องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที! – บทที่ 362 องค์ชายแกล้งเวยเวย

บทที่ 362 องค์ชายแกล้งเวยเวย

“​พระ​ชายา​ช่าง​มี​รูปร่าง​งดงาม​ยิ่งนัก​เพ​คะ​”​ ​เจ้าของร้าน​เอ่ย​พลาง​ใช้​สายตา​พินิจพิเคราะห์​หญิงสาว​ที่อยู่​ตรงหน้า​นาง​ ​เพราะ​ความ​ยาว​ของ​ตัว​ชุด​ ​จึง​ยาก​นัก​ที่จะ​มี​ใคร​สัก​คน​สามารถ​สวม​มัน​ได้​พอดี​เช่นนี้​ ​แม้แต่​บรรดา​หญิงสาว​ที่​หน้าตา​สะสวย​เป็น​อย่างยิ่ง​ก็​ยังคง​เกิด​ความประหม่า​เพราะ​รู้สึก​เหมือน​ตัวเอง​เพิ่ง​ขโมย​ชุดนอน​ผู้ใหญ่​มา​ใส่​ ​มี​แต่​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เพียง​คนเดียว​ที่สามา​รถ​ดึง​ความงาม​ของ​ชุดนอน​สบาย​ๆ​ ​ตัว​นี้​ออกมา​ได้​อย่างเต็มที่

แม้กระทั่ง​เจ้าของร้าน​เอง​ก็​ยัง​คิด​ว่าการ​สวม​ชุดนอน​ตัว​นี้​คงจะ​ทำให้​ผู้คน​พากัน​หลีกหนี​นาง​แน่

แต่​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​กลับ​แตกต่าง​ออก​ไป​ ​เป็น​อย่างที่​เจ้าของร้าน​กล่าว​เอาไว้​ว่านา​งมี​รูปร่าง​ที่​สมบูรณ์แบบ​เป็น​อย่างยิ่ง​ ​หาก​นาง​เป็น​คน​สวม​ ​แม้แต่​ชุด​สีขาว​ธรรมดา​ก็​ดูจะ​ไม่ธรรมดา​ ​แต่กลับ​ดู​มีส่วน​เว้า​ส่วนโค้ง​อัน​งดงาม​ยิ่งนัก​ ​นาง​มีกลิ่น​อาย​ของ​ชนชั้นสูง​ ​แต่กลับ​มีท​่า​ทาง​ง่ายๆ​ ​สบาย​ๆ

“​มานี​่​”​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​เงยหน้า​ขึ้น​มอง​นาง​ ​เขา​นั่ง​ห้อย​ขา​อยู่​บน​เก้าอี้​ไม้​ ​ร่าง​ของ​เขา​เอน​พิง​พนักเก้าอี้​อย่าง​สง่างาม​และ​เกียจคร้าน​ ​ข้างๆ​ ​มือ​ของ​เขา​มี​กาน้ำ​ชาวา​งอยู​่​ ​ใบหน้า​ด้าน​ข้าง​ของ​เขา​นั้น​ดู​หล่อเหลา​แต่​ก็​เย็นชา​ ​มัน​แผ่​กลิ่นอาย​แห่ง​ความ​ทรงอำนาจ​อัน​ยาก​จะ​ต้านทาน​ออกมา​อย่างรุนแรง

แสง​ตรงนี้​ยัง​ไม่​สว่าง​พอ​หรือ​ ​นาง​ต้อง​เข้าไป​ให้​เขา​เห็น​ใกล้​ๆ​ ​ด้วย​หรือ​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เดิน​เข้าไป​ด้วย​ความ​งุนงง​ ​นาง​มาถึง​หน้า​ของ​เขา​แล้วแต่​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​ลับ​รู้สึก​ว่า​มัน​ยัง​ไม่พอ​ ​ดังนั้น​เขา​จึง​กระตุก​แขนนาง​เข้าหา​ตัว

เจ้าของร้าน​เป็น​คน​มีไหวพริบ​ปฏิภาณ​ ​นาง​รีบ​ปิดประตู​ให้​กับ​พวกเขา​ ​แล้ว​เร่งฝีเท้า​เดิน​ออก​ไป​ทันทีที่​นาง​เห็นภาพ​นั้น

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ยังคง​ขมวดคิ้ว​อยู่

ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​จับ​นาง​นั่งลง​บน​ขา​คู่​ยาว​ของ​ตน​ ​นิ้ว​ของ​เขา​หาทาง​เข้าไป​ใต้​ชุดนอน​ของ​นาง​ตาม​สัญชาตญาณ​…

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ตัว​แข็ง​ใน​ทันใด​ ​นาง​คิดไม่ถึง​ว่า​สถานการณ์​จะ​กลายเป็น​เช่นนี้​ไป​ได้

ดูเหมือน​เขา​จะ​จงใจ​เลือก​สถานที่​ที่สามา​รถ​อยู่​สองต่อสอง​กับ​นาง​ได้​ ​เพื่อ​ที่​เขา​จะ​ได้​รังแก​นาง​จนกว่า​จะ​พอใจ

“​ท่าน​…​”

“หืม​”​ ​ใบหน้า​หล่อเหลา​ของ​เขา​ขยับ​เข้ามา​ใกล้​นาง​มากขึ้น​เรื่อยๆ​ ​จนกระทั่ง​นาง​สามารถ​สัมผัส​ได้​ถึง​ลมหายใจ​ของ​เขา​ ​“​เจ้า​อยาก​ให้​คนที​่​อยู่​ข้างนอก​ได้ยิน​หรือ​”​ ​น้ำเสียง​แหบ​พร่า​สะท้อน​ก้อง​ใน​หู​ของ​นาง​ ​เขา​ลด​เสียง​ลง​จน​แทบจะ​กลายเป็น​เสียงคราง​เบา​ๆ​ ​“​เป็น​เด็กดี​เสีย​ ​ข้า​ไม่​อยาก​ใช้​ลูกไม้​อื่น​กับ​เจ้า​”

แล้ว​วิธี​นี้​ไม่ใช่​หนึ่ง​ใน​ลูกไม้​ของ​ท่าน​หรือ

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​อยาก​จะ​ผละ​ตัว​ออกจาก​เขา​ ​แต่​ทันทีที่​นาง​กระดิก​ตัว​ ​ฝ่ามือ​ใหญ่​นั้น​ก็​เคลื่อน​มาค​ว้า​แขน​ของ​นาง​เอาไว้​อย่างรวดเร็ว​จน​นาง​ไม่​สามารถ​ขยับตัว​ได้

สุดท้าย​ต่อให้​เขา​ไม่​ใช้​มือ​ ​นาง​ก็​ขยับ​ไม่ได้​อยู่ดี

องค์​ชาย​ต้อง​ใช้​เล่ห์กล​อะไร​กับ​นาง​อย่างแน่นอน

“หื​ม.​..​ ​ดูเหมือน​ยัง​ขาด​อะไร​ไป​”​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยอ​อก​ความเห็น​พลาง​มอง​เข้าไป​ใน​ดวงตา​อัน​เฉยชา​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ที่อยู่​ใน​อ้อมแขน​ของ​เขา

จากนั้น​เขา​ก็​หยิบ​กาน้ำ​ชา​ที่​วาง​อยู่​ข้าง​ตัว​ขึ้น​ ​แล้ว​ค่อยๆ​ ​เทน​้ำ​อุ่น​ไป​ทั่ว​ร่าง​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย

แม้​อุณหภูมิ​ของ​น้ำ​นั้น​จะ​ค่อนข้าง​อุ่น​ ​แต่​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​กลับ​ยังคง​ตัวสั่น​อยู่เล็ก​น้อย​ ​นาง​เลิก​คิ้ว​ขึ้น​พร้อมกับ​มอง​ชาย​ที่อยู่​ตรงหน้า​ ​แล้ว​คำราม​เสียง​เบา​ว่า​ ​“​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​!​”

เขา​แสร้งทำ​เป็น​ไม่ได้​ยิน​นาง​ ​เขา​ยิ้ม​ออกมา​เล็กน้อย​พลาง​ขยับ​เข้าไป​ใกล้​ดวงตา​ระยิบระยับ​ของ​นาง​ ​มือ​ของ​เขา​ดัน​ขา​ที่นาง​ยกขึ้น​ลง​ไป​ ​“​ข้า​รู้อยู่​แล้ว​ว่า​สี​นี้​เหมาะกับ​เจ้าที่​สุด​”

จากนั้น​เขา​ก็​อุ้ม​ร่าง​ของ​นาง​ขึ้น​ ​แล้ว​พานาง​ตรง​ไป​ยัง​ห้อง​ที่อยู่​ด้านใน​ ​ใน​ห้อง​นั้น​มี​กระจก​สัมฤทธิ์​สูง​ราว​สาม​ฉื่อ​ตั้งอยู่

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่กล้า​มอง​เงา​สะท้อน​ของ​ตัวเอง​ที่อยู่​ใน​กระจก​สัมฤทธิ์​บาน​นั้น​ ​ชุดนอน​สีขาว​ชุ่ม​โชก​ไป​ด้วย​หยดน้ำ​แนบ​ไป​กับ​ผิวกาย​ของ​นาง​ ​เผย​ให้​เห็น​ตู้​โตว​สีแดง​ใต้​เสื้อ​ให้​เห็น​บางส่วน​ ​สอง​ขา​เรียว​ยาว​ของ​นาง​ยืน​อยู่​บน​พรม​ ​นิ้วเท้า​สีซีด​ตัด​กับ​ขน​สีดำ​ของ​พรม​ผืน​นั้น​ ​นาง​ดู​น่า​ดึงดูด​อย่าง​คาดไม่ถึง

ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ยืน​ซ้อน​อยู่​ด้านหลัง​ของ​นาง​พร้อมกับ​ใช้​มือหนึ่ง​โอบ​เอว​ของ​นาง​ไว้​ ​ส่วน​อีก​มือ​นั้น​กำลัง​สัมผัส​คอ​ของ​นาง​อยู่​ ​ใบหน้า​ด้าน​ข้าง​อัน​สง่างาม​และ​เฉยชา​ของ​เขา​มีเสน่ห์​ชั่วร้าย​กว่า​ปกติ​ ​เขา​ค่อยๆ​ ​แยกเขี้ยว​ออก​ราวกับ​ผี​ดูด​เลือด​ใน​ยุค​ยุโรป​กลาง​ที่​กำลัง​วางแผน​ว่า​จะ​กิน​เหยื่อ​ผู้​ไร้​รอย​มลทิน​ของ​ตน​อย่างไร​ก่อนที่จะ​จับได้​เสียอีก

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เดา​ว่า​คง​เป็น​เพราะ​ท่าทาง​ของ​นาง​อยู่​ตอนนี้​ทำให้​นาง​มองเห็น​ตัวเอง​ได้​ ​ดังนั้น​ความตื่นเต้น​ที่เกิด​ขึ้น​จึง​กลายเป็น​สองเท่า​เมื่อ​เทียบ​กับ​ยาม​ปกติ

เขา​กัก​นาง​เอาไว้​ใน​อ้อมแขน​อย่าง​แน่นหนา​ ​พร้อมกับ​พรม​จูบ​ไป​ทั่ว​ใบ​หู​ของ​นาง​ลงมา​ถึง​ต้นคอ

กลิ่นอาย​ความเป็นชาย​อัน​รุนแรง​และ​กลิ่น​เหล้า​อัน​ร้อนแรง​ทับถม​ร่าง​ของ​นาง​ทีละน้อย​ ​นาง​ตื่นตระหนก​และ​พยายาม​ดิ้นรน​ให้​ตัวเอง​เป็นอิสระ​ ​แต่​เขา​ก็​ใช้​มือ​ข้าง​หนึ่ง​รวบ​ข้อมือ​ของ​นาง​ไว้​ ​ส่วน​อีก​มือ​นั้น​ไล้​ไป​ตาม​ทรวงอก​ของ​นาง​ตาม​สัญชาตญาณ​แล้ว​เคล้น​คลึง​มัน​จน​ทั่ว​ ​เขา​ปลด​กระดุม​เสื้อ​ออก​สอง​สาม​เม็ด​ ​เผย​ให้​เห็น​ตู้​โตว​สีแดง​อัน​แสน​ยั่วยวน​นั้น

ชุดนอน​ของ​นาง​ร่น​ลงมา​อยู่​ใน​สภาพ​เปลือย​จน​เกือบ​ครึ่งตัว​ ​แต่​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​็​ยัง​ไม่ยอม​ปล่อย​นาง​ไป

ริมฝีปาก​บาง​สัมผัส​กับ​รอย​สีแดง​ที่​เขา​ทิ้ง​เอาไว้​บน​ร่าง​นาง​ราวกับ​กำลัง​ยืนยัน​ว่า​มัน​เป็น​ของ​เขา​แต่เพียง​ผู้เดียว​ ​ทันใดนั้น​จู่ๆ​ ​เขา​ก็​ยิ้ม​ออกมา​ ​เขา​อ้า​ปาก​แล้ว​กัด​รอย​ที่อยู่​บน​คอนาง

“​ในเมื่อ​เจ้า​ไม่ยอม​ล้าง​ตัว​ให้​กับ​สามี​ของ​ตัวเอง​ตอน​อาบน้ำ​ ​เช่นนั้น​ตอนนี้​ก็ได้​เวลา​ชดใช้​แล้ว​”​ ​การกระทำ​ของ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ถึง​เนื้อ​ถึง​ตัว​และ​รุนแรง​ขึ้น​ทุกขณะ​ราวกับ​กำลัง​เอาเปรียบ​จาก​การ​ที่นาง​ไม่​อาจ​ขัดขืน​เขา​ได้​ในเวลานี้​ ​จูบ​อัน​แผ่วเบา​และ​รุนแรง​ที่ประทับ​ลง​บน​ตู้​โตว​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​นั้น​ให้ความรู้​สึก​เหมือนกับ​การ​ลงทัณฑ์​ ​แต่​มัน​ก็​อ่อนโยน​ราวกับ​สายน้ำ​ใน​ฤดูใบไม้ผลิ

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ถูก​บังคับ​ให้​ต้อง​รับ​ความร้อน​จาก​ร่าง​ของ​เขา​ทุกครั้งที่​แผ่น​หลัง​ของ​นาง​แนบชิด​ไป​กับ​เขา​ ​เงา​ของ​นาง​ที่​ปรากฏ​อยู่​ใน​กระจก​สัมฤทธิ์​นั้น​ดู​น่าอาย​ยิ่งนัก​ ​นาง​สังเกตเห็น​ว่า​ขา​เรียว​ยาว​ที่​สั่น​ระริก​ของ​ตน​นั้น​ลอย​ขึ้น​เหนือ​พื้น​เล็กน้อย

ร่างกาย​ใน​ช่วง​วัยสาว​ของ​นาง​นั้น​อ่อนไหว​เป็น​อย่างยิ่ง​ ​ยิ่งกว่านั้น​ใน​ระยะนี้​ ​นาง​ก็​…​ ​ด้วยเหตุนี้​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​จึง​ไม่​สามารถ​ควบคุมตัว​เอง​ได้​ ​นิ้ว​ของ​นาง​ทาบ​ทับ​มือ​ของ​ชายหนุ่ม​เอาไว้​ ​ลังเล​ระหว่าง​ต้องการ​ปฏิเสธ​เขา​กับ​ต้องการ​ให้​เขา​ลงมือ​ต่อ

การกระทำ​ของ​นาง​จุดไฟ​แห่ง​ความปรารถนา​ใน​ตัว​ของ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ขึ้น​อีก​ ​มือ​ใหญ่​อัน​ร้อนระอุ​ของ​เขา​เคล้น​คลึง​อก​อัน​อ่อนนุ่ม​ของ​นาง​ที่​มี​เพียง​ตู้​โตว​ตัว​เดียว​กั้น​เอาไว้​ ​“​เจ้า​ชอบ​ชุด​ที่​ข้า​เลือก​ให้​หรือเปล่า​ล่ะ​ หืม​”

“​ท่าน​มาที​่​นี่​เพื่อ​ช่วย​ข้า​เลือก​เสื้อผ้า​จริงๆ​ ​หรือ​”​ ​ร่าง​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เริ่ม​จะ​หมด​เรี่ยวแรง​ ​นาง​ทำได้​เพียง​กัด​ริมฝีปาก​บาง​ของ​ตัวเอง​เพื่อ​กลั้น​ไม่​ให้​เสียงสั่น​ ​“​ท่าน​ ​ท่าน​ใช้​อาคม​ตรึง​ร่าง​กับ​ข้า​”

“​ใช่​”​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​ระ​แทก​กาย​เข้าหา​นาง​อีกครั้ง​พร้อม​กระตุก​ยิ้ม​ ​เขา​อาจจะ​ดูเหมือน​องค์​ชาย​ผู้​สง่างาม​และ​สูงศักดิ์​ ​แต่​ดวงตา​ของ​เขา​กลับ​ไร้​ซึ่ง​ความบริสุทธิ์​ ​และ​แปดเปื้อน​ไป​ด้วย​ความ​ชั่วร้าย​ที่อยู่​ลึก​ลง​ไป​ ​“​ทำไม​ ​เจ้า​อยาก​ให้​ข้า​ปล่อย​เจ้า​หรือ​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​คำราม​ใน​ลำคอ​ ​เสียง​ของ​นาง​แหบแห้ง​กว่า​ปกติ

“​ข้า​ปล่อย​เจ้า​ก็ได้​”​ ​น้ำเสียง​ของ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยส​งบ​นิ่ง​ ​แต่​คำพูด​ของ​เขา​กลับ​…​ ​“​แต่​ข้า​ต้องการ​ให้​เจ้า​ใช้​มือ​ทำหน้าที่​ที่​ควร​ทำ​เสีย​”

หน้าที่​หรือ​ ​บน​โลก​นี้​มี​ใคร​คิด​ว่า​เรื่อง​แบบ​นั้น​เป็น​หน้าที่​ด้วย​หรือ

ใบหน้า​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ร้อนผ่าว​ไป​ทั้ง​หน้า​ ​นาง​อยาก​เป็นอิสระจาก​อาคม​ตรึง​ร่าง​นี้​ด้วย​พลัง​ของ​ตนเอง

“​ถ้า​เจ้า​ขัดขืน​ ​หรือ​ทำลาย​อาคม​ตรึง​ร่าง​นี้​ด้วยตัวเอง​ละ​ก็​”​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​เคลื่อน​ริมฝีปาก​บาง​ของ​ตน​ไป​ข้าง​หู​นาง​ ​“​ข้า​จะ​ให้​เจ้า​ชดใช้​ด้วย​วิธี​อื่น​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่​ฟัง​เขา​ ​นาง​ขยับ​นิ้วมือ​และ​พยายาม​ที่จะ​สู้​กลับ

“​ดื้อ​เสีย​จริง​”​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ใช้​มือ​ตัวเอง​คว้า​มือ​ของ​นาง​ไว้​ ​พร้อมกับ​ดึง​ให้​มือ​ของ​นาง​เคลื่อน​เข้าไป​หา​ส่วน​นั้น​อย่าง​ช้าๆ​ ​ราวกับ​หยอกล้อ​…

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​หน้า​ขึ้น​สี​ ​ใบ​หู​ของ​นาง​กลายเป็น​สีแดง​ ​แม้กระทั่ง​ลมหายใจ​ของ​นาง​ก็​ยัง​ร้อนระอุ​ ​“​ท่าน​ ​ท่าน​ปล่อย​ข้า​นะ​”

“​เจ้า​อยาก​ให้​ข้า​ปล่อย​หรือ​ ​ไม่มีทาง​เสีย​ล่ะ​!​ ​วันนี้​ตอนที่​ข้า​เปิด​ประตูเข้า​ไป​ ​เจ้า​เป็น​ฝ่าย​ที่​จงใจ​แต่งตัว​เช่นนั้น​เอง​มิใช่​หรือ​ ​แต่​เจ้า​กลับ​บอกว่า​อยาก​ให้​ข้า​ปล่อย​เจ้า​ไป​”​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​ระ​ตุก​ยิ้ม​ ​หยาดเหงื่อ​หยด​ลงมา​จาก​ใบหน้า​อัน​งดงาม​ของ​เขา​ ​ก่อน​จะ​หยด​ลง​บน​ต้นคอ​อัน​อ่อนนุ่ม​และ​ขาว​ราวกับ​หิมะ​ของ​นาง​…

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

Status: Ongoing

นิยายโรแมนติก นักรบหญิงย้อนเวลามาเจอสังคมอุดมพลังปราณ…และองค์ชายสายคลั่งรัก!

“เจ้าต้องรับผิดชอบ”

“ก็ได้ ท่านต้องการให้ข้ารับผิดชอบอย่างไรหรือ อย่าบอกนะว่าท่านอยากให้ข้าแต่งงานด้วย”

“แต่งงานหรือ…” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยจับคางของเฮ่อเหลียนเวยเวยอย่างหยอกล้อ

“ไหนๆ เราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว ลองมาตรวจสอบเรื่องนี้กันก่อนดีไหม…

ไปเตรียมห้อง!”

เฮ่อเหลียนเวยเวย ราชินีนักรบแห่งศตวรรษที่ 21 ย้อนเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูใหญ่ชื่อเดียวกัน

ย้อนมาวันแรกก็พบว่านางถูกยกเลิกงานแต่งงาน ทั้งยังเจอแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาหมายหัวเอาชีวิต

ทั้งยังต้องพบว่า โลกนี้วัดค่าของคนด้วยพลังลมปราณ ทว่าร่างนี้ไม่มีลมปราณ จึงถูกเรียกว่า ‘นังคนไร้ค่า’

แต่จู่ๆ โชคชะตาให้นางได้บังเอิญพบหนังสือโบราณ ทำพันธะสัญญากับคนหูหมาป่า ทั้งยังมีหนังสือเรียกตัวจากสำนักไท่ไป๋

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบุรุษรูปงามที่ใครต่างก็เกรงใจ นาม ไป๋หลี่เจียเจวี๋ย ไล่ตามนางไปทุกที่

เพราะในเมื่อนางเคยขโมยจูบแรกเขามา และเขาก็คือบุรุษหน้ากากเงินที่นางเคยพบมาก่อน

ชีวิตใหม่นี้มีของดีอยู่ในมือ จะแกร่งขึ้น จะแก้แค้น จะร้ายกว่าเดิมจนทั่วหล้าต้องตกตะลึง นางไม่เคยกลัว!

กลัวเพียงอย่างเดียว… เขาคนนั้นจะไม่คืนชีวิตสุขสงบให้นาง เล่นไล่จับมันเหนื่อยมากนะรู้ไหม?!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท