อันที่จริงชั่วขณะที่ซีซีโผเข้าไปในอ้อมอกอวิ๋นอิ๋น อวิ๋นอิ๋นก็แน่ใจว่าดวงใจทั้งดวงของตัวเองหลอมละลายลง!
นางนึกถึงช่วงเวลาที่สองแม่ลูกพึ่งพาอาศัยกัน
นางนึกถึงช่วงเวลานั้นที่ซีซีประคับประคองนางไว้ นางจึงมีชีวิตอยู่ต่อได้
นางจำได้แล้ว…
ทว่า นางก็จำที่คุณชายเคยพูดไว้ได้เช่นกัน ขอแค่หาสิ่งๆ นั้นเจอ ก็จะพานางกับซีซีไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุข…
นางนึกถึงการคลอเคล้าเมื่อคืนขึ้นมาอีกหน…
คิดมาถึงตรงนี้ใจนางพลันแข็งขึ้นมา ตวาดใส่ซีซีว่า “ซีซี! เหตุใดจึงไม่คำนับให้คุณหนูใหญ่ แม่สอนเจ้าว่าอย่างไร”
ซีซีถูกอวิ๋นอิ๋นตวาดใส่ก็พลันน้ำตาคลอทันที
ไม่ใช่ว่านางไม่รู้จักมารยาท แต่มันเพราะคิดถึงท่านแม่เกินไปต่างหากจึงได้เป็นเช่นนี้
ทว่า ท่านแม่พูดถูกทั้งสิ้น!
แม้ว่าซีซีจะอายุยังน้อย แต่ก็รู้ความมากนัก!
นางรีบปล่อยกอดมารดา แล้วเดินไปตรงหน้ามั่วเชียนเสวี่ยด้วยน้ำตาคลอหน่วย ก่อนจะคำนับให้มั่วเชียนเสวี่ยอย่างประณีตเรียบร้อย จากนั้นจึงได้เดินกลับมาข้างกายอวิ๋นอิ๋น
ครานี้นางไม่กล้ากอดมารดาอีกแล้ว
นางกลัวว่ามารดาจะว่านางว่าไม่มีมารยาทอีก
“เดิมทีเด็กน้อยก็ไม่ต้องมากพิธีรีตองอะไรอยู่แล้ว อย่าเข้มงวดกับนางเกินไปเลย มันจะไม่ดีต่อนาง”
มั่วเชียนเสวี่ยมองอย่างสงสาร
แม้ว่าโบราณจะว่าไว้ว่าลูกล้มเหลวเพราะพ่อแม่ใจดีเกินไป แต่อวิ๋นอิ๋นจู้จี้จุกจิกและเข้มงวดเช่นนี้เพราะเรื่องเล็กๆ นี้ มั่วเชียนเสวี่ยจึงอดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้
เมื่อก่อนอวิ๋นอิ๋นไม่ใช่คนแบบนี้
จำได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่นางอยู่ในร้าน ซีซีมักจะโผใส่นางแล้วแย้มยิ้มเจื้อยแจ้ว แม้ว่าอวิ๋นอิ๋นจะตำหนิ แต่ในการตำหนินั้นแฝงไว้ด้วยความโกรธแห่งความรักความหวังดี ซ้ำต่อมายังแอบลูบมือน้อยๆ ของซีซีเพื่อปลอบใจด้วย
ทว่าการกระทำเล็กๆ ในยามนี้มันรุนแรงเกินไป!
เฮ้อ…
ระหว่างนี้จะมีเรื่องใดกำลังรอนางอยู่กันหนอ
นาง…นาง…จะรอดูก็แล้วกัน
มั่วเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย หนีไม่พ้นสายตาของอวิ๋นอิ๋น
อวิ๋นอิ๋นแย้มยิ้มจาง อธิบายว่า “เด็กน้อยน่ะต้องให้นางได้รู้จักที่ต่ำที่สูงนะเจ้าคะ จะได้ไม่ก่อความผิดใหญ่โตขึ้นในภายหน้า”
ส่วนลึกในจิตใจของอวิ๋นอิ๋นยังคงมีอีกแผนการหนึ่งซุกซ่อนอยู่!
อย่างไรเสียยามนี้นางก็ติดตามคุณชายทำงานที่หักหลังคุณหนูใหญ่ก็เสียความมั่นใจอยู่แล้ว
ในอนาคตแม้ว่าจะทำการสำเร็จแล้ว หากคุณชายต้องการพานางไปด้วย นางก็ไม่อาจพาซีซีไปด้วยได้อยู่ดี
แม้ว่าคุณชายจะบอกไว้แล้วว่าจะพาซีซีไปด้วยกันก็ตาม
ทว่าซีซีไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณชาย ซีซีไปกับนางด้วยจะเป็นการเอาเปรียบคุณชายได้
ต่อให้คุณชายไม่รู้สึกว่าโดนเอาเปรียบหรือไม่เป็นธรรมและทำตัวดีกับซีซี แต่ภายหน้านางมีลูกให้คุณชายขึ้นมา ตอนนั้นซีซีจะเผชิญหน้าอย่างไร ตอนนั้นคุณชายจะจัดการอย่างไร จะเผชิญหน้ากับลูกชายในอนาคตอย่างไร…
นางไม่มีทางให้คุณชายเกิดความรู้สึกไม่เป็นธรรมขึ้นเด็ดขาด ต่อให้จะต้องตัดเยื่อขาดใยแม่ลูกกันก็ตาม
เมื่อก่อนนางไม่เคยคิดเช่นนี้มาก่อน
เมื่อวานตอนอิงแอบแนบชิดกายกัน นางจึงได้ตัดสินใจขึ้น
นางพาซีซีไปด้วยไม่ได้ ดังนั้นจึงเหลือแค่ให้ซีซีติดตามอยู่ข้างกายมั่วเชียนเสวี่ยในอนาคตเท่านั้นแล้ว
หากจะติดตามอยู่ข้างกายคุณหนูใหญ่ นางก็ต้องรู้จักสัมมาคารวะ นางจึงจะไม่เสียใจในอนาคต
อวิ๋นอิ๋นคิดมาถึงตรงนี้ อย่างไรเสียนางก็เป็นมารดา ต่อให้ตัดสินใจดีแล้วว่าจะทิ้งลูกสาวคนนี้ไป แต่ก็ยังเสียใจอยู่ดี น้ำตาจึงรื้นขึ้นขอบตาทันใด
มั่วเชียนเสวี่ยเห็นอวิ๋นอิ๋นน้ำตาคลอก็ใจอ่อนยวบ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองคงจะคิดมากไป
จึงเอ่ยเสียงอ่อนลงมา “คิดถึงซีซีรึ เห็นตอนเจ้ามองซีซีน้ำตาคลอเชียว ก่อนหน้านี้เรียกเจ้ากลับมาแท้ๆ เจ้าก็ไม่ยอมกลับ ยามนี้รู้จักคิดถึงขึ้นมาแล้วรึ”
ทว่า แม้เสียงจะนุ่มนวล และถ้อยคำยังถือว่าหยอกล้ออยู่ แต่ก็เจือไว้ด้วยความระแวดระวังอยู่ดี
หากแต่ใจความของถ้อยคำจะเป็นอย่างไร ก็ยังคงต้องดูว่าอวิ๋นอิ๋นเข้าใจอย่างไรด้วย
นางให้โอกาสอวิ๋นอิ๋นคราแล้วคราเล่าเช่นนี้ หากอวิ๋นอิ๋นยังใจแข็งจะหักหลังนางเพื่อบุรุษคนนั้น ก็อย่ามาโทษแล้วกันว่านางโหดเหี้ยม!
อวิ๋นอิ๋นเช็ดน้ำตาตรงหางตา
ปรับอารมณ์ให้สงบลง ในสมองเอาแต่คิดว่าจะรั้งอยู่ที่นี่อย่างไรดี จะทำอย่างไรจึงจะทำงานที่คุณชายสั่งมาได้สำเร็จ ไม่ได้คิดเลยว่ามั่วเชียนเสวี่ยเอ่ยแฝงความนัยอยู่ในถ้อยคำเหล่านี้
นางพยักหน้าเอ่ยว่า “คิดถึงนางจริงๆ นั่นแหละเจ้าค่ะ! มาอยู่เมืองหลวงที่ไม่คุ้นไม่เคยเช่นนี้ ข้าเป็นห่วงว่านางจะปรับตัวไม่ได้”
เป็นห่วงแล้วก่อนหน้าเจ้าไม่กลับมาล่ะ
มั่วเชียนเสวี่ยเถียงคืนไปในใจประโยคหนึ่ง ทว่า…มาคิดๆ ดูอีกทีแล้ว เมื่อครู่อวิ๋นอิ๋นก็ยังมองซีซีทั้งน้ำตา แบบนั้นมันคือการแสดงความรู้สึกที่แท้จริงนี่นา
มั่วเชียนเสวี่ยค่อนข้างฉงน
ช่างเถอะ นางให้โอกาสอวิ๋นอิ๋นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว อวิ๋นอิ๋นไม่เห็นค่าก็เป็นเรื่องของนางแล้วล่ะ
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็รั้งอยู่พักที่บ้านไร่ก็แล้วกัน ซีซีจะได้เห็นเจ้าบ่อยๆ แม่ลูกจะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน”
อวิ๋นอิ๋นได้ยินดังนั้นก็พลันนิ่งอึ้ง
ตนอ้างว่ากลับมาเยี่ยมหาซีซีเพราะหมายจะให้มั่วเชียนเสวี่ยเห็นอกเห็นใจแล้วรั้งให้ตนอยู่ต่อก็จริง
เดิมทีคิดว่าจะต้องมีอุปสรรคให้ต้องใช้สมองสักหน่อย แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามั่วเชียนเสวี่ยจะเป็นฝ่ายเอ่ยเสนอขึ้นเองอีกครา!
“จริงหรือเจ้าคะ”
อวิ๋นอิ๋นมองมั่วเชียนเสวี่ยอย่างตกใจ
จากนั้นนางก็นึกไปถึงเรื่องที่ยังทำไม่สำเร็จในจวนกั๋วกง นางมีส่วนร่วมในเรื่องราวเหล่านั้น ทั้งอยู่ในเหตุการณ์ ทั้งตรวจสอบและคำนวณ ไหนจะเรื่องอื่นๆ อีก เกรงว่าหากไม่มีนางแล้วความคืบหน้าของการสร้างใหม่จะล่าช้าไป ที่สำคัญก็คือหากนางตอบตกลงไป คุณหนูใหญ่คงได้สงสัยแน่
อวิ๋นอิ๋นคิดมาถึงตรงนี้ก็แบ่งรับแบ่งสู้ นางเอ่ยอย่างลังเลว่า “ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่! ที่จวนกั๋วกงยังมีเรื่องอีกมากที่ยังไม่สะสาง ข้ากลับไปจะดีกว่า อย่างไรเสียข้าก็เห็นลูกแล้ว! สบายใจขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ”
อวิ๋นอิ๋นแสดงท่าทีใจจริงอยากได้แต่แกล้งทำเป็นไม่ต้องการได้ถึงพริกถึงขิงยิ่งนัก
มั่วเชียนเสวี่ยปรายตามองหนิงเซ่าชิงที่สงบนิ่งไม่สะทกสะท้านแวบหนึ่ง หลังจากพบว่าเขาไร้ซึ่งความผิดปกติใดๆ จึงได้พยักหน้า
“เจ้าพูดถูก…”
มั่วเชียนเสวี่ยเอ่ยจบก็ได้เห็นความร้อนรนและเสียดายวาบผ่านในแววตาของอวิ๋นอิ๋นสำเร็จ!
อวิ๋นอิ๋นเกลียดตัวเองนักที่เมื่อครู่ปากไวนัก
มีโอกาสทองเช่นนั้นแล้วดันจะปฏิเสธอีก ยามนี้อวิ๋นอิ๋นอยากจะตบปากหนาๆ ของตัวเองสักสองสามที
แม้ว่าแววตาอวิ๋นอิ๋นจะปิดบังไว้ ทว่ามือกลับกำผ้าแน่น ซ้ำยังกัดฟันแน่นด้วย ความเสียดายที่ไม่อยากแสดงออกมากลับเผยออกมาเองเสียแล้ว
มั่วเชียนเสวี่ยถอนหายใจ ก่อนจะแย้มยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ยามนี้นางแน่ใจแล้วว่าอวิ๋นอิ๋นผู้นี้มีปัญหาแน่นอน!
อย่างน้อยๆ จุดประสงค์ในการกลับมาครานี้ของนางก็ไม่บริสุทธิ์!
“แต่เรื่องที่จวนกั๋วกงเจ้าไปช่วยและสั่งมอบงานกับผู้ดูแลในตอนกลางวันได้นี่ ตอนกลางคืนก็กลับมาอยู่กับซีซี แบบนี้ก็ไม่เลวนะ”
