“ไปเอาอะไรมาเหรอครับ”
เขาได้ยินเสียงขลุกขลัก เนื่องจากมองไม่เห็น ความสงสัยจึงจะกลายเป็นความกลัวในไม่ช้า
“น้ำแข็งครับ”
“ครับ? เอาของแบบนั้นมาทำไม…ฮ่อก”
พอความเย็นที่เย็นยะเยือกแตะเข้ากับส่วนล่าง อินซอบก็ห่อตัวตามสัญชาตญาณ
“ผมจะทำให้คุณรู้สึกดีเองครับ แล้วก็จะทำให้หายร้อนด้วย”
อีอูยอนพูดทั้งๆ ที่คาบน้ำแข็งไว้ที่ปาก
“อ๊ะ ไม่เอา…เย็นครับ…คุณอูยอน”
ส่วนอ่อนไหวของอินซอบหดเกร็งด้วยความตกใจ แม้แต่เรื่องนั้นก็ยังน่ารัก อีอูยอนอมน้ำแข็งไว้ในปากและเริ่มทำออรัลให้ ลมหายใจของอินซอบที่หวาดกลัวและสะอึกสะอื้นเพราะสัมผัสที่ไม่คุ้นเคยในตอนแรกไม่เป็นระเบียบอย่างสุขสมโดยไม่รู้ตัว
“อึก…ฮ่า…”
ทั้งส่วนอ่อนไหว และพวงแฝดที่เห็นด้านล่างก็น่ารักมาก อีอูยอนเอาพวงแฝดของอินซอบเข้าปากและเล้าโลมอย่างนุ่มนวล นี่เป็นส่วนที่อ่อนไหวที่สุดในร่างกายของผู้ชาย ท่าทางของอินซอบที่หยิบยื่นสิ่งนั้นให้ฝ่ายตรงข้ามและตัวสั่นระริกอย่างไม่พร้อมที่จะป้องกันตัวเองจุดไฟปรารถนาของอีอูยอน
“พอผมเลียตรงนั้นให้แล้วรู้สึกยังไงบ้างครับ”
อีอูยอนเงยหน้าขึ้นมาถาม อินซอบหันหน้าหนีไปข้างๆ ในขณะที่แก้มแดงซ่าน เขาเป็นคนที่ขี้ขลาด ขี้กลัว และขี้อายมากจนถึงขนาดต้องหลับตาทั้งสองข้างสนิทตอนที่จูบกัน แม้แต่กับคำถามที่แหย่เล่น เขาก็ยังตอบอย่างจริงใจว่า ‘ชอบครับ’ ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
คำพูดหลังจากนี้ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไปแล้ว อีอูยอนกัดและเลียช่วงล่างของอินซอบเหมือนจะกระทำชำเรา อินซอบครางออกมาอย่างสุขสม เพราะสัมผัสที่ซัดสาดเข้ามาเหมือนพายุ
“แฮ่ก อึก…อ๊ะ ค่อยๆ…อ๊าง”
น้ำหยดลงมาจากแก่นกายของอินซอบ เพราะน้ำแข็งที่ละลายไปอย่างไม่รู้ตัว อินซอบจิกปลายเท้าและกางออกทุกครั้งที่อีอูยอนเพิ่มแรงและเลียขึ้นไป อีอูยอนจับข้อเท้าของอินซอบไว้ ความต้องการในเชิงที่ใช้ความรุนแรงว่าอยากจะหักข้อเท้าทิ้ง และทำให้อีกฝ่ายอยู่ข้างๆ เขาแบบนี้ไปตลอดชีวิตพุ่งขึ้นมา สิ่งที่เขากำลังดูดอยู่คือชเวอินซอบ แต่เขากลับรู้สึกดีมากจนแทบจะเป็นบ้า
“แฮ่ก ผม เดี๋ยวครับ…คุณอูยอน…ผมจะเสร็จ…”
อินซอบไม่กล้าดันอีอูยอนออก เขาจึงพูดพร้อมกับชักเอวไปด้านหลัง
“เสร็จเลยครับ”
อีอูยอนมองอินซอบที่กระสับกระส่ายด้วยแรงอารมณ์ก่อนจะเอ่ยตอบ
“แต่เสร็จระวังๆ นะครับ เพราะนี่เป็นเสื้อผ้าที่ได้รับการสปอนเซอร์มา”
ใบหน้าของอินซอบบิดเบี้ยวด้วยความลำบากใจกับคำพูดนั้น อีอูยอนจงใจเลียให้แรงขึ้นอีก ทุกครั้งที่อินซอบบิดเอวหนี อีอูยอนก็จะตามไปอย่างไม่ยอมแพ้ และขยับลิ้นที่อยู่ในปากให้โดนส่วนอ่อนไหวนั้น
“คุณอูยอน เดี๋ยวครับ ผม…”
ชเวอินซอบปลดปล่อยออกมาแล้ว จนวินาทีสุดท้ายอีอูยอนก็ยังไม่ยอมเอาปากออกไป เขาวิเคราะห์รสชาติของสัมผัสนั้นที่กระตุกเกร็งอยู่ในปากอย่างดื้อรั้น เอวของอินซอบลอยสูงและตกลงมา น้ำเชื้อของเขาไหลลงไปใต้คางของอีอูยอน สุดท้ายอินซอบก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกับเด็กเล็กๆ ที่ทำผิดต่อหน้าผู้อื่น
“ขอโทษครับ…ผมพยายามกลั้นไว้แล้ว แต่…ฮึก”
น้ำตาไหลลงมาผ่านเน็กไทที่ปิดตาไว้
“ผมจะเอาไปซักแห้งให้เองครับ ถ้าซักไม่ได้ ผมก็จะจ่ายค่าเสื้อให้ครับเอง…”
“แพงนะครับ”
อีอูยอนถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกพลางพูด เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตพร้อมกับมองอินซอบที่กำลังร้องไห้
“ขอโทษครับ…”
อินซอบสะอึกสะอื้นพร้อมกับกล่าวขอโทษ อีอูยอนยิ้ม อินซอบที่มักจะหลงเชื่อตามที่เขาแกล้งเล่นอยู่เสมอนั้นสวยจนเขาไม่สามารถทนได้
“คุณอินซอบ”
“ครับ”
อินซอบหันหน้าไปตอบตามทิศทางที่เขาได้ยินเสียงทั้งที่ยังสะอื้น อีอูยอนจับมือของอินซอบให้มากอดคอของตัวเองไว้
“งั้นคุณก็ทำตัวดีๆ กับผมให้เท่ากับค่าเสื้อสิครับ”
ไม่จำเป็นต้องถามเลยว่าจะต้องทำตัวดีๆ ด้วยวิธีแบบไหนกันแน่ อีอูยอนจูบพร้อมกับบดเบียดร่างกายของตัวเองกับร่างกายของอินซอบ เขาใช้มือของอินซอบถอดกางเกงและกางเกงในของตัวเอง ก่อนจะถูไถหว่างขาของตัวเองกับต้นขาของอินซอบอย่างแผ่วเบา จากนั้นอีอูยอนก็กัดหูของอินซอบเบาๆ อินซอบกลั้นหายใจทุกครั้งที่แก่นกายแข็งขืนโดนบั้นท้ายของตน
“ไม่ทำหรอกครับ ผมจะถูอย่างเดียว”
แม้อีอูยอนจะหน้าด้านเป็นที่หนึ่ง แต่เขาก็พยายามจะรักษาเส้นนั้นไว้ อีอูยอนกอดอินซอบจากทางด้านหลัง ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาโดนหัวไหล่ของอินซอบ แม้จะไม่เห็นและไม่ต้องถาม แต่ถามอินซอบก็สามารถรู้ได้ว่าชายหนุ่มมีอารมณ์ขนาดไหน
แก่นกายที่ตื่นตัวอย่างแข็งขืนเฉียดผ่านก้นของอินซอบไปและโดนพวงแฝดของเขา ถ้าเขายกเอว แก่นกายของเขาก็จะผ่านเข้าๆ ออกๆ ตรงระหว่างต้นขาของอินซอบ เสียงลมหายใจของอีอูยอนรุนแรงขึ้น แก่นกายที่เคยเฉียดผ่านต้นขาเปลี่ยนทิศทางไปที่ร่องก้นโดยที่ไม่ทันได้รู้ตัว เขาถูไถส่วนปลายของแก่นกายเข้ากับช่องทางที่แยกออกจากกันทุกครั้งที่เขาถูอย่างดื้อรั้น
“คุณอินซอบ แฮ่ก…คุณอินซอบ…”
น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อของอินซอบไม่ขาดสาย เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร อินซอบกัดริมฝีปากแน่น ทุกครั้งที่อีอูยอนเอ่ยเรียกชื่อเขา เขาจะรู้สึกจั๊กจี้ที่ปลายเท้า หน้าอกของเขาจะเจ็บ และด้านในลำคอของเขาจะตีบตัน แม้เขาจะคิดอยู่ภายในหัวว่าจะทำแบบนี้ไม่ได้ในสถานการณ์แบบนี้ แต่เขาก็ยังอยากที่จะทำตามที่อีกฝ่ายต้องการอยู่ดี
อินซอบพยักหน้าน้อยๆ เขาไม่พูดอะไรเลย แต่อีอูยอนกลับพังทลายลงไปทันที เพราะท่าทีที่เล็กน้อยนั้น เขาจับขาข้างหนึ่งของอินซอบให้ยกขึ้นก่อนจะสอดใส่เข้าไปเต็มแรง
“อ๊า…”
แม้ว่าน่าจะลำบากกับการสอดใส่ที่กะทันหัน แต่อินซอบก็อดทนด้วยการขยำผ้าปูที่นอนเอาไว้ อีอูยอนปรับลมหายใจ เขาเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ แต่กลับมีอารมณ์จนเหมือนกับแก่นกายจะระเบิด
เขารู้สึกหื่นกระหายเหมือนจะเป็นบ้ากับท่าทางที่พยายามจะรับเอาตัวตนของตนเข้าไปให้ได้ทั้งๆ ที่ร่างกายที่ผอมบางและไร้เรี่ยวแรงนั้นแข็งทื่อ เลือดที่เดือดพล่านไหลกลับมาที่หัวใจและทะลักขึ้นไปจนถึงสมอง อีอูยอนกระแทกตัวเข้าไปในตัวของอินซอบอยู่อย่างนั้น
“อ๊า!”
อีอูยอนหายใจไม่ออก เพราะความรู้สึกที่ช่องทางอุ่นร้อนนั้นโอบกอดตัวตนของตนไว้ เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นของชเวอินซอบโดยสมบูรณ์ และนั่นก็วิเศษมาก
“คุณอินซอบ…ฮ่า คุณอินซอบ…”
ผิวที่ชื้นเหงื่อเสียดสีกันพร้อมกับความร้อนที่เพิ่มขึ้น อีอูยอนตาพร่าเหมือนกับคนที่ขาดสติ และเขาก็โยกเอวอย่างบ้าคลั่ง ฟูกนอนของเตียงที่ต้องรับแรงมหาศาลส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดและสั่นไปมา
“ดีมากเลยครับ คุณอินซอบ…แฮ่ก อือ”
เนคไทที่เคยคาดดวงตาของอินซอบเอาไว้ไหลลงมาเพราะการเสียดสีที่ไร้สติ อินซอบเบิกตาโพลงด้วยความตกใจกับการมองเห็นที่ชัดขึ้นอย่างกะทันหัน เขามองเห็นอีอูยอน มองสายตาที่หมกมุ่น และมองใบหน้าของผู้ชายที่ตนตกหลุมรัก เขาทำตาแบบนั้นตั้งแต่ตอนไหนนะ หัวใจของเขาบีบรัดจนเจ็บแปลบ
พวกเขาสบตากัน
“ผม ผมไม่ได้แกะนะครับ มัน…”
อินซอบกลัวว่าอีอูยอนอาจจะเข้าใจผิด และหายไปจากตรงหน้าของตน เขาจึงลนลานดึงเน็กไทขึ้นมาปิดตาตามเดิม อีอูยอนแย่งเน็กไทไปและปาลงบนพื้น เขากัดปากของอินซอบที่ตื่นตกใจและบดขยี้ จากนั้นเขาก็จูบอย่างขาดสติ อีอูยอนกอดอินซอบไว้แน่นจากทางด้านหลังจนเขาไม่สามารถขยับตัวได้ เขาพึมพำเหมือนกับพูดลอดไรฟันในขณะที่ทำให้ร่างกายที่ตนกอดอยู่ยกขึ้นอย่างไม่มีช่องว่าง
“ใครสั่งให้น่ารักขนาดนี้ หืม?”
ส่วนล่างของอินซอบถูกกระแทกอย่างรุนแรง อินซอบอ้าปากและสูดลมหายใจเข้าไป เพราะการสอดใส่ที่เหมือนกับจะผ่าร่างของตนเป็นสองส่วน ทุกๆ ครั้งที่แก่นกายของอีอูยอนถูกดันเข้ามาข้างในประสาทสัมผัสทั้งหมดในตัวของเขาก็จะลุกชัน อีอูยอนกัดต้นคอที่เรียวบางของอินซอบที่ชื้นเหงื่อเต็มแรง ส่วนอ่อนไหวที่ถูกกักขังไว้ในมือที่ใหญ่โตของชายหนุ่มถูกเสียดสี เขารู้สึกเหมือนโดนกระทำทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แขนและขาทั้งสองข้างของเขาชา เพราะความรู้สึกที่เหนือขอบเขต เขากลัว อินซอบเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ฮือ…ฮึก”
แม้จะได้ยินเสียงร้องไห้ของอินซอบ แต่อีอูยอนกลับไม่สามารถหยุดได้ เขาพุ่งเข้าใส่และกระแทกช่วงล่างเหมือนกับสัตว์ที่คลุ้มคลั่ง เสียงร้องไห้ของอินซอบดังขึ้นทุกครั้งที่เขาแทงเข้าไป เขาควรจะปลอบ บอกว่าไม่เป็นไรนะ ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้เลยนะ แต่ปากของเขากลับไม่ขยับ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาหลุดการควบคุมเหมือนกับคนที่ลุ่มหลงในอะไรสักอย่าง
เขาสบตากับดวงตากลมโต น้ำตาของอีกฝ่ายไหลลงมาทันทีที่เอ่อคลอ ตอนที่เห็นว่าทั้งหมดที่อยู่ในตาคู่นั้นคือตัวเอง ความรู้สึกดีที่รุนแรงก็ปะทะเข้าที่ท้องน้อยของเขา เหงื่อที่ไหลไปตามคางของอีอูยอนโดนแก้มของอินซอบ
“ชอบนะครับ…”
คำสารภาพที่ถูกกดไว้ด้วยเสียงร้องไห้หลุดลอยออกมาผ่านรอยแยกเล็กน้อยระหว่างริมฝีปาก ใบมีดที่ร้อนจนเป็นสีแดงปักเข้าที่อก ความรู้สึกที่ไม่ได้ผ่านการแปรสภาพสั่นไหวอยู่ในดวงตาของอีอูยอน
อีอูยอนครางเหมือนสัตว์ และกอดอินซอบไว้แน่นในอ้อมกอดของตัวเอง และกอดอินซอบไว้แน่นในอ้อมกอดของตัวเอง ต้นขาที่แข็งแรงของเขากดลงกับเตียงและถูกกระชากในคราวเดียว วินาทีนั้นน้ำเชื้ออุ่นร้อนก็ถูกดันเข้ามาในตัวของอินซอบ เสียงลมหายใจดังออกมาจากปากที่เปิดอ้าของอีอูยอน ขาของเขาเกร็งและกล้ามเนื้อกระตุกอยู่หลายครั้ง ก้นที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรงถูกยกขึ้น และเขาก็พ่นน้ำเชื้อที่เหลืออยู่เข้าไปในตัวของอินซอบ ชายหนุ่มเกร็งแขนหลังจากที่ปลดปล่อยออกมาจนหยดสุดท้ายเหมือนกับรีดทุกอย่างออกมา
“แฮ่ก…แฮ่ก…”
เขาเปื้อนเหงื่อไปหมดทั้งตัว อินซอบนอนมองเพดานเหมือนกับสลบก่อนจะปรับลมหายใจ อีอูยอนที่เห็นว่าหน้าอกของเขาขยับขึ้นลงเอ่ยถามว่า ‘โอเคไหมครับ’ พอเห็นว่าอินซอบพยักหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มก็ถูกประดับลงบนริมฝีปากของอีอูยอน อินซอบหอบอยู่สักพัก เขามองเสื้อคลุมตัวนอกที่ยับเยินและกองอยู่ที่พื้นก่อนจะขมวดคิ้ว
“จะทำยังไงกับเสื้อตัวนั้น…”
อินซอบพึมพำเหมือนกับพูดคนเดียว หนึ่งในเสื้อที่เข้ามาเป็นสปอนเซอร์ให้อีอูยอนเป็นแบรนด์ราคาแพง แม้แต่แบรนด์ที่ขึ้นชื่อว่าจะไม่เป็นสปอนเซอร์ให้ใครง่ายๆ ก็ยังร้อนใจว่าเสื้อผ้าจะไม่ถูกอีอูยอนสวมใส่ เสื้อคลุมตัวนอกที่ใส่วันนี้ก็ด้วย…ในเวลาเดียวกันอีอูยอนก็งับแก้มของอินซอบที่กำลังครุ่นคิด
“อ๊ะ!”
อินซอบหันหน้าไปด้วยความตกใจ
“คุณจะต้องห่วงผมสิครับ ทำไมถึงห่วงเสื้อล่ะ”
“ครับ? บาดเจ็บตรงไหนเหรอครับ”
พอเห็นอินซอบเป็นห่วงชายหนุ่มที่เสือกตัวเข้ามาด้วยแรงที่เหมือนจะฆ่าตัวเองให้ตายจนถึงเมื่อกี้อย่างจริงใจ อีอูยอนก็หัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆ”
อีอูยอนที่หัวเราะแบบนั้นอยู่สักพักชี้ไปที่ขมับของตนพร้อมกับพูดว่า ‘ตรงนี้ครับ’
“ถ้าผมเป็นบ้าไปจริงๆ เพราะคุณอินซอบจะทำยังไงครับ ผมเข็ดกับการถูกขังในโรงพยาบาลจิตเวชแล้วนะครับ”
“อย่าพูดแบบนั้นนะครับ”
อีอูยอนรวบมือทั้งสองข้างของอินซอบและกดจูบลงไปเหมือนกับว่ามันเป็นของล้ำค่า
“เพราะฉะนั้นอย่าทำให้ผมโมโหนะครับ”
“…”
“เพราะผมไม่อยากถูกขัง ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลจิตเวช หรือคุกก็ตาม”
“เข้าใจแล้วครับ”
“ผมเองก็จะระวังครับ ผมจะไม่แตะต้องตัวคุณข้างนอก…แล้วจะให้ผมทำอะไรให้อีกไหมครับ”
อีอูยอนถามเหมือนกับอ้อน อินซอบเอื้อมมือไปกอดอีอูยอนอย่างระมัดระวัง ผู้ชายที่กอดตนไว้อย่างอ่อนโยนช่างน่ารัก อีอูยอนกัดปากของอินซอบเบาๆ ก่อนจะปล่อยออก พอเขาทำแบบนั้นซ้ำๆ แขนขาของพวกเขาก็พันกันยุ่งเหยิงอย่างไม่รู้ตัว
อินซอบพยายามจะดันอีอูยอนออก เพราะความรู้สึกไม่สบายใจที่ว่าจะมีใครยืนจ้องอยู่นอกโรงแรมหรือเปล่า แต่สติของเขาก็ถูกยึดครองด้วยแรงปรารถนาของผู้ชายที่เอาตัวเข้ามาแนบชิดกับเขา บรรยากาศร้อนแรงขึ้น เพราะความร้อนที่หวานหอม น้ำแข็งที่อยู่ในถังน้ำแข็งส่งเสียงดังขลุกขลักและละลายหายไป
