อีกแล้ว
เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย ถ้าอีอูยอนทำดีด้วยนิดหน่อย เขาก็จะตื่นเต้นอยู่คนเดียวโดยไม่รู้อะไรเลย…แล้วสุดท้ายก็เป็นแบบนี้
อินซอบนั่งลงที่โต๊ะตามลำพัง และกินสลัดที่เหลือจนหมด เขาคิดว่าจะต้มเส้นพาสต้าดีไหม แต่ความอยากอาหารของเขาก็หายไปแล้ว เขาก็เลยทิ้งซอสทั้งหมดไป อินซอบรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้องไห้ขณะเช็ดโต๊ะให้สะอาด
“น่าเบื่อ…”
ขนาดหมาหรือลิงยังเกิดการเรียนรู้เมื่อถูกสั่งให้ฝึกซ้ำๆ แต่ตัวเขาเองเป็นคนแท้ๆ กลับผิดหวัง และเสียใจกับเรื่องเดิมๆ ทุกครั้ง ชเวอินซอบเดินเข้าไปในห้องที่อีอูยอนให้ใช้ เขานอนลงบนพื้นและเอาผ้าห่มคลุมจนมิดหัว
หนีไปเลยดีไหมนะ เราจะอยู่อย่างเห็นแก่ตัวได้หรือเปล่า นี่เราไม่สามารถอยู่โดยทำเรื่องที่ตัวเองอยากทำไปด้วยได้เหรอ…ไม่ได้อยู่แล้ว เราลากเอาคนอื่นเข้ามาอยู่ในปัญหานี้แล้ว เราจะรอดคนเดียวแล้วหนีไปไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ชอบเลย ไม่ว่ายังไงอีอูยอนก็คงไม่เชื่อเราอยู่แล้ว ถ้าเราทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อีกเดี๋ยว…
“…!”
“ทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้เหรอครับ”
“ทำไม…”
“ผมขับรถกลับมาอีกรอบ เพราะลืมของไว้น่ะครับ ไม่ได้ยินเสียงผมเรียกเหรอครับ”
พอปิดประตูแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปงแล้ว อินซอบก็ไม่ได้ยินเสียงที่เข้ามาเลย อีอูยอนมองอินซอบที่คู้ตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายและเหนอะหนะไปด้วยเหงื่ออย่างนึกสนุก
“ร้องไห้ทำไมครับ”
“…”
“เป็นแบบนั้น เพราะผมอยู่กับผู้หญิงเหรอ”
แม้จะพยายามทำเหมือนไม่เป็นอะไร แต่สภาพของเขาก็น่าขันอยู่ดี อินซอบดึงผ้าห่มที่อีอูยอนจับไว้
“อย่าใส่ใจเลยครับ”
อีอูยอนหัวเราะเบาๆ ให้กับคำพูดของอินซอบ อินซอบรู้สึกว่าเสียงหัวเราะนั้นทำให้หัวใจของเขาบีบรัดจนเจ็บแปลบ ไม่ว่าตัวเขาจะทำอะไร สุดท้ายอีอูยอนก็จะมองว่าทุกอย่างเป็นเหมือนการล้อเล่นเท่านั้น
แม้กระทั่งการพูดกระแทกกระทั้น การทำตัวใจดีด้วย และขอให้ทำเรื่องแปลกๆ ก็เป็นแค่การกระทำที่ไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษเลยเท่านั้น เหมือนความใจดีที่ฟิลลิปจำไม่ได้ว่าได้หยิบยื่นให้ปีเตอร์ และไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
“ต้องใส่ใจสิครับ”
“…”
“เพราะใส่ใจ ถึงได้พาผู้หญิงไปที่โรงแรมไงครับ ผมไปไม่ถึงโรงแรมเพราะพวกนักข่าว ผมบอกให้เธอรออยู่ข้างล่างแล้ว แต่เธอก็จะให้พาขึ้นมาน่ะครับ เธอคงคิดที่จะมาดูว่าผมมีผู้หญิงคนอื่นนอกจากตัวเองหรือเปล่าล่ะมั้งครับ โง่จริงๆ”
ชเวอินซอบไม่คิดที่จะหัวเราะเยาะเธอ ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนโง่เหมือนกันหมด
“เข้าใจแล้วครับ”
อินซอบจงใจตอบเสียงแข็ง และซ่อนตัวในผ้าห่มอีกครั้ง อีอูยอนเลิกผ้าห่มออก
“…คุณทำแบบนี้ทำไมกันแน่ครับ”.
“ผมไม่เหมือนคุณอินซอบนะครับ ถ้าผมไม่ได้ทำนานๆ มันจะหน่วงจนผมเจ็บท้องน้อยเลยล่ะครับ”
“…”
“ผมต้องปลดปล่อยนะครับ ไม่ใช่การปลดปล่อยด้วยมือหรือปาก แต่ผมหมายถึงการยัดเข้าไปในรูดีๆ แล้วทำให้เสร็จน่ะครับ”
อินซอบยังคงไม่ชินกับท่าทางของอีอูยอนที่พูดคำหยาบคายแบบนั้นออกมาด้วยสีหน้าอบอุ่นและอ่อนโยนแบบนั้น มันเป็นความรู้สึกเหมือนดูฉากหนึ่งของภาพยนตร์แปลกๆ ที่นักพากย์พากย์ไปตามจำนวนคำเท่านั้น
“ดังนั้นผมก็เลยจะไปมีเซ็กส์ไงครับ แต่ผมจะออกไปทำข้างนอก เพราะเห็นแก่คุณอินซอบครับ”
“…ครับ ขอให้โชคดีนะครับ”
ทำไมคนคนนี้ถึงมาบอกเราว่าจะออกไปมีเซ็กส์กันนะ ต่อให้ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ เราก็รู้อยู่แล้ว
อินซอบเกร็งมือเพื่อที่จะแย่งผ้าห่มมาจากมือของอีอูยอน แต่อีอูยอนกลับไม่ยอมผ่อนแรงในมือที่กำลังจับผ้าห่มไว้เลย
“คุณอินซอบร้องไห้เพราะผมเหรอครับ”
“เปล่าครับ ผมแค่ร้องเพราะเศร้าเฉยๆ”
“แต่คุณก็อารมณ์ดีนี่ครับ พอได้ยินเสียงประตู คุณก็วิ่งมาเลย วิ่งมาที่ประตูหน้าบ้านเหมือนหมาเลยล่ะ”
“…”
“คุณร้องไห้ เพราะผมจะออกไปกับผู้หญิงคนอื่นในขณะที่คุณเตรียมอาหารไว้รอเหรอครับ”
อีอูยอนเดาะลิ้นเบาๆ ก่อนจะช่วยเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาบนหน้าของอินซอบ แม้มือที่ไล้ลงมาตามใบหน้าจะอ่อนโยนมาก แต่อินซอบก็ตั้งปณิธานไว้ในใจว่าเขาจะใจสั่นไม่ได้เด็ดขาด
“ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะเหตุผลนั้นครับ”
“คุณร้องไห้เพราะผมนี่ครับ คิดว่าผมจะมีเซ็กส์กับผู้หญิง”
“…เปล่าครับ”
“ทำไมล่ะครับ คุณอินซอบชอบผมไม่ใช่เหรอ เพราะชอบผม ก็เลยทำตัวไร้สาระแบบที่ทำอยู่ตอนนี้ไงครับ”
“ออกไปเถอะครับ คนคนนั้นเขารออยู่นะครับ”
อีอูยอนจับแขนของอินซอบที่กำลังจะนอนลงอีกครั้งและเอ่ยถาม
“อย่าแกล้งทำตัวเป็นเด็กเลยครับ บอกมาตรงๆ เถอะว่าที่คุณร้องไห้เป็นเด็กๆ เพราะอยากจะมีเซ็กส์กับผม”
“นี่มัน…! ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ”
แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเอาข้อสรุปแบบนั้นมาจากไหน แต่อินซอบก็หน้าแดงด้วยความงงงัน
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ มันไม่ใช่…เพราะงั้นคุณไปเถอะครับ”
เขาอยากจะนอนหลับไปบนพื้นทั้งอย่างนี้ แต่อีอูยอนกลับจับแขนของอินซอบไว้ไม่ยอมปล่อย
“งั้นทำไมถึงแกล้งร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางล่ะครับ”
“…”
สีหน้าของอินซอบที่เห็นก่อนที่จะปิดประตูออกไปทำให้อีอูยอนอารมณ์ไม่ดี เขาอารมณ์ไม่ดีจนเสียงของผู้หญิงที่พูดพล่ามอยู่ข้างๆ ไม่เข้าหูของเขาเลยแม้แต่คำเดียว สุดท้ายเขาก็บอกว่าลืมของไว้ และขับรถกลับมา
พอไม่เห็นอินซอบเขาก็เดินมาในห้องด้านในจึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายนอนอยู่ในสภาพที่เอาผ้าห่มมาคลุมหัว
วินาทีที่เห็นภาพของอินซอบหอบหายใจพลางกลั้นน้ำตาเอาไว้ทั้งหน้าแดง ช่วงล่างของอีอูยอนก็หน่วงขึ้นมาอย่างในทันใด เป็นความรู้สึกที่เขารู้สึกมาตลอดเวลาที่นั่งรถกลับบ้านในวันนี้
ถ้าอยากจะให้ความรู้สึกหน่วงๆ นี้หายไป เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากสอดไส้เข้าไปดีๆ ในช่องทางนั้นและปลดปล่อยออกมา แม้การยืมมือหรือปากของชเวอินซอบมาปลดปล่อยความต้องการจะทำให้เกิดอารมณ์พอสมควร แต่แค่นั้นไม่ใช่การแก้ปัญหาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขารู้สึกว่ามันยังไม่พอ
ทั้งๆ ที่รู้ความจริงนั้น แต่พอเห็นว่าชเวอินซอบเอาผ้าห่มคลุมหัวแล้วร้องไห้อยู่คนเดียว เขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
อีอูยอนถามด้วยเสียงปกติเหมือนกับตัดสินใจได้แล้วทั้งที่ยังขมวดคิ้วอยู่
“คุณอินซอบ งั้นคุณจะมีเซ็กส์กับผมไหมครับ”
ชเวอินซอบเงยหน้ามองอีอูยอนอย่างเหม่อลอย แม้จะมีนานๆ ครั้งที่อีกฝ่ายพูดสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ แต่ไม่เคยเข้าใจยากเท่ากับตอนนี้
อีอูยอนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่มีแววล้อเล่น
“คุณอินซอบ ผมถามว่าจะมีเซ็กส์กับผมไหมไงครับ”
“…ครับ?”
อีอูยอนบังคับให้อินซอบลุกขึ้น เขายื่นมือออกมาและคลำลงไปตามร่องก้นของอินซอบ
“ตอนนี้ผมกำลังถามอยู่นะครับว่าคุณอินซอบอยากให้ผมเอาไอ้นั่นของผมยัดไปในช่องทางด้านหลังของคุณหรือเปล่า”
ไม่มีคำที่จะสามารถอธิบายให้ง่ายกว่านี้ได้อีกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นอินซอบก็ไม่สามารถยอมรับคำพูดของอีอูยอนได้ เขาจึงกะพริบตาพร้อมกับทำหน้าเหมือนโดนตีท้ายทอยอย่างแรง
ดูเหมือนไม่ว่าจะพูดอะไร อินซอบก็ไม่สามารถยอมรับสถานการณ์นั้นได้ อีอูยอนทำหน้าไม่พอใจอยู่ครู่เดียว และใช้นิ้วลูบแก้มอินซอบ
“คุณอินซอบ งั้นผมจะพูดแค่นี้นะครับ คุณอยากให้ผมพาผู้หญิงคนนั้นไปที่เตียงตรงหน้าคุณอินซอบเหรอครับ”
ส่วนล่างของเขาแข็งยิ่งกว่าเมื่อครู่ เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองจะไปถึงโรงแรมได้ อีอูยอนจับคางอินซอบก่อนจะดันออกไปอย่างรุนแรง
“อยากเห็นฉันนอนกับผู้หญิงต่อหน้านายเหรอ ถ้าไม่ก็บอกว่าไม่สิ ส่วนเรื่องอื่นฉันจะทำเอง”
“…ไม่…”
อินซอบส่ายหน้าอย่างเหม่อลอย
เขาไม่ต้องการอย่างนั้น ไม่สิ ไม่ชอบเลยแหละ เขาไม่ได้ทนลำบากอยู่ที่นี่เพื่อมองภาพนั้น
“ก็แค่นั้นแหละครับ”
อีอูยอนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า และต่อสายหาผู้หญิงที่รออยู่ที่รถ เขาบอกว่ามีธุระด่วนที่ต้องรีบไปทำเดี๋ยวนี้ และไม่พูดต่อสักคำว่าขอโทษก่อนจะตัดสายไป
อีอูยอนโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไปอย่างไม่สนใจ และลากแขนอินซอบออกไปจากห้อง
“จะ จะทำอะไร…”
“ก็จะทำอย่างที่คุณอินซอบเลือกน่ะสิครับ ตอนนี้ผมต้องการรูที่จะสอดใส่ และคุณอินซอบก็ต้องให้มันด้วย”
“ทำไมผมต้องให้ ไม่เอาครับ ไม่เอา…”
เขาถูกโยนลงบนเตียง พอเห็นว่าอีอูยอนปิดประตูห้อง และถอดเสื้อออกแล้ว อินซอบก็ตกใจกลัวก่อนจะลุกขึ้น
“จะไปไหนครับ”
“ไม่ทำแล้วครับ”
“ทำไมครับ”
“ไม่อยากทำครับ”
“ทำไม”
“ก็…”
“ทำไม”
อีอูยอนเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าไม่เข้าใจจริงๆ
“ทำไมถึงไม่อยากครับ คุณอินซอบชอบผมนี่ครับ”
“…”
อีอูยอนแกะกระดุมออกทีละเม็ดพร้อมพูดต่อ
“คุณไม่อยากให้ผมทำกับผู้หญิง แต่ก็ห้ามทำกับคุณด้วย มีที่ไหนล่ะครับ คำพูดเห็นแก่ตัวแบบนั้นน่ะ”
“กะ ก็คุณอีอูยอนไม่ได้ทำแบบนั้น เพราะอยากทำกับผมนี่ครับ!”
อินซอบหาเหตุผลเพื่อที่จะห้ามอีอูยอนสุดชีวิต
“เพราะคุณอีอูยอนไม่ได้อยากทำกับผมไงครับ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็…”
เขาคิดว่าอีอูยอนชอบผู้หญิง เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเหมือนกับการล้อเล่นที่โหดร้ายเพื่อให้เขาเกิดความอับอาย แต่เรื่องตอนนี้เป็นเรื่องที่ไม่สามารถคิดว่าเป็นการล้อเล่นได้
“ถ้าผมอยากทำกับคุณอินซอบ คุณจะพูดว่าทำได้เลยไหมครับ”
“ที่ผมจะพูดก็คือ…”
อีอูยอนพูดว่า ‘อะฮ่า’ ก่อนจะพยักหน้า
“ผมอยากทำครับ กับคุณอินซอบ”
“อย่าโกหก…”
อีอูยอนใช้มือของตัวเองปิดปากอินซอบ
“หุบปากแล้วฟังนะครับ คนเขากำลังพูดอยู่แท้ๆ”
“…!”
“ผมอยากทำครับ ผมอยากยัดไอ้นั่นของผมเข้าไปในรูของคุณ อยากได้ยินคำนี้ใช่ไหมครับ”
