขของตนเอง
นัยน์ตาประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนเปล่งประกายพลางกล่าวว่า “ไป พวกเราตามไปดูกันเสียหน่อย!”
จากนั้นเขากับหูช่วงก็รีบออกเดินทางไปเมืองชิงซาน
…
“นายท่านอยู่หรือไม่?”
ณ หน้าร้านของหลี่จิ่วเต้า พวกเวิงอู๋โยวทั้งสามคนไม่กล้าเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต จึงเคาะประตูไถ่ถามอย่างเกรงอกเกรงใจ
“ผู้ใด?”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีออกมาก่อนจะเห็นทั้งสามคน
นี่มัน…ผู้เฒ่าเมิ่งจี!
การแสดงออกของพวกเวิงอู๋โยวเปลี่ยนไปทันที พวกเขาย่อมคิดไม่ถึงว่าผู้ที่ออกมาต้อนรับจะเป็นผู้เฒ่าเมิ่งจี!
ทั้งสามคนเคยเห็นผู้เฒ่าเมิ่งจีที่ซากปรักหักพังโบราณ รู้ว่าผู้เฒ่าเมิ่งจีเป็นยอดฝีมือมีชื่อเสียงในภาคกลาง!
ผู้เฒ่าเมิ่งจีขมวดคิ้วเล็กน้อย เหตุใดจึงมีผู้ฝึกตนสามคนถึงมาหาท่านเซียนกัน?
“พวกเจ้าคือ?” เขาถามอย่างสงสัย
“ข้าคือเวิงอู๋โยวจากสำนักไท่หัว!”
“ข้าคือโจวตงจากสำนักเมฆาลับฟ้า!”
“ข้าคือลวี่เหลียงจากสำนักเมฆาลับฟ้า!”
พวกเวิงอู๋โยวทั้งสามไม่กล้าละเลย รีบเอ่ยแนะนำตัวกับผู้เฒ่าเมิ่งจีทันที
“สำนักไท่หัว…สำนักไท่หัวที่อยู่ใกล้เมืองชิงซานน่ะหรือ?”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีอยู่ในเมืองชิงซานมาสักพัก รู้ว่าสำนักไท่หัวอยู่ไม่ไกลจากเมืองชิงซาน และรู้ว่าพวกเขาเป็นหนึ่งในกองกำลังผู้ฝึกตนที่ทรงพลังมากที่สุดในแดนบูรพาทิศ
หากมิใช่ว่าใช้เวลาในเมืองชิงซานมาพักใหญ่ เขาคงไม่รู้เกี่ยวกับสำนักไท่หัวอย่างแน่นอน
ถึงแม้สำนักไท่หัวจะรุ่งเรืองทรงอำนาจทางบูรพาทิศ แต่เมื่อเทียบกับทั้งเหยียนโจวก็ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย และหากอยู่ต่อหน้านิกายลับสวรรค์ก็ไม่มีค่าพอจะเอ่ยถึง เขาไม่คิดใส่ใจกับสำนักเล็ก ๆ เช่นนี้หรอก…
“ใช่แล้วขอรับ!”
เวิงอู๋โยวตอบด้วยความเคารพ
บรรดาแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดล้วนเคารพยำเกรงนิกายลับสวรรค์ แล้วเขาจะกล้าเสียมารยาทต่อผู้เฒ่าใหญ่แห่งนิกายลับสวรรค์ได้อย่างไร?
เขาไม่กล้าหรอก!
“ดูเหมือนพวกเจ้าจะรู้จักตัวตนของนายท่านแล้ว?”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีกล่าวอย่างครุ่นคิด
เพียงแค่เห็นคำว่า ‘เต๋า’ บนแผ่นป้ายร้าน ผู้ฝึกตนย่อมสัมผัสได้ถึงความไม่ธรรมดา
ยิ่งขอบเขตสูงเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกพิเศษมากขึ้นเท่านั้น
พวกเวิงอู๋โยวทั้งสามคนมาที่นี่ได้ ก็แน่นอนแล้วว่าพวกเขาน่าจะรู้จักตัวตนของท่านเซียนแล้ว
“พวกข้าเคยเจอนายท่านมาก่อนแล้ว…”
เวิงอู๋โยวตอบกลับ
“อืม”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีพยักหน้าถาม “นายท่านหลับอยู่ พวกเจ้าจะรอที่นี่หรือจะเอาอย่างไร?”
“นายท่านหลับแล้ว พวกข้าไม่รบกวนดีกว่า ไว้วันหน้าพวกข้าจะมาใหม่!”
ทั้งสามคนกล่าวลาผู้เฒ่าเมิ่งจี ก่อนจะออกจากเมืองชิงซาน
“สำนักไท่หัวช่างน่าอิจฉานัก…”
เขาเอ่ยอย่างปลงอนิจจา
สามารถสนิทสนมกับท่านเซียน หากไม่มีเหตุการณ์เหนือความคาดหมาย อนาคตของสำนักไท่หัวช่างยากจินตนาการได้แล้ว
“เหตุใดผู้เฒ่าเมิ่งจีจึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนหรี่ตามองผู้เฒ่าเมิ่งจีจากระยะไกล
หลังจากเขาได้ข่าวก็รีบเร่งมาที่นี่พร้อมกับหูช่วง
“ท่านประมุขดูอักษร ‘เต๋า’ บนแผ่นป้ายสิขอรับ!”
หูช่วงกล่าวกับประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนด้วยความตกใจ
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนให้ความสนใจกับผู้เฒ่าเมิ่งจี จนละเลยอักษรบนแผ่นป้ายร้านไป ทว่าหลังจากได้ยินหูช่วงเตือน เขาจึงเหลือบมองแผ่นป้ายร้านค้าอีกครั้ง
เพียงแต่มองแวบเดียว เขาก็ตกตะลึงกับสัมผัสที่ไหลเวียนอยู่บนอักษร ‘เต๋า’ บนป้ายร้านซึ่งแฝงสัมผัสแห่งเต๋าสูงสุดไว้ นี่สามารถพูดได้ว่าตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็นเช่นนี้มาก่อน!
“ท่านเซียนอยู่ที่นี่!”
เขากับหูช่วงมองหน้ากัน ในใจของคนทั้งคู่ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบท่านเซียน!
สัมผัสแห่งเต๋าสูงสุดนี้ เกรงว่าแม้แต่มหาจักรพรรดิก็มิอาจเขียนอักษร ‘เต๋า’ เช่นนี้ออกมาได้ ทำให้พวกเขานึกถึงท่านเซียนผู้นั้นที่พวกตนกำลังมองหาทันที!
“ไป!”
ทั้งคู่ระงับความตื่นเต้น และเตรียมมาคาราวะท่านเซียน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เมื่อมาถึงร้านพวกเขาก็ไม่กล้ากระทำการล่วงเกิน ได้แต่ยืนเคาะประตูร้านก่อน
ช่างน่าขำนัก
ท่านเซียนอยู่ที่นี่ พวกเขาจะกล้าล่วงเกินได้อย่างไร? ต่อให้มีร้อยชีวิตให้หยิบยืมพวกเขาก็ไม่กล้าทำ!
“ผู้ใด?”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีเพิ่งกลับเข้าไปในลานบ้านก็ต้องเดินกลับออกมาอีกครั้ง
“เหตุใดพวกท่านถึงได้มาที่นี่?”
เมื่อเห็นประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนกับหูช่วง สีหน้าของผู้เฒ่าเมิ่งจีก็เปลี่ยนไปทันที เขาไม่คาดคิดว่าประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนกับหูช่วงจะมาที่นี่!
“พวกข้ามาคาราวะท่านผู้อยู่ด้านใน!”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนกล่าว เขามิกล้าเรียกท่านเซียนว่าท่านเซียนโดยตรง
นี่เพราะเคยได้ยินหูช่วงบอกว่าท่านเซียนกำลังท่องโลกมนุษย์ในฐานะปุถุชน เขาย่อมไม่กล้าละเมิดข้อห้ามของท่านเซียน และทิ้งความประทับใจไม่ดีให้ท่านเซียน
สีหน้าของผู้เฒ่าเมิ่งจีในเวลานี้พิกลยิ่ง ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนรู้เรื่องท่านเซียนได้อย่างไร?
“นายท่านไม่ชอบให้ใครมารบกวน…”
เขาบอกพลางขมวดคิ้ว แต่ไม่กล้าให้ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนเข้ามาด้านใน
“นายท่าน…?”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยขึ้น ”เรื่องนี้พวกข้ารู้แล้ว พวกข้าเพียงต้องการเข้าไปคาราวะนายท่านครู่เดียว หาได้มีเจตนาอื่นไม่!”
ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าจะเรียกท่านเซียนว่าอย่างไร แต่หลังจากได้ยินผู้เฒ่าเมิ่งจีเรียกขานท่านเซียนว่านายท่าน เขาก็รู้แล้วว่าตนเองควรเรียกท่านเซียนว่าอะไร
“พวกเจ้ารู้จักนายท่านมาก่อนแล้ว?”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีถาม
“ไม่ใช่ข้า แต่เป็นหูช่วงที่เคยเจอมาก่อน”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนส่ายหัวและชี้ไปที่หูช่วง
“ใช่แล้ว ข้าเคยเห็นนายท่านตัดต้นไม้ที่นอกเมือง…”
หูช่วงกล่าว
“อย่างนี้นี่เอง”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีจำได้ว่าท่านเซียนเคยไปตัดต้นไม้นอกเมืองเพื่อช่วยหลิงอินทำกู่ฉิน เขาคิดว่าหูช่วงน่าจะเจอท่านเซียนตอนนั้น
แต่มันก็ผ่านมาได้สักระยะแล้ว
เหตุใดหูช่วงกับประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนถึงมาเอาตอนนี้เล่า?
เข้าใจแล้ว…ทั้งสองคนน่าจะแอบตามพวกเวิงอู๋โยวมา
พวกเวิงอู๋โยวจากไป ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนกับหูช่วงก็เข้ามาทันที จะมีความบังเอิญเช่นนี้ได้อย่างไร?
“รบกวนผู้อาวุโสเมิ่งจีช่วยแนะนำสักหน่อยได้หรือไม่”
ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนกล่าวอย่างสุภาพ
มาคาราวะท่านเซียนกะทันหันไปหน่อย ประจวบเหมาะกับเจอผู้เฒ่าเมิ่งจี พวกเขาน่าจะเข้าไปได้
เขาอยากให้ผู้เฒ่าเมิ่งจีช่วยแนะนำเขา
“อย่าเรียกข้าว่าผู้อาวุโส ตอนนี้ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา เรียกข้าว่าเมิ่งจีก็พอ”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีกล่าว
“เรื่องคำแนะนำ…ข้าไม่กล้าตัดสินใจสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่รู้ว่านายท่านอยากจะเจอพวกเจ้าหรือไม่”
ว่าแล้วเขาก็ส่ายหัว
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")