อินซอบถอนหายใจให้กับความคิดที่ทั้งตรงไปตรงมาและใจแคบ เพราะคำขอร้องของกรรมการผู้จัดการคิม เขาถึงต้องทำให้อีอูยอนมีความคิดที่อยากจะเอาชนะให้ได้ แม้จะไม่มีความมั่นใจเลยก็ตาม แม้เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะหล่อและเท่ แต่ก็ไม่เท่าอีอูยอน ด้วยเหตุนั้นเขาจึงไม่สามารถโกหกแบบนั้นได้
แต่ก็อาจจะมีเสน่ห์เฉพาะตัวที่เรายังหาไม่เจออยู่ก็ได้…
อินซอบสำรวจด้านข้างของซอแจฮาอย่างละเอียดอีกครั้ง
เขามีหน้าตาเป็นมิตร เพราะตาที่โตแต่ไม่มีชั้นตาซึ่งเป็นที่นิยมในช่วงนี้ มือที่พลิกหน้านิตยสารนั้นหยาบพอสมควร และดูสมกับเป็นผู้ชาย สัดส่วนก็ค่อนข้างดี เพราะจากข้อมูลที่ค้นมา เขาเดบิวต์จากการเป็นนายแบบ แววตาก็…
“…!”
อินซอบตกใจ เพราะสายตาของซอแจฮาที่มองเขาพร้อมกับขมวดคิ้ว
“มีเรื่องจะพูดกับผมเหรอครับ”
“คือ…”
ต่อให้บอกว่าหล่อยังไง แต่การจ้องคนอื่นขนาดนี้ก็คือเป็นเรื่องเสียมารยาท อินซอบเหงื่อซึมเพราะรู้ว่าตัวเองทำผิด แม้จะมีคนที่รู้จักเขาเพราะอีอูยอนอยู่ไม่กี่คน แต่เขาก็เริ่มกังวลว่าจะทำให้เกิดข่าวลือโดยไม่จำเป็นในวงการที่เต็มไปด้วยการซุบซิบหรือเปล่า
“…พอดีผมเป็นแฟนคลับน่ะครับ”
“ครับ?”
“ขอโทษครับ คือผมเป็นแฟนคลับของคุณซอแจฮา…ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ”
อินซอบไม่สามารถสบตากับซอแจฮาได้ เพราะนอกจากจะไม่มีพรสวรรค์ในการโกหกแล้ว ยังรู้สึกผิดกับอีกฝ่ายด้วย
“เป็นแฟนคลับของผมเหรอครับ? จริงเหรอครับ?”
ลักษณะการพูดบ่งบอกว่าไม่เชื่อ
“คือ…”
ยิ่งพูดลิ้นก็ยิ่งพัน แล้วถุงช้อปปิ้งสีดำก็โผล่เข้ามาในสายตาของอินซอบที่แอบเหงื่อตก
“…นี่ครับ…”
แม้แต่ตอนที่ยื่นถุงให้ อินซอบก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
“อะไรเหรอครับ”
“ขะ ของขวัญ…ในฐานะแฟนคลับครับ”
อีอูยอนไม่ชอบของหวาน และอยู่ในระดับที่กินเพียงหนึ่งถึงสองชิ้นเท่านั้นเมื่อดื่มแชมเปญ แต่ทุกๆ วันวาเลนไลน์เขามักจะขอให้ซื้อช็อกโกแลตให้
ช็อกโกแลตวาเลนไทน์ของเรดฟินน์เป็นสินค้าที่ต้องจองไว้ล่วงหน้าถึงหนึ่งเดือนเนื่องจากมีจำกัดแค่ห้าร้อยชิ้นเท่านั้น แม้อีอูยอนจะไม่ชอบช็อกโกแลต แต่เขาก็ยังให้ของขวัญอีกฝ่ายด้วยช็อกโกแลตที่อร่อยที่สุด
“เอ๊ะ? ให้ผมจริงๆ เหรอครับ”
ซอแจฮายิ้มและรับถุงช้อปปิ้งไป จากนั้นก็เปิดกล่องและหยิบช็อกโกแลตเข้าปากอย่างไม่ลังเล
“ว้าว อร่อยจริงๆ ครับ ผมจะถ่ายรูปเก็บไว้ ถ่ายได้ใช่ไหมครับ”
“…ครับ ตามสบายเลยครับ”
ซอแจฮายิ้มและเริ่มใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปกล่องช็อกโกแลตอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตของอินซอบมองภาพนั้นด้วยความเศร้า หัวหน้าทีมชาผู้กลับมาอย่างตรงเวลาหลังจากที่เสร็จธุระแตะไหล่อินซอบ
“คุณอินซอบ ฉันมาแล้ว ขอบใจที่ช่วยนะ ว่าแต่ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ จุนซอสร้างปัญหาอะไรเหรอ”
“เปล่าครับ แค่ฝุ่นเข้าตาเฉยๆ…หัวหน้าทีมครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ทำไมล่ะ ไหนๆ ก็มาแล้วดื่มชาสักแก้วแล้วค่อยไปสิ ส่วนเด็กนั่นให้ผู้ช่วยยุนมารับไปส่งก็ได้”
“ผมมีที่ที่ต้องแวะน่ะครับ…ไว้เจอกันคราวหน้านะครับ”
อินซอบเอ่ยลาหัวหน้าทีมชาอย่างมีมารยาทก่อนจะลุกขึ้น ก้าวเดินที่ก้าวลงบันไดเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“สวัสดีครับ คนที่ไปรับช็อกโกแลตเมื่อกี้นะครับ หากไม่เป็นการเสียมารยาท พอจะมีของเหลือบ้างไหม…ครับ ไม่มีสินะครับ เข้าใจแล้วครับ”
อินซอบที่คุยโทรศัพท์เสร็จยืนพิงหน้าผากกับทางเข้าตึกอยู่สักพัก
“…โง่ที่สุดในโลก”
ต่อให้ด่าแรงแค่ไหนก็ยังไม่พอ เขาให้ของที่จะให้อีอูยอนกับคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกวันนี้ และโกหกว่าเป็นแฟนคลับด้วย
“…ไอ้หมาพันทางโง่เง่า”
ชเวอินซอบที่เพิ่งโอนเงินค่าออฟฟีเชียลแฟนคลับรอบใหม่ของอีอูยอนไปไม่นานพึมพำด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยที่สุดในโลก
***
“คุณอินซอบ”
“…ครับ?”
“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ”
อีอูยอนรินแชมเปญใส่แก้วพลางเอ่ยถามด้วยแววตาเป็นห่วง อินซอบรีบส่ายหน้า
“เปล่าครับ ผมไม่ได้ป่วย”
“ถ้าป่วย เราไปโรงพยาบาล…”
“เปล่าครับ จริงๆ นะ เชื่อผมเถอะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่โกหกเรื่องพวกนั้นเด็ดขาดแล้วนี่ครับ”
อินซอบว่าพลางคว้าแขนของอีอูยอน แต่พอเห็นว่าสีหน้าของอีอูยอนไม่ดีขึ้น อินซอบก็รีบจูบแก้มเขาทันที
“…จริงๆ นะครับ ผมไม่ได้โกหก”
อีอูยอนผ่อนคลายริมฝีปากอย่างช้าๆ เพราะการทำตัวน่ารักสุดชีวิตของคนรัก
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
อีอูยอนนั่งลงอีกครั้งก่อนจะพูดเสริมว่า “ถ้าป่วยต้องบอกนะครับ” พวกเขาตัดสินใจกินอาหารนอกบ้านหลังจากที่ไม่ได้ทำมานาน และใช้เวลาช่วงกลางคืนที่โรงแรม แต่พออินซอบทำหน้าเศร้าตลอดการรับประทานอาหาร อีอูยอนก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่ได้มีเรื่องอะไรใช่ไหมครับ”
“ครับ ไม่มีครับ”
“งั้นเดทกับผมมันน่าเบื่อเหรอครับ”
“ไม่เลยครับ!”
อินซอบรีบปฏิเสธ อีอูยอนจิบไวน์และยิ้มพร้อมกับจ้องมองอินซอบ
“เมื่อวานผมนอนไม่หลับเลย เพราะตื่นเต้นที่จะได้ไปเดทกับคุณอินซอบหลังจากที่ไม่ได้ทำมานาน”
“ผะ ผมก็นอนไม่หลับเหมือนกันครับ”
“แล้วผมก็ซื้อเสื้อมาใส่เพื่อทำให้ตัวเองดูดีด้วย”
“…เท่มากครับ”
ตอนที่เห็นอีอูยอนเดินมาจากที่ไกลๆ อินซอบหุบปากไม่ลงเลย
อีอูยอนที่แต่งตัวอย่างใส่ใจตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ในระดับที่ต่อให้ปูพรมแดงให้ที่ปลายเท้าตอนนี้ก็ยังไม่พอ สภาพของตัวเองที่ธรรมดามากแม้จะหยิบเสื้อผ้าที่ดีที่สุดมาใส่ทำให้อินซอบอยากซ่อนตัวที่ไหนสักที่
ยิ่งไปกว่านั้น…
“ไม่ให้ช็อกโกแลตผมเหรอครับ”
อีอูยอนเอ่ยถาม
ในที่สุดก็มาถึง อินซอบกลืนน้ำลายและยื่นถุงให้ด้วยมือที่สั่นเทา อีอูยอนมองช็อกโกแลตที่อยู่ในถุง และเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น
“อะไรเนี่ย ของธรรมดานี่ครับ”
“…”
“ผมนึกว่าคุณอินซอบจะให้ของเจ๋งๆ ซะอีก เพราะสีหน้าของคุณดูมุ่งมั่นมาก”
อีอูยอนพูดพร้อมกับเปิดกล่องช็อกโกแลต
สีหน้าของอินซอบหมองลงกว่าเดิม
แม้จะลองตั้งใจหาร้านช็อกโกแลตที่อยู่ใกล้ๆ แล้ว แต่ที่ที่พอจะใช้ได้ก็ปิดไปหมดแล้ว สุดท้ายพอกลับมาแถวนั้น เขาก็ได้รับข้อความจากอีอูยอนว่าถึงแล้ว และต้องเข้าร้านสะดวกซื้อไปซื้อช็อกโกแลตธรรมดามาแทน
อินซอบรู้สึกหนักใจกับความจริงที่ว่าเขาให้ช็อกโกแลตที่หรูหราขนาดนั้นกับซอแจฮา และให้ช็อกโกแลตจากร้านสะดวกซื้อกับอีอูยอนเป็นอย่างมาก เขาทั้งเศร้าและเจ็บใจ ความคิดที่ว่าอีกฝ่ายถูกซอแจฮาแย่งโฆษณาไป แล้วยังโดนเอาช็อกโกแลตไปด้วยจากความผิดพลาดที่โง่เง่าของตนทำให้เขารู้สึกเหมือนจะร้องไห้
“ใส่ยาพิษไว้เหรอ”
“เปล่านะครับ! ผมไม่ได้ใส่ของแบบนั้นเข้าไปนะ”
อีอูยอนหยิบช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งเข้าปากและยิ้มให้
“ถึงจะใส่ผมก็ไม่สนใจหรอกครับ ถ้าคุณอินซอบสั่งให้ตาย ผมก็จะตาย เพราะยังไงถ้าคุณอินซอบทิ้งผมไปผมก็จะตายอยู่แล้ว”
“…”
“ล้อเล่นครับ”
พอเห็นว่าสีหน้าของอินซอบไม่ดีขึ้น อีอูยอนก็ยื่นหน้าเข้าไปหาและถามว่า “ร้องไห้เหรอครับ”
“เปล่าครับ…อร่อยไหมครับ”
เพราะคำถามของอินซอบ อีอูยอนจึงถามว่า “อะไรเหรอ”
“ช็อกโกแลตน่ะครับ”
“ไม่นะ ก็รสชาติทั่วๆ ไป”
เป็นรสชาติที่ไม่มีความพิเศษอะไรเลย พอเห็นอีอูยอนเคี้ยวช็อกโกแลตด้วยสีหน้าเรียบเฉย อินซอบก็ตัดสินใจอะไรบางอย่าง และเอ่ยปากด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“…คุณอูยอน”
“หืม”
“วันนี้…ผมจะทำตามที่คุณอูยอนต้องการทุกอย่างเลยครับ”
“อะไร”
อีอูยอนถามซ้ำราวกับเขายังไม่เข้าใจในทันที
“…อะไรก็ได้…”
อินซอบตอบทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ ตอนนั้นเองอีอูยอนถึงได้เข้าใจความหมาย เขายิ้มกว้างและเอนตัวพิงกับเก้าอี้
“ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ล่ะครับ”
“…ผมรู้สึกผิดที่ช็อกโกแลตไม่อร่อยครับ”
อีอูยอนกำลังจะพูดว่าเขาไม่สนใจ เพราะวันนี้ไม่ได้มาเพื่อกินช็อกโกแลตที่โรงแรมอยู่แล้ว แต่มาเพื่อกินคุณต่างหาก แล้วก็ล้มเลิกความคิดไป ไม่มีเหตุผลที่จะห้ามอินซอบที่ทำตัวน่ารักขนาดนั้นเลยสักนิด
“มานี่เร็วครับ”
พออีอูยอนยื่นมือออกไป อินซอบก็ลุกขึ้นและยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“รู้เหรอครับว่าผมต้องการอะไร คุณถึงบอกว่าจะทำให้ทุกอย่าง”
อีอูยอนพูดพร้อมกับลูบผมของอินซอบที่แสดงออกถึงความประหม่าอย่างชัดเจน
“…ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณต้องการไม่ว่าอะไรผมก็จะทำให้ ผมอยากทำแบบนั้นครับ…”
อีอูยอนหัวเราะเบาๆ
“คุณอินซอบใจดีจังเลยนะครับ”
“ครับ?”
“เพราะใจดีคุณก็เลยให้สิทธิ์ในการเลือกกับคนอย่างผม”
อีอูยอนพึมพำว่า “ทำแบบนี้ไม่ได้นะ” และกอดเอวของอินซอบแน่น อินซอบก้มมองอีอูยอนที่กอดและถูไถใบหน้ากับร่างของเขาราวกับจะออดอ้อน จากนั้นเขาก็รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ เพราะเขารู้สึกว่าอีอูยอนที่เปิดเผยและทำตัวเป็นเด็กแค่กับเขาคนเดียวด้วยวิธีแบบนี้ในบางครั้งนั้นน่ารัก…
“งั้นถอดกางเกงชั้นในได้ไหมครับ”
“…ครับ?”
“ถอดเสื้อให้หมดครับ อ้อ จะใส่ถุงเท้าไว้ผมก็ไม่ว่าอะไรนะ”
“…”
“จะทำอะไรครับ”
คนรักที่น่ารักมากๆ ยิ้มพร้อมกับเอ่ยคำขอที่ลามกเป็นที่สุด อินซอบลังเลก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างช้าๆ อีอูยอนนั่งเท้าคางอยู่บนเก้าอี้และมองอินซอบถอดเสื้อผ้าเงียบๆ อินซอบปลดเข็มขัดออก
“ถอดกางเกงกับกางเกงชั้นในพร้อมกันนะครับ”
อีอูยอนยิ้มอย่างช้าๆ พร้อมกับออกคำสั่ง
แม้จะอยากถามว่าทำไม แต่อินซอบก็หลับตาแน่น และดึงกางเกงและกางเกงชั้นในลงพร้อมกันตามที่อีอูยอนบอก อีอูยอนที่นั่งเท้าคางอยู่หรี่ตาลง
“…ถอดถุงเท้าด้วยได้ไหมครับ”
“ตามใจเลย”
อินซอบถอดถุงเท้าและวางรวมกับเสื้อผ้าอีกหลายชิ้นบนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย เขารู้สึกถึงสายตาของอีอูยอน สายตาของอีกฝ่ายที่มองอย่างไม่ลดละทำให้อินซอบหายใจอย่างเป็นปกติได้ยาก
“มาทางนี้ครับ”
อินซอบเดินเข้าไปหาอีอูยอน
“คุกเข่าครับ”
“…”
อินซอบทำตามที่อีกฝ่ายสั่ง เขาสั่นไปทั้งตัว เพราะสัมผัสของพรมนุ่มๆ ที่โดนเข่า นิ้วเรียวยาวของอีอูยอนไล้แก้มของอินซอบช้าๆ
“อมของผมได้ไหมครับ”
อินซอบพยักหน้าเงียบๆ พอกำลังจะเอื้อมมือไปรูปซิปกางเกง อีอูยอนก็เอ่ยห้าม
“ห้ามใช้มือครับ”
“ครับ? แล้วจะทำยังไง…”
“ใช้แค่ไอ้นี่สิครับ”
นิ้วของอีอูยอนกดริมฝีปากของอินซอบอย่างแรง พอเข้าใจความหมาย ใบหน้าของอินซอบก็แดงขึ้นทันที เมื่ออีอูยอนเห็นท่าทีนั้น รอยยิ้มปรากฏในดวงตาของเขา
“ทำไมครับ ไม่อยากทำเหรอ”
“…ปะ เปล่าครับ”
อินซอบส่ายหน้า สมองของเขาขาวโพลนและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงได้แต่มองช่วงล่างของอีอูยอน
“ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำครับ เพราะผมไม่มีความคิดที่จะบังคับอยู่แล้ว”
อีอูยอนลูบต้นคอของอินซอบเบาๆ พลางกระซิบ ความตื่นเต้นจางๆ แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเจ้าตัว อินซอบกลืนน้ำลายก่อนจะก้มหน้าลงไปใช้ฟันกัดซิป
