บทที่ 487 ปลาหนึ่งตัวอาหารสามอย่าง ลั่วสุ่ยมุดเข้าไปในผ้าห่มท่านเซียนกลางดึก!
ปลามังกรตื่นเต้นดีอกดีใจ คิดว่าท่านบรรพจารย์เซียนมาเพื่อดูมันเป็นพิเศษ
แม้ว่าลั่วสุ่ยจะแปลงเป็นมนุษย์ ทั้งยังงดงามเหนือล้ำ เปี่ยมด้วยเสน่ห์อันบริสุทธิ์ สามารถพิฆาตบุรุษได้อย่างแท้จริง
แต่คุณชายเป็นใครกัน?
คุณชายเป็นถึงท่านบรรพจารย์เซียน จะโดนความงามล่อลวงได้อย่างไร?
นอกจากนี้ ท่านบรรพจารย์เซียนยังละทิ้งลั่วสุ่ยเพื่อมาดูมัน!
ตำแหน่งของมันในใจท่านบรรพจารย์เซียนจะต้องสูงอย่างมาก！
บุ๋ง!
หลี่จิ่วเต้าเอื้อมมือเข้าไปในถังน้ำแล้วหยิบปลามังกรขึ้นมา
หืม!?
ท่านบรรพจารย์เซียนจับมันขึ้นมาทำสิ่งใด?
ปลามังกรงุนงงเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ
แต่พริบตาต่อมันก็นึกออก!
ฮ่าฮ่า ท่านบรรพจารย์เซียนกล่าวไว้ว่าต้องการจะเลี้ยงมันไว้เป็นปลาดูเล่น นี่คงเป็นการเปลี่ยนที่อยู่ของมันแยกออกจากปลาชั้นต่ำเหล่านี้!
“พวกเจ้าปลาเหม็นเน่า รอความตายเสียเถอะ!”
มันมองปลาตัวอื่นในถังน้ำด้วยความเหยียดหยาม พร้อมเอ่ยขึ้นมาในใจ
บุ๋ง บุ๋ง!
ปลาในถังน้ำเห็นแววตาเหยียดหยามของปลามังกรต่างพากันรู้สึกเหมือนโดนตี
ปลามังกรกำเริบเสิบสานถึงเพียงนั้น คุณชายยังต้องการจะเลี้ยงปลามังกรต่อไปอีกหรือ!
พวกมันเองก็คิดว่าคุณชายต้องการจะเปลี่ยนสถานที่สำหรับเลี้ยงปลามังกร
“เปลี่ยนที่หรือ? เปลี่ยนไปอยู่ในหม้อนะสิ…”
มัจฉาสัตมายาหัวเราะ “พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าคุณชายพาปลามังกรนั่นไปที่ไหน? ไปที่ห้องครัวอย่างไรล่ะ!”
ปลาตัวอื่นพากันกระโดดขึ้นมาดูทันที
หลังจากนั้นพวกมันก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขกันอย่างมาก
ฮ่าฮ่า เข้าไปในครัวจริง ๆ!
สมควร!
สมควรแล้ว!
พวกมันหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ คราวนี้ปลามังกรจบสิ้นแล้ว
อีกด้านหนึ่ง ปลามังกรเองก็พบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเช่นเดียวกัน
มันพบว่าท่านเซียนนำมันเข้าไปในครัว!
อะไรกัน!
เข้ามาทำสิ่งใดในครัว!?
มันตกใจกลัวจนตัวสั่น ภายในหัวเกิดความคิดเลวร้ายมากมายขึ้นมา
ท่านบรรพจารย์เซียน…ท่านบรรพจารย์เซียนคงจะไม่ตุ๋นมันใช่หรือไม่!
ตอนนั้นเอง ลั่วสุ่ยก็เดินเข้าไปในครัวด้วยเช่นเดียวกัน
“เสี่ยวไป๋ ปลาตัวนี้ไม่เลวเลยใช่หรือไม่? เจ้าดูสิว่ามันตัวใหญ่แค่ไหน วันนี้คุณชายจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้กับเจ้า ทั้งปลาน้ำแดง ปลานึ่งซีอิ๊ว ส่วนหัวกับก้างปลาก็จะนำมาทำซุปให้เจ้า
หลี่จิ่วเต้ายิ้มกว้าง ปลาตัวนี้ตัวใหญ่เป็นอย่างมาก ใช้ทำอาหารเพียงอย่างเดียวคงเสียเปล่า เขาเลยคิดแบ่งปลาทำอาหารหลายอย่าง
ส่วนหนึ่งนำไปทำเป็นปลาน้ำแดง อีกส่วนเป็นปลานึ่งซีอิ๊ว หัวกับกระดูกของปลาตัวใหญ่ก็สามารถนำมาทำซุป!
“!!!”
ได้ยินท่านบรรพจารย์เซียนกล่าวเช่นนี้แล้ว ปลามังกรถึงกับตกใจจนแทบจะสิ้นสติ!
ปลาหนึ่งตัวทำอาหารสามอย่าง!
สวรรค์! ท่านบรรพจารย์เซียนโหดร้ายกับมันถึงเพียงนี้!
มันเข้าใจได้ในพริบตา ภายในใจของท่านบรรพจารย์เซียน ลั่วสุ่ยมีตำแหน่งสูงเกิดกว่ามันจะเปรียบเทียบได้!
ตอนนี้มันรู้สึกเสียใจภายในอย่างสุดซึ้ง
ท่านบรรพจารย์เซียนรู้ว่ามันหาเรื่องลั่วสุ่ย จึงต้องการจะสังหารมัน ทั้งยังนำมันมาทำเป็นอาหารสามอย่าง!
มันร้องไห้ ภายในใจของมันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
เดิมทีมันคิดว่าตัวเองมีตำแหน่งสูงเป็นอย่างมากในใจของท่านบรรพจารย์เซียน แต่มันไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะไม่อาจเทียบลั่วสุ่ยได้เลยแม้แต่น้อย!
ก่อนหน้านี้มันเพิ่งหาเรื่องลั่วสุ่ยไป ตอนนี้ท่านบรรพจารย์เซียนต้องการจะสังหารมัน แถมยังคิดทำมันเป็นอาหารสามอย่าง!
เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าท่านบรรพจารย์เซียนกำลังระบายความคับแค้นให้กับลั่วสุ่ย!
ผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงาม!
บัดซบ!
ดูเหมือนว่าท่านบรรพจารย์เสียเองก็ยากจะผ่านด่านหญิงงามได้! อ่า ไม่สิ ต้องเป็นด่านแมวงาม!
“ท่านบรรพจารย์เซียน ท่านบรรพจารย์เซียน ได้โปรดให้โอกาสข้าอีกครั้ง ข้าจะไม่กล้าทำเช่นนี้อีกแล้ว! ข้าจะไม่ไปหาเรื่องพี่ลั่วสุ่ยอีก!”
ปลามังกรตะโกนออกมา
แต่ทว่าพลังของมันยังคงถูกระงับไว้อยู่ เสียงของมันจึงเป็นเพียงเสียงพะงาบ ๆ ของปลา หลี่จิ่วเต้าจึงไม่อาจรู้ได้ว่ามันกำลังพูดอะไรอยู่
ปัง!
ชายหนุ่มหยิบมีดทำครัวที่อยู่ด้านข้างมาสับ เพียงแค่ครั้งเดียวหัวของปลามังกรก็ขาดออก เขาเตรียมนำหัวปลากับกระดูกไปทำซุป
เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ปลามังกรพูดได้ แต่ลั่วสุ่ยสามารถฟังเข้าใจได้อย่างชัดเจน
“คุณชาย!”
นางรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าคุณชายกำลังระบายความคับแค้นให้ตนเอง
ในโอ่งน้ำมีปลาอยู่ตั้งมากมาย แต่เหตุใดคุณชายจึงเลือกปลามังกรมาให้นางกิน?
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแต่เดิมคุณชายตั้งใจจะเลี้ยงปลามังกรเอาไว้ดูเล่น!
คุณชายล่วงรู้ทุกสรรพสิ่ง ไม่มีสิ่งใดไม่รับรู้ เกรงว่าแม้ตัวจะไม่อยู่แต่ก็ล่วงรู้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในลานเล็ก ๆ คุณชายจะต้องรู้ว่าปลามังกรหาเรื่องนางอย่างแน่นอน!
‘คุณชายโกรธเป็นอย่างมากเพราะปลามังกรมาหาเรื่องข้าอย่างนั้นหรือ?’
ลั่วสุ่ยคิดขึ้นมาในใจ
ไม่เช่นนั้น คุณชายจะไม่ให้โอกาสปลามังกรแม้แต่น้อย สับหัวมันขาดลงไปในทันทีด้วยเหตุใดกัน!
นางรู้สึกตื้นตันใจ รู้สึกได้ว่าคุณชายให้ความสำคัญกับนางเป็นอย่างมาก!
“ที่นี่มีควันมากมาย ระวังจะสำลัก เจ้ากลับไปรอด้านในบ้านเถอะ”
หลี่จิ่วเต้ากล่าวกับลั่วสุ่ยด้วยรอยยิ้ม
ตอนนี้ลั่วสุ่ยไม่เหมือนเมื่อก่อน นางไม่ใช่แมวขาวตัวน้อยอีกต่อไป แต่เป็นหญิงงามเปี่ยมเสน่ห์ ไม่อาจให้ควันและน้ำมันเหล่านี้ทำร้ายผิวได้
“เจ้าค่ะ คุณชาย!”
ลั่วสุ่ยพยักหน้าก่อนออกจากห้องครัวไป ภายในใจคิดว่าคุณชายช่างอ่อนโยนเหลือเกิน
ทักษะการทำอาหารของหลี่จิ่วเต้านั้นไม่จำเป็นต้องพูดถึง เพียงไม่นาน เขาก็ทำอาหารสามอย่างเสร็จ มีทั้งปลาน้ำแดง ปลานึ่งซีอิ๊ว และซุปกระดูกปลา
“ดื่มสุราหรือไม่?”
หลี่จิ่วเต้าถามออกมา เขาต้องการจะดื่มสุราเนื่องจากวันนี้เขามีความสุขเป็นอย่างมาก
“ดื่ม!”
ลั่วสุ่ยตอบกลับด้วยความสุข นางอยากลองดื่มสุราเซียนที่คุณชายหมักเองมานานแล้ว
ก่อนหน้านี้ยามที่ท่านเซียนดื่มสุรากับคนอื่น ๆ นางได้แต่มองอยู่ด้านข้างด้วยความอิจฉา ยามนั้นนางอยากลองลิ้มรสดูจริง ๆ
ตอนนี้เมื่อมีโอกาสมาถึงที่ นางย่อมไม่ยอมพลาดมันไป ต้องการจะลิ้มลองรสชาติ!
“ดี!”
หลี่จิ่วเต้าลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องครัว ก่อนกลับมาพร้อมสุราหนึ่งไห เทให้เขาและลั่วสุ่ยคนละจอก
“มา วันนี้เป็นวันดี พวกเรามาดื่มกันเถอะ!”
หลี่จิ่วเต้าดื่มสุราจอกนั้นเข้าไปพร้อมกับลั่วสุ่ย สุราที่เขานำออกมาไม่ใช่สุราแรง แต่เป็นเหล้าข้าวเหนียวที่แรงน้อยกว่า ประการแรกเขากลัวว่าลั่วสุ่ยจะไม่คุ้นชินกับสุราแรง ๆ ประการที่สองคือเขากลัวว่าลั่วสุ่ยจะเมามายหลังจากดื่มสุราแรง!
เหล้าข้าวเหนียวมีรสอ่อน ทั้งยังไม่ได้มีฤทธิ์แรงมาก ลั่วสุ่ยกระดกดื่มหมดจอกในคราวเดียว รสชาติของมันอร่อยอย่างถึงที่สุด
ทว่าภายในใจของนางรู้สึกสูญเสียอยู่บ้าง
นางรู้ว่ามันคือเหล้าข้าวเหนียว ไม่ใช่สุราฤทธิ์แรง สิ่งที่นางเฝ้ารอคอยก็คือสุราแรงอันนั้น!
หากเป็นสุราฤทธิ์แรงเหมือนครั้งนั้น หลังจากที่ดื่มนางและคุณชายก็คงจะเมามายทั้งคู่….เอ๊ะ ไม่ใช่ว่าหลังจากนั้นอาจเกิดเรื่องวุ่นวายหรือ?
นางยังจำครั้งล่าสุดที่หลิงอินเมามายได้！
ครั้งสุดท้ายที่หลิงอินเมาก็เอาเปรียบคุณชายไปไม่น้อย!
หลิงอินถึงกับคิดว่าตนเองได้กลายเป็นผู้หญิงของคุณชาย!
อาหารทั้งสามอย่างที่ทำจากปลาหนึ่งตัวทำขึ้นมาด้วยฝีมือของคุณชาย มันอร่อยจนแทบจะระเบิดออกมา โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นเนื้อของปลามังกรที่น่ารังเกียจ ลั่วสุ่ยยิ่งกินแล้วรู้สึกเอร็ดอร่อยขึ้นไปอีก
นางดื่มสุราไปไม่น้อย แต่ก็ยังคงไม่รู้สึกเมามาย ตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ ยิ่งนางดื่มยิ่งรู้สึกสติแจ่มชัด ไม่เมามายแม้แต่น้อย
“อย่าดื่มมากเกินไปนัก เหล้าข้าวเหนียวเองก็แรงไม่น้อย หากดื่มมากไปก็สามารถเมาได้อย่างง่ายดาย”
เมื่อหลี่จิ่วเต้าเห็นว่าลั่วสุ่ยเริ่มดื่มมากเกินไปจึงรีบห้ามปรามขึ้นมา
เขาเองก็ดื่มลงไปไม่น้อย ตอนนี้เขาเริ่มจะเมาขึ้นมาบ้างแล้ว
หลังจากที่คุณชายกล่าวออกมา ลั่วสุ่ยก็ไม่กล้าจะดื่มเพิ่มอีก
เป็นจริงดังที่คุณชายกล่าว ในตอนแรกนางไม่รู้สึกอะไร ทั้งยังรู้สึกยิ่งดื่มยิ่งสติแจ่มชัดด้วยซ้ำ แต่ทว่าตอนนี้นางรู้สึกมึนหัว เมามายอย่างหนัก!
“ดึกมากแล้ว พวกเราไปนอนเถอะ!”
หลี่จิ่วเต้ากล่าวกับลั่วสุ่ย เขาเองก็เมาขึ้นมาบ้างแล้ว หากยังดื่มต่อไปก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาได้!
ลั่วสุ่ยที่ทั้งบริสุทธิ์และเปี่ยมเสน่ห์เช่นนี้ ตอนที่เขาไม่เมายังรู้สึกอดทนไม่ไหวอยู่บ้าง ไม่ต้องกล่าวถึงยามเขาเมาเลย เกรงว่าเขาอาจไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้จนเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก เขาจึงรีบเสนอให้ต่างคนต่างกลับไปนอนคนละห้อง!
หลังจากนั้น เขากับลั่วสุ่ยก็ต่างกลับไปยังห้องของตนแล้วหลับไป
ทว่าฤทธิ์ของเหล้าข้าวเหนียวอยู่นานเป็นอย่างมาก ครึ่งคืนผ่านไป ลั่วสุ่ยก็เมามายมากยิ่งขึ้น!
สุดท้ายนางก็ออกจากห้องของตนเองตรงเข้าไปยังห้องของหลี่จิ่วเต้า จากนั้นก็มุดเข้าไปในผ้าห่มของหลี่จิ่วเต้า
“หอมจัง…”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยพึมพำออกมาขณะหลับอยู่
เขาได้กลิ่นหอมเป็นอย่างมาก จึงอดพลิกตัวกลับมากอดร่างของลั่วสุ่ย
“ข้ากำลังฝันหวานอยู่หรือ?”
หลี่จิ่วเต้ายังคงสับสน รู้สึกราวกับได้กอดหญิงงามเอาไว้ เขาจึงคิดว่าตนเองกำลังฝัน
“เป็นฝันที่ดี…”
ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างกึ่งหลับกึ่งตื่น สัมผัสในอ้อมแขนช่างนุ่มนิ่มเป็นอย่างมาก…
เขากอดลั่วสุ่ยแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")