สารบัญ
ขณะที่เหอหมิงเซวียนกำลังเฝ้าสังเกตการณ์อยู่นั้น
ผู้ชายซึ่งแต่งตัวเป็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งก็พากันเข้ามาในร้านหนังสือ ทันทีที่เข้ามา ก็ถามว่า “เถ้าแก่ หนังสือของซูเปอร์โนวามีมั้ยครับ”
“ยินดีต้อนรับ”
เถ้าแก่ยิ้ม ตอบไปว่า “ซูเปอร์โนวารอบนี้มีอยู่แล้ว เพิ่งมาเมื่อเช้า แถวแรกทางขวานั่น มีทั้งห้าเล่ม”
“ครับ”
ทั้งห้าคนวิ่งตรงไปยังหนังสือของซูเปอร์โนวา หนึ่งในนั้นพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ฉันขออ่านจอมมารทะลุมิติก่อน อันดับหนึ่งในซูเปอร์โนวาปีนี้เลยนะ!”
“ฉันอ่านอันดับสอง”
“งั้นฉันอ่านที่สามก็แล้วกัน”
เด็กผู้ชายกลุ่มนี้ตั้งใจเลือกหนังสือคนละเล่มกัน นับว่าตกลงกันได้แล้ว เพราะเมื่อทำแบบนี้ ทุกคนอ่านเจอผลงานที่ดีก็จะแนะนำกันและกัน
มีเพียงเด็กชายคนสุดท้ายที่ไม่ได้พูดอะไร
เขาสะพายกระเป๋าไว้ด้านหลัง สวมแว่นตา ดูแล้วเป็นการแต่งตัวสไตล์นักเรียนดีเด่น เขาหาที่นั่งลงในร้านเพื่อรอเพื่อนซึ่งกำลังเตรียมจะซื้อหนังสือเล่มใหม่
“หวาจื่อ”
มีเพื่อนคนหนึ่งชักชวน “นายอย่ามัวแต่สนใจเรียนหนังสือทั้งวันสิ ครูยังบอกเลยว่าต้องเรียนกับพักผ่อนให้สมดุลกัน หานิยายมาอ่านสักเล่มสิ”
“พวกนายอ่านไปเถอะ”
ผู้ชายที่ชื่อว่าหวาจื่อโบกมือ “ฉันไม่สนใจนิยาย”
“เหมือนว่านายคงไม่เคยอ่านนิยายสินะ”
เพื่อนอีกคนหนึ่งเอ่ยโน้มน้าว “ไม่ลองจะรู้ได้ยังไงว่าไม่ชอบ”
“ก็ได้”
หวาจื่อเองก็ไม่อยากทำตัวนอกคอก จึงหยิบปรินซ์ออฟเทนนิสขึ้นมา นั่งลงอ่านหนังสือตรงที่นั่งด้านขวาของเหอหมิงเซวียน
ผ่านไปสิบนาที
เด็กผู้ชายซึ่งอ่านจอมมารทะลุมิติก็วางหนังสือลง ขมวดคิ้วพูดว่า “รู้สึกว่านิยายเล่มนี้ธรรมดามากเลย ก็เห็นอยู่ว่าตัวเอกเป็นจอมมาร แต่กลับไม่ดุดันสักนิด นิสัยเดิมก่อนทะลุมิติมาแก้ไม่ได้สินะ”
“เล่มนี้พอใช้ได้”
ผู้ชายคนที่พูดนั้นกำลังอ่านนิยายซึ่งได้อันดับสองในซูเปอร์โนวา หนังสือชื่อ ‘ฉันกลายเป็นสัตว์อสูรขององค์หญิง’ “แค่นิสัยของตัวเอกฉันไม่ชอบ รู้สึกว่าป้วนเปี้ยนอยู่กับผู้หญิงทั้งวัน”
“ซูเปอร์โนวาครั้งนี้ไม่โอเค”
เพื่อนคนอื่นๆ ก็ทยอยกันวางหนังสือในมือลง ได้ข้อสรุปตรงกัน ท่าทางแลดูผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด “หวาจื่อ ไปกันเถอะ”
หวาจื่อไม่ตอบ
เพื่อนๆ จึงตะโกนว่า “หวาจื่อ ไปกัน”
หวาจื่อก็ยังไม่ตอบ
เพื่อนๆ รู้สึกประหลาดใจ ต่างคนต่างมองหวาจื่อ แต่กลับพบว่าหวาจื่อกำลังกอดปรินซ์ออฟเทนนิสอ่านอย่างใจจดใจจ่อ จนทุกคนตะโกนเรียกก็ยังไม่ได้ยิน
ทันใดนั้นเพื่อนๆ ก็นึกสนุกขึ้นมา
หนึ่งในนั้นรำพันว่า “หวาจื่อนี่มันอ่อนหัดจริงๆ เหมือนฉันตอนอ่านนิยายครั้งแรกเลย แค่หนังสือเล่มเดียวอ่านแล้วอินขนาดนี้ ตอนนี้อ่านหนังสือมาหลายเล่ม ก็เลยเรื่องมากขึ้นทุกวัน!”
“เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าไม่สนใจนิยาย”
“นิยายที่หวาจื่ออ่านก็เหมือนจะเป็นผลงานในซูเปอร์โนวาครั้งนี้นะ แต่ว่าเป็นอันดับสุดท้ายของซูเปอร์โนวา เขียนเกี่ยวกับการแข่งขันเทนนิสที่เป็นแนวเฉพาะกลุ่ม ไม่ค่อยเหมาะกับคนอ่านที่เล่นเทนนิสไม่เป็นอย่างพวกเราเท่าไหร่”
“หา?”
เมื่อได้ยินเพื่อนพูดถึงตนเอง หวาจื่อถึงได้สติกลับมาราวกับเพิ่งตื่นขึ้นจากความฝัน เอ่ยอย่างอิดออดว่า “ฉันยังอยากอ่านต่ออะ นิยายเรื่องนี้สนุกมากเลยนะ!”
“นายซื้อกลับบ้านไปเลยก็ได้นี่”
มีคนเสนอแนะขึ้นมาอย่างหยอกล้อ จากนั้นทุกคนก็หัวเราะออกมา พูดจากใจจริงว่า “ล้อเล่นน่า ไม่รีบๆ ถ้างั้นพวกเราเอาก็ลองดูหน่อยมั้ยว่าเทสต์ของเด็กเรียนอย่างหวาจื่อเป็นยังไง”
“ได้”
พวกเขาวางหนังสือในมือลง ก่อนจะคว้าปรินซ์ออฟเทนนิสขึ้นมาอ่าน ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ถึงประเภทของหนังสือเล่มนี้จะไม่ตรงกับรสนิยมของพวกเขาก็เถอะ
“อื้ม!”
หวาจื่อดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็อ่านปรินซ์ออฟเทนนิสต่อไปอย่างไม่รีรอ เขารู้สึกว่าตนได้เปิดประตูบานกว้างสู่โลกใบใหม่!
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง
จู่ๆ ผู้ชายหนึ่งในนั้นก็โพล่งขึ้นมา “แม่เจ้า นิยายเรื่องนี้ที่หวาจื่ออ่านมันสนุกจริงๆ นั่นแหละ ต่างกับที่ฉันจินตนาการไว้ลิบลับ!”
“ใช่ๆๆ!”
ประโยคนี้กระตุ้นความเห็นพ้องต้องกันของคนอื่นๆ “ฉันอยากจะบอกว่า เห็นชัดๆ ว่าฉันไม่รู้เรื่องเทนนิสเลยก็ยังอ่านสนุก หลงหม่าตัวเอกโคตรจะเท่เลย!”
“ฉันชอบโจวจู้[1]”
“หลงหม่าถนัดซ้ายด้วยแหละ!”
“ตอนสเน็กช็อตอย่างโหดเลย!”
ผู้ชายกลุ่มนี้กระซิบกระซาบกัน เป็นเพราะเสียงดังเกินไป พานให้ผู้คนโดยรอบส่งสายตาโกรธเคืองมาให้ “เบาเสียงหน่อยได้มั้ยคะ”
“ขอโทษครับ”
พวกเขาจึงรีบเงียบเสียง จากนั้นก็ลากหวาจื่อออกไปอย่างหดหู่ ต่างคนต่างซื้อปรินซ์ออฟเทนนิสแล้วก็เดินออก
จากร้านไป
……
ในตอนนั้นเหอหมิงเซวียนได้เห็นกระบวนการตั้งแต่ที่ผู้ชายกลุ่มนั้นไม่สนใจจนท้ายที่สุดแล้วก็ซื้อปรินซ์ออฟเทนนิสไปกับตาตนเอง
แรกเริ่มเดิมทีเขาก็ไม่ได้คิดอะไร
ทว่าสุดท้ายเด็กนักเรียนกลุ่มนั้นก็คุยกันอย่างออกรสออกชาติ แถมตอนที่ซื้อปรินซ์ออฟเทนนิสติดมือกลับไป เขาก็ยังจับจ้องไม่วางตา!
“สนุกขนาดนั้นเลยเหรอ”
เหอหมิงเซวียนหยิบปรินซ์ออฟเทนนิสออกมาอย่างอดไม่ได้ ยามนี้ในใจของเขามีคำถามอยู่เต็มไปหมด บางทีในหนังสืออาจมีคำตอบก็ได้
เขายังคงนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของร้านหนังสือ แสงแดดส่องสะท้อนลงมาบนหนังสือ มองดูแล้วก็เป็นนิยายเล่มหนึ่ง เพียงแต่เหอหมิงเซวียนไม่รู้เลยว่าตัวเขานั่งนิ่งอ่านหนังสืออยู่หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ราวกับถูกแช่แข็ง นอกจากพลิกหน้ากระดาษที่แทบจะทำลงไปเพราะสัญชาตญาณแล้ว เขาแทบไม่ได้ขยับแม้แต่ครึ่งก้าว
“ฮัดชิ่ว!”
มีคนจามในร้านหนังสือ
เหอหมิงเซวียนจึงตกใจจนสะดุ้งโหยงราวกับตื่นจากความฝัน จึงพบว่าตนเองนั่งจนก้นชาไปหมดแล้ว ทว่าชั่วขณะนั้นดวงตาของเขาเป็นประกาย ทั้งร่างสั่นสะท้านเบาๆ “ที่แท้นิยายแนวแข่งขันกีฬาก็เขียนกันแบบนี้เอง!”
ความคลางแคลงใจของเขาพลันคลี่คลาย
ประหนึ่งเขาตื่นรู้ก็มิปาน
ในจินตนาการแรกเริ่มของเหอหมิงเซวียน นิยายแนวการแข่งขันกีฬาซึ่งไม่เป็นที่นิยมอย่างปรินซ์ออฟเทนนิส น่าจะขาดอารมณ์ร่วมและชวนให้สับสนสำหรับนักอ่านที่เล่นเทนนิสไม่เป็น จนกระทั่งเขาเปิดอ่าน จึงได้พบว่าตนเองนั้นคิดผิดมหันต์!
เขาไม่รู้เรื่องเทนนิสแม้แต่นิดเดียว
แต่นี่คือนิยายที่ไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องเทนนิสก็สนุกได้
เรื่องราวไม่ว่าจะเป็นจังหวะของเนื้อเรื่องหรือตัวละครก็เหมาะสมกับนักอ่านที่ชื่นชอบแนวแฟนตาซีเยาวชนได้ ถึงขั้นที่แม้แต่เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทนนิสที่สอดแทรกอยู่ในเรื่องก็ไม่น่าเบื่อเลย กลับทำให้ผู้อ่านเกิดความรู้สึกว่าตนได้มีความรู้เพิ่มมากขึ้นแล้ว
‘สเน็กช็อต!’
‘โค่นหมีสีน้ำตาล!’
‘ทวิสต์เสิร์ฟ!’
เมื่อท่าไม้ตายอันแพรวพราวเหล่านี้ปรากฏขึ้นในหนังสือ กอปรกับบทบรรยายอันสมจริงจนทำให้คุณลุงคนหนึ่งอย่างเหอหมิงเซวียนรู้สึกเลือดลมโหมคลั่งขึ้นมา
คำอธิบายเกี่ยวกับสมาชิกในทีมโรงเรียนชิงชุนนั้นดูราวกับทะลุออกมาจากกระดาษ และมาอยู่ตรงหน้าของเขา
เขาถึงกับดีใจไปกับชัยชนะของทีมโรงเรียนชิงชุน กระวนกระวายกับอุปสรรคของทุกคน และใคร่ครวญถึงการดำเนินเรื่อง…
“พระเจ้าช่วย!”
ความสงสัยทั้งหมดล้วนคลี่คลายอย่างง่ายดาย ทำไมหลังจากที่ทุกคนอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วถึงเลือกที่จะซื้อกลับไปน่ะหรือ
ก็เพราะว่านิยายเรื่องนี้มันสนุกน่ะสิ!
เหอหมิงเซวียนจ้องมองชื่อฉู่ขวงด้านหลังคำว่าผู้เขียน ในใจก็พลันเต้นโครม ‘หนังสือเล่มนี้ต้องบุกเบิกการเติบโตของนิยายแนวแข่งขันกีฬาในฉินโจวอย่างแน่นอน’
ฉู่ขวงน่ากลัวเกินไปแล้ว!
เขาเชื่อสนิทใจแล้วว่าตนพ่ายแพ้
ทุกคนประเมินฉู่ขวงต่ำเกินไป รวมไปถึงคลังหนังสือซิลเวอร์บลู พวกเขาถึงกับจัดปรินซ์ออฟเทนนิสไว้แค่อันดับห้าของซูเปอร์โนวาอวอร์ด แถมยังพูดเสียดิบดีว่าทำเพื่อให้ประเภทนิยายในตลาดเกิดความหลากหลาย?
นี่แหละที่เรียกว่ามีของดีอยู่กับตัวแต่ไม่รู้ นิยายระดับนี้มีไว้ให้คลังหนังสือซิลเวอร์บลูของพวกแกใช้เพิ่มความหลากหลายในตลาดเหรอฟระ
รอดูก่อนเถอะทุกคน
อีกไม่นาน ตลาดนิยายก็จะแสดงให้เห็นเป็นประจักษ์ว่าใครคือซูเปอร์โนวาตัวจริงของปีนี้!
………………………………………………….
[1] โจวจู้ คือฟูจิ ชูสุเกะจากเรื่อง Prince of Tennis เจ้าชายลูกสักหลาด
