บทที่ 606 กินให้อร่อย ยิ่งตัวโตกว่านี้ได้ยิ่งดี!
สายลมเบาบางโชยปะทะใบหน้า หลี่จิ่วเต้าเดินขนาบข้างลั่วสุ่ย พวกเขามิได้เที่ยวเล่นตามภูเขาลำธาร หากแต่เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยตามรอบเมืองชิงซาน ทว่าความรู้สึกเช่นนี้ดียิ่ง หลี่จิ่วเต้าพึงใจอย่างมาก
เขารู้สึกดีกว่านอนเล่น ‘แท็บเล็ต’ บนเก้าอี้โยก
ช่วงนี้เขาเสพติด ‘แท็บเล็ต’ เกินไป เช่นนี้ไม่ดีเท่าใด ควรต้องลดเวลาเล่นลง มิฉะนั้นไม่เป็นผลดีต่อทั้งกายและใจ
อย่างเช่น ยามเขาอยู่ในโลกแท็บเล็ต เรียกฟ้าเรียกฝน เก่งกล้าสามารถไปเสียทุกอย่าง เป็นผู้บงการสรรพสิ่ง หลังออกจากโลกแท็บเล็ต เขากลับเกิดความรู้สึกเก่งกล้าสามารถทุกสิ่งออกมาเช่นกัน
ความรู้สึกเสมือนจริงนั้นลามมาอยู่ในชีวิตจริง เช่นนี้แย่แน่
นอกจากนี้ เขามักนอนนิ่งอยู่บนเก้าอี้โยก เล่นอยู่อย่างนั้นถึงหนึ่งวันเต็ม เป็นการไม่ดีต่อสุขภาพของเขาด้วย เขามิได้มีวินัยในตนเองดั่งเก่า
เขาต้องปรับปรุงตัว มิใช่ว่าเลิกเล่นแท็บเล็ต แต่ควรเล่นให้น้อยลง แบ่งเวลาให้สมเหตุสมผล ไม่ควรเสพติดเกินไปอยู่เช่นนี้
“ขอบคุณคุณชาย!”
ลั่วสุ่ยเอ่ยจากด้านข้าง ปลาบปลื้มใจอย่างยิ่งยวด นางไม่ชอบปลามังกรเหล่านั้นเช่นกัน เรียกได้ว่าชิงชังด้วยซ้ำ นางซึ่งพำนักอยู่ในลานเล็ก รู้ดีถึงพฤติกรรมของปลามังกรเหล่านั้น
หากเปรียบเทียบปลามังกรเหล่านั้นกับปลามังกรตัวก่อน นิสัยใจคอนั้นเหมือนกันอย่างกับแกะ และอาจเลวร้ายยิ่งกว่าด้วยซ้ำ พวกมันยโสโอหังเสียยิ่งกว่า สมแล้วที่สืบทอดสายพันธุ์เดียวกัน
เดิมนางยังคิดไม่ตก ด้วยพลังฝีมือระดับคุณชาย มีหรือจะไม่ทราบกมลสันดานของปลามังกรเหล่านั้น
แต่คุณชายไม่เพียงแต่เลี้ยงปลามังกรเหล่านั้นไว้ ซ้ำยังปฏิบัติต่อพวกมันเป็นอย่างดีในแต่ละวัน ใส่ใจสุด ๆ ใส่ใจกว่าปลาตัวอื่นมากนัก อาหารที่ให้ก็มากที่สุด
บัดนี้นางเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว
คุณชายเลี้ยงปลามังกรเหล่านั้นก็เพื่อนาง!
คิดแล้วที่คุณชายใส่ใจปลามังกรเหล่านั้น ก็เพื่อเลี้ยงพวกมันให้ดี จะได้อร่อยยิ่งขึ้น!
ท้ายที่สุด คุณชายก็ดีกับนางอย่างมาก คราวก่อนเห็นนางกินปลามังกรอย่างเอร็ดอร่อย คุณชายจึงจดจำเอาไว้ ปลามังกรที่ตกกลับมาตอนหลังก็เพื่อเป็นอาหารของนาง!
นางซาบซึ้งใจเหลือคณา แม้ว่าคุณชายมิได้เอ่ยให้มากความ กระนั้นทุกอย่างต่างอยู่ในการกระทำแล้ว มีความหมายกว่าเพียงถ้อยคำมากนัก
“ขอบคุณอันใด ไม่ต้องขอบคุณ”
หลี่จิ่วเต้าหัวเราะ “ปลามังกรในบ่อเป็นของเจ้าทั้งหมด หลังจากนี้ข้าจะตกปลามังกรมาเพิ่มอีก ชอบกินก็กิน กินให้หนำใจไปเลย!”
“ได้เลย ข้าขอรับรองว่าจะกินให้เกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่ก้าง!”
ลั่วสุ่ยเอ่ยกลั้วหัวเราะ อย่าให้พรรณาเลยว่างดงามชวนหลงใหลปานใด หลี่จิ่วเต้าเห็นแล้วต้องตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
เขานึกในใจไปว่า ลั่วสุ่ยจำแลงกายเป็นมนุษย์ได้ตั้งนานแล้ว ไยเขายังต้านทานความงามของลั่วสุ่ยไม่อยู่ ลั่วสุ่ยเพริศพริ้งมากเกินไปจริง ๆ สิท่า ต่อให้อยู่ด้วยกันนานเพียงใด นางก็ยังงามจนมองไม่เบื่อ น่าหลงใหลดังเดิม
อากาศในสารทฤดูสดชื่นรื่นรมย์กำลังดี หลี่จิ่วเต้าและลั่วสุ่ยเดินท่องไปตามละแวกเมืองชิงซานต่ออีกพักหนึ่ง แล้วจึงเตรียมกลับ
ภายในลานเล็ก ปลามังกรทั้งหมดเดือดดาลจนแทบระเบิด
ผู้ใดกัน ดุดันเยี่ยงนั้น ก้านหลิวเพียงก้านเดียวที่หวดมา ก็ฟาดพวกมันกลับมาที่นี่ทั้งหมด!
“ไม่รู้หรือไรว่าเบื้องหลังพวกเรามีท่านบรรพจารย์เซียนอยู่”
“บัดซบ เช่นนี้ใช่หักหน้าเราที่ไหน เช่นนี้คือการหักหน้าท่านบรรพจารย์เซียนชัด ๆ!”
ปลามังกรทั้งหลายขุ่นข้องหมองใจ
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก พวกมันไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องใดขึ้น เห็นเพียงก้านหลิวก้านหนึ่งปรากฏออกมากลางอากาศ จากนั้น พวกมันก็ถูกฟาดกลับมากันถ้วนหน้า
“สหายแท็บเล็ต ท่านจะเพิกเฉยเช่นนี้ได้หรือ มีพวกมีตาหามีแววปฏิบัติกับเราเช่นนี้ ถือเป็นการไม่เคารพท่านบรรพจารย์เซียน เรื่องแบบนี้ให้ทนอย่างไรไหว การไม่เคารพท่านบรรพจารย์เซียนถือเป็นเรื่องใหญ่! สหายแท็บเล็ตโปรดออกโรงช่วยพวกเรา ลากเจ้าตัวสมควรตายนั่นออกมาให้เราด้วย!”
“ทุกท่าน พวกเราได้รับความเมตตาจากท่านบรรพจารย์เซียน มีคนลบหลู่ท่านบรรพจารย์เซียน ทุกท่านยังไม่สำแดงฤทธิ์เดช สั่งสอนเจ้าคนเดนตายนั่น ให้มันได้ประจักษ์ว่าบารมีของท่านบรรพจารย์เซียนนั้นมิอาจจาบจ้วงอีกหรือ!”
ปลามังกรทั้งหลายกระโจนตัวขึ้นลง เอ่ยกับของวิเศษทั้งหลายในลานกันเจื้อยแจ้ว หมายจะให้เหล่าของวิเศษออกหน้า สั่งสอนเจ้าคนที่ลงมือต่อพวกมัน
ทว่าของวิเศษในลานต่างเมินปลามังกรเหล่านี้ไป พวกมันล้วนชิงชังปลามังกรเหล่านี้ มิได้ลงมือสั่งสอนพวกมันให้เข็ดก็ดีเท่าไรแล้ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการเข้าไปช่วยเหลือปลามังกรเหล่านี้
“พวกเจ้า! เสียแรงที่ท่านบรรพจารย์ดีต่อพวกเจ้าเช่นนี้!”
“หลังท่านบรรพจารย์เซียนทราบเรื่อง ต้องผิดหวังในตัวพวกเจ้ามากเป็นแน่!”
“ถึงไม่มีพวกเจ้า พวกเราก็สามารถลากคอเจ้าคนเดนตายนั่นออกมาได้!”
ปลามังกรทั้งหลายโมโหเกินทน ไม่ยอมช่วยพวกมันงั้นหรือ รอให้พวกมันผงาดขึ้นก่อนเถอะ เมื่อนั้นพวกมันจะให้ของวิเศษเหล่านี้ได้เห็นดีกันแน่!
ตั้งแต่ต้นจนจบ จินซวี่เงียบเป็นเป่าสาก มิได้เอ่ยวาจาแม้เพียงประโยคเดียว
มันอัดอั้นตันใจเป็นอย่างมาก เทียบกับปลามังกรตัวอื่น ตัวมันนั้นน่าสังเวชที่สุด ถูกต้นหลิวเฆี่ยนจนยับเยินไปทั้งตัว วิญญาณแทบแหลกสลาย!
ตอนนี้มันไม่ต้องการทำสิ่งใดทั้งสิ้น ไม่ต้องการเอ่ยคำใดทั้งสิ้น เพียงแต่นอนแน่นิ่งอยู่ในบ่อ
“ก้านหลิว…นึกออกแล้ว! ต้องเป็นฝีมือต้นหลิวริมลำธารแน่! มันเห็นว่าพวกเราได้เข้ามาในลานของท่านบรรพจารย์เซียน ตัวมันกลับได้แต่ปักรากอยู่ข้างนอก คงนึกไม่พอใจขึ้นมา ถึงลอบทำร้ายพวกเรา!”
“เจ้าต้นหลิวเฮงซวยทักทายพวกเรา ทว่าสุดท้ายถูกพวกเราหมางเมิน คงเพราะเหตุนี้เป็นแน่ ถึงได้เคียดแค้นเราในใจ แล้วลงมือกับพวกเรา!”
เหล่าปลามังกรนึกถึงต้นหลิว ยิ่งตรึกตรองยิ่งรู้สึกว่าผู้ที่ลงมือกับพวกมันก็คือต้นหลิว พวกมันโกรธจนอกแทบระเบิด หากมิใช่ว่าพวกมันมิได้ตั้งตัว มีหรือจะปราชัยแก่ต้นหลิว?
“เรื่องนี้ไม่ควรจบลงเท่านี้ พี่จินซวี่ ไปกันเถิด ไปฟันก้านหลิวของต้นหลิวนั่นให้สิ้นซาก!”
ปลามังกรตัวหนึ่งร้องเรียกให้จินซวี่ออกปฏิบัติการกับพวกมัน
“อย่า อย่าพาข้าไปด้วย!”
จินซวี่ได้ยินชื่อต้นหลิว สะดุ้งโหยงขึ้นมาฉับพลันด้วยความผวา
พับผ่าสิ ยังคิดจะไปอีกหรือ?
ขืนไปอีกได้ไม่รอดแน่!
ต้นหลิวดุร้ายเกินไป!
“พี่จินซวี่เป็นอันใดไป พวกเราไปกันพร้อมหน้า ยังต้องกลัวเจ้าต้นหลิวนั่นอีกหรือ”
ปลามังกรตัวหนึ่งถามด้วยความฉงน ไม่เข้าใจว่าจินซวี่เกรงกลัวสิ่งใด
“ไม่เอา ค่อยว่ากันวันหลังแล้วกัน!”
จินซวี่กลัวจนมุดลงไปอยู่ก้นบ่อ ไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หัว มันมิกล้าออกไปหาต้นหลิวอีกแล้ว
มัจฉาสัตมายาหัวเราะในใจ มันรู้ดีว่าเกิดอันใดขึ้น จินซวี่คงโดนต้นหลิวเล่นงานมาอย่างหนักแน่นอน
มันอยากจะหัวเราะ เหตุใดถึงกล้าไปยุ่งกับต้นหลิวได้เล่า
มันสงสัยมากว่าต้นหลิวคือผู้ใต้บัญชาของคุณชายที่แข็งแกร่งที่สุด การไปยุ่งกับต้นหลิวมิต่างจากหาเรื่องใส่ตัว!
“ท่านไม่ไป พวกเราไปเอง!”
“ไป!”
ปลามังกรที่เหลือแน่วแน่ในเป้าหมาย ตั้งใจออกไปแก้แค้นต้นหลิวเสียเดี๋ยวนี้
“กลับมาให้หมด!”
เวลานั้น เสียงตวาดเย็นดังออกมาจากเขามอโกลาหล ก่อนที่พลังสายหนึ่งจะจับตัวปลามังกรทั้งหมดกลับเข้าไปในบ่อ
มันสัมผัสได้ว่าคุณชายจะกลับมาแล้ว ไฉนเลยจะยอมให้เหล่าปลามังกรออกไปในเวลานี้
ก่อนนี้เหล่าปลามังกรจะก่อเรื่องอย่างไรก็ช่าง มันคร้านจะสน!
ทว่าหากเกี่ยวพันถึงคุณชาย มันไม่มีทางนิ่งดูดาย!
แม้ว่ามันเป็นเพียงหินธรรมดาก้อนหนึ่งในแดนบรรพโกลาหล กระนั้นก็เกินกว่าที่ปลามังกรเหล่านี้จะเทียบได้ไหว กำราบเหล่าปลามังกรลงได้อย่างง่ายดาย
ปลามังกรทั้งหลายโกรธแค้นอย่างมาก พวกมันมิเคยยุ่มย่ามกับหินโกลาหล เหตุใดหินโกลาหลถึงปฏิบัติต่อพวกมันเช่นนี้
พวกมันจำหินโกลาหลไว้ ภายหน้า พวกมันจักให้หินโกลาหลชดใช้!
ผ่านไปเพียงไม่นาน หลี่จิ่วเต้าและลั่วสุ่ยก็กลับถึงลาน
หลังหลี่จิ่วเต้ากลับมาถึง ก็หยิบอาหารปลาเข้ามาป้อนเหล่าปลามังกร อย่าให้พูดเลยว่าใส่ใจพวกปลามังกรเพียงใด
“กินให้อร่อย กินเยอะ ๆ ยิ่งตัวโตกว่านี้ได้ก็ยิ่งดี”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยยิ้ม ๆ
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")