องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที! – บทที่ 618 เจ้าไม่ไปได้หรือเปล่า

บทที่ 618 เจ้าไม่ไปได้หรือเปล่า

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​มอง​เขา​และ​เอ่ย​ว่า​ ​“​เจ้า​ฆ่า​เขา​ใช่ไหม​”

เด็กชาย​ตัว​น้อย​มอง​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เพียง​เสี้ยว​วินาที​ ​ก่อน​จะ​ยกมือ​ขึ้น​ปิด​ตา​ข้าง​ซ้าย​ของ​ตัวเอง​ที่​บาดเจ็บ​อยู่​ ​เขา​หัวเราะ​ออกมา​ด้วย​น้ำเสียง​ติดจะ​เหน็บแนม​ ​“​ถ้า​เป็น​ข้า​แล้ว​อย่างไร​ ​ทำไม​หรือ​ ​เจ้า​คง​ไม่เห็น​ว่า​ข้า​เป็น​องค์​ชาย​ตัว​น้อย​ผู้​น่ารัก​ไร้เดียงสา​ที่​มัก​ถูก​คนอื่น​รังแก​อีกแล้ว​ใช่ไหม​ ​เจ้า​เห็น​ข้า​เป็น​ปีศาจ​ชั่วร้าย​ใช่​หรือเปล่า​ล่ะ​ ​สรุป​ว่า​ตอนนี้​เจ้า​กลัว​ข้า​แล้ว​หรือ​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​มองดู​มือ​เล็ก​ๆ​ ​ข้าง​นั้น​ที่​กุม​ผ้าขนหนู​จน​แน่น​ ​แล้ว​ถอนหายใจ​ยาว​ ​“​ข้า​ก็​แค่​ถาม​เท่านั้น​ ​ข้า​ไม่ได้​คิด​อะไร​มาก​นัก​หรอก​ ​แล้ว​ที่​สำคัญ​ข้า​ก็​ไม่เคย​รู้สึก​ว่า​เจ้า​ไร้เดียงสา​เลย​ด้วย​”​ ​คำ​ว่า​ ​‘​ไร้เดียงสา​’​ ​ไม่​เหมาะกับ​เขา​เลย​แม้แต่​นิดเดียว​ ​เขา​ส่องกระจก​อยู่​ทุกวัน​ ​ดังนั้น​เขา​ควรจะ​รู้​ว่า​ตัวเอง​ดู​เป็น​คน​หน้าเนื้อใจเสือ​เพียงใด

เด็กชาย​ตัว​น้อย​ไม่เคย​คิดมาก​่อ​นว​่า​เขา​จะ​ได้รับ​คำตอบ​เช่นนั้น​กลับมา​ ​ดังนั้น​เขา​จึง​ชะงัก​ไป​ครู่หนึ่ง​ ​ก่อน​เริ่ม​พึมพำ​ขึ้น​มา​เมื่อ​รู้สึก​ได้​ถึง​ความอบอุ่น​จาก​มือ​ของ​นาง​ ​“​เจ้า​ไม่​กลัว​ข้า​จริงๆ​ ​หรือ​”

“​มี​อะไร​ต้อง​กลัว​หรือ​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ถาม​ขณะ​หยิบ​ผ้าขนหนู​มาจาก​เขา​ ​“​เลิก​เช็ดมือ​ได้​แล้ว​ ​เดี๋ยว​เลือด​จะ​ออก​อีก​ ​เอาล่ะ​ ​เจ้า​ยัง​เด็ก​อยู่​ ​คราวหน้า​ถ้า​จะ​ฆ่า​ใคร​ก็​ปล่อย​ให้​ข้า​เป็น​คน​ลงมือ​ดีกว่า​”

เด็กชาย​ตัว​น้อย​มอง​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​พร้อมกับ​ใช้​นิ้ว​เรียว​จิ้ม​เข้าที่​หน้าผาก​ของ​นาง​แล้ว​บอกว่า​ ​“​คนโง่​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ ​:​ ​…​ ​เดี๋ยว​นะ​ ​ขอ​ข้า​เปิด​พจนานุกรม​ก่อน​!​ ​ทำไม​ใน​สถานการณ์​เช่นนี้​เขา​ถึง​ไม่​ซาบซึ้ง​กับ​การกระทำ​ของ​นาง​แล้ว​รีบ​ตาม​นาง​กลับ​ไปล่ะ​ ​ทำไม​เขา​ถึง​ใช้​คำพูด​โจมตี​นาง​เช่นนี้​แทน​เสีย​ล่ะ​!

แต่​เด็กชาย​ก็​ดู​มีความสุข​มาก​ ​เขา​ทานอาหาร​ไป​พร้อมกับ​ยิ้ม​ไม่​หุบ​ ​“​หลังจากนี้​ตาม​ข้า​ไปดู​ที่พัก​ของ​เจ้า​กัน​ ​เจ้า​จะ​ย้าย​มัน​ไป​ไว้​ใน​ห้อง​บรรทม​วันพรุ่งนี้​เลย​ก็​ย่อม​ได้​”

“​อือ​…​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ตอบ​อย่างใจ​ลอย​ ​นาง​ไม่สน​ใจ​ว่า​ตัวเอง​จะ​อยู่​ที่ไหน​ ​นาง​เพียงแค่​ต้องการ​พา​เขา​กลับ​ไป​กับ​นาง​เท่านั้น

เมื่อ​ทั้งสอง​มาถึง​ที่​ด้านหลัง​ภูเขา​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ก็​ตกตะลึง​จนถึง​กับ​พูดไม่ออก​!

“​นี่​มัน​…​”​ ​นาง​ต้อง​อยู่​ใน​กรง​จริงๆ​ ​หรือ

นอกจากนั้น​ ​สิ่ง​ที่​ถูก​ขัง​อยู่​ใน​กรง​นั้น​ก็​ยัง​ดู​คุ้นตา​นาง​เหลือเกิน​!

“​กิเลน​อัคคี​ ​ทำไม​เจ้า​ถึง​มา​อยู่​ที่นี่​ได้​”​ ​ทันทีที่​พูด​จบ​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ก็​รู้สึก​เหมือน​ตัวเอง​เพิ่ง​ถาม​คำถาม​ที่​โง่​ที่สุด​ออก​ไป​ ​กิเลน​อัคคี​จงรักภักดี​ต่อไป​๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ ​มัน​ย่อม​ปรากฏตัว​ขึ้น​ทุกที่​ที่​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยอยู​่​ ​อีก​อย่าง​ ​มี​ความเป็นไปได้​สูง​ทีเดียว​ที่​สาเหตุ​ที่​ทำให้​ฮ่องเต้​เสด็จ​ออกมา​ตอนกลาง​ดึก​เช่นนั้น​ก็​เพราะ​กิเลน​อัคคี​…​ ​เวลานี้​ทุกอย่าง​ช่าง​ดู​สมเหตุสมผล​ ​แต่เดิมนั้น​สาเหตุ​ที่​กิเลน​อัคคี​ไป​ปรากฏตัว​ขึ้น​ใน​วัง​หลวง​ก็​คง​เป็น​เพราะ​ได้รับ​คำสั่ง​จากไป​๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยนั​่น​เอง

กิเลน​อัคคี​มีชีวิต​ยืนยาว​ ​ดังนั้น​มัน​จึง​เคย​พบ​สตรี​มานับ​ไม่​ถ้วน​ ​แต่​มี​เพียงแค่​คน​หรือ​สอง​คน​เท่านั้น​ที่​มัน​จำได้

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เป็นหนึ่ง​ใน​นั้น​ ​มัน​ยัง​จำได้​ว่า​สมัย​ที่​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​อยู่​ใน​วัง​ปีศาจ​ ​นาง​เป็น​คน​กล้าหาญ​เพียงใด​…

แต่​อายุขัย​ของ​มนุษย์​มีจำกัด​ ​และ​เวลา​ก็​ผ่าน​ไป​แล้ว​สอง​หรือ​สาม​ร้อย​ปี​เห็นจะ​ได้​ ​หน้าตา​ของ​นาง​ยัง​ดูเหมือน​เดิม​ได้​อย่างไร

“​เจ้า​เป็น​มนุษย์​หรือ​เป็น​ปีศาจ​”​ ​นี่​คือ​ประโยค​แรก​ที่​กิเลน​อัคคี​พูด​กับ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย

“​พวก​เจ้า​สอง​คนรู้จัก​กัน​หรือ​”​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​เลิก​คิ้ว

“​ขอรับ​ ​นายท่า​น.​..​”​ ​กิเลน​อัคคี​เล่า​อดีต​ให้​เขา​ฟัง

ไม่มีใคร​ใน​พวกเขา​สังเกตเห็น​เลย​ว่า​รอยยิ้ม​ที่อยู่​บน​ใบหน้า​ของ​เด็กชาย​ค่อยๆ​ ​เลือนหาย​ไป​ในขณะที่​เขา​ฟัง​เรื่องราว​เหล่านั้น

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่ได้​พูด​อะไร​เกิน​จำเป็น​ ​นาง​เอ่ย​อย่าง​ตรงประเด็น​ว่า​ ​“​ในเมื่อ​เจ้า​อยู่​ที่นี่​ ​เรื่อง​ก็​คง​ง่าย​ขึ้น​ ​ถ้า​ข้า​จำ​ไม่ผิด​ ​เจ้า​คง​กำลัง​ตามหา​เศษ​ชิ้นส่วน​วิญญาณ​ของ​องค์​ชาย​อยู่​ ​และ​เจ้า​เอง​ก็​น่าจะ​จำ​ด้าย​แดง​เส้น​นี้​ได้​”

ระหว่าง​พูด​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ก็​ยกมือ​ข้าง​ซ้าย​ขึ้น

กิเลน​อัคคี​ตกตะลึง​ ​มัน​ดูเหมือน​จะ​นึก​อะไร​ขึ้น​ได้​ทันทีที่​เห็น​ด้าย​แดง​เส้น​นั้น​ ​“​ไม่​แปลกใจ​เลย​ที่​ข้า​หามัน​ไม่​พบ​…​ ​ฝ่า​บาท​ทิ้ง​เศษ​ชิ้นส่วน​วิญญาณ​ไว้​ใน​อดีต​นี่เอง​…​”

“​ใช่​แล้ว​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ยิ้ม​พร้อมกับ​หันหน้า​มาม​อง​ใบหน้า​ของ​เด็กชาย​ที่​ยืน​อยู่​ข้าง​นาง​ ​นาง​ลูบ​ศีรษะ​ของ​เขา​และ​กล่าวว่า​ ​“​ทีนี้​เจ้า​ก็​เชื่อได้​แล้ว​ใช่ไหม​ว่า​ข้า​ไม่ได้​โกหก​เจ้า​”

แต่​เรื่อง​ไม่ได้​เป็นไปตาม​ที่นา​งคาด​เอาไว้​ ​เด็กชาย​ตัว​น้อย​กลับ​เริ่ม​ส่งเสียง​หัวเราะ​ต่ำ​ๆ​ ​ออกมา​ ​“​นี่​คือ​สาเหตุ​ที่​เจ้า​ใจดี​ต่อ​ข้า​สินะ​ ​สำหรับ​เจ้า​แล้ว​ ​ข้า​ก็​เป็น​เพียงแค่​เศษ​ชิ้นส่วน​เพียง​เสี้ยว​เดียว​เท่านั้น​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ตกใจ​กับ​คำตอบ​ของ​เขา​ ​“​มัน​ไม่ใช่​อย่างที่​เจ้า​คิด​”

“​เช่นนั้น​มัน​เป็น​อย่างไร​”​ ​เด็กชาย​ตัว​น้อย​เคลื่อน​สายตา​ขึ้น​ ​เขา​ดึง​มือ​นาง​ออกจาก​ศีรษะ​ของ​ตัวเอง​ทันที​ ​“​เจ้า​ก็​แค่​อยาก​ให้​ข้า​ตาม​เจ้า​กลับ​ไป​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่​สามารถ​ปฏิเสธ​ได้​ ​เพราะ​มัน​ล้วนแต่​เป็นความ​จริง

เมื่อ​เด็กชาย​ตัว​น้อย​ไม่ได้​คำตอบ​ที่​ตัวเอง​ต้องการ​ ​ริมฝีปาก​ของ​เขา​ก็​เริ่ม​ซีด​ ​ศีรษะ​ของ​เขา​เริ่ม​มี​อาการ​ปวด​หนึบ​ ​เมื่อคืนนี้​เขา​คงยืน​รับลม​นาน​เกินไป​กระมัง

เขา​ทำ​ทุกอย่าง​ลง​ไป​เพื่อ​อะไร​กัน​ ​นาง​ไม่ได้​อยาก​อยู่​ที่นี่​ด้วยซ้ำ

เขา​เคย​คิด​ว่า​ในที่สุด​ ​ก็​มี​ใคร​สัก​คนที​่​…​ ​อา​…

เด็กชาย​ตัว​น้อย​เม้ม​ริมฝีปาก​ตัวเอง​ ​สิ่ง​ที่​เขา​วาด​ฝัน​เอาไว้​นั้น​งดงาม​เกินไป

แต่​เขา​ก็​ยัง​หวัง​ว่า​จะ​ได้รับ​ความอบอุ่น​บ้าง​ ​แม้​เพียง​สักนิด​ก็​ยังดี

เพราะ​การ​อยู่ตัว​คนเดียว​นั้น​มัน​เหน็บ​หนาว​เกินไป​…

“​ถ้า​ข้า​ไม่​ตาม​เจ้า​กลับ​ไป​ ​เจ้า​จะ​อยู่​กับ​ข้า​หรือเปล่า​”​ ​เด็กชาย​ตัว​น้อย​ถาม​ด้วย​น้ำเสียง​อัน​แหบแห้ง​ ​เขา​คิด​มาต​ลอด​ว่านาง​พูด​เช่นนั้น​เพื่อ​ล้อ​เขา​เล่น​ ​แต่​ตอนนี้​เขา​รู้​แล้ว​ว่าวัน​ใด​วันหนึ่ง​หลังจากนี้​นาง​อาจจะ​หายตัว​ไป​จริงๆ​ ​ก็ได้​ ​ความรู้สึก​หายใจไม่ออก​นั้น​ทำให้​หน้าอก​ของ​เขา​เจ็บ​ไป​หมด​ ​“​ข้า​จะ​ไล่​อวิ​๋น​ปี้ลั​่ว​ไป​ ​แล้ว​จะ​ไม่​ขัง​เจ้า​เอาไว้​ ​ถ้า​เจ้า​ชอบ​ชาย​ที่​เป็นผู้ใหญ่​และ​ทรงอำนาจ​ ​ข้า​ก็​สามารถ​เป็น​ให้​เจ้า​ได้​เหมือนกัน​ ​ขอเวลา​ให้​ข้า​อีก​สักนิด​ ​เจ้า​จะ​อยู่​ที่นี่​และ​ไม่​ไป​ไหน​ได้​หรือเปล่า​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​มอง​เด็กชาย​ตัว​น้อย​ ​นาง​ส่ายหน้า​แม้​ไม่​อยาก​ทำ​ ​“​ข้า​อยู่​ไม่ได้​ ​ถ้า​ข้า​สัญญา​ว่า​จะ​อยู่​ที่นี่​ ​เจ้า​จะ​ไม่​ตื่นขึ้น​มา​อีก​”​ ​ลำคอ​ของ​นาง​ปวดแปลบ​ขณะ​เอ่ย​เช่นนั้น

“​สรุป​ว่า​อย่างไร​เจ้า​ก็​ต้อง​ไป​ใช่​หรือไม่​”​ ​แม้​เขา​จะ​ขอร้อง​ ​นาง​ก็​ยัง​จะ​ไป​จาก​เขา​อย่างนั้น​หรือ

เขา​ไม่รู้​ว่า​จะ​อธิบาย​ความรู้สึก​นั้น​เช่นไร​ ​เขา​เพียงแค่​อยาก​อยู่​นิ่ง​ๆ​ ​ไม่​อยาก​ทำ​อะไร

เขา​ยืน​นิ่ง​ ​แล้ว​มอง​ไป​ที่​กรง​ทองคำ​ที่​มี​ผ้าห่ม​ปู​อยู่​ข้างใน​…

กรง​ทองคำ​กรง​นี้​เขา​ทำ​ขึ้น​เป็นพิเศษ​เพื่อนาง​โดยเฉพาะ

เขา​รู้​ว่านาง​ชอบ​ทองมาก​ ​ดังนั้น​เขา​จึง​นำ​รางวัล​ทั้งหมด​ที่​เคย​ได้รับ​จาก​อดีต​ฮ่องเต้​ออกมา​ใช้​เพื่อ​ตกแต่ง​กรง​ให้​กับ​นาง

ใน​กรง​มี​ผ้าห่ม​แสน​สบาย​ปู​ไว้​ ​อีกทั้ง​เขา​ยัง​วางไข่​มุก​ราตรี​ไว้​ด้านใน​เพื่อให้​แสงสว่าง​กับ​นาง​อีกด้วย

เขา​คิด​ว่านา​งคง​จะ​ชอบใจ​ ​นาง​อาจจะ​ขยับ​เข้ามา​จุมพิต​เปลือกตา​ของ​เขา​ด้วย​รอยยิ้ม​เซ่อซ่า​นั้น

แต่​หลังจาก​มาถึง​ที่นี่​ ​สิ่ง​เดียว​ที่นาง​ทำ​กลับ​มี​แค่​เพียง​การ​พูดคุย​กับ​กิเลน​อัคคี​ ​นาง​ไม่​แม้แต่​จะ​ปรายตา​มอง​ไป​ที่​กรง​ด้วยซ้ำ

หัวใจ​ของ​เขา​เจ็บปวด​มาก​เสีย​จน​เขา​รู้สึก​เหมือน​กำลังจะ​ขาด​อากาศ​หายใจ​ ​เขา​ไม่เคย​คิด​เลย​ว่า​ชีวิต​นี้​จะ​ได้​ประสบ​กับ​ความรู้สึก​เช่นนี้

ตอนนี้​เขา​เข้าใจ​แล้ว​ว่า​มัน​รู้สึก​อย่างไร

มัน​เหมือนกับ​การ​นั่ง​รถไฟ​เหาะ​ที่​พา​เรา​ขึ้นไป​ที่สูง​ก่อน​พุ่ง​ลง​ต่ำ​ ​และ​สุดท้าย​เมื่อมา​ถึง​จุด​พัก​ ​สิ่งที่เหลืออยู่​ก็​คือ​ความรู้สึก​อันว่าง​เปล่า

เขา​ก็​เป็น​เหมือน​กรง​ทองคำ​กรง​นั้น​ ​มัน​ได้รับ​การประดับประดา​อย่าง​สวยสด​งดงาม​ ​และ​ตั้ง​ตระหง่าน​อยู่​ตรงหน้า​ของ​นาง​เพื่อ​สร้าง​ความสุข​ให้​กับ​นาง

แต่​นาง​กลับ​ผลักไส​เขา​ออก​ไป​อย่าง​ไม่ไยดี​ ​สิ่ง​เดียว​ที่นาง​ต้องการ​ก็​คือ​การพา​ตัว​เขา​กลับ​ไป​กับ​นาง​เท่านั้น​…

กิเลน​อัคคี​สังเกตเห็น​ความ​แปรปรวน​ของ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ ​มัน​จึง​รีบ​ตัดบท​ในทันที​ ​“​เอาไว้​ค่อย​คุย​กัน​คราวหน้า​ก็แล้วกัน​ ​ตอนนี้​เมื่อมี​เรื่อง​เกิดขึ้น​กับ​องค์​ชาย​ใหญ่​ ​ฮองเฮา​คงจะ​ต้องตาม​หา​ตัว​ท่าน​อยู่​แน่ๆ​ ​ขอรับ​ ​ท่าน​ควร​กลับ​ไป​กับ​คุณหนู​เวย​เวย​ก่อน​”​ ​กิเลน​อัคคี​พูด​พร้อมกับ​ขยิบตา​ส่งสัญญาณ​ให้​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เข้าใจ​ความกังวล​ของ​กิเลน​อัคคี​ดี​ ​พวกเขา​ต่าง​ก็​กลัว​ว่า​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​จะ​กลายเป็น​ปีศาจ​ก่อนเวลา

หัวใจ​ของ​นาง​เจ็บปวด​ยิ่งกว่า​ใครๆ​ ​เมื่อ​นาง​เห็นท่า​ทาง​โดดเดี่ยว​อ้างว้าง​ของ​เด็กชาย​ ​นาง​แทบ​อยาก​สัญญา​ว่า​จะ​อยู่​ที่นี่​กับ​เขา

แต่​ ​นาง​ทำไม​่​ได้​…

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

Status: Ongoing

นิยายโรแมนติก นักรบหญิงย้อนเวลามาเจอสังคมอุดมพลังปราณ…และองค์ชายสายคลั่งรัก!

“เจ้าต้องรับผิดชอบ”

“ก็ได้ ท่านต้องการให้ข้ารับผิดชอบอย่างไรหรือ อย่าบอกนะว่าท่านอยากให้ข้าแต่งงานด้วย”

“แต่งงานหรือ…” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยจับคางของเฮ่อเหลียนเวยเวยอย่างหยอกล้อ

“ไหนๆ เราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว ลองมาตรวจสอบเรื่องนี้กันก่อนดีไหม…

ไปเตรียมห้อง!”

เฮ่อเหลียนเวยเวย ราชินีนักรบแห่งศตวรรษที่ 21 ย้อนเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูใหญ่ชื่อเดียวกัน

ย้อนมาวันแรกก็พบว่านางถูกยกเลิกงานแต่งงาน ทั้งยังเจอแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาหมายหัวเอาชีวิต

ทั้งยังต้องพบว่า โลกนี้วัดค่าของคนด้วยพลังลมปราณ ทว่าร่างนี้ไม่มีลมปราณ จึงถูกเรียกว่า ‘นังคนไร้ค่า’

แต่จู่ๆ โชคชะตาให้นางได้บังเอิญพบหนังสือโบราณ ทำพันธะสัญญากับคนหูหมาป่า ทั้งยังมีหนังสือเรียกตัวจากสำนักไท่ไป๋

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบุรุษรูปงามที่ใครต่างก็เกรงใจ นาม ไป๋หลี่เจียเจวี๋ย ไล่ตามนางไปทุกที่

เพราะในเมื่อนางเคยขโมยจูบแรกเขามา และเขาก็คือบุรุษหน้ากากเงินที่นางเคยพบมาก่อน

ชีวิตใหม่นี้มีของดีอยู่ในมือ จะแกร่งขึ้น จะแก้แค้น จะร้ายกว่าเดิมจนทั่วหล้าต้องตกตะลึง นางไม่เคยกลัว!

กลัวเพียงอย่างเดียว… เขาคนนั้นจะไม่คืนชีวิตสุขสงบให้นาง เล่นไล่จับมันเหนื่อยมากนะรู้ไหม?!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท