รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 245 ยังทันไม่ได้เสวยสุขในฐานะนักบุญก็จะตายแล้วหรือ?

บทที่ 245 ยังทันไม่ได้เสวยสุขในฐานะนักบุญก็จะตายแล้วหรือ?

ทันทีเขาเข้าไป ค่ายกลสังหารที่เขาจัดวางเอาไว้ก็ถูกทำลายแล้ว ด้านหลังเขามองเห็นเศษซากเลือดเนื้อสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีคนบุกรุกเข้ามา!

เขาเดือดดาลจนร่างกายสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง จิตสังหารของเขาพลันแผ่ซ่านทั่วมิติเล็ก ๆ!

ให้ตายเถิด เขาอยู่ข้างนอกอย่างไร้ความกังวล อยากสังหารก็ได้สังหาร ปรารถนาอะไรก็ทำตามใจปรารถนา

แต่เมื่อเขากลับมา กลับมีคนบุกแหล่งซ่อนตัวของเขา สังหารเผ่าของเขา นี่เรียกว่ารสชาติที่ขมขื่นใช่หรือไม่?

ขมขื่นมากจริง!

“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร! ข้าจะทำให้ชีวิตของเจ้าเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!”

เขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เสียงคำรามดังก้องไปทั่วมิติเล็ก ๆ แห่งนี้!

ดียิ่งนัก!

สถานที่แห่งนี้คือมิติเล็กสวนผักร้อยชนิดของจักรพรรดิอ้วนในสมัยโบราณกาลที่เป็นผู้บุกเบิก เขาถือได้ว่าเป็นบรรพชนของเผ่างูหลาม เปลี่ยนงูให้กลายเป็นมังกร จากนั้นก็กลายเป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์ในขอบเขตนักบุญ

“ผู้อาวุโส ท่านกลับมาแล้ว!”

“มีเผ่ามนุษย์สองคนรุกรานเข้ามาขอรับ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่สวนผักร้อยชนิดแล้ว!”

ในมิติเล็กแห่งนี้ งูหลามได้ยินเสียงคำรามของมังกรศักดิ์สิทธิ์ พวกมันทั้งหมดก็วิ่งหนีมาที่นี่ รายงานสถานการณ์ความเป็นไปอย่างรวดเร็ว

“ยังไม่ไปอีกหรือ? ดีมาก!”

มังกรศักดิ์สิทธิ์ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

มันกลัวคนจะหนี หากเป็นเช่นนี้เกรงว่าจะหาตัวลำบากมาก

ไม่ได้หนีไปไหน อีกทั้งยังอยู่ในมิติเล็กแห่งนี้ ดังนั้นมันจึงรู้สึกวางใจทันที

มันกลายเป็นนักบุญแล้ว มั่นใจว่าตนเองสามารถเอาชนะคู่ต่อกรทั้งหมดได้!

ได้ยินเพียงเสียงฟิ้ว มันก็แปรเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังสวนผักร้อยชนิดทันที!

แต่ทันใดนั้น เมื่อมันมาถึงสวนผักร้อยชนิด…

“กลับมาแล้วหรือ?”

ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนมองมังกรศักดิ์สิทธิ์ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

ไม่ใช่ว่าเขากับสือเฟิงไม่มีเวลาออกไป แต่พวกเขาตั้งใจยังไม่ออกไป และอยู่ที่นี่เพื่อรอให้มังกรศักดิ์สิทธิ์กลับมา

แน่นอนว่าสวนผักร้อยชนิดว่างเปล่าเรียบร้อย และผักทั้งหมดที่อยู่ในสวนก็ถูกพวกเขาเอาไปหมดแล้ว

แม้แต่ดินเทวาในสวนผักก็ยังถูกพวกเขาเอาไปจนหมด!

ต้องกล่าวว่าจักรพรรดิอ้วนนั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ พืชผักปลูกออกมาล้วนแต่เป็นพืชผักขอบเขตจักรพรรดิหรือสูงยิ่งกว่านั้น!

นี่ทำได้อย่างไร?

พวกเขาต่างรู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่งนัก!

จำต้องรู้สมุนไพรระดับจักรพรรดินั้นหายากเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่มหาจักรพรรดิโบราณกาลก็ไม่สามารถเป็นครอบครองได้แม้แต่ต้นเดียวได้ ทว่าจักรพรรดิอ้วนกลับสามารถปลูกผักระดับจักรพรรดิได้มากมาย นี่เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ใจอย่างยิ่ง

เป็นเพราะดินเทวาหรือ?

พวกเขาไม่แน่ใจ

แต่ย่อมรู้ว่าดินเทวานี้วิเศษอย่างยิ่ง ไม่ใช่ของสามัญซ้ำยังประเมินค่าไม่ได้

ดังนั้นพอพวกเขาเอาผักระดับจักรพรรดิออกไปทั้งหมดแล้ว พวกเขาจึงเอาดินเทวาทั้งหมดออกไปด้วย

และทุกอย่างนี้เสร็จสิ้นก่อนมังกรศักดิ์สิทธิ์จะกลับมา

พวกเขาอยู่ที่นี่เพราะตั้งใจรอให้มังกรศักดิ์สิทธิ์กลับมา เพื่อจะเอาเมล็ดพันธุ์ผักระดับจักรพรรดิจากมังกรศักดิ์สิทธิ์

ทั้งสองรู้มาจากงูหลามตัวอื่นว่า หนึ่งในผู้อาวุโสของพวกเขาสามารถเปลี่ยนจากงูหลามเป็นมังกรได้ และยังมีตำแหน่งเป็นถึงมังกรศักดิ์สิทธิ์ มิหนำซ้ำยังรู้มาอีกว่า มีผักมากมายถูกมังกรตนนี้เก็บไว้

“เจ้า…น่าชังยิ่งนัก!”

มังกรศักดิ์สิทธิ์มองสวนผักร้อยชนิดที่ตอนนี้กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ด้วยความเดือดดาล!

เผ่าของพวกมันบังเอิญค้นพบมิติเล็กแห่งนี้ จากนั้นมิติเล็กแห่งนี้ก็กลายมาเป็นแหล่งกบดาน สวนผักร้อยชนิดเป็นล้วนแต่สมบัติล้ำค่าระดับจักรพรรดิทั้งสิ้น กินทั้งหมดก็คงไม่ดีเท่าไรนัก

จนมาถึงตอนนี้ พวกมันกินผักกาดขาวระดับจักรพรรดิไปแค่ไม่กี่หัวเท่านั้น!

ผลสุดท้ายกลับถูกสองคนตรงหน้าขุดออกไปจนหมด แม้แต่ดินก็ยังไม่เหลือ แล้วนี่จะไม่ให้มันบันดาลโทสะได้อย่างไร?

โครม!

มันเหวี่ยงหางมหึมาของมันออกไป ใช้พลังนักบุญอันน่าเกรงขามพุ่งเข้าไปปะทะกับประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนและสือเฟิง!

สือเฟิงเรียกภาพวาดทั้งสองที่ท่านเซียนประทานมาให้ ฉับพลันนั้น คลื่นพลังหยินและพลังหยางก็พวยพุ่งออกมาทันทีหางของมังกรศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นหมอกโลหิตแทบจะในพริบตา

ตู้ม!

ด้วยเหตุนี้ มังกรศักดิ์สิทธิ์ล้มลงกองกับพื้นทันที!

“นี่เป็นไปได้อย่างไร!?”

มันตื่นตกใจมาก ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ภาพวาดสองภาพนี้เป็นภาพวาดแบบใดกัน?

ช่างทำให้ผู้คนรู้สึกสะพรึงกลัวเหลือเกิน!

คลื่นพลังหยินกับพลังหยางนั้นมหาศาลเสียจนมิอาจจินตนาการได้!

ภาพวาดทั้งสองเป็นผลงานจักรพรรดิอย่างนั้นหรือ?

ไม่ใช่!

ภาพวาดของจักรพรรดิไม่น่าสะพรึงถึงเพียงนี้!

มันรู้สึกว่าภาพวาดทั้งสองนี้อยู่เหนือระดับจักรพรรดิ กระทั่งเป็นไปได้ว่าจะเหนือกว่ามหาจักรพรรดิไปอีก!

‘เหตุใดข้าถึงโชคร้ายเพียงนี้?’

มันร้องไห้อย่างเจ็บปวด!

มันเพิ่งกลายเป็นนักบุญ เพียงแค่ออกไปเสพสุขเพียงชั่วครู่ แม้แต่ผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจที่จับกลับมาด้วย มันก็ยังไม่ทันได้ลิ้มลอง สุดท้ายกลายเป็นว่าชีวิตต้องมาจบเพราะสองภาพวาดอันน่าพรั่นพรึงของสือเฟิงแทนเสียนี่

มันคำรามพลางตะโกนอยู่ในใจ สังหารมันก็ได้ไม่เป็นอะไร แต่อย่างน้อยขอให้มันได้ลิ้มลองเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจ ก่อนสังหารมันได้หรือไม่?

มันคิดถึงเรื่องเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจไม่ใช่แค่วันสองวันที่ผ่านมา แต่มันคิดถึงเรื่องพวกนี้มาไม่รู้นานเท่าใดแล้ว!

น่าเสียดายที่ในอดีตไม่ว่าอยากนึกกระทำเพียงใด สุดท้ายก็ทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้

ต่อมามันทะลวงขั้นกลายเป็นนักบุญ มันก็รีบออกไปลักพาตัวเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจที่เคยนึกอยากกระทำในทันที

ระหว่างทางมันยังสังหารหมู่ไปหลายเผ่า มีทั้งที่เป็นศัตรูและไม่ชอบขี้หน้า

มันคิดว่าหลังจากนี้มันจะกำเริบเสิบสานตามใจชอบ มันจึงไม่ได้สนใจวันคืนมากมายนัก!

ทว่าพอกลับมาก็ได้แต่งุนงง

ใต้หล้ามันหาได้ไร้เทียมทาน ถึงแม้จะเป็นถึงนักบุญแล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าภาพวาดทั้งสองของสือเฟิง ความเป็นความตายก็ถูกลิขิตไว้แล้ว!

ภาพวาดทั้งสองตรึงมันเอาไว้ มันไม่สามารถหลบหนีได้อย่างใจต้องการ พลังของภาพวาดทั้งสองสามารถสังหารมันได้ในทันที

มันไม่ใช่ขมขื่นอย่างเดียวแล้ว หากมันรู้เร็วกว่านี้ มันจะไม่กลับมาอีก!

หากมันไม่กลับมาก็ยังพอได้เสวยสุขไม่ใช่หรือ!

ตอนนี้มันได้แต่น่าเวทนาชีวิตตนเอง ไม่รู้จักที่เป็นที่ตาย!

“มีใครอยู่หรือไม่?”

“ช่วยพวกเราด้วย!”

ในตอนนั้นเอง ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังออกมาจากมังกรศักดิ์สิทธิ์

เขาเดินตามเสียง เห็นถุงเก็บของตรงขาหน้าของมังกรศักดิ์สิทธิ์

เพราะก่อนหน้าภาพวาดทั้งสองใช้พลังอันแข็งแกร่งตรึงเอาไว้ ถุงเก็บของจึงคลายออกเล็กน้อยไม่ได้รัดแน่นและปรากฏรอยแยก

ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนเหยียดนิ้วออก ลำแสงพลันปรากฏขึ้น ตัดถุงเก็บของออกจากขาหน้าของมังกรศักดิ์สิทธิ์ขาดทันที

ในระหว่างนั้น มังกรศักดิ์สิทธิ์ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

ให้ตายเถิด ภาพวาดทั้งสองตรึงมันไว้หมดแล้ว มันจะกล้าเคลื่อนไหวได้อย่างไร?

หากทำไม่ดี มันจะต้องถูกพลังของภาพวาดทั้งสองสังหารจนสิ้นใจเป็นแน่!

ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนยกมือขึ้น แล้วถุงเก็บของที่ตกลงบนพื้นก็ลอยมาอยู่ในมือของเขา เมื่อเปิดถุงเก็บของ ก็เห็นว่าภายในมีเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจมากมาย

“นี่คือเรื่องสำคัญที่เจ้าออกไปทำ???””

สีหน้าของประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนเปลี่ยนเป็นดำมืด

เขารู้มาจากงูหลามตัวอื่นว่ามังกรศักดิ์สิทธิ์บอกไว้ว่าจะออกไปทำเรื่องสำคัญยิ่ง

ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเรื่องเช่นนี้??

ไอ้เฒ่าโรคจิต!

‘แน่นอนสิว่าเป็นเรื่องสำคัญ!’

‘ไม่รู้ว่าข้าต้องคิดถึงสาวงามเหล่านี้มานานมากเพียงใดแล้ว!’

มังกรศักดิ์สิทธิ์กล่าวในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าคนทั้งสอง

ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนปล่อยเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจทั้งหมดในถุงเก็บของออกมา

“รู้จักยับยั้งชั่งใจเรื่องนี้บ้างเสียเถอะ!”

ประมุขแดนศักดิ์สิทธิ์เหิงเทียนตำหนิมังกรศักดิ์สิทธิ์

ทว่านี่เป็นพลังของขอบเขตนักบุญ เขาจึงไม่สามารถใช้พลังของตนเองเปิดได้

สือเฟิงสามารถใช้พลังของภาพวาดทั้งสองเพื่อบังคับให้เปิดออกได้ แต่เขากลัวว่าอาจจะทำเหล่าผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์กับหญิงงามเผ่าปีศาจบาดเจ็บเอา

ดังนั้นจึงสั่งให้มังกรศักดิ์สิทธิ์เป็นคนจัดการ