“นี่นาย…”
เหล่าโจวเห็นว่าหลังจากที่หลินเยวียนเลิกงาน ก็หอบกล่องใบชากลับมาที่ห้องทำงานเขา จึงอดรู้สึกงุนงงไม่ได้
“ใบชา”
หลินเยวียนเอ่ย
เหล่าโจวหลุดหัวเราะ “นายยังไปซื้อใบชามาคืนฉันอีกเหรอ ไม่เป็นไรหรอก เลี้ยงทุกคนไปแล้วก็แล้วไปเถอะ ฉันไม่ได้ขี้งกถึงขนาดนั้น”
“รับไปเถอะครับ”
หลินเยวียนหยิบใบชาใส่ลิ้นชัก
เหล่าโจวพูดอย่างไม่ใส่ใจ “งั้นก็เก็บไว้ในนั้นแหละ ต่อไปนายอยากกินชาก็มาชง ไม่ต้องเกรงใจฉัน”
“ได้ครับ”
หลินเยวียนวางใบชาลงแล้วก็เดินออกไป ตอนที่เดินผ่านพื้นที่พักผ่อน อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงซึ่งคุ้นเคยดังมาจากด้านหน้า
เสียงของซุนเย่าหั่ว
ซุนเย่าหั่วตอนนี้กำลังถูกนักร้องตัวเล็กๆ ในบริษัทห้อมล้อม ในดวงตาของนักร้องตัวเล็กเหล่านี้เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมและอิจฉาซุนเย่าหั่ว สายตาแบบนี้แทบไม่ได้ต่างกับสายตาที่สมาชิกชมรมจิตรกรรมมองหลินเยวียนเลย
ซุนเย่าหั่วกำลังอวดเบ่งอยู่
กล่าวให้ชัดก็คือซุนเย่าหั่วกำลังปาฐกถาเกี่ยวกับความสำเร็จอยู่ “อันที่จริงความสำเร็จนั้นง่ายมากครับ บากบั่นพากเพียรสองคำนี้ก็เพียงพอแล้ว พวกนายเห็นแค่ความสำเร็จของฉัน แต่กลับไม่เห็นหยาดเหงื่อเพื่อความสำเร็จของฉัน นายเคยเห็นพระอาทิตย์ตอนตีหนึ่งมั้ยล่ะ”
“พระอาทิตย์ตอนตีหนึ่ง?”
“นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญก็คือฉันตื่นมาทุกวันต้องวอร์มเสียง ทุกวันต้องซ้อมค่าความจุปอด ฉันเลิกสูบบุหรี่เลิกดื่มเหล้าเพื่อการร้องเพลง แม้แต่พริกที่ตอนเด็กๆ ฉันชอบกินที่สุดก็ยังไม่แตะแม้แต่นิดเดียว!”
“พี่ซุนพูดอะไรที่แตกต่างหน่อยได้มั้ยคะ”
“ก็แค่ คำพูดพวกนี้พวกเราฟังบ่อยแล้วครับ”
“พวกเรามีใครไม่บากบั่น พากเพียรกันล่ะ”
ซุนเย่าหั่วนั่งแผ่บนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ พูดอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน “ก็ได้ งั้นจะพูดอะไรที่แตกต่าง ที่จริงแล้วเป็นเคล็ดลับความสำเร็จเลยละ!”
“เคล็ดลับอะไรเหรอคะ!”
ดวงตาของทุกคนเป็นประกาย
ซุนเย่าหั่วยิ้มบาง “สำหรับหน้าใหม่แล้ว เคล็ดลับของความสำเร็จง่ายมาก ขอเพียงได้ร่วมงานกับพ่อเพลง ต่อให้ล่ามนายให้ร้องในสตูดิโอเล่นๆ ก็ยังได้!”
“งั้นก็เหมือนหมาไม่ใช่เหรอครับ”
มีคนหลุดปากพูดออกมา ก่อนจะรีบรูดซิปปากสนิท มองซุนเย่าหั่วอย่างหวาดระแวง เห็นชัดว่าตระหนักได้ว่าตนพลั้งปากไปแล้ว
“ฮ่าๆ”
ซุนเย่าหั่วตบไหล่คนนั้น ผุดยิ้มบาง “คำพูดนี้ฉันเคยได้ยิน ตอนนั้นฉันใช้เพลงชีวิตดุจมวลผกายามคิมหันต์เดบิวต์ ก็มีหลายคนเคยพูดว่าเพลงนี้ต่อให้สตูดิโอจับหมามาร้องก็ดังได้!”
ทุกคนพูด “พูดเกินไปหรือเปล่า!”
ซุนเย่าหั่วส่ายหน้า “ไม่ๆๆๆ ถึงได้บอกว่าพวกนายยังอายุน้อยเกินไป ทุกคนบอกกันว่าฉันเป็นหมาตัวหนึ่งของเซี่ยนอวี๋ แต่พวกนายดูซุนเย่าหั่วในตอนนี้สิ พวกนายบอกฉันมา…ว่าเป็นหมามันไม่ดีตรงไหน”
เมื่อเผชิญหน้ากับนักร้องเบอร์ใหญ่ เด็กใหม่ก็กลายเป็นแค่มด!
ชั่วชีวิตนี้ซุนเย่าหั่วไม่มีทางลืมภาพเหตุการณ์ที่เถาหรานหยิบนามบัตรออกมาแล้วให้ตนยกเพลงกุหลาบแดงให้ ในตอนนั้นเขารับรู้ได้ว่าอะไรคือการมองคนเป็นหมาที่แท้จริง
ทุกคนแลดูราวกับกำลังอยู่ในห้วงความคิด
หลินเยวียนเอ่ยขึ้น “รุ่นพี่”
ซุนเย่าหั่วได้ยินเสียงนี้ก็ตื่นตัวขึ้นมาฉับพลัน ท่ามกลางการจับตามองอย่างตกตะลึงของทุกคนโดยรอบ สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที สีหน้าประกอบไปด้วยความกระตือรือร้นสามส่วน สามส่วนถัดมาคือประจบประแจง อีกสามส่วนคือความถ่อมตัว และอีกหนึ่งส่วนคือศักดิ์ศรีที่ทั้งไม่ได้ต่ำต้อยและไม่หยิ่งผยอง…
ศักดิ์ศรี?
“รุ่นน้องนายอยากได้อะไรหรือเปล่า”
“นั่งรถพี่ได้มั้ยครับ”
หลินเยวียนตัดสินใจว่าจะไม่เรียกรถ
ซุนเย่าหั่วยังไม่ทันได้ตอบ ผู้คนรอบตัวเขาลุกพรวดขึ้นมาห้อมล้อมหลินเยวียน ปฏิกิริยาตอบสนองเร็วกว่าซุนเย่าหั่วหลายเท่าเลยทีเดียว “อาจารย์เซี่ยนอวี๋เลิกงานแล้วใช่มั้ยครับ นั่งรถผมกลับมั้ยครับ”
“ฉันก็มีรถนะคะ!”
“ฉันไปส่งดีกว่าค่ะ!”
“รถของผมซื้อมาสามแสนเลยนะครับ!”
เจ้าพวกนี้เรียนรู้ได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ
นี่มันกระบวนการของลูกศิษย์ที่กำลังจะปล่อยให้อาจารย์อดตายนี่หว่า
ซุนเย่าหั่วเกิดความรู้สึกระแวงขั้นรุนแรงขึ้นมาทันที รีบเดินไปอยู่ข้างหลินเยวียน “วันนี้รุ่นน้องชอบอุณหภูมิแบบเดิมเนอะ ฉันจะให้คนปรับอุณหภูมิแอร์ไว้ก่อน ระหว่างทางจะผ่านร้านชานมที่ฉันลงทุนเปิดไปก่อนหน้านี้ มีทุกรสชาติ อาหารเย็นพวกเราก็แวะกินแถวนั้นเลยแล้วกัน ตรงนั้นมีร้านอาหารที่ดังมากๆ ฉันจองไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว!”
ทุกคน “…”
เมื่อหลินเยวียนกับซุนเย่าหั่วเดินออกไป ผู้คนกลุ่มนี้ต่างคนต่างมองหน้ากัน พูดอย่างยกย่องชมเชย “เทียบกับรุ่นพี่ซุนเย่าหั่วแล้ว พวกเรายังห่างไกลอีกหลายโยชน์จริงๆ ด้วย!”
“โฮ่ง!”
มีคนร้องขึ้นมา
ทุกคนมองไปทางคนที่ร้องออกมาด้วยความสับสน คนคนนั้นกลับเผยรอยยิ้มบางอย่างไม่ใส่ใจ ประหนึ่งกระจ่างในความจริงขึ้นมา “ฉันบอกให้พวกนายรู้ไว้วันนี้เลยนะ ฉันเองก็ทำได้เหมือนกัน!”
ทุกคนกระจ่างขึ้นมาทันที
ดังนั้นจึงพากันทำตามด้วย
อีกด้านหนึ่ง หลินเยวียนขึ้นมาบนรถแล้ว
ซุนเย่าหั่วขับรถตรงไปยังร้านชานมจริงๆ
ที่สำคัญคือการตอบโต้ของเจียงขุยในครั้งก่อนได้สร้างปมในใจของเขา
ร้านชานมนี้อยู่บนเส้นทางที่หลินเยวียนเดินทางไปทำงานพอดี มีรสชาติหลากหลาย ขณะที่หลินเยวียนกำลังดื่มชานม ซุนเย่าหั่วก็ยังเตือนพนักงานในร้านด้วย “หลังจากนี้ถ้าคุณผู้ชายท่านนี้มาดื่มชานมร้านเรา ไม่ต้องเก็บเงินนะ”
หลังจากไปร้านชานม
ซุนเย่าหั่วก็พาหลินเยวียนไปกินข้าวยังร้านอาหารซึ่งจองล่วงหน้าไว้แล้ว
ร้านอาหารนี้รสชาติไม่เลวเลยจริงๆ หลินเยวียนจึงกินอย่างสำราญใจ
ทว่าในครั้งนี้ หลินเยวียนเป็นคนจ่ายเงินเอง
จะให้รุ่นพี่ซุนเย่าหั่วควักกระเป๋าจ่ายทุกครั้งไม่ได้ หลินเยวียนเองก็รู้จักการตอบแทนน้ำใจเหมือนกัน
“ให้นายนายจ่ายได้ยังไงกัน”
ระหว่างทางที่ส่งหลินเยวียนกลับบ้าน ซุนเย่าหั่วก็พึมพำไม่หยุด
เขาสั่งอาหารดีๆ มาตั้งเยอะแยะ อาหารมื้อหนึ่งจ่ายเงินไปมาก ก็เพื่อเลี้ยงดูปูเสื่อหลินเยวียนให้ดี เพื่อแสดงความขอบคุณ แต่นึกไม่ถึงว่าท้ายที่สุดแล้วจะเป็นหลินเยวียนที่จ่ายเงิน
นั่นทำให้เขารู้สึกว่าไม่เหมาะสม
“ครั้งหน้าพี่ค่อยเลี้ยง” หลินเยวียนพูด
ซุนเย่าหั่วถึงได้หยุด
เขาถึงกับขบคิดว่าตนควรเปิดร้านอาหารดีไหม ทำอาหารที่รุ่นน้องชอบกินโดยเฉพาะ สถานที่แบบนี้ถึงจะขยายช่องทางการทำมาหากินได้
แต่ว่าในตอนนี้เขาไม่มีเงินมากขนาดนั้น ไว้ค่อยคิดเรื่องนี้ทีหลังก็แล้วกัน
ไม่แน่อาจใช้เวลาอีกไม่นาน
ใช่แล้วละ
ซุนเย่าหั่วในตอนนี้ ไม่เหมือนเดิมแล้ว!
ถึงแม้เพลงกุหลาบแดงจะเพิ่งออกมาได้ไม่นาน แต่เขาก็เริ่มมีชื่อเสียงที่มั่นคง มีกลิ่นอายของคนดังบ้างแล้ว
วันนี้ด้านนอกมีหลายแบรนด์มาหาผู้จัดการของเขาถึงที่ แม้จะไม่ถึงกับหัวกระไดไม่แห้ง แต่เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนก็ต่างกันราวฟ้ากับดิน!
นอกจากนั้นแล้ว
เส้นทางที่บริษัทที่ให้ซุนเย่าหั่วหลังจากนี้ก็วางไว้อย่างชัดเจน ทั้งรายการมีคุณภาพต่างๆ ก็ล้วนเป็นสิ่งที่ก่อนหน้านี้ซุนเย่าหั่วไม่เคยคาดฝัน
ไม่อย่างนั้นเด็กใหม่ในบริษัทจะมารุมล้อมซุนเย่าหั่วทำไมล่ะ
อย่าคิดว่าคนกลุ่มนี้เป็นแค่เด็กใหม่ธรรมดาเชียวนะ แท้จริงแล้วแต่ละคนฝีมือยอดเยี่ยมทีเดียว
ทว่าคนกลุ่มนี้ของบริษัทก็ยังคิดว่าความสำเร็จต้องพึ่งพาการประจบประแจงจริงๆ?
แปลกจริง
เคล็ดลับความสำเร็จของฉันซุนเย่าหั่ว ก็คือความจริงใจ!
…ในการประจบ!
ไม่ผิดหรอก การประจบด้วยความจริงใจถึงจะเป็นการประจบที่มีชั้นเชิงที่สุด
ที่ฉันดีกับรุ่นน้อง ก็ล้วนมาจากใจ คิดสิ่งที่รุ่นน้องคิด กังวลในสิ่งที่รุ่นน้องกังวล ถึงขั้นที่กลายเป็นความทรงจำถาวร สามารถทำได้อัตโนมัติเชียวละ!
เจ้าพวกนั้นยังห่างไกลอีกมาก
หากปราศจากการประจบอย่างจริงใจ ก็จะดูขอไปทีมากเกินไป ไร้ซึ่งเทคนิค เจียงขุยจัดการพวกเขาได้ในพริบตา!
“…”
เมื่อถึงด้านล่างตึก
จู่ๆ หลินเยวียนก็เอ่ยขึ้น “รุ่นพี่”
ซุนเย่าหั่วรีบตอบ “รุ่นน้องมีอะไรเชิญบอกมาได้เลย”
หลินเยวียนบอกกับเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่ไม่ใช่หมา พี่เป็นคน”
ซุนเย่าหั่วชะงักไป ชั่วขณะนั้นหัวใจก็อุ่นวาบ พยักหน้าซ้ำๆ
……………………………………………………………..
.
