บทที่ 604 สถานที่ทรุดโทรมเช่นนี้มีของหายากอยู่ตั้งมากมายเพียงนี้เชียวหรือ โชคดีชะมัด!
“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อันใด เพียงแต่จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกไม่สบาย ข้าต้องพักผ่อนสักหน่อย…โอ๊ย ขออภัยด้วยทุกท่าน ไว้มีเวลาค่อยสนทนากันวันหลังแล้วกัน!”
แท็บเล็ตกล่าว ก่อนที่กระจกจะดับมืดลงทั้งบาน ไม่เหลือภาพการณ์ใด ๆ ในนั้นอีก
บ่งบอกว่ามันไป ‘พักผ่อน’ แล้ว!
“เจ้า!”
“ระยำนัก!”
ปลามังกรเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน โมโหแทบบ้า
ศาสตราชิ้นหนึ่งจะไม่สบายได้อย่างไร!?
พักผ่อนสักหน่อยอย่างนั้นหรือ!
เห็นได้ชัดว่าไม่อยากช่วยพวกมัน!
ส่งเดชเกินไปแล้วกระมัง!
สตรีซึ่งจำแลงกายจากปลามังกรกระทืบเท้าด้วยความเดือดดาล สบถออกไป “เจ้าแท็บเล็ตเส็งเคร็ง เจ้านี่ใช้ได้! หากเป็นลั่วสุ่ย เจ้ามีหรือจะทำเช่นนี้ เหอะ วันหน้าข้าได้ยืนเคียงข้างคุณชายเมื่อใด ข้าคนนี่แหละที่จะไม่เอาเจ้าไว้ ข้าจะแยกชิ้นส่วนเจ้าให้หมด!”
“พวกเราไว้หน้าเจ้า เจ้ากลับไม่ไว้หน้าพวกเราถึงเพียงนี้! นี่คือความผิดของเจ้า เจ้าทำให้เส้นทางตัวเองแคบลง!”
“ภายหน้ายังมีเวลาอีกเยอะ อย่าได้ใจไปนัก หลังจากนี้ มีวันที่เจ้าต้องตกระกำลำบากแน่!”
ปลามังกรตัวอื่นโกรธมากเช่นกัน พากันเอ่ยกับแท็บเล็ตเสียงเหี้ยมเกรียม
พวกมันโมโหส่วนโมโห ทว่าอย่างไรก็มิกล้าลงมือกับแท็บเล็ต
นี่คือสิ่งที่คุณชายต้องเล่นทุกวัน พวกมันไฉนเลยจะกล้าผลีผลามลงมือ
หากทำให้แท็บเล็ตบาดเจ็บเสียหายจริง ๆ พวกมันรับผิดชอบไม่ไหว
แท็บเล็ตมิได้สนใจปลามังกรเหล่านี้ กระจกมืดดำอยู่ตลอด บ่งบอกว่ามันกำลัง ‘พักผ่อน’
ปลามังกรทั้งหลายมองหน้ากันไปมา ก่อนจะกระโจนตัวขึ้นไปจากลานเล็ก มิได้กลับไปอยู่ในบ่อน้ำ
เดิมทีพวกมันตั้งใจจะไปภพเซียน ทว่าแท็บเล็ตปฏิเสธพวกมัน ไม่ยอมช่วยพวกมัน พวกมันได้แต่ล้มเลิกความตั้งใจ
ไปภพเซียนมิได้ พวกมันจึงตั้งใจออกท่องเที่ยวในละแวกรอบ ๆ
แม้ลานเล็กแห่งนี้จะดี ทว่านับแต่พวกมันเข้ามาอยู่ในลานเล็ก ก็ไม่เคยได้ออกไปไหนสักครั้ง พวกมันอยากออกไปดูข้างนอกบ้างจริง ๆ
จากนั้น พวกมันออกจากเมืองชิงซาน
พวกมันมิได้ร่วมทาง หากแต่ตั้งใจต่างคนต่างไป หลังออกจากเมืองชิงซานก็แยกย้ายกันคนละทิศคนละทาง
ริมลำธาร ต้นหลิวและก้อนหินเห็นปลามังกรเหล่านี้
เดิมพวกมันตั้งใจทักทายปลามังกรเหล่านี้ หารู้ไม่ เหล่าปลามังกรเมินพวกมันไปเลย
ต้นหลิวสะบัดก้าน ก้อนหินก็เตรียมตะโกนออกไปว่า ‘สวัสดีพวกเจ้า’ สุดท้าย ปลามังกรเหล่านี้กลับไม่แม้แต่จะชายตามองพวกมัน ต้นหลิวและก้อนหินกระอักกระอ่วนอย่างยิ่ง
“สวัสดีพี่หลิว!”
“สวัสดีน้องหิน!”
พวกมันสองคนต้องทักทายซึ่งกันและกัน เพื่อคลายความกระอักกระอ่วน
จากนั้น พวกมันสองตนมิได้เอื้อนเอ่ยวาจาใดอีก
เด็กหนุ่มซึ่งจำแลงกายจากปลามังกรมีนามว่าจินซวี่ มันเหินตรงไปด้านหน้า ขมวดคิ้วมุ่นขึ้นเรื่อย ๆ
“สถานที่ทรุดโทรมอะไรกัน เหตุใดท่านบรรพจารย์เซียนถึงเลือกมาพำนักที่นี่”
สายตามันเจือแววดูแคลน นึกว่าที่นี่มีจุดไม่ธรรมดาเสียอีก ท่านบรรพจารย์เซียนถึงเลือกพำนักที่นี่
ทว่ายิ่งได้เห็นมันยิ่งผิดหวัง ไม่ต้องพูดถึงว่าที่นี่มีจุดไม่ธรรมดาตรงไหน ลำพังสิ่งแวดล้อมนั้นย่ำแย่เป็นอย่างยิ่ง ไม่อาจเทียบเคียงสถานที่รกร้างห่างไกลในภพเซียนของพวกมันด้วยซ้ำ
พื้นที่อันมีสิ่งแวดล้อมเลวร้ายที่สุดในภพเซียนของพวกมันยังดีกว่าที่นี่!
“ไม่มีที่ใดน่าเดินเล่นเลยสักนิด…”
มันย่นจมูก รังเกียจเดียดฉันท์เป็นนักหนา ได้ออกมาท่องเที่ยว อย่าว่าแต่เพลิดเพลินผ่อนคลายเลย สิ่งแวดล้อมที่นี่เลวร้ายจนมันทนแทบไม่ไหว มันรู้สึกว่าร่างกายตัวเองมีมลทินไปแล้ว!
“กลับดีกว่า! ทุกข์ทนเหลือเกิน!”
มันรู้สึกแย่มาก รีบตั้งม่านแสงขึ้นมาปกคลุมร่างกายของมัน ป้องกันมิให้ร่างกายของมันต้องเปรอะเปื้อน
ในสายตาของมัน พลังปราณในฟ้าดิน รวมถึงสสารฝึกฝนล้วนสกปรกจนดูมิได้ เป็น ‘ของโสโครก’ มันไม่อยากแตะต้องแม้แต่น้อย
ทว่าขณะที่มันเตรียมกลับ ก็ชะงักฝีเท้าฉับพลัน
ท่ามกลางขุนเขา น้ำตกขนาดใหญ่ส่งเสียงดังลั่น ประหนึ่งทางช้างเผือกหลั่งไหลลงจากสวรรค์ ยิ่งใหญ่อลังการ เกลียวคลื่นซัดสาดขึ้นมาคณานับ ไอน้ำลอยคว้างขึ้นมากมายหลายชั้น วิจิตรตระการตา ทัศนียภาพงดงามอย่างยิ่งยวด
ทว่าภายใต้น้ำตกนั้น ท่ามกลางไอหมอกเลือนราง ยังมีทิวทัศน์ที่งดงามยิ่งกว่านั้นอยู่
เด็กสาววัยแรกแย้มเพริศพริ้งมากมายกำลังเล่นน้ำกันอยู่ใต้น้ำตก พวกนางแต่งกายชิ้นน้อย ผิวขาวผ่องดุจหิมะ เรือนร่างสะโอดสะโอง
เสียงของพวกนางสดใสดั่งนกขมิ้น หยอกเย้ากันไม่หยุด แต่ละคนล้วนสุขสันต์ รอยยิ้มเบิกบานเป็นพิเศษ
อาภรณ์ชั้นบางเปียกชุ่มไปหมดแล้ว แนบติดอยู่กับเนื้อกาย เผยให้เห็นทรวดทรงไร้ที่ติของพวกนาง เส้นผมก็เฉอะแฉะ ดูเย้ายวนชวนให้คลั่งใคล้
เห็นได้ชัดว่าพวกนางมิใช่มนุษย์ธรรมดา ด้านหลังมีหางจิ้งจอกกันถ้วนหน้า เปียกชุ่มไปหมดเช่นกัน
ดวงหน้าพริ้มเพรา ผิวขาวนวลเนียน เล่นน้ำตัวชุ่ม จินซวี่เห็นปราดเดียวก็ตาค้าง
“สถานที่ทรุดโทรมอย่างนี้มีของหายากเช่นนี้ด้วยหรือ!?”
จินซวี่ไม่อาจละสายตา คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะได้เห็นภาพยวนตายวนใจเช่นนี้ในสถานที่เส็งเคร็งนี้
มันกลืนน้ำลาย หัวใจระส่ำระสาย จิ้งจอกเหล่านี้เย้ายวนทว่าไม่แพศยา เป็นของดีในของดี
“สิ่งแวดล้อมย่ำแย่เช่นนี้กลับมีของหายากระดับนี้อยู่เป็นจำนวนมาก ฮ่า ๆ ออกมาหนนี้ไม่เสียเปล่า!”
มันหัวเราะลั่น อารมณ์หม่นหมองก่อนหน้าหายไปจนสิ้น กลายมาเป็นยินดีปรีดา
“เล่นน้ำหรือ พี่ชายเป็นมือดีด้านนี้!”
ดวงตาของมันวาวโรจน์ ถลาลงเบื้องล่าง
ซ่า!
มันพุ่งลงไปในลำธาร น้ำกระเซ็นซัดสาดขึ้นมาไม่น้อย เหล่าเด็กสาวเผ่าจิ้งจอกที่เคยหยอกเย้าสนุกสนานกันที่นี่ตกอกตกใจกันหมด วิ่งขึ้นฝั่งด้วยความตื่นตระหนก
“อย่าวิ่งสิ พวกเจ้าชอบเล่นน้ำมิใช่หรือ ให้พี่ชายเล่นน้ำเป็นเพื่อนพวกเจ้าเถิด!”
จินซวี่หัวเราะร่วน น้ำลำธารซัดสาด ม้วนเอาเด็กสาวเผ่าจิ้งจอกเหล่านี้เข้าไปในพริบตา เด็กสาวจิ้งจอกถูกลากลงไปในน้ำอีกครั้ง ไม่อาจขึ้นฝั่ง
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!
เวลานั้นเอง ประกายแสงมากมายพุ่งเข้ามาจากที่ไกล ๆ จุติลงมาอย่างรวดเร็ว
พวกนางทั้งหมดล้วนมีรูปโฉมงดงาม แม้นมิใช่เด็กสาววัยเยาว์ ต่างมีอายุ กระนั้นกลับมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ความเย้ายวนอย่างสตรีเต็มวัย ส่งผลให้จินซวี่ตาเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่ข้ามาอยู่ในรังจิ้งจอกหรือไร”
จินซวี่ยิ้มกว้างยิ่งขึ้น “วันนี้โชคดีใช้ได้! พวกเจ้าทั้งหลายล้วนอยู่เหนือ ‘ความแพศยา’ แล้ว เย้ายวนยิ่งกว่า ‘ความแพศยา’ เสียอีก วันนี้ ข้าสามารถสุขสราญอย่างเต็มที่”
ใช่แล้ว สถานที่แห่งนี้มิใช่ที่ไหนอื่น หากแต่เป็นดินแดนของเผ่านารีจิ้งจอกสวรรค์ที่เวิงอู๋โยวเตรียมไว้ให้
ผู้ที่ตามมาทีหลังล้วนเป็นยอดฝีมือในเผ่านารีจิ้งจอกสวรรค์ รวมถึงหัวหน้าเผ่านารีจิ้งจอกสวรรค์ด้วย พวกนางสัมผัสได้ว่าที่นี่มีเหตุการณ์ผิดปกติ จึงรุดหน้ามาทันที
“เจ้าเป็นใคร!?”
หัวหน้าเผ่านารีจิ้งจอกสวรรค์จ้องมองจินซวี่ สีหน้าเคร่งเครียด
นับแต่ที่แห่งนี้กลายมาเป็นดินแดนของพวกนาง พวกนางก็ให้ความสำคัญกับที่นี่เป็นพิเศษ ตั้งค่ายกลขึ้นชั้นแล้วชั้นเล่า ตัดขาดจากโลกภายนอก
ในสถานการณ์ปกติ ข้างนอกไม่อาจมองเห็นภาพการณ์ข้างใน ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่าเข้ามาได้
จินซวี่กลับดูไม่ได้รับอุปสรรคแต่อย่างใด ทะลุผ่านค่ายกลชั้นแล้วชั้นเล่าของพวกนางได้ง่ายดาย ซ้ำยังไม่เกิดความเสียหายกับค่ายกลมากมายนั้นแม้แต่น้อย เป็นการทะลุเข้ามาโท่ง ๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จินซวี่ผู้นี้ไม่ธรรมดาแน่นอน มิใช่คนสามัญ!
นางมิได้ลังเล ลอบถ่ายพลังเข้าไปในป้ายทองคำนิลแผ่นหนึ่ง นี่คือป้ายที่หลิงอินมอบให้นาง บอกนางว่าหากพบเจออันตราย ให้ติดต่อนางผ่านป้ายนี้
ทันทีที่ถ่ายพลังเข้าไปในป้าย หลิงอินจะสัมผัสได้ในทันที
เห็นได้ชัดว่าจินซวี่ลึกล้ำเกินหยั่ง ต่อกรด้วยยาก นางไม่มั่นใจเท่าใด เกรงจะเกิดเรื่อง จึงรีบติดต่อหลิงอิน ขอความช่วยเหลือจากนาง
เดิมนางคิดว่าจินซวี่คงไม่ทันรู้ตัว ทว่านางคิดน้อยเกินไป
จินซวี่สังเกตเห็นการกระทำของนาง!
“กำลังตามคนมาหรือ”
จินซวี่ปรายตามองหัวหน้าเผ่านารีจิ้งจอกสวรรค์ เอ่ยอย่างไม่ยี่หระ “เจ้าจะตามคนมาเท่าใดก็ได้ ไม่ต้องหลบซ่อนจากข้า ตามกันซึ่งหน้าก็ไม่เป็นไร ข้าหาได้ห้ามเจ้า”
มันทรงพลังปานใด มีกำลังรบเทียบเท่าเซียนสัมบูรณ์ ไฉนเลยจะต้องแยแส
หากมันต้องการ มันผนึกที่นี่ได้ด้วยการตั้งจิต ไม่ยอมให้ข่าวใด ๆ ถูกส่งออกไป
ทว่ามันมิได้ทำเช่นนั้น
มันเบื่อเกินไป อยากหาเรื่องสนุก มันกลับปรารถนาให้หัวหน้าเผ่านารีจิ้งจอกสวรรค์ตามคนมาด้วยซ้ำ
หัวหน้าเผ่านารีจิ้งจอกสวรรค์เห็นดังนั้น หัวใจพลันกระตุกวูบ
ดูท่า จินซวี่ผู้นี้ต่อกรด้วยยากจริง ๆ ด้วย!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")