รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 614 หลี่จิ่วเต้าปวดหัวใจ พลังสูงส่งปะทุออกไปอย่างบ้าคลั่ง!

บทที่ 614 หลี่จิ่วเต้าปวดหัวใจ พลังสูงส่งปะทุออกไปอย่างบ้าคลั่ง!

บท​ที่​ 614 ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ปวด​หัวใจ​ พลัง​สูงส่งปะทุ​ออก​ไป​อย่าง​บ้าคลั่ง​!

พลัง​มิติ​อัน​ยุ่งเหยิง​ไหลหลาก​ นี่​มิใช่มิติ​ปริภูมิ​ทั่วไป​ หาก​แต่​เป็น​รอยแยก​มิติ​ เป็น​มิติ​ที่​พังทลาย​ไป​แล้ว​ ซ้ำยัง​เชื่อมโยง​กับ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ พลัง​โกลาหล​ที่​แฝงอยู่​ใน​นี้​อันตราย​ถึงขีดสุด​!

หาก​มิใช่เช่นนั้น​ ซีย่อม​ไม่กลายเป็น​แบบนี้​ สุนัข​ขาว​ก็​คง​ไม่คิด​จะใช้รอยแยก​มิติ​สลัด​สตรี​เหล่านั้น​

รอยร้าว​มากมาย​ปรากฏ​บน​ตัว​ซี โลหิต​แดงฉาน​หลั่งไหล​ออกมา​ตาม​รอยร้าว​ ลมหายใจ​ของ​นาง​แผ่วเบา​ลง​ไป​อีก​ ต้านทาน​มิได้​จริง ๆ​ ประกาย​ใน​แววตา​ของ​นาง​หม่นหมอง​ลง​ สติ​ค่อย ๆ​ เลือนหาย​

ภายใน​เมือง​ชิงซาน​

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​จับ​พู่กัน​ ตวัด​ไปมา​ฉวัดเฉวียน​ ลายมือ​งดงาม​ดุดัน​ดั่ง​มังกร​ ตัวอักษร​สามสี่ตัว​จรด​อยู่​บน​กระดาษ​เซวียน​

เขา​กำลัง​หัด​เขียน​ตัวอักษร​ใน​ห้อง​หนังสือ​

ทันใดนั้น​ หัวใจ​เขา​ปวดแปลบ​ พู่กัน​ชะงักงัน​ หมึก​แผ่​วง​ออก​ไป​ อักษร​ที่​ถูก​เขียน​ไว้​ถูก​ทำลาย​ภาพ​อักษร​วิจิตร​เละ​ไม่เป็นท่า​!

เรื่อง​เช่นนี้​ไม่เคย​เกิดขึ้น​มาก่อน​ เขา​ปวดใจ​โดย​ไม่ทราบ​สาเหตุ​ อารมณ์​หดหู่​หม่นหมอง​ลง​ฉับพลัน​ ราวกับ​กำลังจะ​สูญเสีย​คนสำคัญ​ที่สุด​ไป​อย่างนั้น​

“ซี…เกิดเรื่อง​กับ​เจ้าหรือ​!?”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​พึมพำ​กับ​ตัวเอง​ นึกถึง​ซีขึ้น​มาทันใด​ มือ​ที่จับ​พู่กัน​อยู่​กำ​แน่น​ขึ้น​โดยไม่รู้ตัว​ พู่กัน​ได้รับ​แรง​ ซึมทะลุ​กระดาษ​เซวียน​ หมึก​ที่​ปลาย​พู่กัน​ถูก​บีบคั้น​จน​ไหล​เจิ่งออกมา​

ความ​ปวดใจ​นี้​ยาก​จะพร​รณา​ เขา​แทบ​หายใจไม่ออก​

“ซี เจ้าห้าม​เป็น​อะไร​ ต้อง​อยู่รอด​ต่อไป​ให้ได้​!!!”

ชายหนุ่ม​เอ่ย​เสียง​เข้ม​ ภาวนา​ใน​ใจไม่หยุด​ ขอให้​ไม่เกิดเรื่อง​กับ​ซี

ไม่ว่า​จะเกิดเรื่อง​อัน​ใด​ หัวใจ​ของ​เขา​หา​ได้​เคย​ว้าวุ่น​เฉกเช่น​ตอนนี้​ เขา​หายใจ​หนักหน่วง​ ขอ​อย่า​ให้​เกิดเรื่อง​กับ​ซี ซีต้อง​อยู่รอด​ปลอดภัย​ต่อไป​!

ภายใน​หลุมดำ​ พลัง​มิติ​แปรปรวน​ประดุจ​มีด​คม​มากมาย​ฉีก​กระชาก​ร่าง​ซีออก​จากกัน​ รอยร้าว​คืบคลาน​เต็มตัว​ของ​ซี ตัว​โชกเลือด​ไป​หมด​

“ข้า​เจ็บใจ​นัก​…ข้า​ยัง​ไม่บรรลุ​สัก​สิ่ง ยัง​มิได้​ล้างแค้น​ให้​ท่าน​พ่อ​ท่าน​แม่ คนใน​ตระกูล​ นอกจากนี้​…เหมือนว่า​ข้า​จะลืมเลือน​เรื่องสำคัญ​และ​คนสำคัญ​ไป​…”

น้ำตา​ไหลผ่าน​ใบหน้า​ของ​ซี นาง​เจ็บใจ​เหลือแสน​ อยาก​จะพยายาม​ยัน​ตัว​ขึ้น​ ทว่า​กระดิก​นิ้ว​ยัง​มิได้​

สติ​ของ​นาง​เลือนราง​ไป​อย่าง​สิ้นเชิง​ ตา​ที่​ไม่อยาก​ปิด​สุดท้าย​ก็​ปิด​ลง​ ร่างกาย​และ​วิญญาณ​ของ​นาง​ใกล้​แตกสลาย​เต็ม​ดี​ ความตาย​ครอบคลุม​เข้ามา​

ตู้​ม!

เวลา​นั้น​เอง​ ประกาย​เจิดจ้า​พวยพุ่ง​ออกจาก​ความว่างเปล่า​นับ​ล้าน​ ส่องสว่าง​ไป​ทั่ว​หลุมดำ​ แสงนั้น​ยัง​ส่งไป​ถึงแดน​บรรพ​โกลาหล​ ทะยาน​ขึ้น​ฟ้า คลี่​ปกคลุม​ไป​ทั่ว​แดน​บรรพ​โกลาหล​!

กฎระเบียบ​ดึกดำบรรพ์​ใน​ฟ้าดิน​แล่น​ออกมา​ เสียง​ขับร้อง​บทเพลง​เต๋า​ดึกดำบรรพ์​สะท้อน​ก้อง​ไป​ใน​กาลเวลา​อัน​ยาวนาน​ คล้าย​ว่า​ดัง​ออกมา​จากยุคสมัย​เก่าแก่​ที่สุด​

นี่​คือ​เสียง​ที่​เก่าแก่​ที่สุด​ เป็น​เสียง​แห่ง​วิถี​เต๋า​ แม้แต่​ผู้​ทรงอำนาจ​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ยัง​ไม่เคย​ได้ยิน​เสียง​เช่นนี้​มาก่อน​

ท่ามกลาง​ประกาย​เจิดจ้า​ ร่าง​พร่า​เลือน​ร่าง​หนึ่ง​หลอม​รวม​ปรากฏ​ขึ้น​ กฎระเบียบ​ดึกดำบรรพ์​ถูกร่าง​พร่า​เลือน​ร่าง​นั้น​เหยียบ​ไว้​ใต้เท้า​ บทเพลง​เต๋า​ดัง​คล้าย​สรรเสริญ​ เขา​เป็น​เหมือน​ผู้พิพากษา​ คอย​พิพากษา​สรรพสิ่ง​ทั้งปวง​!

เขา​ลงมือ​อย่าง​บ้าคลั่ง​ ความโกรธแค้น​ท่วมท้น​นภา​โถมทับ​สู่ผืน​นภา​แห่ง​กาลเวลา​อัน​ยาวนาน​ หลุมดำ​ระเบิด​ พลัง​มิติ​รวนเร​เผ่น​แน่บ​ราวกับ​มีชีวิต​ และ​อก​สั่น​ขวัญ​ผวา​ถึงขีดสุด​!

ภาพ​นี้​เหลือเชื่อ​เกินไป​แล้ว​!

ผู้พิพากษา​แห่ง​สรรพสิ่ง​ กระทั่ง​กฎระเบียบ​ดึกดำบรรพ์​ยัง​ถูก​เหยียบ​ไว้​ใต้เท้า​ บทเพลง​เต๋า​เก่าแก่​ที่สุด​ขับร้อง​ต้อนรับ​ เขา​ต้อง​เป็น​ตัวตน​สูงส่งระดับ​ไหน​กัน​ แล้ว​ไฉน​เลย​จะบัน​ดาลโทสะ​ง่าย ๆ​

อีกนัยหนึ่ง​คือ​ มีเรื่อง​ใด​ที่​ทำให้​ผู้พิพากษา​สูงสุด​ผู้​นี้​โกรธเกรี้ยว​ได้​ถึงปานนี้​

ทว่า​ผู้พิพากษา​สูงสุด​เช่นนี้​ แม้แต่​ผู้​ทรงอำนาจ​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ยัง​ต้อยต่ำ​ราว​ธุลี​เมื่อ​อยู่​ตรงหน้า​ ไม่ควรค่า​แก่​การ​พูดถึง​ กลับ​พิโรธ​จริง ๆ​ ในเวลานี้​ ทั้ง​ยัง​ลงมือ​อย่าง​บ้าคลั่ง​!

พลัง​มิติ​ที่​เผ่นหนี​ไป​ถูก​เขา​สูบ​กลับมา​ด้วยมือ​เดียว​ หลอม​รวม​ให้​เป็นรูปเป็นร่าง​ แล้ว​ฉีก​เป็น​ชิ้น​ ๆ!

ทั้งที่​ท่าน​ผู้​นี้​สามารถ​ลบล้าง​พลัง​มิติ​ได้​ง่าย ๆ​ กลับ​เลือก​ลงมือ​ด้วย​วิธี​นี้​ เห็นได้ชัด​ว่า​ท่าน​ผู้​นี้​เดือดดาล​อย่าง​แท้จริง​!

ครั้งแล้วครั้งเล่า​ ฉีก​แล้ว​หลอม​ใหม่​ ฉีก​ไป​เป็น​พัน​เป็น​หมื่น​ครั้ง​ สุดท้าย​ถึงลบล้าง​พลัง​มิติ​ไป​อย่าง​สิ้นเชิง​!

แสงมงคล​สาด​กระทบ​ตัว​ซี บาดแผล​ของ​หญิงสาว​หาย​ดี​ใน​ชั่วพริบตา​ ผิว​ทุ​กระเบียด​ของ​นาง​เปล่งประกาย​ นุ่มนวล​ยิ่งกว่า​ผิว​ของ​เด็กทารก​เกิด​ใหม่​เสีย​อีก​ อาภรณ์​ที่​เคย​เปรอะเปื้อน​โลหิต​จน​แดงฉาน​ ก็​คืน​สู่สภาพ​ขาวสะอาด​ดุจ​หิมะ​

ร่าง​พร่า​เลือน​นั้น​สลาย​หาย​ไป​ พลัง​อ่อนโยน​มวล​หนึ่ง​ห่อหุ้ม​ตัว​ซี ส่งซีเข้าไป​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ช้า ๆ

“เกิด​อัน​ใด​ขึ้น​!”

“นั่น​แสงอะไร​!?”

เวลา​นั้น​ สิ่งมีชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ทั้งปวง​ต่าง​สะท้าน​ ลำแสง​เจิดจ้า​นับ​ล้าน​เมื่อ​ครู่​ทะลวง​ไป​ทั่ว​แดน​บรรพ​โกลาหล​ จน​พวกเขา​ตื่น​ตระหนกตกใจ​กัน​หมด​ และ​เหลือเชื่อ​ว่า​นั่น​เป็น​พลัง​อัน​ใด​กัน​แน่​!?

ที่นี่​คือ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ สรรพสิ่ง​และ​พลัง​ทั้งปวง​ล้วน​ถือกำเนิด​ขึ้น​จาก​ความโกลาหล​ มีแสงอัน​ใด​สามารถ​ทะลวง​แดน​บรรพ​โกลาหล​ได้​บ้าง​

เป็นไปไม่ได้​เลย​!

ไม่ว่า​แสงอัน​ใด​ก็​ไม่อาจ​ทะลวง​แดน​บรรพ​โกลาหล​ได้​ และ​จะลบล้าง​พลัง​กฎระเบียบ​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ทั้งปวง​ลง​!

มีผู้​ทรงอำนาจ​หมาย​จะพยากรณ์​ให้​ล่วงรู้​ความจริง​ พลัง​ระดับ​พวกเขา​ ไม่มีสิ่งใด​เร้น​กาย​จาก​การ​พยากรณ์​ของ​พวกเขา​ได้​ ความจริง​ทั้งหมด​จะปรากฏ​ออกมา​ด้วย​การ​ทำนาย​

ทว่า​การ​พยากรณ์​ของ​เขา​ยัง​ไม่ทัน​เริ่ม​ เพิ่ง​ได้​ตั้งท่า​เท่านั้น​ ก็​ระเบิด​แหลกลาญ​ไป​ทั้ง​ร่าง​ กลายเป็น​เพียง​หมอก​เลือด​!

ดี​ที่​เขา​มีขอบเขต​พลัง​ลึกล้ำ​ จึงมิได้​ตาย​ไป​ หลอม​ร่าง​ใหม่​ขึ้น​ด้วย​ความยากลำบาก​เหลือล้น​

“น่า​…น่ากลัว​เหลือเกิน​!”

ใบหน้า​ของ​เขา​ซีดเผือด​ ไม่เห็น​สีเลือด​แม้แต่น้อย​ การ​พยากรณ์​อย่าง​แท้จริง​ไม่ทัน​ได้​เริ่ม​ เขา​เพียง​คิด​พยากรณ์​ท่าน​ผู้​นั้น​ก็​เกือบ​ต้อง​จบชีวิต​ลง​ น่ากลัว​ยิ่งนัก​!

เขา​เป็น​ถึงผู้​ทรงอำนาจ​ ซ้ำยัง​ดำรง​ตน​อยู่​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ เขา​ไม่ตาย​ไม่ดับ​ พลัง​โกลาหล​ช่วย​ให้​เขา​คืนชีพ​จาก​ความตาย​ได้​

แต่​เมื่อ​ครู่​ เขา​สัมผัส​ถึงอันตราย​ถึงตาย​ได้​จริง ๆ​!

ความรู้สึก​นั้น​แจ่มชัด​อย่างยิ่ง​ หากว่า​ตาย​ไป​ แม้แต่​พลัง​โกลาหล​ก็​ไม่อาจ​คืนชีพ​ให้​เขา​ เขา​ต้อง​จบชีวิต​ลง​อย่าง​สิ้นเชิง​!

เขา​อก​สั่น​ขวัญ​ผวา​ เหงื่อ​เย็น​ไหล​โซม ปลื้ม​ปริ่ม​เต็ม​หัวใจ​ นึก​โชคดี​ที่​เขา​ยัง​มิได้​พยากรณ์​จริง ๆ​ มิฉะนั้น​เขา​ไม่มีทางรอด​มาได้​ จัก​ตาย​โดย​ไร้​ที่​ฝัง!

“นี่​มัน​!”

“สวรรค์​!”

สิ่งมีชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​มากมาย​ตกตะลึง​หลัง​ได้​เห็นภาพ​การ​พยากรณ์​ของ​ผู้​ทรงอำนาจ​ท่าน​นี้​ พวกเขา​ชาไป​ทั้ง​หนัง​ศีรษะ​ ตัวสั่น​ประหนึ่ง​เจ้าเข้า​ วิญญาณ​สั่นสะท้าน​!

ไม่ทัน​ได้​พ​ยา​การณ์​ก็​เกือบตาย​หรือ​ ความจริง​นั้น​เป็น​อย่างไร​กัน​แน่​!?

ใต้​หล้า​นี้​ยัง​มีพลัง​ที่​เหนือกว่า​ความโกลาหล​อีก​หรือ​!?

พวกเขา​ไม่อาจ​เชื่อได้​ลง​ ความตระหนัก​รู้​ที่​เคย​มีพังครืน​ กระทั่ง​ความ​พิศวง​ลางร้าย​ที่​น่า​พรั่นพรึง​ขีดสุด​ก็​ไม่มีทาง​ทำได้​ถึงขั้น​นี้​!

“วุ่นวาย​ไป​หมด​แล้ว​!”

“ยาม​หายนะ​ใกล้​มาถึง ทุกอย่าง​จะไม่อาจ​หยั่งรู้​ได้​อีก​จริง ๆ​ ด้วย​!”

“นี่​มัน​พลัง​อะไร​ เกี่ยวข้อง​กับ​ความ​พิศวง​ลางร้าย​หรือ​”

ภายใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ ผู้​ทรงอำนาจ​ตน​แล้ว​ตน​เล่า​พึมพำ​เสียง​เบา​ หัวใจ​หนักอึ้ง​เป็นพิเศษ​

พวกเขา​มอง​อนาคต​ไม่ออก​ ซึ่งเป็นเรื่อง​ที่​แย่​ที่สุด​ ความ​พิศวง​ลางร้าย​ใกล้​ปะทุ​แล้ว​ ยาม​นี้​มีพลัง​เช่นนี้​โผล่​มาให้​เห็น​อีก​ ภายหน้า​จะมีเรื่อง​ใด​เกิดขึ้น​กัน​แน่​!?

ความ​พิศวง​ลางร้าย​ซึ่งถูก​สะกด​ไว้​ที่​แก่น​ ช่วงนี้​เกิด​ความวุ่นวาย​อยู่​บ่อย ๆ​ ผนึก​นั้น​คล้าย​ว่า​เริ่ม​หละหลวม​ ประตู​ใหญ่​เก่าแก่​ดูเหมือน​จะถูก​เปิด​ออก​แล้ว​

สนามรบ​ฝุ่น​เขรอะ​นี้​ใกล้​จะได้​ใช้งาน​อีกครั้ง​ แต่​โบราณ​ใกล้​จะได้​ดัง​กึกก้อง​ อนาคต​…วุ่นวาย​ยิ่งนัก​!

ขณะเดียวกัน​ ซีร่วง​ลงมา​บน​ทุ่งหญ้า​แห่ง​หนึ่ง​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​

นาง​ลืมตา​ขึ้น​ช้า ๆ เจือ​ไว้​ด้วย​ความฉงนสนเท่ห์​

“ที่นี่​คือ​โลก​หลัง​ความตาย​หรือ​”

นาง​พึมพำ​เบา​ ๆ เข้าใจ​ว่า​ตัวเอง​ตาย​ไป​แล้ว​ ใน​สถานการณ์​เยี่ยง​นั้น​ นาง​ไม่มีทางรอด​

“ดูเหมือน​โลก​หลัง​ความตาย​มิได้​เลวร้าย​อัน​ใด​…ที่นี่​สวย​ยิ่งนัก​”

นาง​จ้องมอง​ท้องฟ้า​สีคราม​ ก้อน​เมฆขาวสะอาด​ รอยยิ้ม​ปรากฏ​บน​ใบหน้า​ พร้อมกับ​เอ่ย​ขึ้นเสียง​เบา​

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท