องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที! – บทที่ 629 ความรักใคร่เอ็นดูขององค์ชาย

บทที่ 629 ความรักใคร่เอ็นดูขององค์ชาย

“​ไป​จาก​ที่นี่​หรือ​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​นั่ง​อยู่​บน​ตั่ง​ยาว​พร้อมกับ​ยก​ขา​เรียว​ขึ้น​ไขว่ห้าง​ ​”​เจ้า​ต้องการ​ไล่​ข้า​ออก​ไป​หรือ​ ​แล้ว​เรื่อง​จีบ​ชิง​จ้าน​ล่ะ​ ​เจ้า​เปลี่ยนใจ​แล้ว​หรือ​”

หนา​นกง​เลี่ย​คิดในใจ​ว่า​ ​ถ้า​เจ้า​ไม่​ไป​จาก​ที่นี่​ตอนนี้​ ​ข้า​คง​ไม่มีวัน​จีบ​ชิง​จ้าน​ได้​สำเร็จ​แน่​!

“​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยพู​ดอะ​ไร​กับ​เจ้า​ใช่ไหม​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เป็น​คนฉลาด​ ​ดวงตา​ของ​นาง​หม่น​แสง​ลง​ ​”​เขา​สั่ง​ให้​เจ้า​ไล่​ข้า​ออกจาก​วิหาร​บวงสรวง​หรือ​”

หนา​นกง​เลี่ย​ลูบ​สันจมูก​ ​”​ข้ามั​่น​ใจ​ว่า​เจ้า​เอง​ก็​คง​รู้อยู่​เหมือนกัน​ว่าการ​ต่อสู้​กับ​โชคชะตา​ย่อม​นำมาซึ่ง​ความสนุก​อัน​ไม่รู้จบ​ ​แต่​การต่อสู้​กับ​เขา​มี​แต่​จะ​นำมาซึ่ง​หายนะ​ ​ข้า​ทนไม่ไหว​แล้ว​ ​แต่​ข้า​จะ​แอบ​ช่วย​เจ้า​แทน​ก็แล้วกัน​”

“​แต่​เจ้า​ก็​ยัง​จะ​ไล่​ข้า​ไป​จาก​ที่นี่​อยู่ดี​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ถู​ถ้วย​ชา​ใน​มือ​ ​นาง​สูด​หายใจเข้า​และ​รู้สึก​ได้​ถึง​ความรู้สึก​เย็นยะเยือก​ที่เกิด​ขึ้น​ใน​อก​ ​”​เจ้า​รู้​หรือเปล่า​ว่า​ข้างนอก​หิมะ​ตก​ ​เจ้า​อยาก​ให้​ข้า​แข็ง​ตาย​หรือ​”

สิ่ง​ที่นาง​พูด​ทำให้​หนา​นกง​เลี่ย​รู้สึก​ผิด​ ​ซึ่ง​นั่น​เป็น​สิ่ง​ที่​ไม่​ค่อย​เห็น​ใน​ตัว​เขา​ ​”​ฮ่องเต้​เพิ่ง​พระราชทาน​เสื้อคลุม​ขน​สุนัขจิ้งจอก​ให้​ข้า​ ​เดี๋ยว​ข้า​จะ​ไป​เอา​มา​ให้​เจ้า​ก็แล้วกัน​”

“​ไหน​ๆ​ ​ก็​ไหน​ๆ​ ​แล้ว​ ​เจ้า​มอบ​ตั๋วเงิน​ให้​ข้า​สัก​หมื่น​ตำลึง​สิ​ ​ข้า​คง​ต้อง​ใช้​ตอน​อยู่​ข้างนอก​นั่น​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เอ่ย​ขอพร​้​อม​กับ​ยิ้ม​ออกมา​เล็กน้อย​ ​นาง​รู้สึก​คอแห้ง​ขึ้น​มา​อย่างกะทันหัน

หนา​นกง​เลี่ย​ชำเลือง​มอง​นาง​ด้วย​สายตา​ราวกับ​จะ​บอกว่า​นาง​ช่าง​โหดเหี้ยม​ยิ่งนัก​!

แต่​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่​คิด​อย่างนั้น​ ​เดิมที​แล้ว​นาง​ตั้งใจ​ว่า​จะ​จัดการ​อารมณ์​ของ​ตัวเอง​ให้​เรียบร้อย​เสียก่อน​ตอน​อยู่​ใน​วิหาร​บวงสรวง​เพื่อ​เตรียมพร้อม​สำหรับ​ศึก​ครั้ง​ต่อไป

แต่​ตอนนี้​คน​คน​นั้น​กลับ​ไม่ยอม​แม้กระทั่ง​จะ​ให้​นาง​อยู่​ที่​วิหาร​บวงสรวง​ต่อ

ถ้า​นาง​ไม่​พยายาม​ทำ​เพื่อให้​ได้​ใน​ทุกสิ่ง​ที่นาง​สมควร​ได้รับ​ ​นาง​จะ​ต้อง​รู้สึก​เสียใจ​กับ​ตัวเอง​แน่​!

เสื้อคลุม​ขนสัตว์​ของ​ฮ่องเต้​ที่​คลุม​อยู่​บน​ร่าง​ของ​นาง​นั้น​อบอุ่น​จริง​ดัง​ว่า​ ​แต่​นิ้ว​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​กลับ​ยัง​รู้สึก​เย็น​อยู่เล็ก​น้อย

นาง​ออกมา​จาก​วิหาร​บวงสรวง​โดย​มีนา​งกำ​นัล​และ​ขันที​ห้อมล้อม​ ​พวกเขา​มอง​นาง​ ​ก่อน​จะ​หันหน้า​กลับ​ไป​อีก​ทาง​แล้ว​กระซิบ​กัน

นอกจากนั้น​ ​ก็​ยัง​ไม่​ค่อย​มี​ใคร​ถูก​ไล่ออก​ไป​เวลานี้

ฤดูหนาว​ภายใน​เมืองหลวง​หนาว​จัด​จน​สมอง​ของ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ดูเหมือน​จะ​หยุด​ทำงาน​ท่ามกลาง​ความ​หนาว​นั้น​ ​ความคิด​ของ​นาง​เอง​ก็​สับสน​อลหม่าน​ไม่​แพ้​กัน

นาง​จะ​เดิน​ออก​ไป​จาก​วัง​หลวง​เช่นนี้​จริงๆ​ ​หรือ

ถ้า​เป็น​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​คน​ก่อนหน้า​ ​นาง​คง​เดิน​ออก​ไป​อย่าง​ไม่​ลังเล​แน่นอน

แต่​ตอนนี้​…

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​แค่​ก้มหน้า​ลง​ ​แล้ว​เตะ​กรวด​ที่อยู่​บน​ถนน​พร้อมกับ​บ่นว่า​ ​”​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ ​ความเป็นมนุษย์​ของ​เจ้า​ถูก​สุนัข​กิน​ไป​หมด​แล้ว​หรือ​ไร​ ​ถึง​ได้​กล้า​ไล่​ข้า​ออกจาก​วัง​กลาง​ฤดูหนาว​เช่นนี้​ ​คอย​ดูเถอะ​!​ ​สักวันหนึ่ง​ ​ข้า​จะ​…​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เอ่ย​ไม่​จบ​ประโยค​ ​เพราะ​เงา​ร่าง​สูง​เพรียว​ที่​ยืน​อยู่​ใน​มุม​หนึ่ง​ ​นิ้ว​สีซีด​ของ​เขา​กำ​อยู่​รอบ​ร่ม​กระดาษ​น้ำมัน​ ​สายตา​มืดมน​ของ​เขา​จับจ้อง​อยู่​ที่นาง​ ​แต่​นาง​ไม่รู้​ว่า​เขา​รอ​อยู่​ตรงนั้น​มานาน​เพียงใด​แล้ว​…

แต่​มีสิ​่ง​หนึ่ง​ที่นา​งมั​่น​ใจ​ ​นั่น​ก็​คือ​เขา​จะ​ต้อง​ได้ยิน​ทุกสิ่ง​ที่นาง​เพิ่ง​พูด​ออก​ไป​เมื่อ​ครู่​แล้ว​แน่ๆ​!

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ชะงัก​ฝีเท้า​ ​ขายาว​ของ​นาง​ที่​กำลังจะ​ก้าวเดิน​ต่อ​ถึงกับ​แข็ง​ค้าง​ไป​เล็กน้อย

ร่าง​นั้น​เดิน​เข้ามา​หานาง​ทีละ​ก้าว​โดย​มี​เสื้อคลุม​ขนสัตว์​พาด​เอาไว้​บน​บ่า​ ​หิมะ​ตกหนัก​จน​เกิด​เป็น​ภาพ​อัน​งดงาม​ราวกับ​ภาพวาด​น้ำหมึก​อัน​แสน​ประณีต​จาก​ฝีมือ​จิตรกร​ชั้นยอด

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​คิด​ ​เขา​ใน​ร่าง​ผู้ใหญ่​มีท​่า​ทาง​สุขุม​เยือกเย็น​ ​แต่​ก็​สง่างาม​เสีย​จน​ทำให้​ไม่มีใคร​กล้าม​อง​ตรง​เข้าไป​ใน​ดวงตา​ของ​เขา

แต่​เด็กหนุ่ม​ในเวลานี้​กลับ​ได้รับ​ความนิยม​อย่างมาก​จาก​ผู้คน​ทุก​วัย​ ​มีน​้อย​คน​นัก​ที่จะ​สามารถ​แข่งขัน​ด้าน​รูปร่างหน้าตา​กับ​เขา​ได้

ไม่นาน​หลังจากนั้น​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​็​มา​หยุด​ยืน​ห่าง​จาก​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เพียง​หนึ่ง​ก้าว​พร้อมกับ​มอง​นาง​อย่าง​เย็นชา

เงา​ทมิฬ​ยืน​อยู่​ข้างหลัง​เขา​ ​เมื่อ​เห็น​ว่า​ผู้​เป็น​นาย​ไม่​สะดวก​ที่จะ​พูด​ ​เขา​จึง​เอ่ย​ขึ้น​แทน​ตามปกติ​ว่า​ ​ ​”​ตาม​ระบบ​แล้ว​ ​สาวใช้​ที่​ถูก​ไล่ออก​จาก​วิหาร​บวงสรวง​ถือเป็น​ความรับผิดชอบ​ของ​องค์​ชาย​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ส่งเสียง​ตอบ​ ​แต่​ไม่ได้​พูด​อะไร​ต่อ

นาง​เป็น​เช่นนี้​เสมอ​ ​ยาก​ที่จะ​มี​ใคร​สามารถ​เข้าใกล้​นาง​ได้​ใน​ตอนที่​นาง​แสดงท่าทาง​เย็นชา​ออกมา

ไม่​เพียงแค่​เข้าถึง​ยาก​เท่านั้น​ ​แต่​ยัง​มีบร​รยา​กาศ​กดดัน​เผยอ​อก​มา​อีกด้วย

เงา​ทมิฬ​สังเกตเห็น​ว่า​คำพูด​ของ​เขา​ไม่มีผล​กับ​นาง​ ​ดังนั้น​เขา​จึง​ชำเลือง​ไป​ทาง​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย

ใบหน้า​ด้าน​ข้าง​ของ​เด็กหนุ่ม​ยังคง​เยือกเย็น​ ​แต่​ความอบอุ่น​ที่​มุม​ปากของ​เขา​กลับ​ค่อยๆ​ ​เลือนหาย​ไป​ ​เมื่อ​บวก​กับ​ท่าทาง​การ​ถือ​ร่ม​กระดาษ​น้ำมัน​ของ​เขา​ก็​ทำให้​เขา​ค่อนข้าง​…​ ​ดู​โดดเดี่ยว​ทีเดียว

เงา​ทมิฬ​ทำได้​เพียง​กลั้นใจ​เอ่ย​กับ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ว่า​ ​”​ระหว่าง​รอ​ขั้นตอน​ต่อไป​ ​ท่าน​ต้อง​ไป​อยู่​ที่​ห้อง​บรรทม​ก่อน​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่ได้​คัดค้าน​ใดๆ​ ​นาง​พยักหน้า​เป็นการ​ตอบรับ

เงา​ทมิฬ​ถอนหายใจ​ออกมา​ด้วย​ความ​โล่งอก​ ​”​ตาม​พวก​ข้ามา​”

“​อืม​”​ ​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ไม่ได้​สนใจ​นัก​ ​นาง​กำลัง​คิด​ว่า​บางที​เด็กหนุ่ม​อาจจะ​ถือ​ร่ม​อีก​คัน​นั้น​มา​ให้​นาง​ ​อย่างไร​เขา​กับ​เงา​ทมิฬ​ก็​ไม่มี​ความจำเป็น​ที่จะ​ต้อง​พก​ร่ม​เพิ่ม​มา​อีก​คัน​หนึ่ง​ ​นาง​กำลังจะ​ยื่นมือ​ออก​ไปรั​บมัน

แต่​แล้วไป​๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​็​เอ่ย​ขึ้น​ด้วย​น้ำเสียง​ราบเรียบ​ว่า​ ​”​ความเป็นมนุษย์​ของ​ข้า​ถูก​สุนัข​กิน​ไป​หมด​แล้ว​ ​ดังนั้น​เจ้า​ไม่​ควร​ได้​ร่ม​คัน​นี้​ไป​”

ว่า​แล้ว​เขา​ก็​หันหลัง​ก่อน​เดิน​เข้าไป​ใน​หิมะ​โดย​ไม่​รอคำ​ตอบ​จาก​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ ​ฝีเท้า​ของ​เขา​ยัง​เชื่องช้า​และสง่า​งาม​ ​แต่​ร่าง​ของ​เขา​กลับ​เย็นชา​และ​ไม่​เป็นมิตร

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ถอนหายใจ​ยาว​ ​เขา​ได้ยิน​จริงๆ​ ​ด้วย​ ​ตั้งแต่​เด็ก​เขา​ก็​เป็น​คน​เจ้า​คิด​เจ้า​แค้น​มา​แต่ไหนแต่ไร​ ​การ​รับมือ​กับ​เขา​ช่าง​เป็นเรื่อง​ยากลำบาก​ยิ่งนัก

เงา​ทมิฬ​ไม่ได้​พูด​อะไร​ ​และ​เพียง​ส่งสัญญาณ​ให้​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เดินตาม

ทั้งสอง​ออก​เดิน​อย่าง​เงียบๆ​ ​คน​หนึ่ง​อยู่​ข้างหลัง​อีก​คน

ทันทีที่​มาถึง​ห้อง​บรรทม​ ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋​ยก​็​ถอด​เสื้อคลุม​ขนสัตว์​ออก​ด้วย​ใบหน้า​ไร้อารมณ์​ ​เขา​นั่งลง​ที่​โต๊ะ​ไม้​แล้ว​เริ่ม​จัดการ​งาน​ราชการ​ที่​สั่งสม​มาต​ลอด​สอง​วัน​ ​น้ำเสียง​ของ​เขา​แหบ​พร่า​กว่า​ปกติ​ ​”​ไปริน​ชา​ให้​ข้า​”

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​เริ่ม​ง่วง​ตั้งแต่​เข้ามา​ใน​ห้อง​ ​และ​เมื่อ​ประกอบกับ​ความอบอุ่น​ภายใน​ห้อง​แห่ง​นี้​เข้าไป​อีก​ ​นาง​ก็​เริ่ม​สัปหงก​ทันทีที่​ร่าง​ถึง​ตั่ง​ยาว​ซึ่ง​มี​ผ้าห่ม​ขนสัตว์​ปู​ทับ​เอาไว้​ ​ศีรษะ​ของ​นาง​ก้ม​ต่ำ​ลง​ทีละน้อย

เหล่า​องครักษ์​ซึ่ง​ทำหน้าที่​รับใช้​องค์​ชาย​ตอน​เขา​ตื่นขึ้น​กลางดึก​กำลังจะ​ปลุก​เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ขึ้น

แต่​เด็กหนุ่ม​กลับ​ยกนิ้ว​เรียว​ของ​ตัวเอง​ขึ้น​มา​จรด​ที่​ริมฝีปาก​ ​พร้อมกับ​แสดงท่าทาง​บอก​ไม่​ให้​พวกเขา​ส่งเสียง

องครักษ์​เงา​เหล่านั้น​เก็บ​พลัง​ปราณ​ของ​ตัวเอง​กลับ​ทันที​ ​แล้ว​เลือนหาย​ไป​ใน​ความมืด​อีกครั้ง

ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​ชำเลือง​มอง​คนที​่​ไถล​ตัว​ลง​ไป​นอน​จาก​ด้าน​ข้าง​ ​และ​ก่อนที่​ใคร​จะ​ทัน​ได้​ตั้งตัว​ ​เขา​ก็​คุกเข่า​ลง​ข้าง​นาง​อย่าง​เงียบๆ​ ​เข่า​ข้าง​หนึ่ง​ของ​เขา​อยู่​บน​พรมสี​ดำ​ล้ำค่า​ ​เอว​แน่น​บาง​ของ​เขา​ตั้งตรง​ขณะ​หันหลัง​ให้​กับ​องครักษ์​เงา​เหล่านั้น​ ​แล้ว​ใช้​บ่า​ตัวเอง​รับ​น้ำหนัก​ศีรษะ​ของ​นาง​อย่างเป็นธรรม​ชาติ

เฮ่อ​เหลียน​เวย​เวย​ซุก​ร่าง​ของ​ตัวเอง​เข้ากับ​อ้อมกอด​ของ​ไป๋​หลี​่​เจีย​เจ​วี​๋ย​เหมือน​เพิ่ง​หา​ท่านอ​นที​่​สบาย​ที่สุด​ได้​

เด็กหนุ่ม​ชะงัก​ไป​ครู่หนึ่ง​ ​เขา​ยื่นมือ​ออก​ไป​โอบรอบ​ตัวนาง​ไว้​ ​แต่​ไม่ได้​ขยับ​อีก​เพราะ​มั่นใจ​ว่านาง​จะ​ต้อง​ตื่นขึ้น​อย่างแน่นอน​หาก​เขา​ขยับตัว

องครักษ์​เงา​ล้วนแต่​สับสน​งุนงง​ไป​ตาม​ๆ​ ​กัน​ ​พวกเขา​มองหน้า​กัน​อย่าง​ตกตะลึง​ ​บน​ใบหน้า​ของ​พวกเขา​มี​ความตกใจ​ฉาย​ชัด​!

คน​…​ ​คน​คน​นี้​ยัง​เป็น​องค์​ชาย​ที่​พวกเขา​รู้จัก​อยู่​แน่​หรือ

เงา​ทมิฬ​ถือ​เตา​สำหรับ​สร้าง​ความอบอุ่น​เอาไว้​ใน​มือ​ ​เขา​ไม่ได้​เดิน​เข้าไป​รบกวน​ทั้งสอง

ความตกใจ​ใน​หัวใจ​ของ​เขา​ยิ่งใหญ่​กว่า​ใคร​คน​ไหน

เขา​คอย​รับใช้​อยู่​ข้าง​กาย​ผู้​เป็น​นาย​มาตั​้ง​แต่​ยัง​เด็ก

เขา​ไม่รู้​ว่า​สำหรับ​คนอื่น​แล้ว​จะ​เป็น​เช่นใด

แต่​ผู้หญิง​คน​นี้​อาจจะ​เป็น​เพียง​คนเดียว​บน​โลก​ใบ​นี้​ที่สามา​รถ​ทำให้​เจ้านาย​ของ​เขา​ยอม​ละทิ้ง​ศักดิ์ศรี​ทั้งหมด​ ​และ​ปิดบัง​กลิ่นอาย​อัน​ชั่วร้าย​อำมหิต​ของ​ตัวเอง​ ​แล้ว​อยู่​ใน​ท่าทาง​เช่นนี้​ได้

ในระหว่างนั้น​เหล่า​องครักษ์​เงา​คนอื่นๆ​ ​ที่​เหลือ​ต่าง​ก็​อยาก​พูด​อะไร​บางอย่าง​ออกมา​ ​แต่​พวกเขา​ก็​ถูก​สายตา​สูงส่ง​ของ​เด็กหนุ่ม​ปิดปาก​ไว้

แต่​มัน​ก็​ผ่าน​มา​แล้ว​กว่า​หนึ่ง​ก้านธูป​ ​ต่อให้​พรม​จะ​นุ่ม​เพียงใด​ ​แต่​การนั่งคุกเข่า​เป็นเวลา​นาน​ย่อม​สร้าง​ความเจ็บปวด​ให้​กับ​เข่า​ของ​เขา

โชค​ยังดี​ ​ในที่สุด​คนที​่​ผล็อย​หลับ​ไป​ก็​ลืมตา​ตื่นขึ้น​ ​นาง​มอง​เด็กหนุ่ม​ที่​โอบ​แขน​อยู่​รอบตัว​นาง​ราวกับ​ยัง​ตื่น​ไม่​เต็มตา​ ​”​เจ้า​ยังอยู่​ใน​ช่วง​วัยรุ่น​นี่​อีก​หรือ​ ​แต่​ก็​ดู​หล่อเหลา​เอา​การดี​”

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

องค์ชายสาม หยุดไล่ตามข้าเสียที!

Status: Ongoing

นิยายโรแมนติก นักรบหญิงย้อนเวลามาเจอสังคมอุดมพลังปราณ…และองค์ชายสายคลั่งรัก!

“เจ้าต้องรับผิดชอบ”

“ก็ได้ ท่านต้องการให้ข้ารับผิดชอบอย่างไรหรือ อย่าบอกนะว่าท่านอยากให้ข้าแต่งงานด้วย”

“แต่งงานหรือ…” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยจับคางของเฮ่อเหลียนเวยเวยอย่างหยอกล้อ

“ไหนๆ เราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว ลองมาตรวจสอบเรื่องนี้กันก่อนดีไหม…

ไปเตรียมห้อง!”

เฮ่อเหลียนเวยเวย ราชินีนักรบแห่งศตวรรษที่ 21 ย้อนเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูใหญ่ชื่อเดียวกัน

ย้อนมาวันแรกก็พบว่านางถูกยกเลิกงานแต่งงาน ทั้งยังเจอแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาหมายหัวเอาชีวิต

ทั้งยังต้องพบว่า โลกนี้วัดค่าของคนด้วยพลังลมปราณ ทว่าร่างนี้ไม่มีลมปราณ จึงถูกเรียกว่า ‘นังคนไร้ค่า’

แต่จู่ๆ โชคชะตาให้นางได้บังเอิญพบหนังสือโบราณ ทำพันธะสัญญากับคนหูหมาป่า ทั้งยังมีหนังสือเรียกตัวจากสำนักไท่ไป๋

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบุรุษรูปงามที่ใครต่างก็เกรงใจ นาม ไป๋หลี่เจียเจวี๋ย ไล่ตามนางไปทุกที่

เพราะในเมื่อนางเคยขโมยจูบแรกเขามา และเขาก็คือบุรุษหน้ากากเงินที่นางเคยพบมาก่อน

ชีวิตใหม่นี้มีของดีอยู่ในมือ จะแกร่งขึ้น จะแก้แค้น จะร้ายกว่าเดิมจนทั่วหล้าต้องตกตะลึง นางไม่เคยกลัว!

กลัวเพียงอย่างเดียว… เขาคนนั้นจะไม่คืนชีวิตสุขสงบให้นาง เล่นไล่จับมันเหนื่อยมากนะรู้ไหม?!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท