องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที! – บทที่ 329 ได้พบกันทันทีที่โซ่คลาย

บทที่ 329 ได้พบกันทันทีที่โซ่คลาย

ในเวลานี้​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​หา​ที่มา​ของ​โซ่​เหล็กเส้น​นั้น​พบ​แล้ว​ ​นาง​จึง​ไม่ได้​ถาม​ว่า​ทำไม​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ถึง​มา​อยู่​ที่นี่

นาง​ปรากฏตัว​ขึ้น​พร้อมกับ​น้ำ​ที่​หยด​ลงมา​จาก​เส้น​ผม​ ​พร้อมทั้ง​คาบ​ปิ่นปักผม​ที่นาง​นำมา​จาก​บน​พื้น​เอาไว้​ใน​ปาก​ ​นาง​เปียก​ไป​ทั้งตัว

ทันทีที่​ลม​พัด​ ​บรรยากาศ​อัน​เย็นเยียบ​ก็​เข้า​โอบล้อม​รอบ​พื้นผิว​ของ​ทะเลสาบ

โซ่​เหล็ก​น้ำแข็ง​ทมิฬ​ใน​มือ​ของ​นาง​ให้ความรู้​สึก​เย็นยะเยือก​อย่างมาก​ ​คนธรรมดา​คง​ไม่มีทาง​ที่จะ​ถือ​มัน​เอาไว้​ได้

ดวงตา​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ยังคง​สุกใส​เป็นประกาย​ ​ไม่ใช่​เพราะว่า​นาง​อยู่​ใน​สภาพร่างกาย​ที่​สมบูรณ์​ ​แต่​ตรงกันข้าม​เลย​ต่างหาก​ ​ตอนนี้​นาง​อยู่​ใน​ช่วง​มี​ระดู​ ​ดังนั้น​จึง​ทำให้​นาง​รู้สึก​ไม่​ค่อย​สบาย

แต่​นาง​ก็​ต้อง​ทำตาม​สัญญา​ที่นาง​ให้​ไว้​กับ​ชิง​หลง​ให้​สำเร็จ

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ตรวจสอบ​โซ่ตรวน​เหล็ก​นั้น​ ​ดวงตา​ของ​นาง​ทอแสง​เย็นชา

“​แม่นาง​ ​ใช้​พลัง​ปราณ​ของ​เจ้า​เสีย​”​ ​หยวน​หมิง​บอก​ ​”​มิฉะนั้น​เจ้า​คง​ไม่​สามารถ​ปลด​โซ่​โลหะ​น้ำแข็ง​ทมิฬ​อันนี้​ได้​แน่​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ทำตาม​ ​นาง​ขยับ​นิ้ว​เล็กน้อย​ ​แขน​เสื้อ​ยาว​ของ​นาง​ลอย​พลิ้ว​ ​และ​ด้วย​น้ำเสียง​อัน​เย็นชา​นั้น​ ​นาง​ก็​เอ่ย​ออกมา​ว่า​ ​”​ภายใต้​การ​บัญชา​ของ​ข้า​ ​ข้า​ขอ​อัญเชิญ​พลัง​แห่ง​สายลม​และ​หมู่​เมฆ​บน​นภา​มาที​่​นี่​!​”

วูบ​!

หมอก​ควัน​ที่อยู่​โดยรอบ​สลาย​หาย​ไปรา​วกับ​ตอบรับ​ ​และ​อุณหภูมิ​ของ​เหล็ก​น้ำแข็ง​ทมิฬ​ก็​เริ่ม​เปลี่ยนไป

ใน​ระยะเวลา​เพียง​สั้น​ๆ​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ก็​รีบ​ฉวยโอกาส​นั้น​เสียบ​ปิ่นปักผม​เข้าไป​ใน​โซ่ตรวน​นั้น​อย่างรวดเร็ว​ ​นาง​หมุน​มัน​สองครั​้ง​จน​เกิด​เสียงดัง​คลิก

ทันใดนั้น​ ​นาง​ก็ได้​ยิน​เสียงดัง​กึก​!

โซ่ตรวน​เหล็ก​ถูก​คลาย​ออก​แล้ว​!

มัน​จม​ลง​ไป​ใน​ทะเลสาบ​ชิง​หลง​พร้อมกับ​เลือด​จาก​นิ้ว​ที่​ถูก​บาด​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย

ทั่วทั้ง​ทะเลสาบ​ชิง​หลง​เกิด​การสั่น​สะเทือน

ตุ้บ​…

ตุ้บ​!

เสียง​ที่เกิด​ขึ้น​นั้น​ฟัง​ดูเหมือน​กับ​เสียง​หัวใจ​ของ​ใคร​บางคน​ที่​กลับมา​เต้น​อีกครั้ง

ศิษย์​ใน​สำนัก​ไท่​ไป๋​ไม่รู้​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น

ทุกคน​เงยหน้า​ขึ้นไป​มอง​ท้องฟ้า​ทันทีที่​ได้ยิน​เสียง​อัน​แปลกประหลาด​นั้น

พวกเขา​เห็น​เพียงแค่​ดวงตา​ของ​ชิง​หลง​ที่​กลอก​ไปมา​อย่างกะทันหัน​!

แสงสี​ฟ้า​ส่องสว่าง​อยู่​ภายใน​ดวงตา​ของ​มัน​ ​มัน​ดู​ทรงอำนาจ​ราวกับ​สามารถ​แทง​ทะลุ​ขึ้นไป​ถึง​สวรรค์​ชั้น​ที่​เก้า​ ​และ​ทำให้​พายุฝน​ก่อตัว​ได้​เลย​ทีเดียว

ตอนนั้น​นั่นเอง

อาจารย์​ตกตะลึง​ ​และ​พึมพำ​ออกมา​ว่า​ ​”​นี่​มัน​ชิง​หลง​ ​หนึ่งในสี่​สัตว์​เทวะ​บรรพกาล​ ​ชิง​หลง​ตื่นขึ้น​แล้ว​…​ ​มันตื​่​นขึ​้​นมา​แล้ว​จริงๆ​!​”

องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​ยังคง​ถือ​แท่ง​ไม้​ไว้​ใน​มือ​ ​และ​นั่ง​ยอง​อยู่​ที่​มุม​หนึ่ง​พลาง​เขี่ย​ส่วนหัว​ของ​อสรพิษ​โลหิต​เล่น​ไป​ด้วย​ ​เขา​เงยหน้า​เล็ก​ๆ​ ​ที่​เปี่ยม​ไป​ด้วย​ความมีชีวิตชีวา​ของ​ตน​ขึ้น​เมื่อ​ได้ยิน​ว่า​ชิง​หลง​ตื่น​แล้ว​ ​เขา​บ่น​กับ​ตัวเอง​ว่า​ ​”​ตอนนี้​ในเมื่อ​มันตื​่น​แล้ว​ ​ข้า​ก็​คง​กิน​มัน​ไม่ได้​แล้ว​สินะ​”

อาจารย์​ ​:​ ​…​ท่าน​เจ้าสำนัก​ ​ท่าน​อยู่​ไหน​ขอรับ​ ​ได้​โปรด​มา​พาตัว​เด็ก​คน​นี้​กลับ​ไป​ที​!

อาจารย์​แทบจะ​หลั่ง​น้ำตา​ออกมา​ ​แต่​สีหน้า​ของ​องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​กลับ​ยังคง​ดู​เสียใจ​เล็กน้อย

แต่​เขา​ก็​ไม่ลืม​ที่จะ​ปลอบ​คนอื่น​ ​แม้ว่า​เขา​จะ​ผิดหวัง​อยู่​ก็ตาม​ ​”​ไม่เป็นไร​นะ​ขอรับ​ท่าน​อาจารย์​ ​พวกเรา​อาจ​ไม่ได้​กิน​เนื้อ​มังกร​ ​แต่​อย่างไร​เรา​ก็​ยัง​มี​เนื้อ​งู​อยู่​”

อาจารย์​ ​:​ ​…​ใคร​จะ​สนใจ​เรื่อง​พรรค์​นั้น​กัน​!

ทำไม​การคุย​กับ​องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​นั้น​ยัง​ยาก​กว่า​การสู้​กับ​เทพ​มังกร​เสียอีก​!

องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​มอง​อาจารย์​ด้วย​สีหน้า​งุนงง​ ​เขา​สงสัย​ว่า​ทำไม​พี่​สาม​ถึง​ยัง​ไม่​พา​พี่สะใภ้​สาม​กลับมา​อีก

พี่​สาม​ยัง​คิด​ที่จะ​ช่วย​ข้า​สู้​กับ​มังกร​อยู่​หรือ

หื​ม.​..​ ​อันที่จริง​ ​ถึง​ข้า​ไม่ได้​กิน​เนื้อ​มังกร​ ​ก็​ไม่เห็น​เป็น​อะไร​เสียหน่อย

ไม่ต้อง​บอก​ก็​รู้​ว่า​องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​คิดมาก​ไป​เอง​ทั้งนั้น​!

ใน​บรรดา​ลูกศิษย์​ทั้งหมด​ ​มี​เพียง​สีหน้า​ของ​อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​คนเดียว​เท่านั้น​ที่​ดู​แปลก​ไป​ ​แต่​นาง​ต้อง​ไม่​ปล่อย​ให้​ใคร​สังเกตเห็น​ได้

โดยเฉพาะ​มือ​ข้าง​ซ้าย​ที่​มี​รอย​กัด​ของ​นาง​ ​โชคดี​ที่​ฝีมือ​ของ​อาจารย์​พวก​นั้น​ยัง​ไม่​ถึงขั้น​เท่าใด​นัก​ ​ดังนั้น​พวกเขา​ถึง​ไม่​สังเกตเห็น​มัน

แต่​ถ้า​ตู๋​ซู​เฟิ​งอยู​่​ที่นี่​ ​เขา​จะ​ต้อง​รู้​อย่างแน่นอน​ว่าการ​ปรากฏตัว​ของ​อสรพิษ​โลหิต​นั้น​น่าสงสัย​เพียงใด

ความจริง​แล้ว​ ​ด้วย​ความสามารถ​ของ​นาง​เพียง​คนเดียว​นั้น​ย่อม​ไม่​สามารถ​อัญเชิญ​อสรพิษ​โลหิต​ออกมา​ใช้งาน​ได้

เรื่องสำคัญ​ก็​คือ​ ​ใน​สถานการณ์​นี้​…​ ​นาง​ยัง​มีพัน​ธมิ​ตร​อยู่​คน​หนึ่ง

อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​หลับตา​ลง​ครู่หนึ่ง​ ​และ​เมื่อ​นาง​ลืมตา​ขึ้น​ ​ชิง​หลง​ก็​เป็นอิสระจาก​โซ่​เหล็ก​น้ำแข็ง​ทมิฬ​แล้ว​ ​มัน​สะบัด​หาง​ ​ของ​มัน​ทำให้​น้ำ​กระเซ็น​ไป​ทั่วทุกทิศ​ทาง

อวิ​๋น​ปี้ลั​่​วกะ​พริบตา​พร้อมกับ​พุ่ง​เข้าไป​หา​เด็กชาย​ ​นาง​พลิกตัว​อย่างรวดเร็ว​ ​และ​คว้า​ตัว​เขา​หลบ​ไป​อีก​ทาง​หนึ่ง

องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​มอง​นาง​อย่าง​มีน​้ำ​โห

อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​ไม่เคย​พบ​เด็ก​ที่​รับมือ​ยาก​เช่นนี้​มาก​่อน​ ​แต่​นาง​ก็​เดา​เอาไว้​แล้ว​ว่า​เขา​คงจะ​ฉลาด​กว่า​เด็ก​ทั่วไป​อย่างแน่นอน​ ​เพราะ​เขา​เป็น​ถึง​น้องชาย​ของ​องค์​ชาย

นาง​พิง​ตัว​ไป​ด้าน​หนึ่ง​อย่าง​อ่อนแรง​ ​จากนั้น​จึง​ถาม​เขา​ด้วย​รอยยิ้ม​ ​”​เจ็บ​หรือเปล่า​”

องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​ไม่เข้าใจ​เลย​แม้แต่​นิดเดียว​ ​ว่า​ทำไม​นาง​ต้อง​พุ่ง​เข้ามา​หา​เขา​อย่างกะทันหัน​เช่นนั้น​ใน​ระหว่าง​ที่​เขา​กำลัง​จม​อยู่​ใน​ภวังค์​ความคิด​ของ​ตัวเอง​ด้วย

แต่​แล้ว​ใน​วินาที​ต่อมา​ ​เขา​ก็​เข้าใจ

เพราะ​ไม่​ไกล​ออก​ไป​นั้น​มี​ร่าง​สูง​ร่าง​หนึ่ง​ยืน​อยู่​ ​ร่าง​นั้น​ไม่ใช่​ใคร​อื่น​ ​แต่​เป็น​พี่​สาม​ของ​เขา​เอง

แน่นอน​ว่า​อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​ย่อม​เห็น​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​แล้ว​เป็นธรรมดา​ ​นาง​เอียง​ศีรษะ​เล็กน้อย​ ​ดวงตา​ของ​นาง​แดงก่ำ​ ​นาง​จ้องมอง​ผู้ชาย​ที่​กำลัง​เดิน​เข้ามา​ทาง​พวก​นาง​อย่าง​เงียบๆ​ ​สายตา​ของ​นาง​ราวกับ​เต็มไปด้วย​ถ้อยคำ​นับ​พัน

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ล้ม​ลง​กับ​พื้น​ทันทีที่​อาการ​ปวดท้อง​แย่​ลง​ ​ทิ้ง​ชิง​หลง​ที่​กำลัง​ดื่มด่ำ​กับ​อิสรภาพ​ที่​สูญเสีย​ไป​นาน​ของ​ตัวเอง​ไว้​เบื้องหลัง

ท่ามกลาง​ความ​สับสน​อลหม่าน​นั้น​ ​ไม่มีใคร​มองเห็น​ภาพ​นั้น​ได้​อย่างชัดเจน​นัก

แต่​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​รู้​ว่า​ในที่สุด​คน​ทั้งสอง​ก็ได้​พบกัน​แล้ว

“​ฝ่า​บาท​”​ ​อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​เป็น​คน​แรก​ที่​เอ่ย​ขึ้น​ ​นาง​ทรงตัว​อย่าง​ไม่มั่นคง​นัก​ราวกับว่า​นาง​เพิ่ง​ทุ่ม​เรี่ยวแรง​มหาศาล​ไป​กับ​การ​ช่วยชีวิต​องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย

องค์​ชาย​เจ็ด​ตัว​น้อย​แสดง​ความไร้เดียงสา​ของ​ตน​ออกมา​ด้วย​การ​ขมวดคิ้ว​หนา​ของ​ตน​เข้าหา​กัน​เหมือนปกติ

ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​เงียบ​ ​และ​มอง​ไป​ที่​อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​จับ​ข้อมือ​ของ​ตัวเอง​ที่​ได้รับบาดเจ็บ​จาก​กรงเล็บ​มังกร​ ​ในเวลานี้​นาง​สัมผัส​ได้​ถึง​ความรู้สึก​หนึ่ง​ที่​ปะทุ​ขึ้น​มา​ ​นาง​สูด​หายใจเข้า​ลึก​ๆ​ ​แล้ว​ทันใดนั้น​ก็​รู้สึก​เหมือน​ได้​ยกภูเขาออกจากอก​ ​ตอนนี้​นาง​ไม่มี​สิ่งใด​ติดค้าง​เขา​อีกแล้ว​ ​เพราะ​เจ้าของ​ตัวจริง​ของ​เขา​ปรากฏตัว​ขึ้น​แล้ว

ต่อจากนี้​ ​พวก​นาง​จะ​ได้​มีชีวิต​เป็น​ของ​ตัวเอง​ ​โดยที่​ไม่ต้อง​ข้องเกี่ยว​กัน​อีก

ดูเหมือนว่า​การ​เตรียมการ​ที่นา​งอุต​ส่าห์​เตรียม​เอาไว้​ก่อนหน้านี้​จะ​ไร้ประโยชน์​เสีย​แล้ว

แต่​อย่างไร​มัน​ก็​คง​ไม่ได้​ไร้ประโยชน์​ไป​เสียที​เดียว​ ​ถ้า​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ยืนกราน​ว่า​จะ​ให้​นาง​อยู่​ต่อ​ใน​ฐานะ​โล่​ของ​อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​ ​นาง​ก็​คง​ยัง​พอ​มี​หนทาง​เอาไว้​รับมือ

ไม่ว่า​จะ​เป็นเวลา​ใด​หรือ​ที่ไหน​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ก็​สามารถ​รักษา​ความเยือกเย็น​ ​และ​สามารถ​วิเคราะห์​ผลได้​ผลเสีย​ของ​สถานการณ์​ใดๆ​ ​ได้​ภายใน​เวลา​สั้น​ๆ​ ​เสมอ

แต่​ดวงตา​ของ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​ลับ​มืดมน​และ​ลึกล้ำ​ ​ยาก​ที่จะ​ทำความเข้าใจ​ได้

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่ได้​สนใจ​กับ​สภาพ​รอบตัว​ของ​ตัวเอง​มาก​นัก​ใน​ตอนที่​ชิง​หลง​หยุด​เคลื่อนไหว

หมอก​จาง​ไป​แล้ว​ ​ในที่สุด​ทุกคน​ก็​มองเห็น​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ที่​ยืน​อยู่​กลาง​สวน​แห่ง​นั้น

มัน​เป็นไปได้​อย่างไร

ไม่ใช่​ว่านาง​ถูก​เทพ​มังกร​บด​เป็น​ชิ้น​และ​กลืน​ลง​ไป​แล้ว​หรอก​หรือ

เฮ่อ​เหลียน​เจียว​เอ๋อร​์​ชะงัก​ ​นาง​จ้องมอง​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​อย่าง​โกรธแค้น

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่สน​ใจ​ ​นาง​ทำ​เพียง​กุม​ท้องน้อย​ของ​ตน​เอาไว้

“​แม่นาง​ ​เจ้า​รู้สึก​ไม่สบาย​หรือ​”​ ​สัตว์​ศักดิ์สิทธิ์​เป็นหนึ่งเดียว​กับ​ผู้​เป็น​นาย​ ​ดังนั้น​เสี่ยว​ไป๋​จึง​รู้​ว่า​สภาพร่างกาย​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่​ค่อย​ดี

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​รู้สึก​ไม่สบาย​จริงๆ​ ​นาง​ยัง​ไม่ทัน​ได้​ฝึกฝน​ร่างกาย​นี้​ของ​ตน​ให้​ดี​เลย​ด้วยซ้ำ​ ​และ​เหล็ก​น้ำแข็ง​ทมิฬ​นั่น​ก็ได้​ดึง​เอา​ความอบอุ่น​ทั้งหมด​ออก​ไป​จาก​ร่าง​ของ​นาง​ ​ผล​ที่​ได้​ก็​คือ​มัน​ทำให้​นาง​ต้อง​ปวดท้อง​จนถึง​ขีดสุด

ดังนั้น​นาง​จึง​ไม่มีเวลา​ไป​สนใจ​เฮ่อ​เหลียน​เจียว​เอ๋อร​์

แต่​เฮ่อ​เหลียน​เจียว​เอ๋อร​์​เป็น​คน​ดื้อดึง​ ​นาง​ยื่นมือ​ออก​ไป​พยุง​ร่าง​ของ​อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​ ​จากนั้น​จึง​ลด​เสียง​ลง​ ​แล้ว​กล่าวหา​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ว่า​ ​”​ท่าน​พี่​ ​ท่าน​ไม่​ควร​ยั่วโมโห​เทพ​มังกร​หาก​ฝีมือ​ของ​ท่าน​ยัง​ไม่​ถึงขั้น​นะ​เจ้า​คะ​ ​พี่​อวิ​๋น​ได้รับบาดเจ็บ​ก็​เพราะ​ช่วยชีวิต​องค์​ชาย​เจ็ด​เอาไว้​ ​และ​พวกเรา​หลาย​คน​ก็​ทำ​อะไร​ไม่​ถูก​เพราะ​การปรากฏ​ตัวอย่าง​กะทันหัน​ของ​เทพ​มังกร​อีกด้วย​เจ้าค่ะ​…​”

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

Status: Ongoing

นิยายโรแมนติก นักรบหญิงย้อนเวลามาเจอสังคมอุดมพลังปราณ…และองค์ชายสายคลั่งรัก!

“เจ้าต้องรับผิดชอบ”

“ก็ได้ ท่านต้องการให้ข้ารับผิดชอบอย่างไรหรือ อย่าบอกนะว่าท่านอยากให้ข้าแต่งงานด้วย”

“แต่งงานหรือ…” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยจับคางของเฮ่อเหลียนเวยเวยอย่างหยอกล้อ

“ไหนๆ เราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว ลองมาตรวจสอบเรื่องนี้กันก่อนดีไหม…

ไปเตรียมห้อง!”

เฮ่อเหลียนเวยเวย ราชินีนักรบแห่งศตวรรษที่ 21 ย้อนเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูใหญ่ชื่อเดียวกัน

ย้อนมาวันแรกก็พบว่านางถูกยกเลิกงานแต่งงาน ทั้งยังเจอแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาหมายหัวเอาชีวิต

ทั้งยังต้องพบว่า โลกนี้วัดค่าของคนด้วยพลังลมปราณ ทว่าร่างนี้ไม่มีลมปราณ จึงถูกเรียกว่า ‘นังคนไร้ค่า’

แต่จู่ๆ โชคชะตาให้นางได้บังเอิญพบหนังสือโบราณ ทำพันธะสัญญากับคนหูหมาป่า ทั้งยังมีหนังสือเรียกตัวจากสำนักไท่ไป๋

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบุรุษรูปงามที่ใครต่างก็เกรงใจ นาม ไป๋หลี่เจียเจวี๋ย ไล่ตามนางไปทุกที่

เพราะในเมื่อนางเคยขโมยจูบแรกเขามา และเขาก็คือบุรุษหน้ากากเงินที่นางเคยพบมาก่อน

ชีวิตใหม่นี้มีของดีอยู่ในมือ จะแกร่งขึ้น จะแก้แค้น จะร้ายกว่าเดิมจนทั่วหล้าต้องตกตะลึง นางไม่เคยกลัว!

กลัวเพียงอย่างเดียว… เขาคนนั้นจะไม่คืนชีวิตสุขสงบให้นาง เล่นไล่จับมันเหนื่อยมากนะรู้ไหม?!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท