รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 298 ต่ำช้านัก ในหัวเณรน้อยผู้นี้บรรจุสิ่งใดอยู่บ้าง!?

บทที่ 298 ต่ำช้านัก ในหัวเณรน้อยผู้นี้บรรจุสิ่งใดอยู่บ้าง!?

บทที่ 298 ต่ำช้านัก ในหัวเณรน้อยผู้นี้บรรจุสิ่งใดอยู่บ้าง!?

อ้ายฉานมาถึงสถานที่พำนักของเณรน้อย

“อมิตาภพุทธ สีกามีธุระอันใดหรือ”

พระอาจารย์เกาเซิงเดินออกมา สอบถามไปยังอ้ายฉาน

เดิมทีเขามิได้พำนักที่เดียวกับต้าเต๋อ แต่ต้าเต๋อไม่น่าวางใจเอาเสียเลย เขาจึงย้ายมาพำนักที่นี่ เพื่อสะดวกต่อการควบคุมดูแลต้าเต๋อ

หารู้ไม่ว่า ต้าเต๋อก็ยังลอดสายตาเขาออกไปได้ ไปหาพวกอ้ายฉาน…

นี่นางมาตำหนิเอาความหรือ?

พระอาจารย์เกาเซิงคิดในใจ

ก่อนหน้านี้ อ้ายฉานเคยมีความบาดหมางกับต้าเต๋อ บัดนี้ต้าเต๋อยังวิ่งวุ่นไปส่งเสียงโหวกเหวกในที่พำนักของพวกเขา เกรงว่าอ้ายฉานบันดาลโทสะ มาเอาเรื่องต้าเต๋อ!

สงบเสงี่ยมบ้างไม่ได้เลยหรือ!

พระอาจารย์เกาเซิงโอดครวญในใจ ต้าเต๋อสร้างเรื่องสร้างราวเก่งเกินไปแล้ว หนี้แค้นในอดีตยังไม่ชำระ ตอนนี้สิดี อีกฝ่ายมาหาถึงที่!

“พระอาจารย์เกาเซิง ข้ามาหาต้าเต๋อ”

อ้ายฉานเอ่ยอย่างมีมารยาท

ตามคาด!

ได้ยินว่าอ้ายฉานมาหาต้าเต๋อ พระอาจารย์เกาเซิงใจกระตุก ‘วูบ’

“คือว่า…เขาไม่อยู่”

พระอาจารย์เกาเซิงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ หน้าตาเริ่มแดงระเรื่อ

อ๊ากก! ชาติก่อนอาตมาทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องมาพานพบกับต้าเต๋อ!

อมิตาภพุทธ บาปกรรมแท้ ๆ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าโปรดอภัยให้อาตมาด้วย!

ในใจเขาแทบร่ำไห้

นับแต่เขาได้มาอยู่กับต้าเต๋อ อย่าให้พูดเลยว่าอนาถปานใด หัวใจธรรมถูกท้าทาย เกือบสติแตกหลายต่อหลายครั้ง…

บัดนี้เขายัง…พูดปดอีก!

พุทธศาสนาห้ามมิให้พูดปด เขาบำเพ็ญธรรมมานับร้อยปี เข้มงวดกับตนเองอยู่เสมอ ไม่เคยผิดศีลมาก่อน

บัดนี้เขากลับรักษาศีลไว้มิได้ เพื่อต้าเต๋อแล้ว เขาต้อง…ผิดศีล!

“ไม่อยู่หรือ?”

อ้ายฉานเห็นพระอาจารย์เกาเซิงกระอึกกระอัก ซ้ำยังหน้าแดงระเรื่อ ไฉนเลยจะไม่รู้ว่าพระอาจารย์เกาเซิงโกหก

นางเอ่ยล้อด้วยความขบขัน “ศีลข้อห้ามของพุทธศาสนามีไว้เตือนคนนอกอย่างเดียวหรอกหรือ สาวกในศาสนาไม่ต้องรักษาหรือไร”

ใบหน้าพระอาจารย์เกาเซิงแดงก่ำขึ้นไปอีก ใบหน้าชราแทบเก็บความอับอายไว้ไม่มิด

ชีวิตนี้เขาไม่เคยพูดปดมาก่อน การโกหกครั้งแรกไม่ประหม่าสิแปลก ต่อให้เขาบำเพ็ญธรรมมานับร้อยปีก็ไม่เกี่ยว การผิดต่อหลักธรรมคำสอนของศาสนาส่งผลให้เขารู้สึกผิดมหันต์

“อมิตาภพุทธ อาตมาไม่เข้าใจสิ่งที่สีกาว่ามา ต้าเต๋อไม่อยู่จริง ๆ หากสีกาไม่มีธุระแล้ว อาตมาต้องกลับไปสวดมนต์บำเพ็ญธรรมต่อ”

เขากัดฟันพูดต่อ ความรู้สึกผิดในใจทวีคูณ

ต้าเต๋อมีความสำคัญต่อพุทธศาสนาของพวกเขาอย่างยิ่งยวด เขามิกล้าปล่อยให้อ้ายฉานพาต้าเต๋อไป กลัวจะเกิดเรื่องกับต้าเต๋อ

ต่อให้ต้องผิดศีลเพราะการนี้เขาก็ไม่แยแส

เขามิกล้าสนทนากับอ้ายฉานต่อ กลัวจะผิดศีลไปมากกว่านี้ เขาจึงแสดงเจตนารมณ์ต่ออ้ายฉานว่าไม่ต้อนรับนางแล้ว

ทว่าตอนนั้นเอง เสียงของต้าเต๋อดังออกมาจากวัง

“อย่าไปฟังที่ตาโล้นเฒ่านั่นพูดเหลวไหล ข้าอยู่ในนี้!”

หลังจากวาจานี้เปล่งออกมา ใบหน้าชราของพระอาจารย์เกาเซิงเขียวไปหมด!

ไอ้$@#…!

พระอาจารย์เกาเซิงระเบิดอารมณ์ในบัดดล ด่ากราดอยู่ในใจ

ต้าเต๋อนี่…ชั่วช้าจริงเชียว!

เขายอมผิดศีลพูดปดเพื่อความปลอดภัยของต้าเต๋อ

แต่เจ้าต้าเต๋อนี่กลับไม่ยอมรับน้ำใจแม้แต่น้อย หักหลังเขาซึ่งหน้า!

ไอ้บ้านี่!

ตอนนี้เขาสำนึกเสียใจอย่างยิ่ง

ตั้งแต่หิ้วปีกต้าเต๋อกลับมาจากที่นั่น เขาก็คิดในใจว่าคงไม่มีอะไรแล้ว จึงปลดผนึกต้าเต๋อ อนุญาตให้ต้าเต๋อพูดจาเป็นปกติได้

ทว่าผู้ใดจะรู้ว่า อ้ายฉานจะมาหาถึงที่!

หากรู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก อย่างไรเขาก็ไม่ปลดผนึกต้าเต๋อ

“ตาโล้นเฒ่า… เจ้าต่างหากที่เป็นตาโล้นเฒ่า ไปตายซะไป!”

พระอาจารย์เกาเซิงระเบิดอารมณ์ สติแตกในบัดดล เขาปรี่เข้าไปถึงในห้องของต้าเต๋อในอึดใจเดียวประหนึ่งพายุโหม

จากนั้น เสียงร้องไห้อันน่าเวทนาของต้าเต๋อก็ดังมาจากในห้อง

พระอาจารย์เกาเซิงกำลังทุบตีต้าเต๋อ!

อ้ายฉานตกตะลึงไปหมด พระอาจารย์เกาเซิงจากพุทธศาสนาเป็นเช่นนี้เหมือนกันหรือ!?

นางเดินเข้าไป

เพียะ เพียะ เพียะ!

พระอาจารย์เกาเซิงตีได้รุนแรงยิ่ง เขาหิ้วปีกต้าเต๋อ ฝ่ามือฟาดก้นของต้าเต๋อไม่หยุด ตีจนต้าเต๋อหน้าตาเหยเก ร่ำไห้ขี้มูกโป่ง

“ไอ้โล้นเฒ่า! ข้าเป็นถึงพุทธบุตรกลับชาติมาเกิด! เจ้าบังอาจทุบตีข้าเยี่ยงนี้!”

“ข้ากลับถึงอารามเมื่อใด จักขอให้พระสังฆราชลงโทษเจ้า ข้าจะ…ข้าจะตบหน้าเจ้าหนึ่งพันฉาด!”

ต้าเต๋อตะโกนไม่หยุด

“เจ้าอยากตะโกนนักใช่ไหม!”

หนนี้พระอาจารย์เกาเซิงสติแตกแล้วจริง ๆ เขาตีไม่หยุด สุดท้ายตีจนก้นของต้าเต๋อบวมปูดแล้วถึงยอมหยุด ก่อนจะเหวี่ยงต้าเต๋อไปอีกด้าน

คราวนี้ต้าเต๋อมิกล้าโหวกเหวกโวยวายอีก

ทว่าเขาไฉนเลยจะยอมแพ้แค่นี้?

เขาไม่ยอมหรอก!

“ตาโล้นเฒ่า รอก่อนเถิด วันนี้เจ้ากล้าตีก้นข้า วันหน้าข้าจักตีก้นเจ้าให้บานบ้าง!”

เขาพูดในใจอย่างเคียดแค้น

ไอ้บ้าเอ๊ย ตั้งแต่ข้าต้าเต๋อผู้นี้เกิดมายังไม่เคยถูกทำร้ายขนาดนี้มาก่อน!

“ในเมื่ออยู่ ก็ไปกับข้า”

อ้ายฉานกล่าว

“ได้ ไม่มีปัญหา รีบไปกันเลย!”

ต้าเต๋อรีบลุกขึ้น เดินกะโผลกกะเผลกไปหาอ้ายฉาน

พระอาจารย์เกาเซิงก้าวออกมาขวางหน้าต้าเต๋อ ไม่ยอมให้เขาผ่านไป

เขามองอ้ายฉานขณะเอ่ย “อมิตาภพุทธ แม้ว่าต้าเต๋อจะมีนิสัยน่าชิงชัง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นสาวกของพุทธศาสนา สีกาโปรดไว้หน้าพุทธศาสนาสักครา อย่าถือสาหาความกับต้าเต๋อเลย”

เขาโกรธส่วนโกรธ กระนั้นมิกล้าปล่อยให้อ้ายฉานพาตัวต้าเต๋อไป

หากถูกพาตัวไปจริงแล้วเกิดเรื่อง เขาย่อมรับผิดชอบไม่ไหว

นี่คิดว่านางมาล้างแค้นหรือ?

ถึงแม้นางจะแค้นต้าเต๋อจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทว่านางมาครั้งนี้มิได้มาล้างแค้นต้าเต๋อจริง ๆ

นางเอ่ยขึ้น “พระอาจารย์เกาเซิงโปรดวางใจ ข้ามิได้มีเจตนาร้าย เขาไม่เป็นอะไรแน่”

“ไม่เป็นอะไรหรือ”

พระอาจารย์เกาเซิงยังไม่อาจวางใจ ไม่ยอมปล่อยต้าเต๋อไป

อ้ายฉานคลี่ยิ้ม “หากข้ามีเจตนาร้ายจริง ไยต้องทำเช่นนี้ด้วย พาเขาไปได้หรือไม่ท้ายที่สุดต่างกันด้วยหรือ ข้าขอให้พี่หญิงเซี่ยเหยียนมานี่สักครา พระอาจารย์เกาเซิงหยุดพี่หญิงเซี่ยเหยียนได้หรือ”

พระอาจารย์เกาเซิงมิได้พูดจา

ท้ายที่สุด เขาถอนหายใจพร้อมเอ่ย “ก็ได้”

อ้ายฉานพูดถูก หากนางมีเจตนาร้ายจริง อ้ายฉานขอให้เซี่ยเหยียนออกโรง เขาก็ไม่อาจต้านทานได้จริง ๆ

“ให้อาตมาไปด้วยได้หรือไม่”

เขาถาม อยากตามพวกเขาไปด้วย

อ้ายฉานส่ายหัว “เรื่องนี้เกรงว่าคงไม่ได้”

ท่านเซียนเอ่ยเพียงต้องการพบต้าเต๋อ มิได้บอกว่าต้องการพบผู้อื่น นางมิกล้าสุ่มสี่สุ่มห้าพาพระอาจารย์เกาเซิงไปด้วย

“ไปเถิด ไปเถิด!”

ต้าเต๋อเร่งเร้า ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่น้อย

เขาไม่สนว่าอ้ายฉานมาหาเขาเพื่อการใด อย่างไรเขาก็ไม่เต็มใจอยู่ที่นี่ต่อ

อ้ายฉานพาต้าเต๋อออกจากที่นี่

ทว่าเมื่อเดินทางจนใกล้ถึงวังที่พักของท่านเซียนแล้ว นางหยุดชะงัก ลากต้าเต๋อเข้าไปในวังแห่งหนึ่ง

ที่นี่คือวังที่นางพำนัก ด้านนอกมีผู้อาวุโสยอดฝีมือจากตระกูลซางคอยเฝ้ายาม

“เจ้าคงมิได้หมายตาเรือนร่างอันหล่อเหลาของข้า อยากขืนใจข้ากระมัง!”

ต้าเต๋อทำทีเอามือทาบอก ท่าทางตื่นตระหนก ดวงหน้าเล็ก ๆ ซีดเผือด ถอยกรูดไปอยู่ในมุม

อ้ายฉานหน้าบอกบุญไม่รับ

เณรน้อยผู้นี้ไฉนถึงต่ำช้าเยี่ยงนี้!?

“พวกเรายังเด็กกันขนาดนี้ เอาเป็นว่า…รอให้พวกเราทั้งคู่โตกันก่อนแล้วค่อยว่ากันดีหรือไม่ วางใจเถิด ข้ารักษาสัจจะ ครั้งแรกของข้าจักเก็บไว้ให้เจ้า!”

ต้าเต๋อเอ่ยด้วยท่าทีน่าสงสารประดุจภรรยาแสนเชื่อง

เสียงดังเพียะ อ้ายฉานทนไม่ไหวอีกต่อไป ตบหัวโล้น ๆ ของต้าเต๋อไปเต็มฝ่ามือ

ในหัวของเณรน้อยผู้นี้บรรจุสิ่งใดไว้บ้าง!?

“เฮ้อ ในเมื่อข้าไม่อาจขัดขืน ข้าคงได้แต่ยอมรับอย่างผู้ถูกกระทำ…มาเถิด ข้าไม่ขัดขืนแล้ว เจ้าต้องการปู้ยี่ปู้ยำข้าเพียงใดก็เชิญได้เลย!”

ต้าเต๋อคลายสองแขนที่กอดอกไว้ พร้อมเอ่ยเสียงดัง

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

  1. Nanthiya พูดว่า:

    หรรษามากต้าเต้อ 🤣🤣

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท