ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] – ตอนที่ 94 หักข้อมือ ปราชญ์ทั้งสองแห่งโลกันต์!

ตอนที่ 94 หักข้อมือ ปราชญ์ทั้งสองแห่งโลกันต์!

ไม่นานนัก ทั้งกลุ่มก็มาถึงตำหนักองค์หญิง

หยางจิงจัดแจงเสื้อผ้าของตน ก่อนจะก้าวไปด้านหน้าเพื่อเคาะประตู

แอด!

ประตูตำหนักเปิดออก หลัวชิงเซียนในอาภรณ์สีขาวราวหิมะเดินออกมา ซึ่งในเวลานี้หนิงฝานออกไปด้านนอกเพื่อลงชื่อเข้าใช้ เขาเลยไม่ได้อยู่ในตำหนัก

“หืม? เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่!”

เมื่อเห็นหยางจิงยืนอยู่ด้านนอกของประตู หลัวชิงเซียนพลันขมวดคิ้วแน่น

นางทราบเรื่องของหยางจิงแล้ว และหลินไท่ซูเคยขอร้องให้นางแต่งงานกับเขาเมื่อหลายปีก่อน แต่นางไม่ตกลง

ประการแรก นางไม่ต้องการตกเป็นเครื่องมือของแต่งงานระหว่างราชวงศ์!

ประการที่สอง หากมองภายนอกแล้ว หยางจิงคือผู้ที่อุทิศทั้งหัวใจให้กับนาง แต่สุดท้ายเขาลอบสร้างรังรักไว้ โดยมีสาวงามกว่าสามพันคนร้องเพลงขับกล่อมและเต้นรำกับเขาในทุกค่ำคืน นับว่าเป็นคนเจ้าชู้อย่างแท้จริง!

นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าหยางจิงจะมาที่นี่อีกครั้ง

เมื่อเห็นหลัวชิงเซียนในชุดสีขาวบริสุทธิ์ แววตาของหยางจิงก็เผยความยินดีออกมาทันที ไฟแห่งความปรารถนาลุกท่วมท้องน้อยของเขาอย่างไม่อาจขวางกั้น

เขาอยากครอบครองหลัวชิงเซียนมานาน และเขาต้องการให้นางอยู่ใต้อาณัติของเขาเสมอมา

น่าเสียดายที่ไม่อาจทำเช่นนั้นได้

โชคดีที่เวลานี้หลินไท่ซูปิดด่านฝึกตน ทำให้ราชวงศ์เทพขนนกอ่อนแอมากยิ่งขึ้น โอกาสที่เขาจะครอบครองความงามนี้จึงหวนกลับมาอีกครั้ง

“ชิงเซียน ไม่ได้พบเจอกันเสียนาน เจ้ายังงดงามไม่เปลี่ยนแปลงเลย!”

เมื่อหยางจิงกล่าวคำ น้ำเสียงของเขามีเสน่ห์และนุ่มนวล ทว่าในใจลึก ๆ กลับเต็มไปด้วยความปรารถนาชั่วร้าย

แต่ใบหน้าของหลัวชิงเซียนกลับไร้ซึ่งท่าทีใด ความเย็นชาที่พร้อมขับไล่ผู้คนออกไปไกลนับหมื่นลี้พลันปรากฏ “เรารู้จักกันด้วยหรือ!”

สิ้นเสียงนั้น นางก็ต้องการจะปิดประตูตำหนักอีกครั้ง

ทว่าหยางจิงเอื้อมมือออกไปขวาง เขาไม่ได้รู้สึกผิดหวังที่อีกฝ่ายเย็นชา แต่กลับยิ่งปรารถนาในตัวนางมากขึ้น

เขาชอบการเอาชนะสตรีที่งดงามและเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็งมากที่สุด โดยเฉพาะกับหลัวชิงเซียน!

หยางจิงกล่าวคำอย่างเสน่หา “ชิงเซียน ข้ามาที่นี่เพื่อขอเจ้าแต่งงาน ได้โปรดแต่งงานกับข้าและเป็นพระชายาขององค์ชายใหญ่ผู้นี้ เพื่อที่เจ้าจะได้เป็นจักรพรรดินีแห่งดินแดนผานอู่ในอนาคต”

“หยางจิง เลิกเพ้อฝันเรื่องข้าเสีย ข้าจะไม่แต่งงานกับเจ้าและตอนนี้ข้าก็มีสามีแล้วด้วย!”

หลัวชิงเซียนเอ่ยตำหนิอย่างไม่แยแส

“สามีขยะที่ต้องคำสาปอมตะนั่นน่ะหรือ?”

หยางจิงเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างเย่อหยิ่ง “ชิงเซียน เจ้าคือองค์หญิงผู้สง่างาม จะแต่งงานกับบุคคลเช่นนั้นได้อย่างไร? เจ้าคือองค์หญิงแห่งราชวงศ์เทพขนนก และข้าคือองค์ชายแห่งราชวงศ์ผานอู่ นับว่าเหมาะสมกว่ามันเป็นไหน ๆ!”

ทันทีที่กล่าวจบ เขาก็คว้าข้อมือหลัวชิงเซียนไว้ก่อนจะเอ่ยคำอ่อนโยน “ชิงเซียน เจ้าสามารถแต่งงานกับข้าได้ ข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เหมาะสมจะเป็นสามีที่แท้จริงของเจ้า”

“ปล่อย!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ ดวงตาของหลัวชิงเซียนพลันเผยความเย็นชา นางปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์และพยายามจะสะบัดข้อมือของหยางจิงออก

ทว่ายามนี้นางอยู่ในสองอำนาจปราชญ์เท่านั้น ขณะที่หยางจิงอยู่ในสามอำนาจปราชญ์ ซึ่งนางมิอาจหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาได้

ครู่ต่อมา หยางจิงคิดผลีผลาม เขาไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ ทว่ายังก้าวขาไปด้านหน้าและต้องการโอบกอดหลัวชิงเซียนเอาไว้ด้วย

“ไอ้ตัวบัดซบ!”

ทันใดนั้น เสียงสบถเย็นชาก็ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏพลังศักดิ์สิทธิ์ไร้ผู้ใดเทียบ มันคือสุดยอดพลังอันน่าสะพรึงขับไล่หยางจิงโดยตรง

“เป็นผู้ใด!”

การมาเยือนอันน่าสะพรึงนี้สร้างความตื่นตระหนกให้กับหยางจิงทันที

หลังจากเขาจับจ้อง หนิงฝานในชุดคลุมธรรมดาก็เดินกลับเข้ามาภายในตำหนัก

ชายหนุ่มไม่สนใจหยางจิง เขาหันมองหลัวชิงเซียนแล้วกล่าวถามเสียงเบา “ภรรยา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่เป็นไร” หลัวชิงเซียนส่ายศีรษะ

หนิงฝานพยักหน้าก่อนจะหันกลับมา สายตาจ้องมองหยางจิงอย่างเย็นชาพร้อมจิตสังหารที่ปะทุออกมา

เมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ หยางจิงรู้ถึงตัวตนของหนิงฝานในทันที แล้วเขาก็เอ่ยวาจาเหยียดหยามออกมา “เจ้าเองน่ะหรือ สามีของชิงเซียนที่ไร้ประโยชน์ผู้ต้องคำสาปอมตะ? เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรกับนางแล้วหรือไร? หากเจ้ายังเห็นแก่อนาคตของนาง ก็รีบไสหัวออกไปจากชีวิตของนางเสีย หากไม่ องค์ชายผู้นี้จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไว้แน่!”

“ไอ้เวรนี่ มือข้างไหนที่เจ้าใช้แตะต้องชิงเซียน?”

หนิงฝานไม่ตอบกลับ แต่ถามออกไปด้วยความเย็นชา

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว หยางจิงพลันโกรธจัดทันที “บัดซบ! ข้าคือองค์ชายใหญ่แห่งราชวงศ์ผานอู่ เจ้าเป็นผู้ใดจึงบังอาจกล่าววาจาเช่นนี้!”

“มือข้างไหน?” หนิงฝานถามอีกครั้ง ดวงตาของเขายิ่งเย็นชา

เมื่อเห็นเช่นนี้ ใบหน้าของหยางจิงกลายเป็นซีดขาว

ไม่ต้องกล่าวถึงสถานะที่ยิ่งใหญ่ในตำแหน่งองค์ชายใหญ่แห่งราชวงศ์ผานอู่ เพียงแค่ผู้ติดตามปราชญ์ทั้งสองแห่งโลกันต์ก็เพียงพอจะสยบราชวงศ์เทพขนนกทั้งหมดแล้ว

เขาไม่เชื่อว่าหนิงฝานที่อยู่ในขอบเขตปราชญ์ยุทธ์สวรรค์ขั้นแรกจะกล้าโจมตีก่อน และยิ่งไม่เชื่อว่าราชวงศ์เทพขนนกที่กำลังอ่อนแอจนถึงขีดสุดนี้จะกล้ารุกรานเขา เพียงเพราะต้องการช่วยเหลือบุตรชายที่ไร้ประโยชน์ผู้นี้

“มือข้างไหน?”

หนิงฝานกล่าวเป็นครั้งที่สาม จิตสังหารเผยชัดในแววตา

เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของหนิงฝานที่รุนแรง หลินเทียนเยวี่ยนและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“หนิงฝาน อย่าได้หยาบคายนัก นี่คือองค์ชายใหญ่แห่งราชวงศ์ผานอู่!”

“หนิงฝาน หยุดแค่นี้เถิด ชิงเซียนก็ไม่ได้รับอันตรายใดนี่!”

“หนิงฝาน เจ้าควรทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของพี่ชายหยาง หากเจ้าโจมตีเขา ราชวงศ์เทพขนนกย่อมไม่อาจปกป้องเจ้าได้!”

“…”

องค์ชายมังกรทั้งห้าเกลี้ยกล่อม ทว่าในใจกลับรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

นี่คือสถานการณ์ที่พวกเขาต้องการ

ส่วนหลัวชิงเซียนนั้นรู้ตัวตนของหยางจิงดี นางจึงส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนจะกล่าวกับหนิงฝาน “สามี ท่านลืมมันไปเสีย”

แต่หนิงฝานส่ายศีรษะอย่างไม่ยินยอม ก่อนจะหันมองหยางจิงอีกครั้ง “ในเมื่อเจ้าไม่พูดว่ามือข้างไหน เช่นนั้นมือทั้งสองข้างนี้ก็นับว่าไร้ประโยชน์!”

ทันทีที่กล่าวจบ ร่างของหนิงฝานพลันวูบไหว

กร๊อบ! กร๊อบ!

“อ๊าก!”

ทันใดนั้น หลังจากเกิดเสียงดังขึ้นสองครั้ง เสียงกรีดร้องของหยางจิงก็ดังลั่นไปทั่วตำหนัก

เมื่อได้ยินเสียงร้อง ทุกคนพลันตื่นตระหนกก่อนจะรีบหันไปมองทางต้นเสียง แล้วพบว่าข้อมือทั้งสองข้างของหยางจิงนั้นแตกหัก ขณะเดียวกันความเจ็บปวดจากกระดูกที่แตกหักก็ทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวจนอัปลักษณ์

“หนิงฝาน เจ้ากล้า!”

“รู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรลงไป!”

“เจ้าคิดก่อสงครามระหว่างราชวงศ์เทพขนนกกับราชวงศ์ผ่านอู่หรือ!”

“…”

องค์ชายมังกรทั้งห้าตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

ทว่าในใจกลับยินดียิ่ง

เวลานี้ความขัดแย้งเกิดขึ้นแล้ว ในไม่ช้าพวกเขาจะได้ทราบว่าจวินซ่างผู้นี้เกี่ยวข้องกับหลัวชิงเซียนและหนิงฝานหรือไม่

“สามี…” เมื่อหลัวชิงเซียนเห็นว่าหนิงฝานลงมือกับอีกฝ่าย ในใจของนางพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา นางตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าเหตุการณ์ในวันนี้จะรุนแรงมากเพียงใด นางจะช่วยหนิงฝานแบกรับไว้เอง!

ขณะนี้ใบหน้าของหยางจิงบิดเบี้ยว เขามองหนิงฝานพร้อมแววตาเกรี้ยวกราด “ไอ้ตัวบัดซบ! เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงหักข้อมือข้า! หากข้าประสงค์ให้เจ้าตาย วันนี้จักไม่มีผู้ใดช่วยเหลือเจ้าได้!”

ทันทีที่กล่าวจบ เขาก็เรียกหาปราชญ์ทั้งสองแห่งโลกันต์ทันที

พรึ่บ พรึ่บ!

ชั่วพริบตานั้น ปราชญ์ทั้งสองแห่งโลกันต์พลันปรากฏตัวขึ้นหน้าตำหนักองค์หญิง

“ไอ้ตัวบัดซบ!”

“กล้าหาญนัก!”

“ผู้ใดเป็นคนลงมือ!”

เมื่อเห็นว่าหยางจิงข้อมือหัก ทั้งสองยิ่งโกรธเกรี้ยว

ตู้ม ตู้ม!

พลังขอบเขตปราชญ์ยุทธ์สวรรค์ขั้นที่เจ็ดพลันปะทุออกมา และปราณศักดิ์สิทธิ์ที่มากมายมหาศาลนี้ก็ทำให้ตำหนักทั้งตำหนักสั่นสะเทือน

หยางจิงมองหนิงฝานด้วยแววตาดุร้าย “ท่านผู้เฒ่า เป็นมันผู้นั้นที่ทำ สังหารมันให้ข้าเสีย!”

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าทำร้ายองค์ชายแห่งราชวงศ์ผานอู่!”

“เป็นเพียงปราชญ์ยุทธ์สวรรค์ขั้นแรก แต่บังอาจยิ่งนัก!”

สิ้นวาจา ปราชญ์ทั้งสองแห่งโลกันต์ก็พุ่งเข้าหาหนิงฝานทันที!