บทที่ 563 หลี่จิ่วเต้านวดแป้ง นำร่องกฎระเบียบดึกดำบรรพ์ในฟ้าดินออกมา!
เล่มแล้วเล่มเล่า อ่านเพียงท่อนสั้น ๆ ก็ชวนให้ใฝ่ฝันถึงเหลือคณา ดึงดูดให้อ่านต่อไป หนังสือเหล่านี้ล้ำเลิศยิ่งนัก!
พี่ชายเสี่ยวหยาหันมองคุณชายด้วยความเลื่อมใส “หนังสือเหล่านี้เขียนโดยคุณชายหมดเลยหรือ สุดยอด!”
“ข้ามิได้เขียน”
หลี่จิ่วเต้าหัวเราะ พลางอธิบาย “ผู้ประพันธ์ของหนังสือเหล่านี้ล้วนเป็นคนในบ้านเกิดของข้า ข้าชอบอ่านหนังสือเหล่านี้มาก เมื่อมีเวลาว่าง จึงเขียนเนื้อหาหนังสือเหล่านี้ออกมา เพื่อให้สะดวกในยามต้องการอ่าน”
เขาเป็นคนซื่อตรง มิได้ปิดบังหลอกลวง ผู้ประพันธ์หนังสือเหล่านี้ล้วนเป็นคนจากดาวเคราะห์สีฟ้า มีชื่อเสียงโด่งดังในดาวเคราะห์สีฟ้า
“เจ้าชอบอ่านหรือไม่ หากชอบ เจ้านำกลับไปอ่านได้เลย” หลี่จิ่วเต้าบอก
“ชอบ! ชอบมาก! ขอบคุณคุณชาย!”
พี่ชายเสี่ยวหยารีบกล่าวขอบคุณคุณชายรัว ๆ สำหรับเขาหนังสือเหล่านี้ถือเป็นสมบัติวิเศษสูงสุด!
“ไม่ต้องเกรงใจถึงปานนั้น”
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ พลางกล่าว “หนังสือช่วยกล่อมเกลาจิตใจ และช่วยให้คนเราได้มีประสบการณ์ในชีวิตที่แตกต่างออกไปตามเนื้อหาในหนังสือ การอ่านหนังสือนับเป็นเรื่องดีที่ควรหมั่นทำบ่อย ๆ!”
คุณชายกำลังช่วยให้พี่ชายก้าวออกจากความทรงจำของประสบการณ์อันมืดมนเลวร้ายหรือ
หลังเสี่ยวหยาได้ยินคำกล่าวของหลี่จิ่วเต้า ก็คิดขึ้นมาในใจทันที
กล่อมเกลาจิตใจ ช่วยให้มีประสบการณ์ชีวิตที่แตกต่างออกไป…
คุณชายช่วยให้พี่ชายของนางได้ก้าวออกจากความทรงจำของประสบการณ์อันมืดมนเลวร้ายผ่านหนังสือเหล่านี้เห็น ๆ!
นางซาบซึ้งในใจเหลือคณา มิน่าคุณชายถึงได้นำหนังสือเหล่านี้ออกมา!
คุณชายดีกับนางเหลือเกิน!
‘คุณชายใส่ใจหวังดีอย่างยิ่ง!’
หลิงอินกล่าวในใจ คิดเช่นกันว่าคุณชายใช้หนังสือเหล่านี้ในการช่วยพี่ชายเสี่ยวหยา คุณชายช่างตรึกตรองได้รอบคอบนัก!
นางสัมผัสได้เช่นกันว่าพี่ชายเสี่ยวหยาอ่อนไหวอยู่มาก ยังไม่อาจก้าวออกจากความทรงจำของประสบการณ์อันมืดมนเลวร้าย
หากคิดดูดี ๆ ไฉนเลยจะก้าวออกมาได้ง่าย ๆ
ถึงอย่างไร ประสบการณ์เลวร้ายมืดมนนั้นก็ยาวนานเป็นหนักหนา ผลกระทบที่เกิดขึ้นย่อมใหญ่หลวง
ทว่าในความคิดของนาง หลังพี่ชายเสี่ยวหยาได้อ่านหนังสือเหล่านี้ ได้ลิ้มรสประสบการณ์ชีวิตที่แตกต่างแล้ว พี่ชายเสี่ยวหยาคงก้าวออกจากความทรงจำของประสบการณ์อันมืดมนเลวร้ายได้ และฟื้นตัวเป็นปกติอย่างสมบูรณ์
จากนั้น พวกเขาสนทนาสัพเพเหระต่ออีกหน่อย หลี่จิ่วเต้าขอให้เสี่ยวหยาบรรเลงเพลงฉินให้เขาฟังสองบท เขาอยากเห็นว่าบัดนี้ ฝีมือบรรเลงฉินของเสี่ยวหยาพัฒนาขึ้นบ้างหรือไม่
“ใช้ฉินของข้าแล้วกัน”
หลี่จิ่วเต้าเห็นว่าเสี่ยวหยามิได้นำฉินมาด้วย จึงให้เสี่ยวหยาบรรเลงด้วยฉินของเขา
“ข้าไปหยิบฉินมาให้”
หลิงอินลุกขึ้น ไม่นานนักก็นำฉินของคุณชาย…อี๋อินมาและวางลงบนโต๊ะ
เสี่ยวหยาลูบไล้อี๋อินฉิน หัวใจตื้นตันเหลือคณา
นางรู้ว่าฉินเล่มนี้เลอค่าเพียงใด เทียบกับฉินปี้เทียนชางไห่ที่คุณชายมอบให้นางแล้ว ยังเลิศเลอวิเศษกว่ามากนัก
จากนั้นนางสงบจิตใจ ตั้งสมาธิ บรรเลงเพลงฉิน
ยามนี้นางต้องบรรเลงให้คุณชายฟัง ย่อมต้องบรรเลงลำนำที่ดีเยี่ยมที่สุด!
เพลงฉินไพเราะเสนาะหู นิ้วของเสี่ยวหยาเรียวยาวขาวนวล บรรเลงได้ยอดเยี่ยม หลี่จิ่วเต้าฟังแล้วยังพยักหน้าไม่หยุด พึงพอใจในตัวเสี่ยวหยามาก
‘นี่แหละคือพรสวรรค์!’ ลั่วสุ่ยคิดในใจอย่างอดไม่ได้
ภายใต้การชี้แนะของคุณชาย นางก็บรรเลงฉินเป็นแล้ว ทั้งยังก้าวหน้าว่องไวน่าเหลือเชื่อ กระนั้นเมื่อเทียบกับเสี่ยวหยา นางทอดถอนใจว่ามิอาจสู้ รู้ดีว่าห่างชั้นกันมากเพียงใด!
เสี่ยวหยาคือนักบรรเลงแต่กำเนิดอย่างแท้จริง นางได้ประจักษ์เห็นทุกสิ่ง รู้ว่าเสี่ยวหยาติดตามร่ำเรียนด้านฉินกับคุณชายได้ไม่นาน ความสำเร็จด้านฉินของเสี่ยวหยาในตอนนี้ อยู่ในจุดสูงส่งอย่างแท้จริง!
จากการคาดการณ์ของนาง ต่อให้เป็นเซียนฉินผู้บรรลุเซียนด้วยวิถีแห่งฉิน ลำพังความสามารถด้านฉินน่ากลัวว่ายังมิอาจเทียบเทียมเสี่ยวหยา
ความสามารถด้านฉินของเสี่ยวหยาสูงส่งยิ่งนัก!
“ไม่เลว ๆ!”
จบไปเพียงลำนำเดียว หลี่จิ่วเต้าก็เอ่ยชมเสี่ยวหยาไม่ขาดปาก ราวกับได้เห็นภาพเมื่อครั้งเขาเพิ่งหัดบรรเลงฉินจากตัวเสี่ยวหยา พรสวรรค์ด้านฉินของเสี่ยวหยาสูงมากจริง ๆ
“รอข้าสักเดี๋ยว”
เขาลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องเก็บหนังสือ แล้วนำหนังสือหนามากเล่มหนึ่งออกมา
“นี่คือสิ่งที่ข้าตกตะกอนได้จากการบรรเลงฉินทั้งหมด ข้างในมีบทเพลงฉินอยู่หลากหลาย วันนี้ขอมอบให้เจ้าทั้งหมด หวังว่าเจ้าจะก้าวหน้าได้กว่านี้!”
เขาเห็นแววในตัวเสี่ยวหยามากจริง ๆ นึกอยากรับเสี่ยวหยาเป็นศิษย์ขึ้นมาอีกครั้ง
ทว่าลงท้ายเขาก็ระงับความคิดนั้นไว้
รับศิษย์หรือไม่แตกต่างตรงไหน
เห็นได้ชัดว่ามิได้แตกต่างสักนิด
ในใจของเขา เขาเห็นเสี่ยวหยาเป็นลูกศิษย์แล้ว และเสี่ยวหยาก็ปฏิบัติต่อเขาดั่งเช่นอาจารย์อย่างเห็นได้ชัด รับเป็นศิษย์หรือไม่ เป็นเพียงพิธีการเท่านั้น
“ขอบคุณคุณชาย! เสี่ยวหยาจะพยายามฝึกการบรรเลงฉินให้ดี!”
เสี่ยวหยาบอกกับคุณชายด้วยท่าทางจริงจัง
ในใจของนาง คุณชายเปรียบเสมือนบุพาการีผู้ให้ชีวิตใหม่กับนาง และเป็นอาจารย์ของนางด้วย!
บุ๋งบุ๋ง~
ภายในบ่อน้ำ มัจฉาสัตมายาโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง
มันมองเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยตาละห้อย นึกในใจว่าเมื่อใดคุณชายจะหยิบคัมภีร์ความรู้ที่ตกตะกอนเล่มหนามาอยู่ตรงหน้ามัน แล้วมอบให้มันบ้าง!
ไม่ว่าจะเป็นความรู้ด้านใด มันเต็มใจรับไว้ทั้งหมด!
“มอบคัมภีร์ตุ๋นปลาให้เจ้า เจ้าจะรับไว้หรือไม่!”
เต่าชราเห็นสีหน้ามัจฉาสัตมายาก็รู้เลยว่ามัจฉาสัตมายาคิดสิ่งใดอยู่ มันส่งกระแสจิตให้มัจฉาสัตมายาจากด้านข้าง
บัดซบ!
เจ้าเต่าชราร้ายเงียบ!
มัจฉาสัตมายาถลึงตาใส่เต่าชราอย่างดุดัน เจ้าเต่าชราตัวนี้ช่างเลวร้ายยิ่งนัก!
อีกด้าน หลี่จิ่วเต้าสนทนาต่อกับพวกเสี่ยวหยาอยู่อีกพักใหญ่ แล้วจึงลุกออกจากศาลา เตรียมทำราเม็ง
เริ่มจากผสมแป้ง แล้วจึงนวดแป้ง
ระหว่างนี้ พี่ชายเสี่ยวหยาได้แต่อึ้งงัน
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
คล้อยตามการนวดแป้งต่อไปของคุณชาย เขาเห็นกฎระเบียบสายแล้วสายเล่าปรากฏออกมา และถูกคุณชายนวดเข้าไปในแป้ง!
สิ่งเหล่านี้มิใช่กฎระเบียบธรรมดา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากฎระเบียบเหล่านี้มาจากที่ใด และเขาไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้คือกฎระเบียบของสิ่งใด กระนั้น เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่ากฎระเบียบเหล่านี้สูงส่งวิเศษปานใด!
ถึงจะเคยไปเยือนอาณาจักรเก้าตอนบนมาแล้ว ได้สัมผัสกับกฎระเบียบในอาณาจักรเก้าตอนบน ทว่าเมื่อนำกฎระเบียบในอาณาจักรเก้าตอนบนมาเทียบกับกฎระเบียบในแป้งก้อนนั้น ไม่รู้ว่าห่างกันตั้งเท่าไร!
แม้กระทั่งกฎระเบียบในนครพิศวงที่เขาเคยอยู่มาก่อนยังเทียบชั้นมิได้เลย!
น่าสะพรึงชวนผวาเกินไปแล้ว!
ต้องรู้ว่านครพิศวงแห่งนั้นสยดสยองเป็นที่สุด เขารู้สึกว่าอาจเทียบชั้นได้กับภพเซียน กระนั้นสุดท้ายกลับเทียบไม่ได้เลย น่ากลัวยิ่งนัก!
“กฎระเบียบดึกดำบรรพ์ที่สุดในปฐพี!”
ภายในบ่อน้ำ ญาณหินโกลาหลในเขามอตะลึงเหลือคณา อดอุทานในใจมิได้
สวรรค์!
นี่มันได้เห็นสิ่งใดกัน!?
หลี่จิ่วเต้านวดแป้ง กลับนำร่องกฎระเบียบดึกดำบรรพ์ในฟ้าดินผืนนี้ออกมาได้หรือนี่!
เป็นไปได้อย่างไรกัน!?
มันไม่อาจเชื่อลงได้เลย หลังจากกาลเวลาอันยาวนานผ่านไป สิ่งแวดล้อมในปฐพีเปลี่ยนผันไปเรื่อย ๆ กฎระเบียบวิถีต่าง ๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย ด้อยลงไปทุกยุคทุกสมัย
ไม่ว่าอยู่ที่ใด กฎระเบียบดึกดำบรรพ์ก็ไม่มีทางมีอยู่ ต้องเปลี่ยนผันอันตรธานไปตามกาลเวลา!
หลี่จิ่วเต้ากลับนำร่องกฎระเบียบดึกดำบรรพ์ที่สุดในฟ้าดินผืนนี้ออกมาได้อย่างง่ายดาย!
เรื่องนี้ทำให้มันตกใจสุด ๆ!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")