ทางลาดเอียงลงไปด้านล่างและมีเนินชัน เห็นได้ชัดว่าเป็นลักษณะของห้องใต้ดิน
ได้ยินแล้ว หวังเทียนซงก็พยักหน้า คล้ายกับสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของมั่วเชียนเสวี่ยไม่ค่อยจะดีเท่าใดนัก จึงเอ่ยขึ้นด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างมาก
“คุณหนูใหญ่ พวกเราวางแผนจะขุดห้องใต้ดินห้องหนึ่งที่นี่ขอรับ รอถึงฤดูใบไม้ร่วง ก็สามารถเก็บรักษาผักกาดขาว หัวไชเท้าและอื่นๆ ให้สดใหม่ไว้กินได้พอดี”
“ฤดูใบไม้ร่วงถึงจะใช้ได้ เช่นนั้นเหตุใดถึงไม่รอฤดูใบไม้ร่วงค่อยขุด”
“คุณหนูใหญ่ไม่เข้าใจ ห้องใต้ดินต้องขุดให้เรียบร้อยก่อน ยังต้องรอให้ลมพัดให้แห้ง ถึงจะเก็บรักษาอาหารได้ดีขอรับ”
“ลานด้านหน้าเล่า เหตุใดไม่ขุดที่ลานด้านหน้า” มั่วเชียนเสวี่ยมองหวังเทียนซงด้วยแววตาเย็นเยียบ
ไม่ใช่ว่านางเป็นคนขี้เหนียว ไม่ให้พวกเขาขุดห้องใต้ดินที่ลานด้านหลัง
แต่เป็นเพราะนางเพิ่งคิดว่าจะสร้างคลังเก็บเม็ดถั่วที่ลานด้านหลังอย่างตื่นเต้นเมื่อครู่
เม็ดถั่วนี้จะแก่งอมในเดือนหก พริบตาเดียว ไม่ถึงเดือนหนึ่งก็เป็นฤดูแห่งการเก็บเกี่ยวเม็ดถั่วแล้ว ในฐานะที่เป็นวัตถุดิบของซีอิ๊วและน้ำส้มสายชู ถั่วเหลืองสำคัญอย่างยิ่ง! นางไม่อนุญาตให้เกิดความผิดพลาดแม้แต่น้อย!
ถ้าหากหลังจากสร้างคลังเก็บเม็ดถั่วไว้ที่ลานด้านหลัง และยังขุดห้องใต้ดิน เช่นนั้นคนที่มีเจตนาร้ายซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้ดิน ฉวยโอกาสยามค่ำคืนที่ลมแรงปีนขึ้นมาจุดไฟเผา…
เช่นนั้นผลที่จะตามมาก็เลวร้ายจนมิอยากจะคิดถึง
หวังเทียนซงเห็นมั่วเชียนเสวี่ยมีสีหน้าเย็นชา ก็รีบก้าวขึ้นไปอธิบาย
“คุณหนูใหญ่ ท่านก็รู้ว่าลานด้านหน้าไม่มีที่ให้ขุด อีกอย่างตั้งแต่ยุคโบราณ ห้องใต้ดินล้วนขุดที่ลานด้านหลัง หากตั้งไว้ที่ลานด้านหน้า…ก็จะขัดกับเรื่องราวมากมายนะขอรับ”
มั่วเชียนเสวี่ยเม้มปาก ไม่เอ่ยอันใดอีก
คนโบราณล้วนเชื่อในหลักฮวงจุ้ย จุดนี้มั่วเชียนเสวี่ยก็ไม่สามารถให้พวกเขาเปลี่ยนได้ หลายปีขนาดนี้แล้ว แม้ว่าอยากจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไม่ได้
ความจริงแล้วที่หวังเทียนซงกล่าวมาก็มิผิดจริงๆ ครอบครัวไหนก็ไม่ขุดหลุมขนาดใหญ่ไว้ที่หน้าบ้าน! เดิมก็เป็นสิ่งที่ไม่ดีต่อการดำรงชีวิต
เป็นนางที่เอ่ยวาจาออกไปโดยไม่ผ่านกระบวนความคิดเสียก่อน!
เรื่องเช่นการขุดห้องใต้ดินไว้ที่ลานด้านหลังเป็นประเพณีที่ทำสืบทอดต่อกันมาจริงๆ
แต่มั่วเชียนเสวี่ยกลับไม่อยากให้ห้องใต้ดินตั้งอยู่ตรงนี้! ไม่เลยสักนิดเดียว!
นางไม่สามารถให้โรงงานเครื่องปรุงที่นางสร้างขึ้นมากับมือต้องได้รับความเสียหายจากปัจจัยใดๆที่น่าสงสัยแม้แต่น้อย
นางจะต้องกำจัดภัยอันตรายในตอนที่มันจะกำเนิด!
“ไม่มีสถานที่อื่นแล้วหรือ”
“นี่…”
หวังเทียนซงเอ่ยลำบากแล้วจริงๆ
จะให้เอ่ยว่าสถานที่ที่ดีที่สุด ก็คือลานหลังบ้านไร่
สถานที่อื่นๆ สามารถเลือกได้ก็จริง แต่ประการแรกไม่ต้องเอ่ยเลยว่าระยะทางไกล ประการที่สองสถานที่พวกนั้นมักจะใช้เดินไปเดินมาบ่อยๆ
ถ้าจะขุดห้องใต้ดินบนเส้นทางที่มีการเดินไปเดินมาบ่อยๆ ล่ะก็ หวังเทียนซงก็จนปัญญาเช่นกัน
……
คุณหนูใหญ่ ท่านก็ตกลงเถอะ ท่านทนเห็นพวกเขาหายตัวไปคนหนึ่งอย่างกะทันหันในวันใดวันหนึ่งที่เดินอยู่ได้เช่นนั้นหรือ
มั่วเชียนเสวี่ยเห็นสายตายากที่จะบังคับของหวังเทียนซงแล้ว ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที
“แค่กๆ…เช่นนั้นก็ไม่ขุดแล้ว!”
นางจะต้องปกป้องลานด้านหลังบ้านไร่เอาไว้ ในเมื่อไม่มีสถานที่แห่งอื่นให้เลือก เช่นนั้นก็ไม่ต้องขุดห้องใต้ดินนี่เสียเลย!
ฤดูหนาวในภายหน้า อย่างมากก็แค่ออกไปซื้อผักสดบ่อยหน่อยก็ได้แล้ว!
“ฮะ?” หวังเทียนซงส่งเสียงตะลึงออกมาทันที!
ถ้าหากไม่ขุดห้องใต้ดิน ผักจำพวกผักกาดขาว หัวไชเท้าในฤดูใบไม้ร่วงมาแล้วจะไปไว้ที่ไหน พวกเขามีคนเยอะขนาดนี้จะกินอะไรในฤดูหนาวกัน
“คุณหนูใหญ่ ถ้า…ถ้าไม่ขุดห้องใต้ดินนี้ พวกเราจะไม่มีพืชผักสำรองไว้กินในฤดูหนาวนะขอรับ!”
แต่ก่อนหมู่บ้านหวังจยา ฤดูใบไม้ผลิก็เก็บเกี่ยวแค่พวกนั้น ฤดูหนาวก็กินผักดองดำรงชีวิต
แต่ ตอนนี้บ้านไร่หลังนี้ใหญ่ขนาดนี้ ที่ดินก็อุดมสมบูรณ์ จะปลูกพืชผักตรงสถานที่ใดล้วนเก็บเกี่ยวได้ดี มีคืนวันอันสุขสบายให้ใช้ดันไม่ใช้ นั่นมัน…เฮ้อ…
“ไปซื้อก็ได้นี่ ถึงฤดูหนาวก็ซื้อพืชผักตามฤดูกาลกลับมา กำลังดี”
มั่วเชียนเสวี่ยรู้สึกความคิดนี้ของตนเองไม่เลวเลยจริงๆ!
ฤดูหนาวอากาศหนาว อีกทั้งส่วนใหญ่ก็ไม่ยินยอมขยับเขยื้อนเท่าใดนัก ปลาและเนื้อก็มีวันที่จะกินแล้วเลี่ยน แม้จะบอกว่าผักในฤดูหนาวราคาไม่ถูก แต่จ่ายเงินมากหน่อยให้ทุกคนได้กินของสด มั่วเชียนเสวี่ยก็ยินยอม
ชูอีที่อยู่ด้านหลังมั่วเชียนเสวี่ย มุมปากกระตุก
“คุณหนู จะไปหาผักจากที่ใดในฤดูหนาวเจ้าคะ ที่กินกันบ่อยที่สุดก็คือผักกาดขาดกับหัวไชเท้าเท่านั้นเอง”
แม้อวี่เสวียนจะไม่ใช่คนในพื้นที่ แต่ก็รู้ว่าฤดูหนาวไม่มีสิ่งที่เรียกว่าพืชผัก เมื่อได้ยินวาจาของมั่วเชียนเสวี่ย ก็อับอายจนเหงื่อตกเล็กน้อย
“ไม่มี?” มั่วเชียนเสวี่ยหันกลับไปมองพวกนางด้วยความตะลึงทันที
“เจ้าค่ะ ฤดูหนาว จะมีช่องทางให้พืชผักพวกนั้นมีชีวิตเสียที่ไหนกันเจ้าคะ” ชูอีรีบพยักหน้า กลัวว่าคุณหนูของพวกนางจะไม่เชื่อ
ดังนั้นหมายความว่า ห้องใต้ดินนี้ ยังคงต้องขุดที่นี่ต่อไปสินะ!
มั่วเชียนเสวี่ยนิ่งอึ้ง นางใช้ชีวิตผ่านฤดูหนาวปีที่แล้วที่หมู่บ้านหวังจยา
ร้านค้าที่ท่าเรือล้วนขายเต้าหู้ น้ำแกงปอดหมู อาหารจานหลัก และมีซาลาเปากับบะหมี่เล็กน้อย
ตอนนั้น ห่างไกลจากเมือง ฐานะก็แย่ ย่อมไม่ได้คิดถึงเรื่องซื้อผัก ก็แค่กินผักกาดขาว หัวไชเท้า มันฝรั่งพวกนี้แก้ขัดไปก่อน
ตอนนี้ในห้วงความคิดมั่วเชียนเสวี่ยเหมือนจะมีอะไรบางสิ่งแวบผ่านไป แต่กลับจับไม่ได้!
นางรีบหลับตาลง รับรู้ถึงความคิดนั้นอย่างละเอียดรอบหนึ่ง…
“คุณหนูใหญ่…”
หวังเทียนซงกำลังจะเอ่ยปากถามมั่วเชียนเสวี่ยว่า ห้องใต้ดินนี้จะขุดหรือไม่ขุด แต่กลับถูกมั่วเชียนเสวี่ยยกมือหยุดยั้งเอาไว้
เห็นสีหน้าท่าทางเคร่งขรึมของมั่วเชียนเสวี่ย ทุกคนก็ไม่กล้าเอ่ยอันใดอีก ล้วนตัดสินใจยืนรออยู่อีกด้านหนึ่ง
มั่วเชียนเสวี่ยหลับตาลง ตอนนี้นางกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดตนเอง
ไม่มีพืชผัก…ไม่มีพืชผัก…
แต่จะไม่มีพืชผักได้อย่างไรกันเล่า ในยุคปัจจุบัน ฤดูหนาวก็มีพืชผักให้กินได้ไม่ใช่หรือ อย่าเอ่ยว่าเป็นพืชผักเลย กระทั่งผลไม้ก็ล้วนหาได้ปกตินะ!
แม้ว่าจะบอกว่าอยู่ในยุคปัจจุบัน การขนส่งคมนาคมเป็นเรื่องสำคัญ แต่อีกส่วนหนึ่ง…
มั่วเชียนเสวี่ยพลันลืมตาขึ้น!
มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ
“พอแล้ว! ห้องใต้ดินนี้ไม่จำเป็นต้องขุดแล้ว กลบดินเสียเถอะ!”
เสี้ยวพริบตาหนึ่ง อารมณ์ของทุกคนล้วนไม่ดีเท่าใดนัก!
“คุณหนูใหญ่ ถ้ากลบดินฝังห้องใต้ดินนี่ไป ฤดูหนาวพวกเราจะทำอย่างไรขอรับ”
“ใช่แล้วคุณหนูใหญ่! ไม่อย่างนั้นพวกเรากลบดินตรงนี้แล้วไปขุดทางด้านตะวันตก ท่านมีความเห็นอย่างไรขอรับ?” ด้านทิศตะวันตกที่หวังเทียนซงเอ่ยถึง ก็คือทางเท้า ส่วนใหญ่ล้วนเป็นเส้นทางทุกคนใช้เดิน
หวังเทียนซงก็อับจนหนทาง เขาไม่สามารถมองดูบ้านไร่ไม่มีห้องใต้ดิน เมื่อถึงฤดูหนาวแล้วทุกคนไม่มีผักกินได้หรอกนะ?
ตั้งแต่ต้นจนจบ มุมปากของมั่วเชียนเสวี่ยโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ไม่ได้ถูกผลกระทบจากสีหน้าท่าทางร้อนใจของคนกลุ่มนี้เลยแม้แต่น้อย
“วางใจเถอะ กลบดินเสีย ข้ารับปากว่าถึงฤดูหนาว จะต้องให้พวกเจ้าได้กินผักสดใหม่อร่อยแน่นอน”
