หลังจากที่ถังเย่ว์ซานทูลลาไทเฮาแล้วก็รีบตามล่าจับตัวกู้ฉังชิงในทันที ทว่าเขากลับได้รับรายงานว่ากู้ฉังชิงอยู่ที่ค่ายทหารโดยตลอด
ถังเย่ว์ซานรีบกลับมายังค่ายทหาร มองดูกู้ฉังชิงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง กู้ฉังชิงกำลังดับกองไฟด้านนอกห้องสำเร็จโทษอย่างเงียบๆ เขายังคงสวมกุญแจมือและโซ่ตรวน ไม่มีร่องรอยการหลบหนีเลยสักนิด
“เจ้า…เจ้าไม่ได้หนีไปแล้วหรอกหรือ”
กู้ฉังชิงเอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าอยู่ค่ายตลอด ไม่รู้ว่าใต้เท้าถังได้ยินเรื่องนั้นมาจากไหน”
“เป็นไปไม่ได้! ข้าพลิกแผ่นดินหาทั่วทั้งค่ายแล้ว! เจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่! เจ้า…” ถังเย่ว์ซานพลันคิดบางอย่างขึ้นมาได้ แววตาเป็นประกาย “เจ้าอยู่ที่ด่านสิบแปดอรหันต์”
นั่นเป็นเพียงที่เดียวที่ค่ายทหารจะหาไม่พบ เพราะหากเข้าไปแล้วมีแต่ตายสถานเดียว ถังหมิงฝ่าไปได้แค่สิบสองด่าน ส่วนทหารคนอื่นนั้นไม่ต้องพูดถึง
กู้ฉังชิงเพียงแค่ซ่อนตัวอยู่ที่ด่านใดสักด่านหนึ่ง ก็มั่นใจได้แล้วว่าไม่มีผู้ใดตามหาเขาเจอแน่นอน!
เจ้าเล่ห์นัก เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!
ทว่าถังเย่ว์ซานก็ยังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดกู้ฉังชิงถึงต้องทำเช่นนี้
หากเขาหนีออกไปฆ่าถังหมิงยังพอฟังขึ้น แต่เขากลับไม่ไป กลายเป็นมือสังหารคนอื่นที่ไปแทนเนี่ยสิ
เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้ซ่อนตัวอยู่ในนั้นอย่างนั้นหรือ เล่นซ่อนแอบหรืออย่างไรกัน
กู้ฉังชิงเอ่ยเสียงจริงจัง “ข้ากลัวว่าเปลวไฟจะลุกลามแล้วครอกข้าจนตายไปเสียก่อน ถึงได้หาสถานที่ปลอดภัยหลบซ่อนตัว”
ถังเย่ว์ซาน “…”
ต่อให้ถังเย่ว์ซานจะรู้สึกว่าเหตุผลนี้ฟังไม่ขึ้นสักแค่ไหน ก็ไม่อาจเปลี่ยนความจริงที่ว่ากู้ฉังชิงไม่ได้หลบหนีออกไปจากค่ายทหารได้
ถังเย่ว์ซานโกรธดังไฟสุมทรวง ทว่าไร้ที่ระบายอารมณ์
เขากัดฟันกรอดพลางเอ่ยเสียงเย็นชา “เหอะ! ต่อให้คราวนี้เจ้าไม่ได้หนีแล้วอย่างไรเล่า สามวันข้างหน้าเจ้าก็จะถูกประหารชีวิตอยู่ดี!”
ในนิมิตฝันของกู้เจียว เพราะกู้เฉิงเฟิงออกหน้ารับสารภาพผิด ถังเย่ว์ซานจึงปล่อยกู้ฉังชิงไป
ทว่าวันนี้กู้เฉิงเฟิงไม่ได้ออกมารับหน้าแทน สามวันต่อจากนี้ กู้ฉังชิงก็ยังคงถูกตัดสินประหารชีวิตอยู่ดี
เดิมทีกู้เฉิงเฟิงและกู้เจียวคิดว่าหากจับคนร้ายตัวจริงที่ลอบฆ่าถังหมิงได้ ก็ถือโอกาสสาวตัวคนที่อยู่หลังม่านที่ปลอมตัวเป็นเฟยซวงในวันนั้น เพื่อล้างมลทินและเปิดโปงความจริงว่ากู้ฉังชิงไม่ได้แหกคุก
แต่ใครจะไปคาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี้ ไม่ยอมเปิดเผยตัวตนของตัวเอง แต่กลับยืมมือของนายใหญ่ถังจัดการ
พวกเขาอยากจะเตือนถังเย่ว์ซานอยู่หรอก เฮ้อ พี่ใหญ่ของเจ้าไม่ได้แค่สั่งฆ่าเจ้าสารเลวถังหมิง แต่เขายังสมรู้ร่วมคิดกับคนอื่นวางแผนลอบฆ่าเจ้าด้วย
ทว่าพวกเขาจะบอกถังเย่ว์ซานในฐานะอะไร
น้องสาวน้องชายของกู้ฉังชิง หรือว่ามือสังหารที่ถูกไทเฮา ‘ประหารชีวิต’ ไปแล้วอย่างนั้นหรือ
ไม่ว่าแบบไหน ถังเย่ว์ซานก็ไม่มีทางเชื่อทั้งสิ้น
เรื่องแบบนี้ต้องให้คนที่ถังเย่ว์ซานเชื่อใจอย่างไร้ข้อกังขาเป็นคนพูด
ทว่าถังเย่ว์ซานผู้นี้ขี้ระแวงเสียเหลือเกิน เห็นได้ชัดจากที่เขาสงสัยว่าฮูหยินใหญ่ถังคิดจะฆ่าถังหมิง
วันต่อมา ฉินกงกงมาเยือนถึงจวนหยวนไซว่
“ไทเฮาเรียกพบใต้เท้าถัง ขอใต้เท้าถังโปรดเข้าวังไปพร้อมกับข้าบัดเดี๋ยวนี้ด้วยเถิด”
ถังเย่ว์ซานตามฉินกงกงเข้าวังไป
เขาเป็นชายที่ยังไม่แต่งงาน จึงไม่อาจเข้าไปในเขตวังหลังได้ จวงไทเฮาจึงรอพบเขาอยู่ที่ตำหนักปีกข้างของตำหนักจินหรวน
จวงไทเฮานั่งอยู่บนเก้าอี้หงส์ไม้สาลี่ทองที่ตั้งอยู่บนบัลลังก์ นางสวมชุดหงส์ปักดิ้นทองอร่าม สีหน้าเรียบเฉย บรรยายชวนอึดอัด
ถังเย่ว์ซานคุกเข่าลงพลางยกมือประสานขึ้นคำนับ “กระหม่อมถวายบังคมไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ ขอไทเฮาทรงพระเจริญพันปีพันพันปี!”
“ยืนขึ้น” จวงไทเฮาเอ่ย
“ขอบพระทัยไทเฮา” ถังเย่ว์ซานยืนขึ้นด้วยแววตาแน่วแน่
“ยกเก้าอี้มา” จวงไทเฮาสั่งฉินกงกง
ฉิงกงกงและขันทีน้อยยกเก้าอี้ตัวหนึ่งมาให้ถังเย่ว์ซาน วางลงกลางโถงของตำหนัก ตรงข้ามกับไทเฮา
เมื่อต้องนั่งประจันหน้ากับไทเฮาเช่นนี้ บรรยากาศก็ยิ่งประหลาดเข้าไปใหญ่ ทว่านี่เรียกได้ว่าเป็นเกียรติยศอันสูงสุดอย่างหนึ่ง ถังเย่ว์ซานจึงดีใจไม่น้อย
แม้จวงไทเฮาโกรธเกรี้ยวเพียงใดแต่ก็ยังเอ่ยด้วยเสียงน่าเกรงขาม “เจ้าเป็นขุนนางใกล้ชิดของข้า ข้าเชื่อใจเจ้า เช่นนั้นแล้วก็ไม่จะอ้อมค้อม ที่ข้าเรียกเจ้ามาวันนี้ก็เพราะเรื่องของกู้ตูเว่ย”
ถังเย่ว์ซานได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันแข็งข้างไป
เรื่องของกู้ฉังชิงนั้นเป็นที่กล่าวขานไปทั่วบ้านทั่วเมือง ในวังเองก็คงได้ยินข่าวตั้งนานแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าไทเฮาจะถามเรื่องนี้
จวงไทเฮาส่งสายตาให้ฉินกงกง
ฉินกงกงเข้าใจในทันใด ก่อนจะยกถาดใบหนึ่งมาวางตรงหน้า บนถาดนั้นมีกริชแกะสลักวางอยู่ “ใต้เท้าถัง โปรดดูขอรับ”
ถังเย่ว์ซานหยิบกริชขึ้นมาดู ฝักของกริชนั้นไม่มีอะไรพิเศษ แต่เมื่อเขาชักกริชออกมาจากฝัก ก็เห็นว่าระหว่างด้ามกริชและใบมีดนั้นมีอักษร ‘ชิง’ สลักอยู่
เขาพอจะเดาออกแล้วว่ากริชนี้เป็นของผู้ใด แต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงมาอยู่ในมือของไทเฮาได้ เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย “นี่คือ…”
ไทเฮายังคงเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หลังจากจัดการสองมือสังหารเมื่อคืนวาน พบสิ่งนี้บนตัวของพวกเขา”
ถังเย่ว์ซานเอ่ย “พวกเขาเป็นคนของกู้ฉังชิงอย่างนั้นหรือ กระหม่อมว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นฝีมือของพวกเขา!”
จวงไทเฮาเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าพาทหารออกรบมานานเสียเปล่า แม้แต่กับดักตื้นเขินแค่นี้ก็ดูไม่ออกเชียวหรือ! หากเป็นคนของกู้ฉังชิงจริงๆ จะใช้ของของกู้ฉังชิงลงมือหรืออย่างไร!”
ถังเย่ว์ซานชะงักไป
หากกู้ฉังชิงไปเป็นคนลงมือฆ่าด้วยตัวเอง อาจจะพลาดทิ้งหลักฐานไว้ในที่เกิดเหตุก็เป็นได้ แต่หากมีคนอื่นเอาของของเขามา เช่นนั้นแล้วก็จะไม่เรียกว่าป้ายความผิดได้อย่างไร
จวงไทเฮาพูดต่อ “ไม่ต้องดูแล้ว ข้าตรวจสอบกับคนของจวนติ้งอันโหวเรียบร้อยแล้ว นี่เป็นกริชของกู้ฉังชิง อีกอย่างข้าได้ข่าวมาว่าคืนวานเกิดเพลิงไหม้ที่ห้องสำเร็จโทษ กู้ตูเว่ยเกือบถูกไฟคลอกตาย”
ถังเย่ว์ซานวางกริชกลับลงบนถาด ฉินกงกงยกถาดแล้วถอยกลับมายืนอีกฝั่ง
ถังเย่ว์ซานตอบ “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่เขาซ่อนตัวอยู่ในด่านสิบแปดอรหันต์ จึงไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด”
จวงไทเฮาขมวดคิ้วหน้าบึ้งตึง “เขาต้องเข้าไปในหลบอยู่ในด่านค่ายกลเพียงเพราะเหตุเพลิงไหม้อย่างนั้นหรือ ข้าว่าต้องมีคนบังคับให้เขาไปที่นั่นอย่างแน่นอน”
“แล้วเหตุใดเขาถึงไม่จับตัวอีกฝ่ายไว้” ถังเย่ว์ซานถาม
ที่เขาสงสัยแบบนี้เพราะมีเหตุผลอย่างหนึ่ง
หากกู้ฉังชิงสู้อีกฝ่ายไม่ไหว เช่นนั้นก็แปลว่าหากเขาฝ่าค่ายกลได้ อีกฝ่ายก็ต้องผ่านไปได้เช่นกัน แล้วย่อมไล่ต้อนเขาออกมาจากค่ายกลได้เช่นกัน
ไทเฮาเอ่ยเสียงนิ่ง “หากอีกฝ่ายตลบหลังเขา บอกว่ามาเพื่อช่วยกู้ฉังชิง เป็นพวกเดียวกับเขา แล้วกู้ฉังชิงจะทำเช่นไรได้ เจ้าจะเชื่อเขา หรือว่าจะเชื่อนักฆ่าผู้นั้น”
แน่นอนว่า…เชื่อนักฆ่าคนนั้น
เพราะความเคียดแค้นบดบังสายตาของถังเย่ว์ซานไปแล้ว เขาไม่มีทางเชื่อหลักฐานที่เป็นคุณต่อกู้ฉังชิงแน่นอน
ถังเย่ว์ซานถูกไล่ต้อนจนพูดไม่ออก
จวงไทเฮาเอ่ยเสียงเนิบช้า “ข้ารู้ว่าเจ้าอยากประหารกู้ฉังชิง”
ถังเย่ว์ซานกำหมัดแน่น “แล้วเข้าไม่สมควรตายหรือพ่ะย่ะค่ะ เขาทำร้ายหมิงเอ๋อร์!”
แววตาของจวงไทเฮาเย็นวาบ ฟาดมือตบลงกับโต๊ะอย่างแรง “แต่หมิงเอ๋อร์ของเจ้าก็ทำร้ายผู้อื่นเช่นกัน!”
รังสีบารมีแก่กล้าทะลักแผ่ซ่านไปทั่วราวกับคลื่นสมุทร สุดยอดฝีมืออย่างถึงเย่ว์ซานยังต้องยอมก้มหัวอยู่ใต้ความน่าเกรงขามของพญาหงส์!
ถังเย่ว์ซานดูอ่อนน้อมลงไปมาก แต่น้ำเสียงยังคงไม่พึงพอใจ “เหตุใดไทเฮาถึงพูดเช่นนั้นเล่าพ่ะย่ะค่ะ”
“พาตัวเข้ามา!”
เมื่อสิ้นเสียงของจวงไทเฮา ขันทีทรงวรยุทธ์สองคนก็กุมตัวชายฉกรรจ์ผมเผ้ายุ่งเหยิงเดินเข้ามา
ถังเย่ว์ซานจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มจำอีกฝ่ายได้ “เจ้า…เจ้าคือผู้ติดตามของหมิงเอ๋อร์มิใช่หรือ คนที่ชื่อว่า…เติ้งเกอร์ผู้นั้น”
เติ้งเกอร์ทรุดเข่าลงกับพื้น “ไทเฮาโปรดไว้ชีวิตข้าเถิดพ่ะย่ะค่ะ…นายใหญ่ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด!”
ถังเย่ว์ซานหน้าบึ้งตึง “ที่ผ่านมาเจ้าอยู่แห่งหนใด ข้าตามหาเจ้าไปทั่ว!”
เติ้งเกอร์ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว “ข้า…ข้า…หลังจากที่ข้าได้ยินว่านายน้อยถูกกู้ตูเว่ยฟันแขน…ข้าก็หนีไป…”
ถังเย่ว์ซานขมวดคิ้ว “เหตุใดเจ้าต้องหนีด้วย เจ้าไม่ได้ทำร้ายใครเสียหน่อย!”
“ข้า…ข้า…” เติ้งเกอร์สั่นไปทั้งตัว ไม่กล้าพูด แต่จะไม่พูดก็ไม่กล้า “ข้า…ข้ากลัวว่ากู้ตูเว่ยจะตามล้างแค้นข้าเช่นกัน…”
ยิ่งฟังถังเย่ว์ซานก็ยิ่งมึนงง จึงเอ่ยอย่างหมดความอดทน “เจ้าเป็นใครมาจากไหน เหตุใดเขาต้องตามล้างแค้นเจ้าด้วย”
เติ้งเกอร์กุมหัว หวาดกลัวจนขดม้วนตัว “ข้า…ข้าเป็นคนมอมยาท่านชายกู้แล้วพาลงรถม้ามา…แต่ข้าทำตามคำสั่งของนายน้อยนะขอรับ…จะกล่าวโทษข้าไม่ได้…”
ถังเย่ว์ซานตวาดลั่น “มอมยาท่านชายกู้อย่างนั้นหรือ พูดจาเหลวไหลอะไรของเจ้า”
เติ้งเกอร์เอ่ยทั้งน้ำตา “นายน้อย…นายน้อยลักพาตัวท่านชายน้อยกู้…ทำมิดีมิร้ายกับท่านชายน้อยกู้….แล้ว…แล้วกู้ตูเว่ยก็มาช่วยได้ทันเวลา”
เปรี้ยง… เหตุใดไทเฮาถึงเสด็จออกนอกวังเอาเวลานี้
ถังเย่ว์ซานเป็นคนหูดีมาก แต่กระนั้นก็ยังสงสัยว่าตนเองหูฝาดไปหรือไม่ เขาเหลียวไปมองประตูวังหลวง แล้วก็เห็นเกี่ยวหงส์ทองของไทเฮาเปล่งประกายท่ามกลางราตรีอันมืดมิดเข้าจริงๆ
“ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!” เขาตะโกนลั่น
มือธนูรีบลดคันศรลงในทันใด
ถังเย่ว์ซานไม่กลัวว่ากู้เจียวจะฉวยโอกาสนี้หลบไปแต่อย่างใด เพราะหากกล้าหลบหนี ก็มีเพียงหนทางเดียวคือพุ่งชนเกี้ยวหงส์ เช่นนั้นแล้วเขาเองก็จะออกค่ำสั่งให้ยิงนางจนกลายเป็นเม่นเช่นกัน
ถังเย่วซานถลกชายชุดขึ้น พลางคุกเข่าแล้วหันหน้าไปทางเกี้ยว
เมื่อเขาคุกเข่าลง องครักษ์รอบกายและเหล่าพลธนูก็พากันคุกเข่าตาม
กู้เจียวหยุดอยู่ข้างกายกู้เฉิงเฟิง ชันเข่าลงข้างหนึ่งมองไปยังกู้เฉิงเฟิงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น นางจับข้อมือของเขา สามนิ้วแนบลงบนชีพจร
กู้เฉิงเฟิงเจ็บปวดไปทั้งตัว จะบอกว่าภายในได้รับบาดเจ็บสาหัสก็คงไม่ขนาดนั้น วิชาตีวัวข้ามภูเขานี้ก็มีข้อจำกัดพอสมควร พละกำลังจึงไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น
แต่เป็นเพราะกู้เฉิงเฟิงมึนงงเพราะแรงโจมตีนั่นต่างหาก จึงแน่นิ่งไม่ไหวติง
ขันทีวรยุทธ์สูงส่งแปดนายล้วนแต่เป็นยอดฝีมือของวังหลวง ยามหามเกี้ยวพญาหงส์ที่ทำจากไม้บุทองคันยักษ์ ยังรักษาจังหวะหายใจให้สงบนิ่งได้
บนหลังคาของเกี้ยวหงส์มีผ้าระย้าปรกลงมา ทุกตารางนิ้วถักทอด้วยไหมทอง ไม่อาจตีราคาได้
ผ้าระย้าทั้งสี่ด้านปักลายหงส์ทองหลากหลายท่วงท่า ลมราตรีพัดพาให้ผ้าระย้าพลิ้วไหว หงส์ทองเริงระบำ ราวกับกำลังสยายปีกถลาบินอย่างไรอย่างนั้น
ถังเย่ว์ซานแม่ทัพผู้วางยุทธวิธีอย่างเด็ดขาด ทว่าในวินาทีนี้ก็จำต้องยอมรับว่าบารมีของไทเฮานั้นช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก
ในสังคมนี้ การเป็นสตรีนั้นยามลำบากกว่าบุรุษเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หากจะทำเรื่องเดียวกันให้สำเร็จ คนเป็นหญิงอาจจะต้องทุ่มเทแรงกายมากกว่าเป็นสิบเท่า
ถังเย่ว์ซานไม่เคยสบประมาทสตรีวังหลังเลยแม้สักคน นางสามารถทำให้ฮ่องเต้พระองค์ก่อนตรอมใจตาย แม้ตนจะไร้ทายาทก็เคยปลดรัชทายาทมาแล้ว ขณะที่ฮ่องเต้พระองค์ใหม่นั้นเติบใหญ่แล้ว นางก็ยังคงเป็นไทเฮาที่ว่าราชการหลังม่านเช่นเดิม
มีหรือฝีมือของนางจะเป็นสองรองใคร
เกี้ยวหงส์หยุดลง ระยะห่างใกล้กว่าที่ถังเย่ว์ซานคาดการณ์เอาไว้ ถังเย่ว์ซานประหลาดใจไม่น้อยที่ได้รับความเมตตาถึงเพียงนี้ จนเกือบจะลืมไปแล้วว่าด้านหลังของตนเองยังมีมือสังหารอีกสองคนอยู่
“กระหม่อม ถวายบังคมไทเฮา!” ถังเย่ว์ซานคุกเข่าคำนับ “ไม่ทราบว่าดึกดื่นป่านนี้แล้ว เหตุใดไทเฮาถึงเสด็จออกนอกวังหรือพ่ะย่ะค่ะ”
ปกติแล้วไทเฮาจะไม่เสด็จออกนอกวัง แม้จะมีกฎเกณฑ์ของวังหลวง แต่จะว่าไปแล้วเรื่องราวมากมายที่จวงไทเฮาทำลงไปนั้นล้วนแต่ผิดกฎทั้งสิ้น ทว่าจวงไทเฮาก็รู้ดีว่าสิ่งใดควรไม่ควร นางจึงทำสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควรที่สุดในเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น อย่างเช่น การว่าราชการหลังม่าน
เสียงเนิบช้าทว่าเปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขามของจวงไทเฮาดังมาจากหลังม่านระย้า “ข้าจะทำอะไร ต้องรายงานเจ้าด้วยรึ”
ถังเย่ว์ซานชะงักไปเล็กน้อย
คำพูดนั้นเรียกได้ว่าไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่
ตนเองเป็นถึงขุนนางคนโปรดของไทเฮา เหตุใดถึงได้รู้สึกว่าไทเฮาพูดจาห่างเหินและเย็นชากับตนอย่างบอกไม่ถูก
ทว่าพอนึกขึ้นได้ว่าจวงไทเฮาเป็นคนอารมณ์แปรปรวน ถังเย่ว์ซานจึงไม่เก็บเอามาใส่ใจ
“กระหม่อมล่วงเกินท่านแล้ว ขอไทเฮาโปรดให้อภัยด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เขาประสานมือคำนับ รอไทเฮาอนุญาตให้ยืนขึ้น
ใครจะไปรู้ว่าไทเฮากลับไม่เอ่ยบอกให้เขาลุกยืนขึ้น แต่กลับเพียงเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้านำคนมากมายส่งเสียงเอะอะโวยวายหน้าประตูวังเช่นนี้ คิดจะทำอะไรกัน เจ้าจะก่อกบฏอย่างนั้นรึ”
ที่นี่หากจากหน้าประตูวังหลวงพอสมควร ยิ่งไปกว่านั้นบรรดาคนที่เขาพามาคือองครักษ์ประจำจวน มิใช่ทหารในกองทัพ แล้วจะเรียกว่าก่อกบฏได้อย่างไร
ถังเย่ว์ซานรายงาน “ทูลไทเฮา คืนนี้มีมือสังหารบุกเข้ามาในจวนหยวนไซว่ กระหม่อมตามจับมือสังหารมาจนถึงที่นี่ เขาไทเฮาโปรดเข้าใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
จวงไทเฮาตัดบทเขาอย่างเย็นชา “ตามล่ามือสังหารมาถึงระแวกวังหลวงเช่นนี้ หากข้าไม่ออกมาขวางเจ้าไว้ ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะบุกเข้าไปในวังหลวงแล้วกระมัง!”
ที่แท้ไทเฮาเสด็จออกมาจากวังเพื่อขวางเขาอย่างนั้นหรือ
หลังจากที่ไทเฮาเลื่อนยศเขาเป็นหยวนไซว่จอมพลทหารม้า ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับฮ่องเต้ก็ระหองระแหงยิ่งกว่าเดิม ในสถานการณ์เช่นนี้เขาจะพลาดท่าไม่ได้เป็นอันขาด
ถังเย่ว์ซานยกมือขึ้นคำนับ “กระหม่อมนั้นต่ำต้อยไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขอไทเฮาโปรดประทานอภัยด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”
จวงไทเฮาเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง “คืนนี้เป็นข้าที่ได้พบเจ้า ข้านั้นเชื่อในความจงรักภักดีของตระกูลเจ้า แต่หากฮ่องเต้รู้เรื่องเข้า ใช่ว่ากราบทูลเพียงสองสามคำจะเป็นอันเลิกแล้วต่อกัน ข้าเพิ่งจะเลื่อนยศให้เจ้า อย่าได้หาเรื่องมากวนใจข้านัก”
ถังเย่ว์ซานโขกหัวคำนับลงกับพื้น “กระหม่อมสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
จวงไทเฮาเอ่ยต่อ “ช่างเถิด ในเมื่อเป็นมือสังหาร เช่นนั้นก็จัดการเสีย ขืนปล่อยไปก็กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตเสียเปล่า ฉินกงกง”
ฉินกงกงเดินเข้ามา “พ่ะย่ะค่ะ”
จวงไทเฮารับสั่งเสียงเรียบ “นำตัวมือสังหารสองคนนั่นไปจัดการในป่าเสีย อย่าได้ทิ้งร่องรอยล่ะ”
“พ่ะย่ะค่ะ!” ฉินกงกงโค้งตัวคำนับ โบกขนนกในมือ แล้วเลือกองครักษ์ที่ติดตามมาสี่คน “พวกเจ้าตามข้ามา”
องครักษ์เดินตามฉินกงกง เดินผ่านร่างถังเย่ว์ซานมาหยุดอยู่หน้ากู้เจียวและกู้เฉิงเฟิง
กู้เฉิงเฟิงกุมหน้าอกที่เจ็บปวดจนแทบจะระเบิดออกมา เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก “เดี๋ยวก่อน…พวกเจ้าจะฆ่าพวกข้าไม่ได้…พวกข้าคือ…”
“คืออะไร คืออะไร!” ฉินกงกงกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น ก่อนจะยัดใส่ปากของกู้เฉิงเฟิง
กู้เฉิงเฟิงถูกคนลากเข้าไปในป่าที่อยู่ออกไปไม่ไกลนัก กู้เจียวเองก็ถูกพาตัวไปเช่นกัน
เสียงชักกระบี่ออกฝักดังขึ้นท่ามกลางแมกไม้ ประกายเย็นเฉียบแวบขึ้นมา ทั้งสองยังไม่ทันแม้แต่จะส่งเสียงร้อง ก็ถูกเชือดคอตายในทันที
เพียงพริบตาเดียว องครักษ์ผู้สำเร็จโทษทั้งสองก็เข้ามารายงาน ปลายกระบี่ของเขายังมีเลือดสดไหลย้อย เลือดนั้นยังร้อนกรุ่นอยู่ด้วยซ้ำ
แม้จะถูกสำเร็จโทษด้วยเบาะแสเพียงนั้น ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีแต่อย่างใด เพราะจะได้ตัดโอกาสที่พวกเขาจะเผยความลับของตนให้ไทเฮาได้รับรู้
“เจ้ายังมีเรื่องอันใดอีกหรือไม่” จวงไทเฮาถาม
ถังเย่ว์ซานรีบตอบในทันใด “ไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นกระหม่อมขอทูลลา”
มือสังหารก็ตายไปแล้ว จากนี้เขาก็สามารถไล่ล่าตามรอยของกู้ฉังชิงได้อย่างวางใจแล้ว
ในพงป่านั้น กู้ฉังชิงได้เห็นฉินกงกงหยิบขวดสองใบขึ้นมา แล้วสั่งการให้องครักษ์สองคนนั้นนำมารองเลือดไก่
ใช่แล้ว เมื่อครู่เขานึกว่าตัวเองจะตายไปแล้วจริงๆ กลับกลายเป็นว่ายามที่องครักษ์ง้างมีดขึ้น สิ่งที่ถูกบั่นนั้นคือไก่ป่าสองตัวในพุ่มหญ้า
ฉินกงกงเอ่ย “เลือดไก่ป่านั้นสดนัก เอาไปทำเลือดต้มเครื่องในคงอร่อยไม่น้อย”
กู้เฉิงเฟิง “…”
นั่นใช่เรื่องสำคัญหรือ
รู้หรือไม่ว่าข้าตกใจเกือบตายที่เจ้าพูดแบบนั้นกับข้า
ไทเฮาให้พวกเจ้ามาปลิดชีวิตคน แต่พวกเจ้ากลับมาเชือดไก่แบบนี้จะดีหรือ
ส่วนเจ้าก็อีกคน…
เขาเหลียวไปมองกู้เจียว
เขาตกใจจนแทบฉี่ราด แต่เจ้ากลับสงบนิ่งถึงเพียงนี้ได้อย่างไร
กู้เฉิงเฟิงนึกว่านี่คงเป็นเรื่องที่น่าตกใจที่สุดของคืนนี้แล้ว แต่ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ทำเอาเขาเข่าทรุดลงกับที่ในทันที
ฉินกงกงพาพวกเขาทั้งสองไปเข้าเฝ้าไทเฮา
เขาคิดในใจว่าเรื่องที่ตนเป็นบุตรของจวนโหวคงปิดไม่มิดแล้ว ในเมื่อจวงไทเฮาและฝ่าบาทไม่ลงรอยกัน ย่อมไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่นอน
ความคิดเพิ่งผ่านหัวไป ก็เห็นเงาร่างเล็กแวบผ่านตัวเขาไป พุ่งตัวไปทางเกี้ยวหงส์ของจวงไทเฮานู่นแล้ว!
กู้เฉิงเฟิงเหงื่อแตกขนลุกเกลียวไปทั้งตัว!
เจ้า เจ้า เจ้า เจ้า…เจ้าอย่าลอบสังหารไทเฮาจะได้ไหม!
ไม่มีทางสำเร็จหรอกน่า!
มีแต่จะโดนยิงจนกลายเป็นเม่นต่างหาก!
กู้เฉิงเฟิงได้รับบาดเจ็บ เคลื่อนไหวร่างกายไม่สะดวกนัก จึงขวางไว้ไม่ทัน ทำได้เพียงมองเงาร่างเล็กนั้นบุกเข้าไปในเกี้ยวหงส์ของจวงไทเฮา
เขายกมือขึ้นปิดตา อดทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว
ทว่าผ่านไปครู่ใหญ่แล้วเขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงชักกระบี่ของเหล่าองครักษ์แต่อย่างใด แต่กลับได้ยินเพียงเสียงเรียกของนางตัวแสบ “ท่านย่า!”
น้ำเสียงนั้นสดใสรื่นหูนัก แฝงไปด้วยความออดอ้อนและตื่นเต้นดีใจ
กู้เฉิงเฟิงสงสัยว่าตัวเองหูฟาดไป เขารวบรวมความกล้าดึงมือที่ปิดตาออก จากนั้นก็ได้เห็นภาพหลังม่านที่ถูกลมพัดปลิว นางตัวแสบนั่งอยู่ข้างกายจวงไทเฮาผู้สง่างามดั่งองค์จักรพรรดิ
จวงไทเฮายังคงน่าเกรงขามสูงส่งไม่อาจเอื้อมเช่นเดิม แต่นางกลับยกมือขึ้นมาปลดหน้ากากของกู้เจียวออก แถมยังถือไว้ในมืออย่างนึกรังเกียจพลางบ่นพึมพำ “อัปลักษณ์เหลือเกิน ไม่รู้จักใส่อันที่งามกว่านี้สักหน่อย”
“อันนี้ก็งามแล้ว” กู้เจียวเอ่ย “ข้าชอบ”
“เอาไปเผา” จวงไทเอายื่นหน้ากากนกยูงรำแพนหางให้กับฉินกงกง
ฉินกงกงรับมาอย่างนอบน้อม
ไม่ใช่เพราะอัปลักษณ์จริงๆ อย่างที่ว่าหรอก แต่เป็นเพราะถังเย่ว์ซานเห็นหน้ากากนั้นเข้าให้แล้ว จึงจำต้องเผาทำลายไม่ให้เหลือซาก
กู้เจียวรู้สึกอาลัยขึ้นมาอย่างประหลาด
จวงไทเฮาไม่ได้คาดคั้นเรื่องราวในอดีตกับกู้เจียว แต่กลับมองไปยังกู้เฉิงเฟิงที่ตกตะลึงตาค้างอยู่ “เขาเป็นใครกัน”
กู้เฉิงเฟิงเคยไปที่โรงหมอ ทั้งยังเคยไปที่ตรอกปี้สุ่ยด้วย แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยได้พบหน้าหญิงชราเลย
“คนรู้จักคนหนึ่งน่ะ” กู้เจียวไม่เปิดเผยตัวตนของกู้เฉิงเฟิง
จวงไทเฮาส่งสายตาให้กับฉินกงกง ฉินกงกงเข้าใจในทันที จึงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากู้เฉิงเฟิงก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านจอมยุทธ์หนุ่ม ข้าส่งท่านกลับบ้านก็แล้วกัน”
กู้เฉิงเฟิงได้สติขึ้นมาในทันใด เขาเหลียวไปมองกู้เจียว ฉินกงกงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แม่นางไม่เป็นอะไรแน่นอนขอรับ”
กู้เจียวบอกเพียงแค่ว่ากู้เฉิงเฟิงเป็นคนรู้จักของตน ฉินกงกงเองก็ไม่รู้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ตื้นลึกหนาบางอย่างไร แล้วก็ไม่รู้ว่ากู้เฉิงเฟิงสนิทสนมกับกู้เจียวมากแค่ไหน จึงไม่ได้เอ่ยชื่อแซ่และเรียกว่าแม่นางแทน
วินาทีนั้นกู้เฉิงเฟิงมึนงงไปหมด เอาแต่คิดเรื่องที่ว่าน้องสาวของตัวเองรู้จักกับไทเฮาได้อย่างไร น้องสาวของตัวเองสนิทสนมกับไทเฮาขนาดนั้นเชียวหรือ น้องสาวของตนเรียกไทเฮาว่าท่านย่า น้องสาวของเขา…ไม่สิ ในสถานการณ์แสนชุลมุนวุ่นวายนี้ นางไม่ใช่น้องสาวของเขา
เขาแทบจะไม่ทันได้สังเกตคำที่ฉินกงกงเลือกใช้
ทว่าเขาเองก็พอจะมองว่าคงไม่เกิดเรื่องร้ายขึ้นกับกู้เจียวแน่นอน เขากระแอมให้โล่งคอก่อนจะเอ่ยกับฉินกงกง “เช่นนั้นรบกวนท่านกงกงไปส่งข้าที่หอเชียนอินที่ถนนลั่วหยางที”
“ได้ขอรับ” ฉินกงกงตอบรับด้วยรอยยิ้ม
ถังเย่ว์ซานรู้สึกเหมือนมีสายฟ้าผ่ากลางใจกลางวันแสกๆ!
