จินมู่ไม่ใช่ผู้อ่านเพียงคนเดียวที่บ่อน้ำตาแตกเพราะการจากไปอย่างน่าสลดใจของปัวโรต์
หลังจากที่ทุกคนหาซื้อนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์เล่มใหม่มาด้วยความตื่นเต้น ผู้อ่านซึ่งอ่านจนถึงตอนจบก็มีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ
อันที่จริง
เมื่อผู้อ่านกลุ่มแรกเผชิญหน้ากับความตายของปัวโรต์โดยไม่ทันตั้งตัว พวกเขาล้วนมีปฏิกิริยาตอบสนองที่คล้ายคลึงกัน
ความเจ็บปวดของพวกเขาช้ากว่าจินมู่เพียงเล็กน้อย
ทว่าขอบเขตนั้นกลับยิ่งใหญ่กว่ามาก
ราวกับหัวใจถูกบีบคั้นด้วยมือที่มองไม่เห็น
ความเจ็บปวดและความเศร้าโศกพุ่งเข้าปะทะหัวใจ หลังจากการจากไปของปัวโรต์
ประหนึ่งอาชาไนยนับหมื่นตัวกำลังเร่งควบฝีเท้า!
หัวใจของผู้คนนับไม่ถ้วนพลันแหลกสลายในชั่วพริบตา
เจ้าแก่ฉู่ขวงเอาอีกแล้ว!
เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นั้นไม่พบช่วงเวลาที่แน่ชัด
ความโศกเศร้าและอารมณ์ที่พรั่งพรูจากการตายของปัวโรต์แพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกออนไลน์
เว็บบอร์ด!
ปู้ลั่ว!
บล็อก!
การเปิดตัวของตอนอวสานนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ ก่อให้เกิดการลุกฮือขึ้นของผู้อ่านนับไม่ถ้วน!
‘อ๊ากกกก เจ้าแก่ฉู่ขวงตายซะเถอะ กล้าเขียนให้ปัวโรต์ที่ผมรักที่สุดตายได้ยังไง!’
‘ทำไมต้องเขียน! ให้! ปัวโรต์! ตาย!’
‘ตอนจบแบบนี้ฉันไม่ยอมรับ!!!’
‘นี่แอบอ่านตอนจบในคลาสเรียน ร้องไห้เหมือนหมาเลย อาจารย์ต้องวิ่งมาปลอบ สภาพพพ!’
‘หมื่นคนขอเขียนคำร้องด้วยโลหิต ช่วยเปลี่ยนตอนจบเถอะขอร้อง!’
‘ปัวโรต์ยังไม่ตาย!’
‘ฉู่ขวงคุณเป็นแค่คนเขียนนิยาย จะไปเข้าใจอะไรปัวโรต์!’
‘เจ้าแก่ฉู่ขวงใจร้ายมาก วันนี้ฉันจะไปทุบหน้าต่างบ้านคุณ!’
‘ยังไม่เปลี่ยนนิสัย!!!’
‘ฉันรอตอนจบมาหมื่นปี แต่คุณกลับทิ้งระเบิดแบบนี้?’
‘คนอ่านยิ่งชอบใครคุณยิ่งเขียนให้คนนั้นตายใช่ไม่ใช่!’
‘ฉู่ขวงมาสู้กันสักตั้งเลยดีกว่า!’
‘เจ้าแก่นี่น่าเตะจริงๆ ก่อนหน้านี้ก็เขียนให้ปี้เหยาตาย กว่าฉันจะทำใจได้แทบแย่ ตอนนี้มาเขียนให้ปัวโรต์ที่ฉันรักที่สุดตายอีก คิดว่าหัวใจคนเราทำจากเหล็กกล้าหรือไงฮะ’
‘…’
พื้นที่แสดงความคิดเห็นบนปู้ลั่วของฉู่ขวงจมอยู่ท่ามกลางวงล้อมของมวลมหาประชาชน
ก่นด่าบ้าง
ร่ำไห้บ้าง
โกรธแค้นบ้าง
เจ็บปวดบ้าง
อารมณ์ความรู้สึกหลากหลายรูปแบบรวมกันเป็นห้วงมหรรณพอันกว้างใหญ่ โจมตีพื้นที่แสดงความคิดเห็นเสียจนไม่เหลือที่ว่าง ทั้งหมดล้วนเป็นการระบายความในใจ
ผู้อ่านกำลังคลุ้มคลั่ง!
ช่วงบ่ายสามโมง #ปัวโรต์ตาย ก็ทะยานขึ้นเป็นฮ็อตเสิร์ช
ช่วงห้าโมงเย็น #ปัวโรต์ตาย ก็ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งบนฮ็อตเสิร์ช
นอกจากนั้น
หัวข้อสนทนาสิบอันดับแรกบนฮ็อตเสิร์ชล้วนมีความเกี่ยวข้องกับปัวโรต์
ขณะเดียวกัน
อันดับหนึ่งในฮ็อตเสิร์ชบนบล็อกก็คือ ‘เจ้าแก่ฉู่ขวงตายซะ’!
โทสะของผู้อ่านกำลังเดือดพล่าน!
และผู้อ่านหลายคนยังไม่ทันได้อ่านตอนจบ เมื่อเห็นสปอยล์ซึ่งโผล่มากะทันหัน ก็พลันงุนงงไปทันที
‘ล้อเล่นอะไรกัน ปัวโรต์ตาย?’
‘ปัวโรต์จะตายได้ยังไง!’
‘ปัวโรต์จะตายไม่ได้นะ!’
‘ไม่กล้าอ่านต่อเลย เจ้าแก่ฉู่ขวงนิสัยไม่ดีอีกแล้ว!’
‘ขออนุญาตปาระเบิดคืนได้มั้ย ไม่ไหวแล้ว!’
‘ฉันโอเคกับสปอยล์นะ แต่ไม่โอเคกับการตายของปัวโรต์!’
‘…’
คลังหนังสือซิลเวอร์บลู
แผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน
เฉาเต๋อจื้อยิ้มขื่นอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
หน้าประตูมีเสียงร้องอย่างร้อนรนดังขึ้นมาบ้างเป็นครั้งคราว
“หัวหน้า โทรศัพท์ของแผนกมีคนอ่านโทรมาจนสายไหม้แล้วค่ะ!”
“หัวหน้า เมื่อกี้มีคนอ่านโทรมาด่าผมเป็นสิบนาที เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับเนี่ย!”
“หัวหน้า ผมรับโทรศัพท์ไม่ไหวแล้วนะครับ ให้อาจารย์ฉู่ขวงแก้ตอนจบเถอะ”
“หัวหน้า ติดต่ออาจารย์ฉู่ขวงดีไหมคะ…”
“หัวหน้า คนอ่านขู่ว่าจะส่งหนังสือคืน ทำไมถึงโทรมาที่บริษัทเราล่ะ ไปคุยกับร้านขายหนังสือสิ…”
“หัวหน้า…”
เฉาเต๋อจื้อปิดประตูดังปัง
ไม่ต้องมาเรียกฉัน!
เรียกฉันแล้วได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา
นี่มันบ้าอะไรฟระเนี่ย
ในขณะนั้นเอง
โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
หลังจากเฉาเต๋อจื้อกดรับสาย ก็ได้ยินเสียงของเหล่าสยงจากแผนกแฟนตาซีดังขึ้น “ทางคุณยับเลยใช่ไหม…”
“คุณเองก็มารับชมความบันเทิงหรือไง!”
อารมณ์ของเฉาเต๋อจื้อกำลังคุกรุ่น
เหล่าสยงถอนหายใจ “รับชมความบันเทิงอะไรกัน แค่อยากบอกคุณว่าเรื่องนี้แผนกผมก็เคยเจอเหมือนกัน”
เฉาเต๋อจื้อชะงักไป
เหล่าสยงกล่าวอย่างจนใจ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉู่ขวงทำร้ายจิตใจคนอ่าน ตอนที่เรื่องกระบี่เทพสังหารดัง เขาก็เขียนให้ปี้เหยาตาย จนกระทบยอดขายตั้งหลายเดือน ของคุณครั้งนี้ยังนับว่าดี อย่างน้อยเขาก็ทิ้งระเบิดตอนอวสานพอดี”
“งั้นสุดท้ายจัดการยังไงครับ”
เรื่องราวในตอนนั้น เฉาเต๋อจื้อเองก็เคยได้ยินมาบ้าง
เหล่าสยงเบ้ปาก “จะจัดการยังไงได้ล่ะครับ ก็ต้องปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ คนอ่านโวยวายอยู่สักพักก็เงียบไป สุดท้ายได้แต่ยอมรับ ฉู่ขวงเคยฟังพวกเราซะที่ไหน อีกอย่างผมว่าตอนจบแบบนี้ก็ไม่ได้แย่นะ”
เฉาเต๋อจื้อ “…”
ถ้าผู้อ่านคิดแบบคุณก็ดีสิ
ที่จริงแล้วเฉาเต๋อจื้อเองก็คิดว่าตอนจบเช่นนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไร
เพียงแต่…
ในแง่ของความรู้สึกนั้นยอมรับไม่ได้
ถึงขั้นที่มีนักอ่านประกาศกร้าวว่าฉู่ขวงนั่นแหละคือฆาตกรที่สังหารปัวโรต์!
เอาเถอะ
ตามหลักแล้วก็ไม่ได้ผิดอะไร
นอกจากนี้ยังมีข้อถกเถียงมากมายเกี่ยวกับปัวโรต์ซึ่งกลายเป็นฆาตกรในฉากสุดท้าย และใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน ความโกรธแค้นที่หลายคนมีต่อตอนจบส่วนใหญ่มาจากจุดนี้
‘ทำไมปัวโรต์ถึงสุดโต่งขนาดนี้!’
‘ฉู่ขวงวางพล็อตแบบนี้เกินไปไหม!’
‘ฉันอยากให้ปัวโรต์แก่ตายแบบปกติมากกว่า ไม่อยากให้เขาตายด้วยวิธีที่น่าสลดใจแบบนี้เลย เขาฝ่าฝืนกฎหมายที่ตัวเองปกป้องมาทั้งชีวิต’
‘ทำไมเป็นงี้ไปได้…’
‘ทำไมถึงเป็นแบบนี้…’
‘ฉันไม่เชื่อว่าปัวโรต์จะทำอะไรฆาตกรไม่ได้ บ้าจริงกระดาษทิชชูไม่พอ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้หนักขนาดนี้เพราะตัวละครในนิยาย’
‘…’
และขณะที่ผู้อ่านกำลังลุกฮือกันนั้นเอง
เหลิ่งกวงผู้ซึ่งก่อนหน้านี้เคยส่งคำท้าประชันวรรณกรรมให้ฉู่ขวง และผลสุดท้ายกลับพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวชต่อการตอบโต้อันเฉียบคมของฉู่ขวงด้วยเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส จู่ๆ ก็โพสต์ข้อความสามครั้งเป็นระยะๆ
โพสต์แรก ‘ฉู่ขวงฝ่าฝืนกฎที่ว่านักสืบห้ามเป็นฆาตกร!’
ยี่สิบนาทีผ่านไป
โพสต์ที่สอง ‘อ่านตอนจบอีกครั้งแล้ว อันที่จริงก็พอเข้าใจได้’
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
โพสต์ที่สาม ‘นี่คือจุดจบที่ดีที่สุดของปัวโรต์’
จากบ่นเป็นชม คล้ายกับว่าเหลิ่งกวงยอมรับตอนอวสานในนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
บ้าชะมัด!
ชาวเน็ตล้วงตกตะลึง
อะไรกัน?
ฉู่ขวงเขียนให้ปัวโรต์ตาย แถมยังทำให้ปัวโรต์เป็นฆาตกร ละเมิดกฎที่คุณกำหนดไว้…
แต่คุณกลับบอกว่าเป็นตอนจบที่ดี?
เหลิ่งกวงจอมบ่นหายไปไหนแล้ว!
ไหนบอกว่าไม่ชอบที่คนอื่นเขียนรูปแบบนี้ที่สุด?
นึกไม่ถึงว่าคุณจะตระบัดสัตย์ได้ลงคอ
พรึบๆๆ!
ชาวเน็ตที่กำลังเดือดดาลเริ่มพุ่งเข้าโจมตีเหลิ่งกวง โดยคอมเมนต์ซึ่งมียอดไลก์สูงสุด
‘คุณถูกฉู่ขวงซื้อตัวไปแล้วใช่ไหม!’
นึกไม่ถึงว่าเหลิ่งกวงจะตอบกลับคอมเมนต์นี้
‘ด้วยความสามารถของปัวโรต์ เขาสามารถเปลี่ยนการตายของนอร์ตันให้กลายเป็นอาชญากรรมที่สมบูรณ์แบบได้ แต่เขากลับไม่ทำ ปัวโรต์ตัดสินใจเลือกทางที่ยากลำบาก ถ้าไม่ยอมละทิ้งเพื่อนที่ดีที่สุดและชีวิตที่ไร้เดียงสาอีกมากมายในอนาคต และปล่อยให้คนชั่วกระทำความผิดต่อไปโดยไม่ต้องรับโทษ ก็ต้องฝ่าฝืนหลักการของตนเองเพื่อชูกระบอกปืนแห่งความยุติธรรม ส่วนใครที่บอกว่าปัวโรต์จะทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ผมแนะนำให้คุณกลับไปอ่านฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส และดูว่าตอนนั้นปัวโรต์เลือกอะไร!’
ชาวเน็ตบางคนตกตะลึง
จากนั้นก็กระจ่างขึ้นมาทันที!
……………………………………………
