บทที่ 623 หลี่จิ่วเต้า ‘ไม่อาจทนนั่งบนหินก้อนอื่นได้!’
หลี่จิ่วเต้าเดินลงจากรถม้าตรงข้ามแม่น้ำสายเล็ก
ลั่วสุ่ยเองก็เดินลงมาจากรถม้าตามหลังหลี่จิ่วเต้า
ริมแม่น้ำสายเล็ก ภายในใจของต้นหลิวและเจ้าก้อนหินตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด พวกมันรู้ว่าครั้งนี้เป็นการเดินทางครั้งใหญ่ของคุณชายเพื่อไปยังทุกหนแห่ง แม้ทั้งสองจะรู้ดีว่าคุณชายไม่น่าพาพวกมันไปด้วย แต่พวกมันก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตารอมาตั้งแต่แรก หวังให้คุณชายพาพวกมันเดินทางไปด้วย
ตอนนี้คุณชายเดินมาทางพวกมันทีละก้าว หมายความว่าความปรารถนาของพวกมันจะกลายเป็นจริงใช่หรือไม่?
“เสี่ยวไป๋ ย้ายหินก้อนนี้ขึ้นไปบนรถม้า”
หลี่จิ่วเต้ามาหยุดอยู่ด้านข้างก้อนหิน ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้านั่งบนหินก้อนนี้ได้ แต่ไม่อาจทนนั่งบนหินก้อนอื่นได้ มันรู้สึกไม่สบายเกินไป”
เขานำอุปกรณ์ตกปลาติดตัวมาด้วย เพราะบางทีตัวเขาอาจนึกคิกอยากนั่งตกปลาขึ้นมา
และก็เป็นดั่งที่เขากล่าว เขาคุ้นชินกับการนั่งบนหินก้อนนี้ จึงวางแผนเอาไว้แต่แรกว่าจะนำเจ้าก้อนหินไปด้วย
“ขอบพระคุณคุณชาย!”
เจ้าก้อนหินตื่นเต้นจนน้ำตาไหล การอุทิศตนให้อย่างเงียบ ๆ ไม่ทำให้มันผิดหวัง คุณชายจดจำมันได้ ทั้งยังมอบสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าคืนให้กลับ
มันไม่ได้ไร้ตัวตน ยังคงมีตำแหน่งอยู่ในใจคุณชาย
“แล้วข้าเล่า?”
ต้นหลิวเอ่ยขึ้นมาในใจ เจ้าก้อนหินถูกนำไปแล้ว คุณชายจะปล่อยมันทิ้งเอาไว้หรือ?
แต่สุดท้ายมันก็ไม่ถูกพาไปด้วย
หลังจากที่ลั่วสุ่ยยกเจ้าก้อนหินไปแล้ว คุณชายก็เดินกลับไปที่รถม้าพร้อมกับลั่วสุ่ย
หลังจากนั้น สัตว์อสูรเก้าตนก็ลากรถม้าออกไปจากสถานที่แห่งนี้
“อ๊าก ไม่มีข้าจริงด้วย!”
ต้นหลิวร้องไห้ ก่อนหน้านี้มันเคยบอกกับก้อนหินว่า หากคุณชายต้องการจะพาไปด้วยย่อมต้องเป็นมัน ไม่ใช่เจ้าก้อนหิน แต่ผลที่ออกมาคือเจ้าก้อนหินถูกพาไปด้วย ส่วนมันถูกทิ้งเอาไว้
“พี่หลิวอย่าได้ร้องไห้ไป ยังมีข้าอยู่ด้วยกับท่าน ไม่เป็นไร หลังจากนี้พวกเราทั้งสองจะพึ่งพาอาศัยกัน ใช้เวลาร่วมกันทุกวัน!”
ตงฟางเวิ่นที่มาถึงกล่าวกับต้นหลิวด้วยรอยยิ้ม
ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณชายบอกกับเขาว่า หากเบื่อหน่ายก็มาตกปลาได้ เป็นเพราะคุณชายนำเจ้าก้อนหินไปด้วย ทิ้งต้นหลิวเอาไว้ นี่ก็เพื่อให้เขามาใช้เวลากับต้นหลิว
พึ่งพาอาศัยกัน ใช้เวลาร่วมกันทุกวัน!
กล่าวเรื่องไร้สาระอันใดกัน！
ต้นหลิวยกตงฟางเวิ่นขึ้นมาทันที “เจ้าจะเข้าใจได้อย่างไร นี่คือหน้าที่อันเป็นเกียรติสูงสุดที่คุณชายมอบให้ข้า!”
“อ๊ากกก!”
ตงฟางเวิ่นถูกต้นหลิวหวดจนกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากที่ได้ยินคำพูดของต้นหลิว เขาก็ยิ่งมึนงงกว่าเดิม
เกียรติสูงสุด?
เหตุใดจึงกลายเป็นเกียรติสูงสุดไปได้?
เพราะคุณชายนำเจ้าก้อนหินไปด้วย แต่ทิ้งตัวมันเอาไว้ จึงทำให้ต้นหลิววิปลาสไปแล้วใช่หรือไม่!
ต้นหลิวกล่าวขึ้นมาราวกับรู้ว่าตงฟางเวิ่นกำลังคิดสิ่งใดอยู่ “เจ้าก้อนหินสามารถปกป้องเมืองชิงซานและลานเล็ก ๆ ของคุณชายได้หรือไม่? แน่นอนว่ามันย่อมทำไม่ได้! คุณชายจึงพาเจ้าก้อนหินไป แต่ทิ้งข้าเอาไว้ ทั้งหมดก็เพราะข้ายอดเยี่ยมกว่าเจ้าก้อนหิน สามารถทำหน้าที่สำคัญอย่างการปกป้องเมืองชิงซานและลานเล็ก ๆ ของคุณชายได้!”
มันพูดต่อ “นี่เป็นเกียรติอย่างถึงที่สุด เป็นเกียรติอย่างถึงที่สุด!”
“…”
ตงฟางเวิ่นไร้คำจะพูด
ต้นหลิวช่างดื้อรันยิ่ง เมื่อไม่ถูกพาไปด้วยก็ยังสามารถคิดคำพูดปลอบใจตนเองได้ ราวกับว่าตนเองไม่ได้ถูกทอดทิ้ง
ช่างเป็นความคิดที่…สุดยอดยิ่ง!
…
สัตว์อสูรเก้าตนลากรถม้าค่อย ๆ จากออกไป
จนถึงพื้นที่ประชากรเบาบาง มองไม่เห็นผู้คน สัตว์อสูรเก้าตนจึงทะยานขึ้นไปเดินทางอย่างแช่มช้าบนอากาศ
นี่เป็นคำสั่งที่หลี่จิ่วเต้ากำชับมาเป็นพิเศษ ไม่ต้องเร่งรีบ ค่อย ๆ เดินทางไปช้า ๆ
ภายในรถม้า หลี่จิ่วเต้าอยู่ตรงริมหน้าต่าง มองชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามเบื้องล่าง
สัตว์อสูรเก้าหัวเดินทางด้วยความสูงที่ไม่มากนัก ทำให้เขาสามารถชื่นชมทิวทัศน์ได้อย่างเต็มที่
การเดินทางครั้งนี้ เขาไม่มีจุดหมายปลายทาง ซีอาจปรากฏตัวแห่งหนใดก็ได้ ดังนั้นเขาจึงสั่งให้สัตว์อสูรเก้าหัวไม่ต้องเร่งเดินทางเร็วนัก
จะสามารถตามหาซีพบได้หรือไม่?
ภายในใจของเขาก็ไม่มั่นใจมากนัก
โลกหล้ากว้างใหญ่เกินไป การที่เขาค้นหาซีอย่างไร้จุดมุ่งหมายเช่นนี้ ก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร โอกาสทำสำเร็จช่างริบหรี่
นอกจากนี้ เขาก็อาจจะคลาดกับซีโดยบังเอิญ
จะเป็นเช่นละครโทรทัศน์ที่พบเห็นได้บ่อยในดาวเคราะห์สีฟ้าหรือไม่? ใจของพวกเขาไปตรงกันอย่างเห็นได้ชัด ทว่ากลับมีเหตุต้องแยกจาก แต่ยังคงคะนึงคิดถึงกัน
‘เรื่องน้ำเน่าเช่นนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับข้า…’
เขาคิดขึ้นมาในใจ
‘ถ้าหาซีพบแล้ว ซีจะลืมข้าไปแล้วหรือไม่?’
เขาอดคิดขึ้นมาไม่ได้
หัวใจของเขาเป็นกังวลว้าวุ่น คิดเรื่องต่าง ๆ นานามากมาย ขาดความมั่นใจในตัวเองอย่างถึงที่สุด ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาคิดถึงซีมากเกินไป
‘ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตามหาซีให้พบก่อน!’
ดวงตาของเขาเป็นประกาย ซีสำคัญกับเขามากเกินไป หากชั่วชีวิตนี้ไม่ได้พบนางอีกครั้ง นี่จะต้องเป็นความเสียใจที่ใหญ่ที่สุดในใจของเขาอย่างแน่นอน
หลี่จิ่วเต้ากระทั่งรู้สึกว่า ตัวเองไม่สามารถตายตาหลับได้เสียด้วยซ้ำ!
…
ภายในจักรวาลหมื่นดารา
รอบกายจักรพรรดินีเปล่งประกายเจิดจ้า นางกลับมาแล้ว กลับมาถึงยังด้านนอกของอาณาจักรแห่งนี้อีกครั้ง
นางกลับมาจากแดนมรณา อาการบาดเจ็บก็หายเป็นปกติไปเรียบร้อยแล้ว กำลังอยู่ในสภาวะสูงสุด
พลังที่ปกป้องอาณาจักรเอาไว้ยังคงอยู่ เต็มไปด้วยกฎเกณฑ์เวียนวน ยับยั้งไม่ให้สิ่งมีชีวิตใดล่วงล้ำ
แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรสำหรับจักรพรรดินี
นางเป็นจ้าวแห่งเซียน ทั้งยังไม่ใช่ขั้นจ้าวแห่งเซียนธรรมดา แต่เป็นระดับสูงสุดของขั้นจ้าวแห่งเซียน นางสามารถเข้าออกอาณาจักรแห่งนี้ได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องรับผลกระทบใด
“ไปเถอะ”
นางก้าวไปด้านหน้า แสงเซียนไหลเวียนทั่วร่าง เกิดพลังอันไม่อาจอธิบายได้ทำให้สามารถผ่านพลังที่ปกป้องอาณาจักรแห่งนี้เข้าไปได้อย่างง่ายดาย
นางราวกับไม่มีตัวตนอยู่ ไม่ถูกโจมตีสักครั้ง พลังที่ปกป้องอาณาจักรแห่งนี้ไม่อาจส่งผลกระทบกับนางได้แม้แต่น้อย
…
ขณะเดียวกัน
แดนหยิน
“ที่รักวันนี้ข้าอยากปลูกพืชพรรณ ปลูกอะไรนะหรือ ก็ปลูกเจ้าอย่างไร!”
“ที่รัก วันนี้ข้าอยากกินข้าว ข้าวหน้าอะไรนะหรือ ก็หน้าเจ้าอย่างไร!”
“ที่รัก วันนี้ข้าอยากไปตกปลา ตกปลาอะไรนะหรือ ก็ตกเจ้าอย่างไร!”
“ที่รัก วันนี้ข้าอยากต้มยา ต้มอะไรนะหรือ ก็ต้มเจ้าอย่างไร!”
“โฮ่ง…”
ในป่าบนภูเขา สุนัขสีขาวตัวใหญ่หอนออกมาระหว่างกำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่ง ด้านหลังของมันเป็นสาวงามจำนวนมากไล่ตามสุนัขสีขาว
“!!!”
เมื่อได้ยินเสียงหอนของสุนัขสีขาวแล้ว เหล่าสาวงามทั้งหลายก็แทบล้มลงไปบนพื้น
พวกนางได้ยินแล้วรู้สึกราวกับตนเองถูกบังคับดื่มน้ำแกงมันเลื่อนไปหลายชาม จนเกิดความอึดอัดและคลื่นไส้ไปพักหนึ่ง
“เจ้าสุนัขน่าตาย เจ้า…เจ้าเกินไปแล้ว!”
“หุบปากไปเสีย!”
พวกนางเต็มไปด้วยจิตสังหาร รู้สึกเหมือนกับถูกสุนัขสีขาวเทแกงเปี่ยมน้ำมันเข้าปาก เลี่ยนเกินไปแล้ว
“ข้าไม่ยอมง่าย ๆ หรอก!”
สุนัขขสีขาวหอนออกมา ก่อนจะวิ่งให้เร็วยิ่งกว่าเดิม
“ตามไป!”
“เจ้าหนีไม่พ้นหรอก!”
เหล่าหญิงสาวเร่งความเร็วไล่ตามอย่างดุเดือดยิ่งขึ้น
ใช่แล้ว พวกนางผ่านออกมาจากรอยแยกในแดนบรรพโกลาหล จากแดนฮวงสู่แดนหยิน
…
สัตว์อสูรเก้าหัวค่อย ๆ ลากรถม้าเดินทางไปบนอากาศ พวกมันเดินทางมาไกลไม่น้อยแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีมืดลง
หลี่จิ่วเต้ามองลงไปเบื้องล่างด้วยดวงตาเปล่งประกาย
ฮ่าฮ่า นี่เขาคิดถึงสิ่งใดสิ่งนั้นก็มาเลยหรือ?
ก่อนหน้านี้ไม่นานยังเพิ่งคิดถึงไป ตอนนี้กับพบเข้าเสียแล้ว!
ไม่เลว ไม่เลว!
ไม่เลวเลยจริง ๆ!
รอยยิ้มวาดขึ้นมาเต็มใบหน้าของเขา
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")