ตอนที่ 186 สาวน้อย สังหารปีศาจในดาบเดียว!
ณ อาณาเขตของแคว้นรกร้าง ภายในหมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขา
ยามนี้ หมู่บ้านบนภูเขาชุ่มโชกไปด้วยโลหิต ซากศพเกลื่อนกลาดทั่วพื้น ปีศาจบรรพกาลมากมายกำลังเข่นฆ่าและกลืนกินชาวบ้านอย่างบ้าคลั่ง
“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านเป็นอะไร ตื่นขึ้นมาก่อน!”
“ท่านพ่ออย่าทิ้งข้า!”
“ท่านพ่อ… ข้ากลัว…”
ทางเข้าหมู่บ้าน เด็กหญิงวัยห้าขวบคุกเข่าอยู่บนพื้นชุ่มโลหิต ร่างกายสั่นสะท้านพร้อมกับนั่งร้องไห้เสียงลั่น ด้านหน้าของนางมีซากศพแน่นิ่งอยู่
พรึ่บ! พรึ่บ!
ในเวลานี้ ปีศาจบรรพกาลดุร้ายหลายตนถูกเสียงน้อย ๆ ดึงดูด แววตาหิวกระหายของมันจับจ้องเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความละโมบ
“เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก!”
“ไม่นึกเลยว่าจะมีปลาหลุดอวนมาอยู่ตรงนี้!”
“มนุษย์ตัวน้อย เนื้อหนังหอมหวาน ปีศาจตนนี้ไม่ได้พบเจอนานกว่าหลายล้านปีแล้ว”
ปีศาจบรรพกาลทั้งหลายปลดปล่อยเสียงหัวเราะบ้าคลั่งออกมา ก่อนจะพุ่งทะยานเข้าหาเด็กหญิงตัวน้อย เห็นชัดว่ามันต้องการยื้อแย่งอาหารโอชะชิ้นนี้
“ท่านพ่อ รอข้าก่อนนะ ข้ากำลังจะไปหา…”
เด็กหญิงตัวน้อยคล้ายกับรู้ชะตากรรมที่จะเกิดต่อจากนี้ นางหลับตาลงพร้อมยกยิ้มมุมปาก เวลานี้… นางกำลังจะไปพบเจอบิดาแล้ว!
ปัง ปัง ปัง!
เสียงดังกึกก้องในหู และสถานที่แห่งนี้กลับคืนสู่ความสงบในพริบตา
เด็กหญิงตัวน้อยลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว จึงพบว่าปีศาจบรรพกาลทั้งหมดที่เคยพุ่งเข้าหานางหายลับไปเสียแล้ว และมีเพียงชายในชุดคลุมธรรมดายืนอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
ทว่าเวลานี้เด็กหญิงกลับไม่แสดงความยินดีที่รอดชีวิต แต่นางกลับลุกขึ้นตบตีชายในชุดคลุมด้วยมือน้อย ๆ ก่อนจะร้องไห้ออกมา “มันเป็นความผิดของเจ้า เพราะเจ้าผู้เดียว… เช่นนี้ข้าจึงไม่ได้ไปพบกับท่านพ่อ… ท่านพ่อ…”
สุดท้ายร่างเล็กก็ทรุดตัวลงจมกองเลือด ปากยังคงพร่ำเพ้อเรียกหาผู้เป็นบิดาไม่หยุดปาก
เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว จิตใจของหนิงฝานพลันวูบไหวอย่างเจ็บปวด
เขาอุ้มเด็กน้อยผู้หลับใหลไว้บนหลังก่อนจะเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาแปรเปลี่ยนเป็นกราดเกรี้ยว “สาวน้อย ลุงจะพาเจ้าไปพบพ่อเจ้าเอง!”
ตู้ม!
ขณะที่ก้าวไปด้านหน้า ขอบเขตการฝึกฝนที่ถูกปิดกั้นมากว่าร้อยปีก็ระเบิดออกในทันที
ขัดเกลาร่าง!
ผู้ฝึกยุทธ์!
ยอดยุทธ์!
…
ปราชญ์ยุทธ์!
เทพยุทธ์!
…
กึ่งเซียน!
สุดท้าย… เซียนธุลีสีชาด!
กลิ่นอายเซียนธุลีสีชาดที่สั่งสมไว้ยาวนานหลายศตวรรษเพิ่มพูนขึ้นในทุกขณะ ระดับการฝึกฝนของมนุษย์คนหนึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนธุลีสีชาดโดยสมบูรณ์
ตู้ม!
ลมหายใจถัดมา หนิงฝานปลดปล่อยพลังจนถึงขีดสุด และจิตสัมผัสเทวะยิ่งใหญ่ก็ปกคลุมแคว้นรกร้างทั้งหมดเอาไว้
ชั่วพริบตานั้น เขาได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นภายในแคว้นรกร้าง ซ้ำยังได้ยินเสียงร้องเรียกสรรเสริญจากผู้คนมากมาย… กระทั่งได้ยินเสียงกระซิบสุดท้ายจากหลัวชิงเซียนผู้สิ้นหวัง!
โทสะพลันเข้าแทนที่!!!
“ตาย!”
ทันใดนั้น เขาเปล่งเสียงร้องฆ่าฟันสั่นสะเทือนโลกาออกมา ปราณกระบี่พวยพุ่งออกมาจากร่างกาย ภายใต้การเพ่งจิตสัมผัสเทวะ ปราณกระบี่พวยพุ่งเข้าหาปีศาจบรรพกาลทุกตน!
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
เพียงชั่วพริบตา ปราณกระบี่ข้ามผ่านดินแดนภายในแคว้นรกร้าง ไม่ว่ามันผ่านไปที่ใด ปีศาจบรรพกาลกว่าหนึ่งแสน หนึ่งล้าน สิบล้าน… ถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น!
“อ๊าก!”
“เป็นผู้ใด!”
การแปรเปลี่ยนกะทันหันนี้ทำให้ราชาปีศาจบรรพกาลที่กำลังจะสังหารหลัวชิงเซียนตื่นตระหนกในทันที
“ข้าคือผู้ที่จะทำลายเผ่าปีศาจบรรพกาลของเจ้า!”
เสียงคำรามลั่นจากระยะไกลดังขึ้น หนิงฝานกลายเป็นลำแสงพุ่งทะยานออกอย่างรวดเร็ว ปราณกระบี่อันน่าสะพรึงแผ่ขยายออกไปทั่วสารทิศ
“สามี!”
“ผู้พิทักษ์เทพ!”
“ท่านหนิงฝาน!”
“…”
เมื่อเห็นปราณกระบี่แห่งการทำลายล้างมาจากบูรพาทิศ หลัวชิงเซียน กองทัพราชวงศ์เทพ และผู้คนหลายร้อยล้านภายในแคว้นรกร้างเผยสีหน้ายินดี
ผู้พิทักษ์เทพของพวกเรา… กลับมาแล้ว!
“ไอ้บัดซบ!”
“ใครก็ตามที่กล้าหาญสังหารลูกสมุนของข้า มันผู้นั้นจักต้องตาย!”
เมื่อเห็นปราณกระบี่พุ่งเข้ามา ราชาปีศาจบรรพกาลพลันโกรธจัด เขาเลิกสนใจหลัวชิงเซียนก่อนจะปลดปล่อยปราณปีศาจยิ่งใหญ่เพื่อโจมตีหนิงฝานแทน
ตู้ม!
ดวงอาทิตย์สีดำปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ยิ่งใหญ่ราวดอกบัวบานสะพรั่ง เปี่ยมด้วยพลังมหาศาลที่พร้อมกำจัดเซียนทั้งหมดในโลกาให้สิ้น มันทำลายทุกสรรพสิ่งที่ขวางกั้นไปตลอดเส้นทาง มวลพลังยิ่งใหญ่พุ่งเข้าหาหนิงฝานอย่างบ้าคลั่ง!
ตู้ม!
ภายใต้สายตาตื่นตระหนกของผู้คนนับร้อยล้าน ผู้คนในแคว้นรกร้างทั้งหมดเห็นปราณกระบี่ของหนิงฝานปะทะกับดวงอาทิตย์สีดำขนาดใหญ่บนท้องฟ้า
ตู้ม!!!
เสียงปะทะของมวลพลังทั้งสองดังสนั่น ปราณกระบี่ของหนิงฝานทำลายดวงอาทิตย์ทมิฬตรงหน้าแตกเป็นเสี่ยง ๆ ก่อนที่จะพุ่งทะยานต่อ เป้าหมายต่อไปคือราชาปีศาจบรรพกาล!
“หืม?! เซียนธุลีสีชาด!”
เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว ราชาปีศาจบรรพกาลถึงกับตื่นตระหนก
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าคือ เซียนธุลีสีชาดที่แท้จริง!
โฮก!
ยามนี้ปราณกระบี่เข้ามาใกล้ มันไม่มีเวลาตื่นตระหนกได้นาน ก็ต้องเงยหน้าขึ้นปลดปล่อยเสียงคำรามสนั่น ปราณปีศาจในกายพุ่งทะยานกลายร่างเป็นใหญ่โตหลายพันจั้ง เพียงชั่วพริบตา ร่างของมันเปล่งแสงพร่างพราวราวกับเซียนแท้จริง กลายเป็นภูเขายิ่งใหญ่ไร้เทียมทานที่ไม่อาจมีผู้ใดทำลายได้!
ตู้ม!
ท้ายที่สุด ปราณกระบี่ของหนิงฝานแทงทะลุศีรษะของราชาปีศาจบรรพกาลโดยตรง!
“โอ้ ฮ่า ๆ!”
“ข้าคือราชาปีศาจบรรพกาล ร่างปีศาจบรรพกาลของข้าไม่สามารถทำลายได้โดยง่าย ต่อให้เจ้าจะอยู่ในเซียนธุลีสีชาดสองทัณฑ์ แต่เจ้าก็ไม่อาจทะลวงได้ และเวลานี้ต่อให้ใช้เวลาชั่วชีวิตที่เจ้ามี เจ้าก็ไม่อาจทำสิ่งใดข้าได้!”
ราชาปีศาจบรรพกาลเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะบ้าคลั่ง เห็นชัดว่ามันมั่นใจในกายปีศาจบรรพกาลของตนยิ่ง
“อืม!”
เวลานี้หนิงฝานยกยิ้มเย็นชา ลมหายใจธุลีสีชาดในกายของเขายิ่งเพิ่มพูนขึ้นอย่างต่อเนื่อง ปราณกระบี่ปะทุพลังรุนแรงอันน่าสะพรึงกลัวไร้ที่เปรียบ เวลานี้ดวงตาของราชาปีศาจบรรพกาลเผยความหวาดหวั่นเล็กน้อย ก่อนที่ปราณกระบี่จะเจาะทะลุศีรษะและตัดขาดจิตวิญญาณเซียนของมันโดยตรง
จบสิ้น!
ไม่ดีแล้ว!
เวลานี้ความตื่นตระหนกเข้ามาแทนที่ในแววตาเย้ยหยันก่อนหน้านี้อย่างชัดเจน ราชาปีศาจบรรพกาลกลายเป็นหวาดกลัว
“ไม่!!!”
“เป็นไปไม่ได้!”
“เผ่ามนุษย์ต่ำต้อยจะสามารถสังหารราชาปีศาจผู้นี้ได้อย่างไร!”
ร่างของราชาปีศาจบรรพกาลสั่นสะท้านอย่างหวาดหวั่น เวลานี้จิตวิญญาณเซียนของมันถูกเจาะทะลวง เพียงหนิงฝานคิด มันจะถูกทำลายกลายเป็นเถ้าถ่านทันที
“ได้โปรดยก…”
เสี้ยวลมหายใจถัดมา ราชาปีศาจบรรพกาลถึงกับร้องขอชีวิต
“ไปลงนรกเสีย! ไปร้องขอความเมตตาต่อบิดาของเด็กหญิงผู้นี้และคนที่ตายตกไปทั้งหมดเสีย!”
หนิงฝานไม่มอบโอกาสให้อีกฝ่ายร้องขอความเมตตา หลังจากสับฟันศีรษะของราชาปีศาจบรรพกาลแล้ว เขาโยนศีรษะของมันขึ้นสู่อากาศ หยาดโลหิตไหลทะลักออกมาราวกับห่าฝน
ราชาปีศาจบรรพกาล… สิ้นชีพแล้ว
มันตายแล้ว!
ราชาปีศาจบรรพกาลตายตก!
เมื่อหลัวชิงเซียนและเหล่ากองทัพราชวงศ์เทพขนนกกำลังจะส่งเสียงโห่ร้อง เสียงคำรามอันทรงพลังของปีศาจดังขึ้นจากถ้ำปีศาจบรรพกาลอีกครั้ง
“ไอ้พวกสารเลว!!!”
“ผู้ใดกล้าสังหารเผ่าปีศาจบรรพกาล!”
ตู้ม! ตู้ม!
หลังจากเสียงคำราม ปราณปีศาจชั่วร้ายอันน่าสะพรึงยิ่งกว่าราชาปีศาจบรรพกาลที่ตายตกก็โผล่ออกมาจากส่วนลึกของถ้ำปีศาจบรรพกาล!
มีปีศาจโผล่มาอีกสองตน… ซ้ำยังเป็นร่างเซียนธุลีสีชาด!