บทที่ 554 หินอัศจรรย์ถูกสลัก กลายเป็นหินโกลาหล!
คนตรงหน้านี้คือผู้ใดกัน น่ากลัวเกินไปแล้ว!
มันเป็นถึงหินโกลาหล (ฮุ่นตุ้น) หินอันเก่าแก่ที่สุดในสรรพสิ่งทั่วใต้หล้า ฟ้าไม่อาจถล่ม ดินไม่อาจทลาย กาลเวลาไม่อาจทิ้งร่องรอย ไยจึงเกิดความรู้สึกอันตรายเช่นนี้ขึ้นมาได้
ฆ่ามันได้ในการตั้งจิตครั้งเดียว นี่คือความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของมัน!
ผู้ที่ก้าวออกมาจากแดนบรรพโกลาหลอย่างนั้นหรือ!?
มันครุ่นคิดอย่างอดไม่ได้ ในยุคนี้ มีการดำรงอยู่ยิ่งใหญ่สยดสยองเกินหยั่งเยี่ยงนี้อยู่ที่ไหน นอกจากแดนบรรพโกลาหล
คราวนี้มันยิ่งมิกล้าเอ่ยวาจา เก็บงำพลังโดยสมบูรณ์ เปลือกนอกไร้ซึ่งประกายสว่างไสว ไม่เหลือลมปราณโกลาหลแม้แต่น้อย ดูไม่ต่างจากก้อนหินธรรมดา
มันกลัวผู้ที่ก้าวออกจากแดนบรรพโกลาหล ผู้อื่นไม่อาจแผ้วพานมันได้ ทว่าผู้ที่มาจากแดนบรรพโกลาหลไม่เหมือนกัน คนเช่นนี้ สามารถดูดกลืนพลังของมันไปเป็นของตัวเอง!
จะปกปิดได้หรือ
มันไม่มั่นใจเลย ได้แต่ภาวนาในใจไม่หยุดหย่อน ขออย่าให้รู้เลยว่ามันคือหินโกลาหล อย่าให้รู้เลยว่ามันคือหินโกลาหล…
แม้ว่าความเป็นไปได้นั้นต่ำมาก
อีกด้าน ภายในเมืองชิงซาน หลี่จิ่วเต้าลงมือแกะสลัก
เขาหยุดภาพในแท็บเล็ตไว้ที่หินโกลาหล ก่อนจะเริ่มใช้มีดสลักตามรูปทรงของหินโกลาหล
อย่างที่คิด ปฐพีต่างหาก คือปรมาจารย์การแกะสลักที่ยอดเยี่ยมที่สุด หินโกลาหลไม่เคยผ่านฝีมือมนุษย์มาแม้แต่น้อย รูปร่างตามธรรมชาติของมันวิจิตรงดงามอย่างที่สุด หลี่จิ่วเต้าไม่อาจชอบหินก้อนใดไปมากกว่านี้แล้ว
ฝีมือแกะสลักของเขาแตกฉาน เพียงจิตเดียว พินิจถึงรายละเอียดต่าง ๆ ของหินโกลาหลในแท็บเล็ต ผ่านไปไม่นาน เขาก็แกะสลักออกมาเป็นเค้าโครงได้แล้ว
“น่ากลัวเกินไปแล้วสำหรับเต่า!”
เต่าชราในบ่อน้ำตกใจจนหัวหด ยามคุณชายแกะสลัก ทุกอากัปกิริยาล้วนมีกฎระเบียบสูงส่งอย่างหามิได้ไหลเวียนอยู่ ราวกับสลักเข้าไปในเลือดเนื้อ ท่วงท่าโดยไม่ตั้งใจยังแฝงไว้ซึ่งพลังเหนือจินตนาการ!
มันไม่เคลือบแคลงเลยว่า หากพลังระดับนี้กระแทกกับตัวมัน มันคงตายในชั่วพริบตา ไม่มีโอกาสรอดแม้แต่น้อย
บุ๋งบุ๋ง~
ปลาในบ่อเข้ามาโหม่งเต่าชรา “บอกแล้วมิใช่หรือ ไม่ต้องทำเยี่ยงนี้ วันหน้าท่านต้องได้พบเห็นอีกมาก”
เต่าชรากระอักกระอ่วนถึงขีดสุด เหตุใดมันถึงถูก ‘เตือน’ เช่นนี้อีกแล้วเล่า!?
ท่าทางเขาแบบนี้ทำให้มันรู้สึกขายหน้า
ทว่ามันเองก็จนปัญญา มันอดไม่ไหวจริง ๆ!
เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อย ๆ หินอัศจรรย์ค่อย ๆ ถูกหลี่จิ่วเต้าสลักให้มีหน้าตาอย่างหินโกลาหล
“เสร็จแล้ว!”
สุดท้าย หลี่จิ่วเต้าเก็บมีดสลักด้วยความพึงพอใจ หินอัศจรรย์มีหน้าตาเหมือนกับหินโกลาหลทุกประการ!
“คุณชายดื่มน้ำ!”
ลั่วสุ่ยมาแต่เช้า คอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ หลังเห็นคุณชายเก็บมีด ก็รีบยกน้ำเข้าไปให้
หลี่จิ่วเต้ารับแก้วน้ำมาจิบ ก่อนจะเอนกายลงบนเก้าอี้โยก ชื่นชมผลงานแกะสลักของเขา
ขณะเดียวกัน หินโกลาหลในภพเซียนเบิกบานเหลือแสน
เพราะคนตรงหน้าเมื่อครู่หายไปแล้ว!
“ฮ่า ๆ การภาวนาได้ผล คนผู้นั้นไม่รู้ว่าเป็นข้า!”
ญาณหินโกลาหลหัวเราะในใจไม่หยุด
มันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าคนผู้นั้นจะไม่รู้สึกถึงมัน เพียงแต่มองนานนิดหน่อยแล้วก็ไป มันคิดว่าตนยากจะหนีรอดจากเคราะห์กรรมครั้งนี้ได้ ต้องถูกคนผู้นั้นดูดกลืนพลังทั้งหมดเสียแล้ว
“คงไม่ใช่กระมัง!”
ทว่าลมหายใจต่อมา มันก็ค้นพบว่ามันดีใจเร็วเกินไป!
ทันใดนั้น พลังสายหนึ่งปรากฏออกมากลางอากาศ ดูดกลืนทั้งญาณและพลังของมันไปจนสิ้น!
มันยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นก็ข้ามพ้นภพเซียน เดินทางผ่านจักรวาลกว้างใหญ่ มาอยู่ในลานเล็กของหลี่จิ่วเต้า!
ร่างหินของมันในภพเซียนยังอยู่ แต่กลับหมดสิ้นญาณและพลัง กลายเป็นหินธรรมดา
ญาณและพลังของมัน มาโผล่ในหินอัศจรรย์ที่ลานเล็กนี้ทั้งหมด!
หินอัศจรรย์ก้อนนี้กลายเป็นหินโกลาหล!
มันตกอกตกใจแทบแย่ หมดคำบรรยายอย่างแท้จริง คนผู้นี้ต้องมีขอบเขตพลังสูงส่งปานใด ความสามารถน่าพรั่นพรึงปานใด ถึงทำได้ขนาดนี้!?
อีกด้าน เต่าชราย้ำเตือนตนเองไม่หยุด พร่ำบอกตนเองว่าจากนี้ไปไม่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น มันก็ต้องรักษาความสุขุมเอาไว้ ห้ามแสดงท่าทีประหนึ่งคนหลังเขาอีกเป็นอันขาด!
ทว่า มันเตือนตัวเองไม่ทันเสร็จ ก็ได้เห็นภาพนี้ อย่าให้พูดเลยว่าตกตะลึงเพียงใด มันยืดคอจนตรงแด่ว!
สวรรค์!
หลังคุณชายแกะสลักหินอัศจรรย์เรียบร้อย ก็ได้ดูดกลืนพลังหินโกลาหลทั้งหมดในภพเซียนเข้ามา จนกลายเป็นหินโกลาหลอย่างแท้จริง!
พลังปราณโกลาหลแผ่ขยาย หินอัศจรรย์ตรงหน้าสูงส่งวิเศษเหลือคณา มีพลังโกลาหลว่ายเวียนอยู่ภายใน อย่าให้พูดเลยว่าเต่าชราสะท้านปานใด!
รู้หรือไม่ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนกำเนิดจากโกลาหล พลังของโกลาหลเหนือกว่าทุกสิ่ง คุณชายน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว หินอัศจรรย์ที่สลักขึ้นมาถึงกับสามารถดูดกลืนพลังโกลาหลเข้ามา กลายเป็นหินโกลาหลอย่างแท้จริง!
ต้องเป็นฝีมือระดับใดเชียว!?
เรียกได้ว่าอยู่เหนือทุกกฎเกณฑ์ ควบคุมทุกอย่างได้ตามใจ!
ยามนี้มันตื้นตันดีใจเป็นพิเศษ นึกขอบคุณลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายาในใจไม่หยุด
ลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายามีบุญคุณใหญ่หลวงต่อมันอย่างแท้จริง ที่พามันมาที่นี่ ให้มันได้ติดตามอยู่ข้างกายคุณชาย!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือวาสนาการเปลี่ยนแปลงสูงสุด ความสำเร็จของมันในวันหน้าเหนือความคาดหมายอย่างแน่นอน!
บรรลุเป็นเซียนสำหรับมัน ย่อมมิใช่เรื่องยากอีกต่อไป
บุ๋งบุ๋ง~
“ผู้เฒ่าเต่าอย่าทำเช่นนี้! ท่านเป็นอย่างนี้พวกเราตกใจกันแทบแย่! รู้สึกเหมือนคอท่านใกล้ขาดเต็มที!”
ปลาตัวหนึ่งกล่าวกับเต่าชรา
เต่าชราหัวเราะกระอักกระอ่วน มิได้พูดอันใดไปมากกว่านี้ มันเองก็จนปัญญา อดไม่ไหวจริง ๆ!
สุดท้าย หินอัศจรรย์ที่ถูกสลักเรียบร้อยได้ลั่วสุ่ยนำไปไว้ในบ่อน้ำ
“ไม่เลวเลยจริง ๆ…”
หลี่จิ่วเต้าคลี่ยิ้ม พึงพอใจอย่างยิ่งยวด หลังมีเขามอลูกนี้ บ่อเชยชมดูงดงามมีระดับยิ่งขึ้นในพริบตา
…
ภพเซียน
ดินแดนตระกูลเซียว
ภายในโถงใหญ่
“หินโกลาหลปรากฏออกมาอย่างน่าทึ่ง กองกำลังมากมายเข้าแย่งชิงแต่ยังไร้ผล สุดท้ายตระกูลเซียวเป็นฝ่ายได้ไป หากว่ากันด้วยความเก่งกาจ ตระกูลเซียวนั้นเก่งกาจที่สุด!”
“ใช่แล้ว”
ยอดฝีมือมากมายในโถงใหญ่เอ่ยกับผู้นำตระกูลเซียว
ใช่แล้ว จุดที่หินโกลาหลประทับก็คือดินแดนตระกูลเซียว
“แค่โชคดีเท่านั้น ไม่นับว่าเก่งกาจ ทุกท่านมีอันใดว่ามาได้เลย ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมเช่นนี้”
ผู้นำตระกูลเซียวหัวเราะ มิได้หลงระเริงเพราะความนอบน้อมที่ยอดฝีมือเหล่านี้มีต่อเขา
มหาตระกูลอื่นในภพเซียนมิได้ด้อยกำลังไปกว่าตระกูลเซียว พลังห่างกันไม่เท่าไร ที่แย่งชิงหินโกลาหลมาได้ เป็นความโชคดีมากกว่าจริง ๆ
ยอดฝีมือเหล่านี้ล้วนมีฐานะไม่ธรรมดา ต่างเป็นผู้นำมหาตระกูลต่าง ๆ หนนี้กลับมาด้วยกัน ย่อมต้องมีจุดประสงค์บางอย่าง…
และเขาพอเดาได้
ตามคาด ถ้อยคำต่อมาของบรรดาผู้นำตระกูลเป็นเหมือนที่เขาคาดไว้
“การแย่งชิงหินโกลาหลปิดฉากลงแล้ว พวกเราไม่มีความคิดเป็นอื่นต่อหินโกลาหลอีก ที่มาคราวนี้ พวกเราเพียงแค่อยากเชยชมหินโกลาหลสักครั้งเท่านั้น”
“ครานั้น ทุกคนเอาแต่แย่งชิง ยังไม่ทันได้ยลสภาพหินโกลาหลได้อย่างครบถ้วน หวังว่าพี่เซียวจะอนุญาตให้เราได้เชยชมสักครั้ง”
ผู้นำตระกูลทั้งหลายพากันเอ่ยบอก
ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นถึงหินโกลาหล วิเศษสูงส่งเกินไป แม้ว่าพวกเขาแย่งหินโกลาหลมาไม่สำเร็จ กระนั้นก็ยังอาลัยอาวรณ์หินโกลาหลเป็นอย่างยิ่ง
สุดท้าย พวกเขาก็รวมพล เดินทางมายังตระกูลเซียว เพื่อขอยลหินโกลาหลสักครา
ผู้นำตระกูลเซียวเดาเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว เขาคิดอยากปฏิเสธ ไม่ประสงค์ให้ผู้นำตระกูลเหล่านี้ได้เชยชม ทว่า เหล่าผู้นำตระกูลมากันพร้อมหน้า เขาไม่อาจไม่ไว้หน้ากันเกินไป
“ก็ได้ ในเมื่อทุกท่านอยากเห็นหินโกลาหล ก็ได้ เพียงแต่ทุกท่านเข้าไปดูเฉย ๆ คงมิได้…”
เขาเอ่ยยิ้ม ๆ อยากเก็บค่าเข้าชมสักนิดสักหน่อย
หากปล่อยให้ผู้นำตระกูลเหล่านี้เข้าไปดูเฉย ๆ เขาคงรู้สึกเสียเปรียบอย่างมหันต์!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")