รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 657 สุนัขขาว ‘กำราบจิ้งจอกสองตัวนี้เพื่อมาแทนที่มัน!’

บทที่ 657 สุนัขขาว 'กำราบจิ้งจอกสองตัวนี้เพื่อมาแทนที่มัน!'

บท​ที่​ 657 สุนัข​ขาว​ ‘กำราบ​จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​เพื่อ​มาแทนที่​มัน​!’

เห็น​จิ้งจอก​ขาว​ลง​จาก​รถ​ จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​พลัน​ยินดี​ปรีดา​อย่าง​มาก​ นาง​วิ่ง​ไป​อยู่​ข้าง​กาย​จิ้งจอก​ขาว​ ถูไถจิ้งจอก​ขาว​ไปมา​ไม่หยุด​

“พวก​เจ้าไป​เล่น​กัน​เถิด​”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​คลี่​ยิ้ม​ มิได้​กอด​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​ไว้​ใน​อ้อม​อก​ แม้ว่าการ​ทำ​เช่นนั้น​จะสบาย​มาก​ กระนั้น​เขา​ต้องการ​ให้​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​อยู่​กับ​จิ้งจอก​ขาว​มากกว่า​

ลั่วสุ่ย​ ห​ลิง​อิน​ ต่าง​เห็นภาพ​เหตุการณ์​ทุกอย่าง​ ตลอดทั้ง​ทาง​ จิ้งจอก​ขาว​มีท่าที​เย็นชา​ คุณชาย​มิได้​โกรธ​แต่อย่างใด​ ซ้ำยัง​รักใคร่​เอ็นดู​จิ้งจอก​ขาว​มากกว่า​เดิม​ คุณชาย​ช่างใจกว้าง​ยิ่งนัก​

“พวก​เจ้าก็​ไป​เดินเล่น​ให้​ทั่ว​ ยืดเส้นยืดสาย​บ้าง​เถิด​ ทิวทัศน์​ที่นี่​ไม่เลว​จริง ๆ​”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​พูด​จบ​ หัน​มอง​ลั่วสุ่ย​พลาง​กล่าว​ “เสี่ยว​ไป๋​ นำ​ก้อนหิน​และ​เครื่องมือ​ตกปลา​ไป​ด้วย​ พวกเรา​ไป​ตกปลา​กัน​เถิด​”

เมื่อ​ครั้ง​อยู่​เมือง​ชิงซาน​ เขา​ตกปลา​กับ​เสี่ยว​ไป๋​อยู่​บ่อย ๆ​ ฝีมือ​ตกปลา​ของ​เสี่ยว​ไป๋​พัฒนา​ขึ้น​มาก​เช่นกัน​

เขา​สังเกตเห็น​ตั้ง​แต่ก่อน​ลงมา​ถึงว่า​ที่นี่​มีทะเลสาบ​มโหฬาร​แห่ง​หนึ่ง​ น้ำ​ใน​นั้น​ใสกระจ่าง​ ปลา​น้อย​ใหญ่​ว่าย​ไปมา​ใน​นั้น​มากมาย​ เหมาะ​แก่​การตกปลา​เป็น​อย่างยิ่ง​

“เจ้าค่ะ​คุณชาย​!”

ลั่วสุ่ย​ตอบ​เสียงหวาน​ ปีติ​ใน​ใจเป็น​ที่สุด​ หลัง​เตรียม​เครื่องมือ​ตกปลา​เรียบร้อย​แล้ว​ นาง​ยก​ก้อนหิน​ลง​จาก​รถลาก​

‘อากาศ​ที่นี่​สดชื่น​จริง ๆ​ ดีกว่า​ที่​ลำธาร​ของ​เรา​มาก​! ป่านนี้​พี่​หลิว​คง​ร่ำไห้​อยู่​กระมัง​! เฮ้อ​ ร่ำไห้​ไป​เถิด​ ช่วยไม่ได้​ ผู้ใด​ใช้ให้​คุณชาย​รัก​ข้า​มากกว่า​เล่า​!’

ก้อนหิน​คิดในใจ​

มัน​ดีใจ​เป็น​อย่างยิ่ง​

นี่​เป็นครั้งแรก​ที่​มัน​ได้​ออกมา​ข้างนอก​ คิด​แล้ว​ต้น​หลิว​คง​ยังอยู่​ที่​ริม​ลำธาร​กระมัง​ และ​กำลัง​หลั่ง​น้ำตา​แห่ง​ความ​อิจฉาริษยา​อยู่​เป็นแน่​

‘แหะ ๆ​ กลับ​ไป​คราวนี้​คง​ต้อง​เปลี่ยน​สรรพนาม​กัน​หน่อย​แล้ว​กระมัง​ ข้า​ติดตาม​คุณชาย​ออกเดินทาง​เช่นนี้​ หลัง​กลับ​ไป​คง​ได้​แข็งแกร่ง​ขึ้น​อีก​หลายเท่า​ ต้น​หลิว​ไฉน​เลย​จะเป็น​คู่มือ​ของ​ข้า​’

มัน​คิด​อย่าง​มีความสุข​ ‘พี่​ก้อนหิน​ น้อง​ต้น​หลิว​ อื้อหือ​ ช่างคล่อง​ปากเสีย​จริง​! กลับ​ไป​แล้ว​ต้อง​เปลี่ยน​ทันที​! หาก​น้อง​ต้น​หลิว​ไม่ยินยอม​ ข้า​จะตี​มัน​จนกว่า​มัน​จะยินยอม​!’

ต้น​หลิว​ชอบ​หวด​มัน​อยู่​บ่อย ๆ​ รอ​จน​กลับ​ไป​แล้ว​ มัน​จะลุกฮือ​ต่อต้าน​ กำราบ​ต้น​หลิว​ สั่งให้​ต้น​หลิว​เรียก​มัน​ว่า​พี่ใหญ่​!

ทั้งสอง​มาอยู่​ที่​ริม​ทะเลสาบ​ ลั่วสุ่​ยวา​งก้อนหิน​ลง​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​นั่ง​ สบาย​อย่างยิ่งยวด​

“ที่นั่ง​ใน​รถลาก​ยัง​ไม่สบาย​เท่า​ได้​นั่ง​บน​ก้อนหิน​เลย​!”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ลูบ​ก้อนหิน​ เอ่ย​พลาง​ยิ้ม​

ก้อนหิน​นุ่มนวล​ดั่ง​หยก​ สบาย​เป็น​ที่สุด​ เขา​นั่ง​ก้อนหิน​จน​ชิน​ หาก​มิได้​นั่ง​ตกปลา​บน​ก้อนหิน​ เขา​คง​ตกปลา​ต่อ​มิได้​

“เริ่ม​ตกปลา​กัน​เถอะ​”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ตกปลา​กับ​ลั่วสุ่ย​อยู่​ที่นี่​ด้วย​ใบหน้า​แย้มยิ้ม​

ลั่วสุ่ย​มีเครื่องมือ​ตกปลา​เช่นกัน​ เขา​ทำ​มัน​ให้​ลั่วสุ่ย​ด้วย​ตนเอง​ นับตั้งแต่​ลั่วสุ่ย​จำแลง​กาย​เป็น​มนุษย์​ ศิลปศาสตร์​ทั้ง​สี่แขนง​ ทั้ง​ฝีมือ​แกะสลัก​ ทักษะ​ตกปลา​ เขา​ได้​สอนสั่ง​ให้​ลั่วสุ่ย​แล้ว​ทุกอย่าง​

“ผู้​ใกล้​ศาลากลาง​น้ำ​ย่อม​เห็น​เงาจันทร์​ก่อน​ ท้ายที่สุด​ข้า​ก็​แพ้​…”

เซี่ยเหยียน​มอง​ภาพลั่ว​สุ่ย​ร่วม​ตกปลา​กับ​คุณชาย​และ​ร้องไห้​ออกมา​

“พอ​เถิด​ เจ้ามิได้​มีนิสัย​เหมาะกับ​การตกปลา​ มิฉะนั้น​ คุณชาย​ต้อง​สอน​เจ้าด้วย​แน่​”

ห​ลิง​อิน​ตบ​ไหล่​เซี่ยเหยียน​เบา​ ๆ ด้วย​รอยยิ้ม​ พลาง​กล่าว​ต่อ​ “ไป​เดินเล่น​รอบ​ ๆ ด้วยกัน​เถิด​…”

“ก็ได้​พี่​หญิง​ห​ลิง​อิน​!”

เซี่ยเหยียน​เช็ด​น้ำตา​ให้​แห้ง​ ออก​เดินเล่น​ไป​ยัง​ที่​ต่าง ๆ​ พร้อมกับ​ห​ลิง​อิน​

เด็ก​ ๆ อย่าง​พวก​อ้าย​ฉาน​ก็​วิ่ง​พล่าน​ด้วย​ความรื่นรมย์​ อย่างไร​พวกเขา​ก็​ยัง​วัยเยาว์​ รักสนุก​ และ​ติด​สนุก​

“เจ้าหัวล้าน​ รับ​หมัด​ข้า​ไป​ซะ!”

อ้าย​ฉาน​ตบ​เข้าที่​แผ่น​หลัง​ต้าเต๋อ​ฉาด​ใหญ่​ จน​ต้าเต๋อ​ล้ม​หน้า​คะมำ​ เด็ก​คนอื่น​ ๆ พา​กัน​หัวเราะ​ยกใหญ่​

“ลอบ​โจมตี​นี่​ เจ้าไร้​จรรยาบรรณ​! คอย​ดู​อานุภาพ​มังกร​ฟ้าของ​ข้า​…!”

ต้าเต๋อ​โมโห​ยกใหญ่​ เข้า​โรมรัน​กับ​อ้าย​ฉาน​เป็น​พัลวัน​

“นี่​ พวก​เจ้าระวัง​หน่อย​ ยับยั้ง​พลัง​บ้าง​ อย่า​ทำลาย​สิ่งแวดล้อม​แถบ​นี้​”

อัน​หลาน​เสวี่ย​ตะโกน​ เป็นห่วง​อย่างยิ่ง​ นาง​คอย​ตาม​อยู่​ด้านหลัง​เหล่า​เด็ก​ ๆ อย่าง​พวก​อ้าย​ฉาน​อยู่​ตลอด​

ส่วน​เสี่ยว​ห​ยา​เดิน​อยู่​กับ​พี่ชาย​ของ​นาง​ สนทนา​กัน​อย่าง​มีความสุข​

พี่ชาย​ของ​นาง​ก้าว​ออกจาก​เงามืด​ได้​นาน​แล้ว​ บัดนี้​มิได้​มีเรื่อง​คิด​ไม่ตก​แต่อย่างใด​ ร่าเริง​เบิกบาน​อย่างยิ่งยวด​

จิ้งจอก​ขาว​กับ​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​เมื่อ​เทียบ​กับ​พวก​ห​ลิง​อิน​แล้ว​เดิน​ห่างไกล​ออก​ไป​หน่อย​ ถึงอย่างไร​ จิ้งจอก​ขาว​ก็​มิชอบ​ความคึกคัก​เช่นนั้น​

ส่วน​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​พล่าม​เสียง​เจี๊ยวจ๊าว​ไม่หยุด​ ร่าเริง​เหลือแสน​ จิ้งจอก​ขาว​เอาแต่​ส่าย​หัว​อย่าง​ระอา​ ความ​เยียบ​เย็น​ใน​สายตา​คลาย​ลง​ไป​บ้าง​

โฮ่ง!

ขณะเดียวกัน​ สุนัข​ขาว​ตัว​หนึ่ง​ก็​กระโดด​ออกจาก​ห้วง​อากาศ​กะทันหัน​ มัน​สบถ​ “แค่​หยิบ​อาภรณ์​ของ​พวก​เจ้าไป​นิดหน่อย​เท่านั้น​ จำเป็นต้อง​ไล่​ฆ่าข้า​อย่าง​เอาเป็นเอาตาย​ปานนี้​เชียว​หรือ​ เวร​เอ๊ย​ ในที่สุด​ตอนนี้​ข้า​ก็​สลัด​พวก​เจ้าหลุด​แล้ว​!”

มัน​คือ​สุนัข​ขาว​ที่​ออก​มาจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ เป็น​ผู้​ลักขโมย​อาภรณ์​ชั้นใน​ และ​รองเท้า​ถุงเท้า​ของ​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ จน​ถูก​ไล่​ฆ่ามาตลอดทั้ง​ทาง​

ทว่า​ถึงอย่างไร​มัน​ก็​คลุกคลี​ใน​ยุทธ​ภพ​มานาน​ ด้วย​กลยุทธ์​และ​อุบาย​ต่าง ๆ​ สุดท้าย​มัน​ก็​สลัด​เหล่า​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​จาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ออก​ไป​ได้​

“จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​งดงาม​ยิ่งนัก​!”

ตา​ของ​มัน​เป็นประกาย​ เมื่อ​เห็น​ว่า​ห่าง​ออก​ไป​ไม่ไกล​มีจิ้งจอก​สอง​ตัว​ ตัว​หนึ่ง​เป็น​จิ้งจอก​ขาว​ ตัว​หนึ่ง​เป็น​จิ้งจอก​แดง​ ทั้งสอง​ตัว​ล้วน​มีรูปลักษณ์​งดงาม​ ขน​นุ่ม​ลื่น​วาววาม​

“ข้า​ไม่ไหว​แล้ว​ น่ากลัว​ว่า​ชื่อเสียง​ของ​ข้า​คง​แซ่ซ้อง​ไป​ทั่ว​แดน​บรรพ​โกลาหล​ วันหน้า​ หาก​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​พบเห็น​สุนัข​ขาว​ ข้า​เห็น​ว่า​คง​ต้อง​ระแวง​กัน​ถ้วนหน้า​…”

มัน​พึมพำ​กับ​ตัวเอง​เสียง​เบา​

เจ้าพวก​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​แดน​บรรพ​โกลาหล​ที่​ไล่​ฆ่ามัน​ได้​เปิดโปง​แพร่งพราย​วีรกรรม​ของ​มัน​ทั้งหมด​ ภายหน้า​ ต่อให้​มัน​ได้​กลับ​ไป​ที่​แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​คง​ยาก​จะประกอบอาชีพ​เดิม​ได้​อีก​

“ให้​จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​แทนที่​ข้า​ได้​นี่​!”

มัน​เอ่ย​ด้วย​ใบหน้า​ยิ้มกริ่ม​

จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​งามวิไล​มาก​จริง ๆ​ กระทั่ง​ตัว​มัน​เอง​ยัง​ใจสั่น​หวั่นไหว​ ยิ่ง​ไม่ต้อง​กล่าวถึง​บรรดา​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​ น่ากลัว​ว่า​หลัง​เหล่า​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​ได้​เห็น​จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​ คง​ต้อง​หลงใหล​กัน​ถ้วนหน้า​!

อาชีพ​เก่า​ของ​มัน​ แม้จะถูก​ผู้อื่น​รังเกียจ​ดูแคลน​ ทว่า​ผลกำไร​นั้น​สูงลิ่ว​!

รองเท้า​ถุงเท้า​หนึ่ง​คู่​ที่​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​เคย​ใส่แล้ว​ขาย​ราคา​สูงได้​อย่าง​ง่ายดาย​ ตา​เฒ่ามากมาย​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​นิยม​แนว​นี้​ และ​ยินดี​จ่าย​ราคา​สูงให้​

มัน​หมายตา​จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​

หาก​มัน​ได้​อบรมสั่งสอน​จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​ให้​ดี​ จน​สอง​ตัว​นี้​ยอม​ฟังคำสั่ง​จาก​มัน​ กำไร​ของ​มัน​ในวันหน้า​ย่อม​มีแต่​จะสูงกว่า​นี้​!

จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​อนาคต​ไกล​กว่า​ตัว​มัน​มาก​นัก​ หาก​บ่ม​เพาะ​ได้​อย่าง​ดี​จริง ๆ​ ภายหน้า​อาจ​ได้​คลุกคลี​กับ​ผู้ฝึก​ตน​สตรี​ที่​มีฐานะ​สูงส่งกว่า​นี้​

อย่างเช่น​ธิดา​ของ​จ้าว​แห่ง​ดินแดน​ต่าง ๆ​ ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​!

หาก​ขโมย​อาภรณ์​ชั้นใน​ รองเท้า​ถุงเท้า​ที่​เคย​ใส่แล้ว​ของ​ธิดา​จ้าว​แห่ง​ดินแดน​ต่าง ๆ​ มาได้​ พับผ่า​สิ กำไร​นั้น​สูงเกิน​กว่า​จะจินตนาการ​ออก​!

“แหะ ๆ​ หาก​โชค​ดีกว่า​นี้​หน่อย​ เป็นที่ชื่นชอบ​ของ​จ้าว​แห่ง​ตง​ชิว​ จ้าว​แห่ง​ฉางเล่อ​ และ​จ้าว​สตรี​สูงส่งตน​อื่น​ กำไร​ยิ่ง​สูงขึ้นไป​อีก​!”

ดวงตา​ของ​มันวาว​โรจน์​ ช่างกล้า​คิด​ยิ่งนัก​ ถึงกับ​หมายตา​จ้าว​สตรี​สูงส่งอย่าง​จ้าว​แห่ง​ตง​ชิว​เสียได้​

‘แน่นอน​ว่า​ตอนนี้​ยัง​ไม่ได้​ เส้นทาง​ต้อง​ย่าง​ทีละ​ก้าว​ ข้าวต้อง​กิน​ทีละ​คำ​ สักวันหนึ่ง​ในอนาคต​ ข้า​ต้อง​ได้​อาภรณ์​ชั้นใน​ และ​รองเท้า​ถุงเท้า​ของ​จ้าว​สตรี​ใน​แดน​ต่าง ๆ​ มาแน่​!’

มัน​คิดในใจ​ ตั้งเป้าหมาย​ไว้​ยิ่งใหญ่​ นี่​คือ​จุดมุ่งหมาย​ที่​เขา​ตั้งใจ​ต่อสู้​เพื่อ​ไป​ให้​ถึง!

เทียบ​กับ​จ้าว​สตรี​สูงส่งอย่าง​จ้าว​แห่ง​ตง​ชิว​ ตัว​มัน​ใน​ตอนนี้​ยัง​ห่าง​ชั้น​อยู่​มาก​ แต่​มัน​เชื่อ​ว่า​ ขอ​เพียง​มัน​ดำเนิน​การค้า​ของ​มัน​ต่อไป​ ย่อม​ต้อง​มีวันที่​มัน​สำเร็จ​!

กำไร​ดูดี​ยิ่งนัก​ มาไว​ยิ่งกว่า​ปล้นสะดม​เสีย​อีก​ เมื่อ​มีการ​ทุ่มทุน​อย่าง​ไม่ยั้ง​ ความสำเร็จ​ของ​มัน​ในวันหน้า​ต้อง​ยิ่งใหญ่​อย่าง​แน่นอน​ และ​เติบโต​ได้​อย่าง​รวดเร็ว​ด้วย​!

“ไป​ล่ะ​ กำราบ​จิ้งจอก​สอง​ตัว​นี้​ให้ได้​ก่อน​แล้ว​ค่อย​ว่า​กัน​!”

มัน​วิ่ง​ไปหา​จิ้งจอก​ขาว​และ​จิ้งจอก​น้อย​สีแดง​เพลิง​อย่าง​รวดเร็ว​

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท