บทที่ 93 ปรมัตถ์แห่งการฝึกตน ไม่ฝึกฝนก็คือฝนฝน
เซียน
เป็นตัวตนที่เลือนรางไม่อาจพบเห็นได้
ที่มาที่ไปของเซียนไม่มีแหล่งข้อมูลอ้างอิงชัดเจน เนื่องจากเป็นยุคสมัยอันไกลโพ้น
ในยุคโบราณที่สุด ยังไม่มีแนวคิดคำว่า ‘เซียน’ ต่อมาไม่รู้ว่าในยุคสมัยไหน กลับเกิดตำนานเล่าขานเกี่ยวกับ ‘เซียน’ ขึ้นมา
หลังจากนั้น สิ่งมีชีวิตที่มุ่งฝึกฝนทุกตนล้วนมีเป้าหมายคือบรรลุเป็นเซียน
และในยุคโบราณเป็นยุคที่ตำนานของ ‘เซียน’ รุ่งเรืองที่สุด เรื่องเล่าขานของ ‘เซียน’ กระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้?
เรื่องนี้ไม่มีผู้ใดทราบได้
ตามที่บันทึกไว้ในคัมภีร์โบราณ ร่องรอยของเซียนปรากฏในยุคโบราณมากที่สุด!
มีทั้งภพเซียนเลือนรางปรากฏเหนือเวหา มีทั้งเส้นทางบรรลุเซียนที่ช่วยให้เลื่อนระดับเป็นเซียนปรากฏ มีทั้งโอสถเซียนที่ส่องประกายเซียนเจิดจ้าเผยให้โลกได้เห็น…
ตำนานแล้วตำนานเล่าที่เกี่ยวกับ ‘เซียน’ โผล่มาในช่วงยุคโบราณและมีการบันทึกไว้ อารยธรรมแห่ง ‘เซียน’ ก็ทะยานสู่ยุครุ่งเรืองสูงสุดในยุคนั้น!
ในบันทึกเหล่านี้ มีบันทึกเกี่ยวกับลูกแก้วเซียนลูกหนึ่ง นามว่าลูกแก้วเซียนเพลิงหิมพานต์!
เป็นลูกแก้วที่ปรากฏในภพเซียนเลือนรางเหนือเวหา ผสานพลังของเหมันต์และอัคคีเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ ราวกับเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ห้อยอยู่บนภพเซียน ถูกเรียกขานว่าคือลูกแก้วเซียนเพลิงหิมพานต์!
แน่นอนว่าความจริงเท็จของข่าวลือนี้ไม่สามารถประเมินได้ เช่นเดียวกับที่มาของข่าวลือนี้ไม่พบแหล่งอ้างอิงแน่ชัด
แม้แต่สิ่งมีชีวิตในยุคโบราณยังไม่รู้ว่าข่าวลือนี้แพร่มาจากหนแห่งใด…
‘ข่าวลือนี้มีมูล!’
ลั่วสุ่ยสะท้อนใจ
เมื่อก่อนนางคิดว่าข่าวลือทั้งหลายล้วนหาความจริงไม่ได้ ส่วนใหญ่เป็นนิทานที่ผู้อื่นแต่งขึ้นมั่ว ๆ
แต่หลังจากได้ติดตามผู้ทรงพลัง ได้พบเห็นสิ่งของในตำนานจำนวนหนึ่งแล้ว ข่าวลือที่นางคิดว่าปั้นน้ำเป็นตัว แท้จริงแล้วมีมูลความจริง!
‘เกิดอะไรขึ้นในยุคโบราณกันแน่ หรือว่าจะมีภพเซียน เส้นทางบรรลุเซียน โอสถเซียน…ปรากฏให้เห็นจริง ๆ หรือ?’
นางสะท้านใจอย่างยิ่งยวด นึกถึงข่าวลือต่าง ๆ จากยุคโบราณ บางทียุคโบราณอาจมิได้เป็นเพียงยุคสมัยธรรมดา…
‘ท่านเซียน ข้าคือแมวน้อยที่ท่านเซียนเลี้ยงไว้…เหมียว!’
นางร้องในใจอย่างเปรมปรีดิ์ ตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ ผู้อาวุโสคือท่านเซียนจากภพเซียนจริง ๆ หรือนี่!
…
นอกเมืองชิงซาน
ผู้เฒ่าเมิ่งจีบอกลาเจ้านิกาย
“เจ้าอย่าสติฟั่นเฟือนเหมือนข้าล่ะ ทำสิ่งใดจงทบทวนให้ถี่ถ้วน คิดให้ตกเสียก่อน!”
เจ้านิกายลับสวรรค์บอกกับผู้เฒ่าเมิ่งจีอย่างจริงจัง
เขาเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นยามเข้าไปในซากโบราณให้ผู้เฒ่าเมิ่งจีฟัง
ครานั้น เนื่องจากเขาไตร่ตรองไม่ถี่ถ้วน มิได้ตระหนักให้รู้ก่อนว่าตำแหน่งของสมบัติอยู่ที่ไหนบนแผนที่ซากโบราณของท่านเซียน ส่งผลให้เขาเกือบปฏิบัติหน้าที่ที่ท่านเซียนมอบหมายให้ไม่สำเร็จ
ยังดีที่เขาจำภาพแผนที่ซากโบราณได้อย่างละเอียด จนตระหนักรู้ถึงตำแหน่งแล้วถึงหาสมบัติพบ สำเร็จภารกิจที่ท่านเซียนมอบให้
ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่ย่อมเป็นบทเรียนอันหนักหน่วง ให้เขาต้องจดจำขึ้นใจ และขณะเดียวกันก็เป็นเหตุผลที่เขาต้องเตือนผู้เฒ่าเมิ่งจีเช่นนี้
“ข้าเข้าใจแล้ว!”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีพยักหน้าหนักแน่น ไม่ต้องรอให้เจ้านิกายสอนสั่ง เขาเองก็รู้ดีว่าเมื่อติดตามข้างกายท่านเซียน ไม่ว่าเรื่องใดล้วนต้องคิดวิเคราะห์ให้ถี่ถ้วนเสียก่อนแล้วค่อยลงมือทำ
“นี่คือโอกาสวาสนาสูงสุดของเจ้า และเป็นโอกาสวาสนาสูงสุดของนิกายลับสวรรค์เช่นกัน จงจำไว้ว่าอย่าทำพลาดเด็ดขาด!”
อวิ๋นกู่กำชับอีกครั้ง ก่อนจะบอกลาผู้เฒ่าเมิ่งจีและกลับไปที่ภาคกลาง
ในฐานะเจ้านิกายลับสวรรค์ เขาไม่อาจอยู่นอกสำนักเป็นเวลานานได้ ที่นิกายมีเรื่องสำคัญมากมายรอให้เขาไปจัดการ
ส่วนผู้เฒ่าเมิ่งจีนั้นกลับไปที่เมืองชิงซานและกลับไปที่ร้านค้า
“สวัสดีผู้เฒ่าเมิ่ง!”
“ฮ่าฮ่า วันนี้ผู้เฒ่าเมิ่งไม่ได้ไปวาดภาพหรอกหรือ!”
ในเมืองมีคนไม่น้อยเอ่ยทักทายผู้เฒ่าเมิ่งจีอย่างสนิทสนม
ช่วงที่ผ่านมาผู้เฒ่าเมิ่งจีได้ละจากฐานะผู้ฝึกตนอย่างสมบูรณ์ ใช้ชีวิตเยี่ยงปุถุชน จนกลายมาสนิทสนมกับชาวบ้านมากมายในเมืองชิงซาน
“เสี่ยวชีสูงขึ้นอีกแล้วหรือ!”
“เถ้าแก่เก๋อวันนี้ขายดีใช้ได้นี่ เนื้อในร้านขายจะหมดอยู่แล้ว…”
ผู้เฒ่าเมิ่งจีเอ่ยตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อารมณ์เบิกบานเป็นพิเศษ
ชีวิตที่ไม่ต้องฝึกฝน…ยอดเยี่ยมจริง ๆ!
เขาไม่เคยผ่อนคลายเท่านี้มาก่อนเลย
เขาในอดีต แต่ละวันวนเวียนอยู่กับการฝึกฝน ตระหนักรู้ถึงความลับสวรรค์ ตามหาโอกาสบรรลุ อยากไต่ระดับขึ้นไปยังขอบเขตที่สูงขึ้น
และเขาที่เป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าสูญเสียอะไรต่ออะไรไปตั้งมากมายเท่าไหร่
อย่างเช่น…การผ่อนคลาย!
เขาเคยผ่อนคลายที่ไหนกัน? ทุก ๆ วันมีชีวิตอย่างตึงเครียด แรงกดดันมหาศาลเกินจะหยั่ง…
และอย่างเช่น…สายใยครอบครัว!
ในความทรงจำ ดูเหมือนเขาไม่เคยมีช่วงเวลาอบอุ่นกับบุตรชายและบุตรสาวของเขาเลย ตั้งแต่บุตรชายและบุตรสาวของเขาถือกำเนิด เขาก็คิดแต่เพียงว่าต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยให้บุตรชายและบุตรสาวแข็งแกร่งขึ้น
หลังจากบุตรชายและบุตรสาวสามารถฝึกฝนได้แล้ว ผู้เฒ่าเมิ่งจีก็สั่งสอนการฝึกฝนให้แก่บุตรชายและบุตรสาวด้วยความเข้มงวดไม่หยุดหย่อน…
สายใยครอบครัวราวกับเป็นเพียงความเกี่ยวข้องทางสายเลือด หากปราศจากสายเลือดที่เกี่ยวข้อง…บุตรชายและบุตรสาวกับเขาเหมือนเป็นอาจารย์กับศิษย์เสียมากกว่า ซ้ำยังเป็นอาจารย์กับศิษย์ที่สื่อสารกันน้อยมาก มีแต่ช่วงเวลาแห่งการฝึกฝน…
“ข้าในอดีตช่างน่าเศร้าเหลือเกิน!”
เมิ่งจีพรูลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง รู้สึกว่าตัวเขาติดค้างบุตรของตนมากมายเหลือเกิน
บุตรของตนมิใช่เครื่องมือการฝึกฝน เขาไม่ควรคิดแต่เพียงช่วยให้บุตรชายและบุตรสาวแข็งแกร่งขึ้น สิ่งที่บุตรของตนต้องการมากกว่านั้นคือความห่วงใยจากเขา…
“ขอบคุณท่านเซียนที่ช่วยให้ข้าได้เข้าใจทุกอย่าง!”
เขาซาบซึ้งเหลือคณานับ หากมิได้ท่านเซียน เขาคงไม่อาจตระหนักถึงสิ่งเหล่านี้ ไม่รู้ว่าเขาได้สูญเสียสิ่งล้ำค่าใดไปบ้าง!
การฝึกฝนย่อมสำคัญ แต่กระนั้นในโลกนี้ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าการฝึกฝนอยู่!
หากไม่เหลืออะไร ต่อให้ได้เป็นเซียนแล้วอย่างไร?
การฝึกฝนไม่ควรเป็นชีวิตทั้งหมดของเขา!
ฟึ่บ!
เวลานั้นเอง ปรากฏลำแสงเลือนรางลำหนึ่งสว่างวาบในตัวเขา สีหน้าเขาประหลาดไปเล็กน้อย… ระดับขั้นของเขาสูงขึ้นหรือนี่!
เมิ่งจีไม่อยากจะเชื่อ
ช่วงนี้เขาไม่ได้ฝึกฝนเลยนะ!
“กลับสู่ความเรียบง่ายอย่างที่เคยเป็น ไม่ฝึกฝนนี่แลคือการฝึกฝน ระดับจิตใจของท่านเซียนสูงส่งเหลือเกิน!”
ชายชราพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ นับถือท่านเซียนมากขึ้นไปอีก
รู้แจ้งถึงโลกมนุษย์ในฐานะปุถุชน ไม่ฝึกฝนนี่แลคือการฝึกฝน ทุกสิ่งทุกอย่างมิได้อาศัยความจงใจ ระดับขั้นสูงขึ้นเองตามธรรมชาติ!
นี่หรือคือปรมัตถ์แห่งการฝึกตน!
“ท่านเซียนกล่าวไว้ ใช่ว่าปุถุชนด้อยกว่าผู้ฝึกตน…มิใช่พูดไปอย่างนั้น!”
เขาสะท้อนใจ นึกถึงประโยคที่ท่านเซียนเคยว่าไว้ เขาในตอนนี้นับว่าซาบซึ้งถึงที่สุด
ด้วยความซาบซึ้งสะท้อนใจนี้ ผู้เฒ่าเมิ่งจีกลับไปยังร้านค้า เข้าไปลานเล็ก ๆ ของบ้านท่านเซียน
“นี่คือ!”
ทันทีที่เข้ามาก็ถูกลูกแก้วบนถาดดึงดูดสายตาไป ในใจพลันสะท้านเป็นอย่างมาก
“วัตถุจากภพเซียน ลูกแก้วเซียนเพลิงหิมพานต์!”
แน่นอนว่าเขารู้จักลูกแก้วลูกนี้ เมิ่งจีถึงกับซูดปากทันที
นี่หรือคือของเล็ก ๆ จากบ้านเกิด…ที่ท่านเซียนเอ่ยถึง?
เจ้านี่…เล็กหรือ?
สวรรค์!
นี่คือลูกแก้วเซียนสูงส่งที่ผสานพลังเหมันต์และพลังอัคคีเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แบบเชียวนะ ผู้ครอบครองไร้เทียมทานในใต้หล้า กระทั่งระดับจักรพรรดิก็โดนปลิดชีพได้ง่าย ๆ!
พอออกจากปากของท่านเซียน…มันกลับกลายเป็นของเล็ก ๆ!
เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าควรพูดอย่างไร…
“ที่ราชวงศ์อวี่ฮว่าเกรียงไกรถึงเพียงนั้น สามารถปกครองโลกทั้งใบและมีอำนาจเหนือทุกเผ่า ซ้ำยังประกาศกร้าวว่าจะบรรลุเป็นเซียนทั้งแดนดิน สาเหตุก็เพราะอย่างนี้นี่เอง!”
เจ้านิกายบอกเขาแล้วว่าที่ซากโบราณมีสิ่งใดบ้าง เขาจึงได้รู้ว่าซากโบราณก็คือที่ตั้งเก่าของราชวงศ์อวี่ฮว่า
เหตุไฉนราชวงศ์อวี่ฮว่าถึงแข็งแกร่งน่ากลัวปานนั้น เป็นปริศนามาโดยตลอด บัดนี้ ในที่สุดเขาก็ล่วงรู้เหตุผลข้อนั้นแล้ว…
ราชวงศ์อวี่ฮว่าได้รับลูกแก้วเซียนเพลิงหิมพานต์!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")