บทที่ 543 น่าอับอายขายหน้าแทบตาย ข้าต้องกลายเป็นหลานชายหรือ!?
สีหน้าของเต่าเซียนเสวียนอู่เปลี่ยนเป็นไม่น่าดู มีคนกล้าด่าเขาเช่นนี้ได้อย่างไร
กระทั่งเทียนตี้เองก็ไม่กล้า!
พริบตาต่อมาก็มีคนพุ่งเข้ามาในเหลาอาหารด้วยความโกรธ
“ไอ้เต่าโสโครกสารเลวที่ไหนบังอาจมาทำลายเรื่องดีของนายน้อยผู้นี้!?”
ชายหนุ่มผู้หนึ่งตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ดวงตากวาดมองไปทั่วเหลาอาหารด้วยความดุร้าย ทำให้แขกในร้านพากันตัวสั่นด้วยความตกใจ
คนผู้นี้คือบุตรชายของเจ้าเมือง อันธพาลประจำเมืองที่ไม่มีผู้ใดกล้ายั่วยุโดยง่าย เพราะไม่ว่าผู้ใดก็ตามหลังจากทำให้เขาไม่พอใจ ล้วนมีจุดจบเลวร้ายเป็นอย่างยิ่ง
ไอ้เต่าโสโครกสารเลว!?
สีหน้าของเต่าเซียนเสวียนอู่แปรเปลี่ยนอีกครั้ง ไอ้เวรนี้ยังเพิ่มคำด่าขึ้นมา?
ในตอนนั้นเองเขาก็ตัดสินใจได้ว่าจะไม่ปล่อยคนผู้นี้ไปโดยง่าย
เขายังไม่รีบร้อยลงมือ ภายในใจขบคิดว่าจะสั่งสอนบทเรียนให้ชายหนุ่มอย่างไรดีเพื่อให้เขาได้ระบายความคับแค้นนี้
“ฮ่าฮ่า นายน้อยมาแล้ว!”
ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชี้ไปที่จมูกของเต่าเซียนเสวียนอู่ด้วยความมั่นใจ “จำสิ่งที่เจ้าเพิ่งกล่าวเมื่อครู่ให้ดี อย่าได้คิดหนีเชียว!”
เต่าเซียนเสวียนอู่เพิ่งกล่าวไปเมื่อครู่ ว่าจะไม่หนีไปไหน หากตัวเองวิ่งหนีจะยอมกลายเป็นหลานชาย!
“วิ่งหนี? วันนี้ใครที่หนีไปต้องกลายเป็นหลานชาย!” เต่าเซียนเสวียนอู่เอ่ยอย่างไม่แยแส
จากนั้นเขาก็หันมามองเด็กสาวผู้งดงาม แล้วกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจเปี่ยมเสน่ห์ “น้องสาวคอยดูพี่ชายให้ดี วันนี้พี่ชายจะทำให้เขามาคุกเข่าขอขมากับเจ้า!”
“ตกลง!”
เด็กสาวผู้งดงามพยักหน้าอย่างหนักแน่น นางมองไปที่เต่าเซียนเสวียนอู่ด้วยความเคารพเลื่อมใส “ข้าเชื่อว่าพี่ชายแข็งแกร่งที่สุด!”
ฟังเด็กสาวผู้งดงามกล่าวเช่นนั้นแล้ว เต่าเซียนเสวียนอู่ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ
เขาก้าวออกไปด้านหน้า มือทั้งสองไพล่หลังเอาไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่แยแส บนร่างแผ่ความรู้สึกกดดันนำพาความรู้สึกหนักอึ้งโถมทับ
ตอนนั้นเอง เขาเสมือนผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน มีอำนาจปกครองใต้หล้า ทรงพลังพอจะสามารถกลืนกินขุนเขาและธารา!
“รนหาที่ตาย วันนี้ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่ง!”
เขากล่าวด้วยเสียงเย็นชา เตรียมตัวจะลงมือ
บุตรชายเจ้าเมืองถูกแรงจากเต่าเซียนเสวียนอู่กดดันเอาไว้ เขาก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ปล่อยให้ชายฉกรรจ์ที่นำทางเขามายืนอยู่ด้านหน้า
“พวกเจ้าไม่รู้ว่าตนเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้ใด!”
เต่าเซียนเสวียนอู่พูดขึ้นมาอีกครั้ง เขาก้าวเดินไปด้านหน้าพร้อมกับแรงกดดันที่มากยิ่งขึ้น เตรียมเข้าไปจัดการกับพวกบุตรชายเจ้าเมือง
อย่างไรกก็ตามตอนนั้นเอง ร่างของเขาก็กลายเป็นเส้นแสงพุ่งออกจากเหลาอาหารไป!
นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน!?
พวกบุตรชายเจ้าเมืองต่างตกตะลึง
“อ๊ะ? ไม่นะ!”
เด็กสาวผู้งดงามเองก็ตกตะลึง หลังจากนั้นนางก็ร้องไห้ออกมา
เต่าเซียนเสวียนอู่เพิ่งแสดงความแข็งแกร่งขนาดนั้นออกไป ทั้งยังกล่าวอีกว่าคนที่หนีไปจะยอมกลายเป็นหลานชาย ทว่าสุดท้ายเขากลับหนีออกไปอย่างรวดเร็ว!?
สรุปแล้วความแข็งแกร่งที่แสดงออกมาก่อนหน้า ก็เพื่อจะปูทางสำหรับการหนีอย่างนั้นหรือ?
นี่มันไม่อาจพึ่งพาได้มากเกินไปแล้ว!
สุดท้าย…คนหน้าตาดีมักไม่น่าเชื่อถือ!
“นี่มัน…หลานชาย!”
“คิดว่าคนผู้นั้นแข็งแกร่งมากเสียอีก ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!”
บุตรชายเจ้าเมืองและคนอื่น ๆ หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น พวกเขาคิดว่าเต่าเซียนเสวียนอู่จะทรงพลังจริง ๆ ที่แท้กลับเป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งทำ!
ขณะนั้นเอง เต่าเซียนเสวียนอยู่เองก็ตื่นตะลึงเป็นอย่างยิ่ง!
เขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จู่ ๆ ก็มีคลื่นบางสิ่งกระทบเข้าใส่ ทำให้ร่างของเขาพุ่งตรงไปทิศทางนั้นทันทีแม้ในใจไม่ได้คิดอยากไป!
“ให้ข้ากลับไป!”
มันร่ำไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างยิ่ง
ต้องทำเช่นนี้เลยหรือ!
เขากำลังจะสำแดงพลังอันยิ่งใหญ่ จัดการกับบุตรชายเจ้าเมืองและพรรคพวก หลังจากนั้นก็จะได้รับความชื่นชมจากสาวน้อยผู้งดงาม ทว่าสุดท้ายเขากลับถูกบางสิ่งดึงดูด…วิ่งออกมาจากเหลาอาหารในทันใด!
นี่ นี่…นี่มันน่าอึดอัดคับข้องใจสำหรับเขาเกินไปแล้ว!
“ข้ากลายเป็นหลานชายไปแล้ว!”
เขานึกถึงสิ่งที่ตนเองเพิ่งจะกล่าวไป เขากล่าวว่าผู้ใดวิ่งหนีผู้นั้นย่อมกลายเป็นหลานชาย สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม
อีกทั้งเขายังเน้นย้ำถ้อยคำนี้ถึงสองครั้ง！
“สาวน้อยผู้นั้นจะมองข้าอย่างไร!”
เมื่อนึกถึงสาวน้อยผู้งดงาม น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาไม่หยุด
เขาวิ่งออกมาเช่นนี้ สาวน้อยผู้งดงามจะต้องมองว่าเขาเป็นคนขี้ขลาดที่คุยโม้ใหญ่โต ทั้งยังเสแสร้งวางมาดเป็นอย่างยิ่ง!
“แล้วไอ้เจ้าบุตรชายเจ้าเมืองอะไรนั้นคงจะเรียกข้าว่าไอ้เต่าสารเลวอีกครั้งเป็นแน่!”
ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยน้ำตา ภายในใจเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
ไม่มีใครกล้าเรียกเขาว่าไอ้เต่าสารเลวมาก่อน ทว่าเขากลับไม่ได้ลงมือสั่งสอนคนผู้นั้น ทั้งยัง ‘วิ่งหนีอย่างหัวซุกหัวซุน’ …
นี่มันน่าอับอายขายหน้าเกินไปแล้ว！
เขาเสียใจเป็นที่สุด หากรู้ก่อนหน้านี้ คงไม่มัวมานั่งคิด แต่จะลงมือสั่งสอนบุตรชายเจ้าเมืองเป็นอันดับแรก!
ตอนนี้เป็นอย่างไร เขากลายเป็นคนขี้ขลาด ทั้งยังถูกเรียกว่า ‘ไอ้เต่าสารเลว’！
“กลับไปสิ!”
เขาตะโกนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้เขาต้องการเพียงจะกลับไปเท่านั้น
ทว่าสถานการณ์ของเขาตอนนี้มีแต่ความคิดอยากกลับไป แต่ร่างกายกลับไม่ยอม เอาแต่พุ่งทะยานออกห่างไปจากเหลาอาหารมากขึ้นเรื่อย ๆ
นอกจากนี้ ภายในใจของเขายังตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก!
นี่มันเรื่องอะไรกัน!?
เขาแข็งแกร่งกว่าเทียนตี้เป็นอย่างมาก หลุดพ้นจากขั้นเทียนตี้มานานแล้ว แต่ยังถูกดึงดูดไปอย่างไม่สามารถควบคุมตนเองได้!?
อะไรกันที่ดึงดูดเขาไป?
ตอนนี้เขาเป็นเสมือนเส้นแสงที่รวดเร็วถึงที่สุด เพียงพริบตาต่อมาเขาก็มาหยุดอยู่ด้านหน้าสิ่งที่ดึงดูดเขามา
สิ่งนั้นเปล่งประกาย สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเซียนที่ลอยออกมา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีกฎเกณฑ์อันหาที่เปรียบไม่ได้ไหลเวียน มันคือหญ้าเซียนชนิดหนึ่งถูกแขวนไว้สูงเหนือท้องนภา มีกระทั่งแสงเซียนสาดทอดส่งมา
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!”
เขาเข้าใจได้ภายในพริบตา ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ในเมื่อหญ้าเซียนปรากฏตัวขึ้นมา!
แม้ร่างกายของเขาในตอนนี้จะดูหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่แท้จริงแล้วทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขาจงใจปรับเปลี่ยนขึ้นมา ถึงเขาจะอยู่เหนือขึ้นไปทางขั้นเทียนตี้แล้ว ทว่าก็ยังไม่อาจคงอยู่ได้ต่อไปนิรันดร์ ถูกอายุขัยกัดกิน ทั้งยังเข้าสู่ช่วงไม้ใกล้ฝั่งแล้ว เวลาที่เหลืออยู่ก็มีเพียงไม่มาก
เขาเคยพยายามหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ แต่กลับไม่อาจทำสิ่งใดได้ เขาไม่เจอภพเซียน ทั้งยังตามหาสลารนิรันดร์ไม่เจอ จนตัดสินใจหวนกลับมายังอาณาจักรอวี้ซวี เตรียมพร้อมจะใช้ชีวิตในวาระสุดท้าย
ทว่าเขาไม่เต็มใจจะนอนรอตัวเองแก่ตาย จึงออกจากลานเต๋า ปลอมเป็นเด็กหนุ่มท่องเที่ยวเล่นไปทั่ว หากตายก่อนตายก็อยากมีความสุข
เมื่อหญ้าเซียนปรากฏขึ้นมา อาจเป็นเพราะร่างกายของเขาสามารถสัมผัสได้ถึงความหวังในการมีชีวิตอยู่ ดังนั้นจึงนำพาตัวเขามาที่นี่โดยสัญชาตญาณทันที!
เขารีบพุ่งเข้าไปหาหญ้าเซียนทันใดด้วยกลัวว่าหญ้าเซียนจะหนีหายไป
เขาอ้าปากกินมันเข้าไปโดยไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้น กลืนหญ้าเซียนลงไปทันที!
เมื่อกินมันเข้าไปในท้องแล้วจึงจะปลอดภัยที่สุด!
เขาสามารถทำได้สำเร็จ ทั้งยังง่ายกว่าที่คิด สามารถกลืนหญ้าเซียนลงท้องได้โดยไร้อุปสรรคใด
“สำเร็จแล้วหรือ?”
เขาไม่อยากจะเชื่อแม้แต่น้อย ว่าหญ้าเซียนจะถูกกลืนลงท้องได้อย่างง่ายดาย
ทว่าพริบตาต่อมาเขาก็ต้องตกตะลึง!
“นี่เป็นกับดัก!”
ใบหน้าของเขาดำคล้ำจนไม่อาจดำไปมากกว่านี้ได้แล้ว เขาเห็นเส้นบาง ๆ ที่เชื่อมต่อมายังปากของเขา เห็นได้ชัดว่ากำลังมีคนหย่อนเบ็ดล่อเขา!
ร่างของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างรวดเร็ว กลับคืนสู่ร่างเดิมกลายเป็นเฒ่าชราตัวหนึ่ง ส่วน ‘หญ้าเซียน’ ที่กลืนลงท้องไปก็ไม่ใช่หญ้าเซียนจริง ๆ มันมีพลังพิเศษอย่างหนึ่งที่กำลังไหลเวียนทั่วตัวเขา ผนึกพลังทั้งหมดลงไปสิ้น!
ใครกัน!?
เขากราดเกรี้ยวขึ้นมาทันใด ถึงกับมีคนมาหย่อนเหยื่อล่อเขา!?
ต้องการจะเหวี่ยงเท้าเต่าของตนเองเพื่อสังหารคนที่บังอาจมาหย่อนเบ็ดตกเขา!
น่าเสียดายที่เขาไม่มีแม้แต่แรงจะเหวี่ยงเท้า ความแข็งแกร่งทั้งหมดล้วนถูกผนึกเอาไว้
“มาแล้ว!”
ขณะนั้นเอง ก็มีหนึ่งเสียงดังขึ้นมาจากบนท้องฟ้าสูงขึ้นไป จากนั้นก็มีสองร่างปรากฏขึ้นด้านหน้าเต่าชรา นั่นก็คือลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายา
“ขออภัยด้วย!”
ลั่วสุ่ยรีบกล่าวขอโทษ ก่อนเรียกเหยื่อล่อกลับมา ไม่กล้าพูดคุยด้วยขณะจับผู้เฒ่าเต่าเอาไว้
หลังจากนั้นนางจึงค่อยพูดต่อ “ต้องขออภัยที่ใช้วิธีเช่นนี้เพื่อพบผู้อาวุโส แต่ผู้น้อยไม่มีทางเลือกจริง ๆ นอกจากวิธีนี้แล้วก็ไม่มีวิธีใดจะได้พบหน้าผู้อาวุโส!”
ตะขอถูกเก็บไป ‘หญ้าเซียน’ ในท้องก็หายไปด้วย พลังของผู้เฒ่าเต่าที่ถูกผนึกเอาไว้ระเบิดออกมาทันที
“พวกเจ้ารอข้าก่อน! ประเดี๋ยวข้าจะกลับมาสะสางบัญชีกับพวกเจ้า!”
ผู้เฒ่าเต่ากล่าวออกมาอย่างโกรธเคือง ก่อนจะกลายเป็นลำแสงพุ่งออกจากที่นี่!
แม้ว่าเขาต้องการจะจัดการลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายาที่กล้ามาหย่อนเหยื่อตกเขาเช่นนี้ ทว่าภายในใจของเขาก็เป็นห่วงสาวน้อยผู้งดงามคนนั้น กังวลว่าจะเกิดอะไรกับนาง เขาจึงต้องการจะกลับไปช่วยนางก่อนค่อยว่าเรื่องนี้กันทีหลัง!
“นี่มันอะไรกัน?”
มัจฉาสัตมายาตกตะลึง ผู้เฒ่าเต่าไม่ได้หลับลึกอยู่ในลานเต๋ามาโดยตลอดหรือ? เหตุใดตอนนี้ดูเหมือนกับว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรต้องไปทำ
หรือว่าก่อนหน้านี้ผู้เฒ่าเต่าจะไม่ได้หลับลึกอยู่ในลานเต๋ามาก่อน แต่อยู่ด้านนอกมาตลอด?
“ข้าเองก็ไม่รู้แน่ชัด”
ลั่วสุ่ยขมวดคิ้วเรียวยาว นางเองก็ไม่แน่ใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ไม่เป็นอะไร พวกเราจะรออยู่ตรงนี้ หากเขาไม่กลับมาหาพวกเรา ก็แค่ลงมือหย่อนเหยื่อล่ออีกครั้ง” ลั่วสุ่ยกล่าว
พูดตามตรงแล้ว การหย่อนเบ็ดตกผู้เฒ่าเต่าขึ้นมานับว่าเสียมารยาทจริง ๆ
แต่ก็เป็นดั่งที่นางพูดเอาไว้ก่อนหน้า พวกเขาไม่มีนางเลือกอื่นที่จะสามารถทำให้ตนเองได้พบหน้ากับผู้เฒ่าเต่าอย่างรวดเร็ว
อีกทั้งลั่วสุ่ยเองก็ได้เตรียมของขวัญขอโทษเอาไว้แล้ว ไม่ว่าผู้เฒ่าเต่าจะตอบตกลงไปกับพวกเขาหรือไม่ก็ตาม นางล้วนยินดีกล่าวขออภัยและชดเชยให้กับการเสียมารยาทในครั้งนี้
…
ภายในเหลาอาหาร
เรื่องราวทั้งหมดนี่เกิดขึ้นในเวลาเพียงไม่นาน เป็นเพียงระยะเวลาไม่กี่ลมหายใจ
บุตรชายเจ้าเมืองและพรรคพวกต่างพากันหัวเราะเยาะ ท่าทางของเต่าเซียนเสวียนอยู่ก่อนหน้าชวนขบขันเป็นอย่างมาก
เดิมทีพวกเขาคิดว่าเต่าเซียนเสวียนอู่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ทว่ากลับกลายเป็นเพียงขยะ!
“ที่แท้ก็เป็นเพียงเต่าสารเลวตัวหนึ่ง เต่าโสโครก ไม่มีความสามารถอะไรกลับกล้าวางท่าง เป็นได้เพียงตัวตลก!”
บุตรชายเจ้าเมืองเย้ยหยัน “แต่ไอ้เต่าสารเลวนี่ก็นับว่าวิ่งเร็วเป็นอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้นข้าจะสับเขาออกเป็นชิ้น ๆ แน่!”
สีหน้าของเด็กสาวผู้งดงามเต็มไปด้วยความขมฝาด นี่นาง…มองคนผิดไปจริง ๆ หรือ?
เต่าเซียนเสวียนอู่เป็นเพียงตัวตลกจริงหรือ?
“ไม่ ไม่ใช่! ข้าไม่เชื่อว่าพี่ชายเป็นคนเช่นนั้น!”
นางตะโกนออกมา ภายในใจของนางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง นางไม่ได้มองคนผิดไป
“ข้าขำจนจะตายแล้ว! เจ้ายังหวังให้ไอ้เต่าสารเลวนั้นกลับมาช่วยเจ้าอีกหรือ? น้องสาว เจ้าฝันกลางวันหรืออย่างไร!”
บุตรชายเจ้าเมืองหัวเราะเยาะเย้ยอีกครั้ง
“ปู่พวกเจ้า…กลับมาแล้ว!”
ในตอนนั้นเองก็มีเสยงต่ำน่าหวาดกลัวดังขึ้นมา!
เต่าเซียนเสวียนอู่กลับมาแล้ว!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")