องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที! – บทที่ 624 เวยเวยจะกลับมา

บทที่ 624 เวยเวยจะกลับมา

“​ใคร​บอกว่า​ข้า​ไม่มี​ความสุข​”​ ​เด็กหนุ่ม​หัวเราะ​ดังลั่น​ ​ใบหน้า​ของ​เขา​หล่อเหลา​อย่างมาก​ ​“​เจ้า​ไม่เห็น​หรือ​ ​ข้ามี​ความสุข​ดี​ ​ตอนนี้​ข้ามี​คน​อยู่​ข้างๆ​ ​แล้ว​ ​เทียบ​กับ​เจ้า​แล้ว​นาง​ว่าง่าย​ยิ่งนัก​ ​อีกทั้ง​ยัง​เด็ก​กว่า​มาก​ด้วย​”

เลือด​ใน​กาย​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​กลายเป็น​น้ำแข็ง​ ​แต่​มุม​ปากของ​นาง​กลับ​วาด​ขึ้น​เป็น​เส้นโค้ง​ ​“​ข้า​ไม่รู้​ว่า​เจ้า​มีรส​นิยม​ชอบ​คน​อ่อน​กว่า​”

“​พวก​ข้า​อายุ​ไล่เลี่ยกัน​”​ ​เด็กหนุ่ม​ตอบ​เสียง​เรียบ​ ​“​เจ้า​แค่​แก่​เกินไป​ ​หรือ​ข้า​ควรจะ​บอกว่า​เจ้า​อายุ​เท่าเดิม​มาต​ลอด​ดี​ ​เจ้า​ไม่​เปลี่ยนไป​เลย​ตั้งแต่​ตอนนั้น​ ​แปด​ปี​เป็น​เพียงแค่​พริบตาเดียว​สำหรับ​เจ้า​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ก้มหน้า​พร้อมกับ​ชำเลือง​มอง​โซ่​เหล็ก​ที่อยู่​ใต้เท้า​ ​“​แล้ว​เจ้า​จะ​ส่ง​ข้า​ไป​ให้​ใคร​หรือ​”

“​เจ้า​อยาก​ให้​ข้า​ส่ง​ไปหา​ใคร​ล่ะ​”​ ​น้ำเสียง​ของ​เด็กหนุ่ม​เปลี่ยนเป็น​เย็นชา

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​สังเกต​เขา​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ​แล้ว​ความคิด​หนึ่ง​ก็​แล่น​เข้ามา​ใน​ใจ​ของ​นาง​ ​ทำให้​นาง​หลุด​หัวเราะ​ออกมา​ทันที​ ​“​ข้า​คิด​ว่า​หนา​นกง​เลี่ย​ก็​คง​ไม่เลว​ ​ก็​อย่างที่​เจ้า​เห็น​ ​เขา​หน้าตา​หล่อเหลา​ ​เป็นมิตร​ต่อ​สาว​ๆ​ ​และ​ยัง​มีอำนาจ​บารมี​เหมือนกัน​”

ทันทีที่​ได้ยิน​คำพูด​ของ​นาง​ ​สายตา​ของ​เด็กหนุ่ม​ก็​เริ่ม​เย็นชา​ขึ้น​เรื่อยๆ​ ​“​ข้า​ประเมิน​เจ้า​ไว้​ต่ำ​เกินไป​จริงๆ​ ​อำนาจ​บารมี​หรือ​ ​หึ​”

“​องค์​ชาย​เป็น​คน​ถาม​ข้า​ ​ข้า​ก็​แค่​ตอบคำถาม​เท่านั้น​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ตอบ​พร้อมกับ​ก้มหน้า​ลง​หยิบ​โซ่​เหล็กเส้น​นั้น​ขึ้น​มา​ ​นาง​จัดแจง​มัด​ตัวเอง​แล้ว​เอ่ย​ด้วย​น้ำเสียง​เคร่งเครียด​ว่า​ ​“​เอาล่ะ​ ​ที่​นี้​เจ้า​ก็​ส่ง​ข้า​ไป​ได้​แล้ว​”

เด็กหนุ่ม​มอง​นาง​ด้วย​สายตา​ยาก​จะเข้า​ใจ​ ​แล้ว​เอ่ย​ขึ้นเสียง​ต่ำ​ว่า​ ​“​หลัง​ผ่าน​ไป​แปด​ปี​ ​นี่​คือ​สิ่ง​ที่​เจ้า​ต้องการ​พูด​กับ​ข้า​หรือ​ ​เจ้า​มัน​…​ ​เฮ้อ​ ​ช่างเถอะ​ ​เงา​ทมิฬ​ ​พาตั​วนา​งอ​อก​ไป​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ ​:​ ​…

พูดตาม​ตรง​ ​นาง​รู้สึก​ตกใจ​เล็กน้อย

จาก​การคาดการณ์​ของ​นาง​ ​เขา​ควรจะ​ให้​นาง​อยู่​ที่นี่​ต่างหาก

ทำไม​มัน​ถึง​เป็น​ตรงกันข้าม​ล่ะ

บางที​นาง​อาจจะ​คิด​ง่าย​เกินไป

หลังจาก​ผ่าน​มา​หลาย​ปี​ ​ย่อม​มี​หลาย​สิ่ง​หลายอย่าง​ที่นาง​ไม่​สามารถ​คาดเดา​ได้

นาง​ไม่​สามารถ​อ่านใจ​เด็กหนุ่ม​คน​นี้​ได้​อย่างแม่นยำ​อีกต่อไป

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ถูกจับ​โยน​ออกมา​จริงๆ​ ​แต่​เพราะ​โซ่​ที่​มัด​อยู่​รอบตัว​ ​นาง​จึง​ดึงดูด​ความสนใจ​จาก​ผู้คน​ภายใน​วัง​หลวง​ได้​เป็น​อย่างดี

แต่​นาง​จะ​ไป​จาก​ที่นี่​เช่นนี้​ไม่ได้​ ​หลังจาก​คิดได้​เช่นนั้น​ ​นาง​ก็​พูด​กับ​เงา​ทมิฬ​ว่า​ ​“​เมื่อครู่นี้​เจ้านาย​ของ​เจ้า​บอกว่า​เขา​ต้องการ​มอบ​ข้า​ให้​กับ​หนา​นกง​เลี่ย​ ​วิหาร​บวงสรวง​อยู่​ทาง​ไหน​หรือ​”

เงา​ทมิฬ​มอง​นาง​ ​แต่​เขา​ไม่ได้​ตอบ​ ​ใบหน้า​ของ​เขา​ดู​เครียด​เล็กน้อย

“​เงา​ทมิฬ​น้อย​ ​หาก​เจ้านาย​ของ​เจ้า​จำ​ข้า​ได้​ ​เจ้า​ก็​ต้อง​จำ​ข้า​ได้​เช่นกัน​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​พูด​กลั้ว​หัวเราะ​ ​“​ตอนนั้น​เจ้า​ยัง​เรียก​ข้าว​่า​พี่​เวย​อยู่​เลย​”

เงา​ทมิฬ​ชะงัก​ฝีเท้า​ ​แล้ว​หันกลับ​มาม​อง​นาง​ ​“​ตอนนี้​มัน​ไม่​เหมือนเดิม​แล้ว​ขอรับ​”

“​อะไร​ไม่​เหมือนเดิม​หรือ​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​กระตุก​ริมฝีปาก​บาง​ขึ้น

เงา​ทมิฬ​หลุบ​ตาลง​ ​“​ฝ่า​บาท​ตกหลุมรัก​คนอื่น​แล้ว​ ​มี​หลาย​สิ่ง​ที่​ท่าน​ไม่​ควร​ทำ​อีกต่อไป​ ​ท่าน​ควร​เชื่อฟัง​คำพูด​ของ​เขา​สักนิด​ ​และ​สถานการณ์​ของ​ท่าน​จะ​ดีขึ้น​ขอรับ​”

“​เงา​ทมิฬ​น้อย​ ​ขอบใจ​ที่​เจ้า​เป็นห่วง​พี่​เวย​นะ​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ยืดตัว​ขึ้น​ ​โซ่​เหล็ก​ส่งเสียง​ดัง​เคร​้ง​ ​“​ต่อให้​เขา​ตกหลุมรัก​คนอื่น​แล้ว​ ​แต่​ก็​ยัง​มี​หลาย​สิ่ง​ที่​ข้า​จำต้อง​ทำ​ ​แต่​ข้า​จะ​พยายาม​เชื่อฟัง​เขา​ให้​มากขึ้น​”

เงา​ทมิฬ​ลังเล​เล็กน้อย​ก่อน​พูด​ขึ้น​ว่า​ ​“​ท่าน​จะ​ไป​ที่พัก​ของ​นาย​น้อย​เลี่ย​จริงๆ​ ​หรือ​ขอรับ​”

“​ฝ่า​บาท​อยาก​ให้​ข้า​ไป​ที่นั่น​ ​ถ้า​ข้า​ไม่​ไป​แล้ว​เขา​เกิด​โมโห​ขึ้น​มา​ล่ะ​”​ ​นิ้ว​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​กำ​อยู่​รอบ​โซ่​เหล็ก​ขณะ​คิดถึง​เรื่อง​บางอย่าง​อยู่

ต่อให้​ดูเหมือน​จะ​เป็น​เช่นนั้น​ ​แต่​ด้วย​เหตุผล​บางประการ​ก็​ทำให้​เขา​รู้สึก​ว่า​ฝ่า​บาท​คงยิ่ง​ไม่พอใจ​แน่​ถ้า​พี่​เวย​ไปหา​นาย​น้อย​เลี่ย​จริง

เงา​ทมิฬ​ไม่ได้​พูด​ความคิด​นี้​ออกมา​ ​แต่​เขา​กลับ​พานาง​ไป​ส่ง​ที่​วิหาร​บวงสรวง

หนา​นกง​เลี่ย​อยู่​ใน​ชุด​ผู้​บวงสรวง​และ​กำลัง​แสร้งทำ​เป็น​พยากรณ์​บางอย่าง​อยู่​ ​เมื่อ​เขา​เห็น​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เดิน​เข้ามา​พร้อมกับ​โซ่​ ​คิ้ว​เรียว​ของ​เขา​ก็​เลิก​ขึ้น​ ​“​นี่​มัน​หมายความว่า​อย่างไร​”

“​เจ้า​อยากได้​องครักษ์​จาก​วัง​ปีศาจ​มิใช่​หรือ​ ​ข้า​ก็​นับว่า​เป็นหนึ่ง​ใน​นั้น​เหมือนกัน​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ยืน​อยู่นาน​จน​นาง​เริ่ม​รู้สึก​เมื่อย​ ​นาง​จึง​หยิบ​เก้าอี้​มา​ให้​ตัวเอง​นั่ง

หนา​นกง​เลี่ย​จ้อง​โซ่​ที่อยู่​รอบ​นาง​ ​ดวงตา​ของ​เขา​เต็มไปด้วย​ความ​ขี้เล่น​ ​เขา​คุ้นเคย​กับ​โซ่​ประเภท​นี้​อย่างมาก​ ​มัน​ทำ​ขึ้น​จาก​โลหะ​น้ำแข็ง​ทมิฬ​ ​เขา​เคย​เซ้าซี้​ขอ​อา​เจ​วี​๋​ยมา​หลายครั้ง​ ​แต่​เขา​ไม่เคย​มอบ​มัน​ให้​กับ​เขา​ ​แต่​ตอนนี้​มัน​กลับ​ถูก​นำมาใช้​มัด​ผู้หญิง​คน​นี้​แทน​…

“​นาย​น้อย​เลี่ย​ ​ฝ่า​บาท​บอกว่า​ถ้า​ท่าน​ไม่พอใจ​ ​ท่าน​จะ​ส่ง​นาง​ไป​ที่ไหน​ก็ได้​ขอรับ​”​ ​เงา​ทมิฬ​อ้า​ปาก​พูด​ทันที​ ​เขา​คิด​ว่า​เมื่อ​พูด​เช่นนี้​แล้ว​อีก​คน​จะเข้า​ใจ​สิ่ง​ที่​เขา​ต้องการ​สื่อ​ ​อย่างไร​เสียนา​ยน​้อย​เลี่ย​ก็​เป็นหนึ่ง​ใน​ไม่​กี่​คนที​่​เข้าใจ​องค์​ชาย​ดี

แต่​คาดไม่ถึง​เลย​ว่า​หนา​นกง​เลี่ย​จะ​หัวเราะ​ออกมา​ ​“​ทำไม​ข้า​จะ​ไม่พอใจ​ล่ะ​ ​อา​เจ​วี​๋​ยส​่ง​สาวงาม​มา​ให้​ข้า​ทั้งที​ ​ข้ามี​ความสุข​ไป​กว่านี​้​ไม่ได้​อีกแล้ว​”​ ​เขา​จะ​ให้​นาง​อยู่​ที่นี่​ ​แม้​จะ​ทำ​เพื่อ​โซ่​เหล็ก​น้ำแข็ง​ทมิฬ​เส้น​นี้​ก็ตาม

“​นาย​น้อย​เลี่ย​”​ ​เงา​ทมิฬ​ดู​อยาก​พูด​อะไร​ต่อ

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เอ่ยปาก​พูด​ขึ้น​ว่า​ ​“​เงา​ทมิฬ​น้อย​ ​ในเมื่อ​นาย​น้อย​เลี่ย​พอใจ​ ​เจ้า​ก็​ควร​กลับ​ไปรา​ยงาน​เขา​ได้​แล้ว​ว่า​ภารกิจ​สำเร็จ​”

“​ใช่​ ​รีบ​กลับ​ไปรา​ยงาน​เขา​เสีย​”​ ​รอยยิ้ม​บน​ใบหน้า​ของ​หนา​นกง​เลี่ย​สว่างไสว​อย่างมาก​ ​“​อย่า​ลืม​ขอบคุณ​อา​เจ​วี​๋ย​แทน​ข้า​ด้วย​ล่ะ​”

เมื่อ​เห็น​เช่นนี้​ ​เงา​ทมิฬ​จึง​ทำได้​เพียง​รับคำ​อย่าง​ขึงขัง​ว่า​ ​“​ขอรับ​”

หลังจากที่​เขา​กลับ​ไป​ ​หนา​นกง​เลี่ย​จึง​หันหน้า​มาทาง​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ ​เขา​ใช้​นิ้ว​ยาว​เชย​คาง​ของ​นาง​ขึ้น​พลาง​หัวเราะ​ออกมา​ ​“​ไหน​บอก​ข้ามา​สิ​ ​เจ้า​ทำ​อะไร​เป็นบ้าง​”

“​ซ้อม​คน​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ตอบ​เขา​พร้อมกับ​ยิ้ม​ออกมา​เล็กน้อย

รอยยิ้ม​ของ​หนา​นกง​เลี่ย​แข็ง​ค้าง​ ​จากนั้น​เขา​จึง​ยิ้ม​ขึ้น​อีกครั้ง​ ​“​ตอนนั้น​เจ้า​คิด​อะไร​อยู่​ ​ทำไม​เจ้า​ถึง​พุ่ง​เข้าไป​จูบ​เขา​เช่นนั้น​ ​เจ้า​ไม่​กลัว​ว่า​อา​เจ​วี​๋ย​จะ​ฆ่า​เจ้า​ตรงนั้น​หรือ​”

“​เขา​ไม่​ทำ​หรอก​”​ ​อย่างน้อย​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ก็​มั่นใจ​อยู่​เรื่อง​หนึ่ง​ ​แต่​กับ​เรื่อง​บาง​เรื่อง​ก็​ยัง​ถือว่า​เกิน​มือ​นาง​ ​ยกตัวอย่างเช่น​เรื่อง​ที่​เขา​ตกหลุมรัก​คนอื่น​…

ดวงตา​หงส์​ของ​หนา​นกง​เลี่ยมี​เสน่ห์​ยั่วยวน​อย่าง​ร้ายกาจ​ ​“​ระหว่าง​เจ้า​กับ​อา​เจ​วี​๋ย​เคย​มี​อะไร​เกิดขึ้น​หรือ​”

“​ไม่มี​อะไร​ทั้งนั้น​”​ ​เรื่อง​ของ​เศษ​ชิ้นส่วน​วิญญาณ​ย่อม​สมควร​เป็นความลับ​สำหรับ​ผู้อื่น​ ​ดังนั้น​น้ำเสียง​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​จึง​ยังคง​สงบ​เยือกเย็น

หนา​นกง​เลี่ย​หัวเราะ​เย็นชา​ ​“​เจ้า​คิด​ว่า​ข้า​ตาบอด​หรือ​ ​ระหว่าง​เจ้า​กับ​อา​เจ​วี​๋​ย.​..​”

“​ยัง​มี​อีก​อย่างหนึ่ง​ที่​ข้า​ทำเป็น​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ขัด​เขา​ขึ้น​อย่าง​ไม่แยแส​ ​“​ข้า​เก่ง​เรื่อง​รัก​ๆ​ ​ใคร่​ๆ​ ​ยกตัวอย่างเช่น​การ​เอาใจ​ชิง​จ้าน​ ​ข้า​เก่ง​เรื่อง​พวก​นี้​ที่สุด​”

หนา​นกง​เลี่ย​ชะงัก​ไป​ทันที​ ​เขา​เริ่ม​พูด​ตะกุกตะกัก​ ​“​ข้า​ ​ข้า​ไม่รู้​ว่า​เจ้า​กำลัง​พูด​เรื่อง​อะไร​อยู่​”

“​ขั้นตอน​แรก​ใน​การ​เอาใจ​ผู้หญิง​คือ​การ​มอบ​ดอกไม้​ให้​กับ​นาง​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เลิก​คิ้ว​ ​“​เจ้า​เคย​มอบ​ดอกไม้​ให้​ชิง​จ้าย​หรือเปล่า​”

ใบหน้า​ของ​หนา​นกง​เลี่ย​เปลี่ยนเป็น​สีแดง​ ​“​ฮ่า​ๆ​ๆ​!​ ​ทำไม​ข้า​จะ​ต้อง​ให้​เด็กสาว​คน​นั้น​ด้วย​…​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่​ตอบ​ ​นาง​ทำ​เพียง​มอง​เขา

หนา​นกง​เลี่ย​ลด​เสียง​ลง​เหมือน​กำลัง​พูด​กับ​ตัวเอง​ ​“​ข้า​ควร​ให้​ดอกไม้​อะไร​กับ​นาง​ดี​หรือ​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​มอง​เด็กหนุ่ม​ที่อยู่​ตรงหน้า​นาง​ ​มุม​ปากของ​นาง​โค้ง​ขึ้น​เป็น​รอยยิ้ม​ ​นาง​คิดในใจ​ว่า​ ​ถึง​ข้า​จะ​ไม่​สามารถ​รับมือ​กับ​องค์​ชาย​ได้​ ​แต่​ข้า​ก็​ยัง​รับมือ​กับ​เด็กวัยรุ่น​ที่​ยัง​โต​ไม่​เต็มที่​อย่าง​พวก​เจ้า​ได้​!

“​กุหลาบ​ ​ให้​กุหลาบ​หนึ่ง​ดอก​หมายถึง​คน​คน​นั้น​คือ​หนึ่งเดียว​ของ​เจ้า​ ​ให้​สาม​ดอก​หมายถึง​ข้า​รัก​เจ้า​ ​เจ้า​ว่า​อย่างไร​ ​เจ้า​จะ​ให้​นาง​กี่​ดอก​ดี​”

ดวงตา​ของ​หนา​นกง​เลี่ย​สั่นสะท้าน​ ​“​ข้า​รัก​เจ้า​อะไร​กัน​ ​ข้า​พูด​เช่นนั้น​ไม่ได้​หรอก​ ​ให้​ดอก​เดียว​ก็แล้วกัน​”

“​ดอก​เดียว​ก็​ดอก​เดียว​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​กระตุก​ยิ้ม​มุม​ปาก​ ​สำหรับ​นาย​น้อย​เสเพล​เช่น​เขา​ ​กุหลาบ​หนึ่ง​ดอก​อาจจะ​มีความหมาย​มากกว่า​สาม​ดอก​ก็ได้​…

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

Status: Ongoing

นิยายโรแมนติก นักรบหญิงย้อนเวลามาเจอสังคมอุดมพลังปราณ…และองค์ชายสายคลั่งรัก!

“เจ้าต้องรับผิดชอบ”

“ก็ได้ ท่านต้องการให้ข้ารับผิดชอบอย่างไรหรือ อย่าบอกนะว่าท่านอยากให้ข้าแต่งงานด้วย”

“แต่งงานหรือ…” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยจับคางของเฮ่อเหลียนเวยเวยอย่างหยอกล้อ

“ไหนๆ เราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว ลองมาตรวจสอบเรื่องนี้กันก่อนดีไหม…

ไปเตรียมห้อง!”

เฮ่อเหลียนเวยเวย ราชินีนักรบแห่งศตวรรษที่ 21 ย้อนเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูใหญ่ชื่อเดียวกัน

ย้อนมาวันแรกก็พบว่านางถูกยกเลิกงานแต่งงาน ทั้งยังเจอแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาหมายหัวเอาชีวิต

ทั้งยังต้องพบว่า โลกนี้วัดค่าของคนด้วยพลังลมปราณ ทว่าร่างนี้ไม่มีลมปราณ จึงถูกเรียกว่า ‘นังคนไร้ค่า’

แต่จู่ๆ โชคชะตาให้นางได้บังเอิญพบหนังสือโบราณ ทำพันธะสัญญากับคนหูหมาป่า ทั้งยังมีหนังสือเรียกตัวจากสำนักไท่ไป๋

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบุรุษรูปงามที่ใครต่างก็เกรงใจ นาม ไป๋หลี่เจียเจวี๋ย ไล่ตามนางไปทุกที่

เพราะในเมื่อนางเคยขโมยจูบแรกเขามา และเขาก็คือบุรุษหน้ากากเงินที่นางเคยพบมาก่อน

ชีวิตใหม่นี้มีของดีอยู่ในมือ จะแกร่งขึ้น จะแก้แค้น จะร้ายกว่าเดิมจนทั่วหล้าต้องตกตะลึง นางไม่เคยกลัว!

กลัวเพียงอย่างเดียว… เขาคนนั้นจะไม่คืนชีวิตสุขสงบให้นาง เล่นไล่จับมันเหนื่อยมากนะรู้ไหม?!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท